КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
Яму хацелася ўцячы з дому назаўсёды. Танька выратоўвае «ваякаў-баякаў» — Ты ўвесь выплакаешся, адна лупінка застанецца... I ў мяне парэзаны пальцы і нага, а я не плачу,— Таня дастала з аднаго рукава насовачку з намаляваным грыбком, з другога— з ягадкамі і паспрабавала выцерці Толю адною hoc, а другою — вочы. А ён круціў галавою, не даваўся.— У цябе колькі насовак? — пытала Таня.— У мяне адна на слёзы, адна на нос, адна на губы... Толя перастаў хліпаць, прыслухаўся, што яна гаворыць. — Які ваш торт смачны! Як ён называецца, дзе вы яго купілі? — Самі спяклі,— буркнуў Толя. — Ой, скажу маме, каб рэцэпт узяла. I «Церамок» смачны, і «Церамок» самі рабілі? — Куплялі. Адстань! — А мы давай усё збяром шчоткаю і саўком. I ў вядро! — надумала Таня.— Прыбяром усё — і слядочка не будзе. Толя пакорліва схадзіў на кухню і прынёс шчотку, савок і вядро. «Шпінгалетка... I пяці гадоў мо няма, а камандуе!» — I ты не ляжы! — накінулася Танька на Колю, бо той улёгся ў свой ложак і знарок моцна вохкаў і крывіў твар. — А я не куляў паліц! Я не вінаваты! — Ну і што, калі не куляў! Усе гулялі, усе і кулялі, усе вінаватыя,— сказала Таня. Толю спадабаліся яе словы. Коля вылез з ложка, неахвотна падняў адну кнігу, другую. ( Працёр рукавом, паклаў на стол. Учапіліся ў паліцы ўтраіх — «Уп-па! Уп-па!». Толькі крыху з месца зварухнулі. — Во, як кінжалам кніга прабітая...— Коля цярнуў кнігу рукавом.— Да сярэдзіны асколак убіўся. I паркет пасечаны, падзяўбаны... Ой! — войкнуў ён і задраў локаць да вачэй. Толя і Таня ўбачылі: востры шкляны зуб урэзаўся ў руку каля локця. Таня хуценька выхапіла асколак, кінула ў вядро. — Вой, там яшчэ, мабыць, адломак сядзіць! Да сэрца далезе! Вой, паміраю! — затупаў Коля нагамі. — Я бінт прынясу! — Пабег Толя на кухню, дзе вісела аптэчка. — Закасвай рукаў! Хуценька! — камандавала Таня.— У мяне ёсць трэцяя насовачка, яна чыстая! Коля, хныкаючы, закасаў. 3 невялічкай ранкі сачылася кроў. Таня смела пачала закручваць руку насоўкай. Хапіла толькі раз агарнуць і завязаць вузельчык. — Кладзіся ў ложак, інвалід! — загадала яна.— Градуснік паставім... Ёсць градуснік? Толя прынёс і бінт, і градуснік. — Во, пад паху... Я ад градусніка адразу папраўляюся.— Таня старанна прыкрыла Колевы ногі коўдраю. Зноў збіралі асколкі. Хутка бінт спатрэбіўся і Толю, і ёй. Рэзалі бінт на кавалкі, завязвалі адно аднаму далоні, пальцы. Зноў збіралі... Зноў бінтавалі... Вялікія абломкі шкла не лезлі ў вядро. Толя ўзмахваў — дзын-н! — біў іх аб падлогу. Асколкі разляталіся па ўсёй кватэры. Калі ў дзверы пазванілі, то першы раз і не пачулі — так захапіліся работаю. А потым пачулі, і Толя збялеў — «Мама!». — Кладзіцеся! Абодва! Хутчэй, ваякі-баякі! Вы — хворыя! — выпаліла Танька, як з кулямёта, і пабегла адчыняць. — Ой, добра, што адчыніла... He магу ў дзірку ключом пацэліць — так рукі дрыжаць,— пачуўся мамін голас.— А тыя хуліганы дзе? — Добры дзень, цёця Каця! Як вы пажываеце, як ваша здароўе? — Галасок у Танькі такі мілагучны, такі прыветлівы. — Здароў, здароў! — пачуўся і татаў голас.— I ты ў нас? А Толя і Коля дзе? — У нас усё ў чыстым парадку... Яны цяжка захварэлі... — Вой...— пачуўся мамін голас. — Не-е, ім ужо куды лепш! — паправілася Танька.— Дзядзька Міхась, а ў вас на рабоце землетрасення не было, вас не трэсла? А нас так трэсла, усё папераварочвалася. Мы тут ратавалі, ратавалі, пазабінтоўваліся... — Землетрасенне?! — перапытаў тата, ідучы ў спальню. Спыніліся ў дзвярах і ён, і мама, і Танька. Толя і Коля адразу моцна застагналі, і мама схіснулася, учапілася за вушак дзвярэй. — Вы—жывыя?! — скокнуў тата цераз раскіданыя кнігі да Толі, а мама — да Колі. — Торт быў не свежы, патруціліся,— прастагнаў Коля. — I паліцы... Ад землетрасення...— выставіў Толя, каб паспачувалі, забінтаваныя рукі. I Коля паказаў завязаную руку, і Танька — нагу і пальцы. — Я гэтага не перажыву! На тысячы рублёў шкоды! За адзін дзень! — Мама пакінула Колю і лазіла па кнігах, мацала шафу, татаў ложак. — Нічога, магло быць і горш,— сказаў, уздыхнуўшы, * тата. Ён адзін — ну і сілач! — падняў паліцы. 3 іх вывалілася яшчэ некалькі асколкаў і кніг: дзын! ба-бух! — Будзем самі, то будуць і сані,— тата пачаў змятаць у кучу рэшткі шклянога друзу. — А я ж табе казала! Я ж цябе прасіла-маліла: не стаў паліцы далёка ад сцяны, прытулі іх да кладоўкі. Чорт з ёю, абыдземся без яе... Дык не паслухаў! Hi разу ў жыцці не паслухаў! — заплакала мама. — Пераста-а-ань...— гаварыў спакойна тата.— ЦІ званіла ты бабе? — Званіла! Але калі яна яшчэ прыедзе! За гэты час яны ўсю кватэру ўшчэнт разнясуць! Або спаляць! — Што яны — такія ўжо дурні, каб паліць? I ўсё-такі навальніца міналася. Толя першы зразумеў гэта і сеў у ложку. Пазяхнуў, пацягнуўся — і вылез памагаць тату збіраць кнігі. — Трыццаць шэсць і пяць,— дастаў Коля з-пад рукі градуснік.— Нармальная... — To я пайду ўжо. Заставайцеся жывыя і здаровыя! — ветліва развіталася Танька. Толя выйшаў за ёю — правесці, за імі — тата. — Можна я да вас буду прыходзіць рыбак і хамяка глядзець? — Можна, можна. У спальні пачуўся звон шкла. Гэта мама ўзяла сябе ў рукі і пачала выграбаць асколкі з-пад ложкаў. Акрабат у бутэльцы Учора, як усё падмялі, падчысцілі падлогу пыласосам, пасартавалі, працерлі і зноў расставілі кнігі на паліцы (без шкла ўжо!), шукалі хамяка. Пераставілі на кухні і ў ваннай усе рэчы, заглядвалі ва ўсе закуткі, потым агледзелі добра абодва пакоі — а раптам перабраўся туды? — нідзе Гаўрыка не было. Толя паплакаў ды так і лёг спаць. — Ого! — раніцаю выгукнула мама і паклікала да сябе тату.— Бачыш? — паказала яна на скрынку з буракамі і моркваю. I буракі, і морква былі пагрызены. Значыць, хамяк усё-такі на кухні? Але дзе? He мог жа ён залезці пад падлогу — няма такое шчыліны. Зноў перагледзелі ўсё — няма! — От купіў забаўку! — зазлавала мама.— Толькі і будзем цэлымі днямі шукаць. Раптам мама пачула пад плітою ціхі шкробат. Нагнулася, пераставіла паасобку слоікі, бутэлькі... Аг-га! Вось ён, у бутэльцы з-пад кефіру. Мокры, ускамлычаны і такі малюпасенькі, худзенькі... I так знябыўся, небарака, такі быў змучаны! I гэтак вінавата глядзеў праз бутэльку на маму! — Ну і дурань! Свет не бачыў такога дурня! Сам сябе пакараў. Нябось усю ноч шкробся ў бутэльцы? Галодны? — Тата вытрас Гаўрыка з бутэлькі, выцер сухою анучкаю, пагрэў яго ў далонях, пахукаў. Даў кавалачак варанай бульбы, і хамяк імгненна засунуў яго за шчаку. Паклаў Гаўрыка ў слоік. Хамяк патузаў зубамі сваю шкарпэтку-гняздзечка, падлез пад яе. Як толькі хлопцы ўсталі, тата расказаў ім пра хамяковыя прыгоды. Толя і Коля паўкленчвалі каля слоіка і ўсё шапталі, заглядваючы ўсярэдзіну: «Хамячок... Гаўрык... Хамячок... Гаўрык...» — Як ён мог туды трапіць? Чаго ён лез на бутэлькі? I як мог ускарабкацца на такія гладкія? — разважаў тата за сталом. — Дай хлопцам пад’есці спакойна,— сказала мама. Але тата не вытрываў, не дапіў нават чаю, a стаў каля пліты на калені, заглянуў пад ніз. — Ён лазіў у каробку з буракамі, з каробкі на слоік паўлітровы, з паўлітровага — на літровы, з яго — на бутэльку. Балансіраваў, як акрабат-канатаходзец...— гаварыў тата,—У пліце дзірачкі спадыспаду ёсць, паветра па іх ідзе ў духоўку. От яго і спакусілі гэтыя норкі... Праверыць трэба духоўку! Усе стоўпіліся каля пліты, а мама адчыніла дзверцы і павымала скавароды, бляхі, запаліла запалку, а потым паперку — каб даўжэй свяціла. — Ай-яй-яй, во назапасіў... Во нанасіў! — Мама выграбла кучкі нагрызенай морквы і буракоў, сухія скарыначкі і крошкі хлеба, усохлыя агрызкі і зярняткі яблык, семкі сланечніку. 3 другога кутка дастала камяк поўсці і нітак, пашкуматаны кавалачак бінту, раскудлачаную газету, камячок ваты. — Холадна ад жалеза ў бок, пасцель сабе рабіў... Добра, што агледзеліся, не падпалілі духоўку. — Во было б! — паківаў галавою тата. Хлопцы са страхам пераглянуліся: у такую пастку мог Гаўрык трапіць! I адразу захацелася паглядзець на яго. Адгарнуў Толя паціху шкарпэтку-гняздо... Спіць на голай газеце! Лёг на бачок, скруціўся паўабаранкам... Мёртвым сном спіць... А ў лапцы трымае, як дзіця піражок, недаедзенае пшанічнае зярнятка. — Напрацаваўся за ноч... I напакутаваўся ў бутэльцы. Відаць, што начная жывёлінка. I любіць запасы рабіць. Hi сну, ні спакою няма, пакуль у запас не пакладзе чаго. Тата сказаў гэта і раптам охнуў. — Гэта ж у мяне ў плашчы сухі корм для рыбак! Забыў выняць. 3 пакецікам «сушаных мікробаў» і «цыклопаў з ножкамі» пайшлі ў спальню да акварыума. Тата ўзяў у тры пальцы гэтага дабра, сыпнуў на ваду. Корм быў падобны на дробнае шэрае шалупінне. Рыбкі ўсплывалі наверх, хапалі цыклопаў, дробненька варушылі губамі. Дзіва, выходзіць, што рыбы таксама жуюць! А ў моляў раты вялікія, ніжняя губа адкідваецца, адвісае ўніз, як пад’ёмны мост у рыцарскім замку. Бачылі Толя і Коля такія масты і замкі ў нейкім фільме. А якія куклянкі мудрыя і хітрыя! He лавілі па адной церушынцы, а дапаўзлі па сценцы да самай паверхні вады, пагарнулі з падэшваў ног лейкі і давай у іх засмоктваць, сцягваць усё, што плавае. Трымаліся за шкло толькі невялікім лапікам падэшвы, тым, што знізу. Прыгледзеліся Толя і Коля — а падэшвы ж не зусім і гладкія! На іх хвалямі ідуць, варушацца мяккія, ледзь прыкметныя адростачкі, яны і сцягваюць у лейку вадзяную плёнку. Цыклопы трапляюць на дно лейкі, потым камячок іх куклянка пасоўвае яшчэ далей пад нагу, каб вызваліць месца ў лейцы для новай здабычы. To адна, то другая пераставала адфільтроўваць корм, разгортвала лейку. 3 кацёлак высоўваліся рагатыя галоўкі з вочкамі-булавамі, згіналіся пад нагу да самага корму. Хап-хап, цмок-цмок, нават бліскала штосьці жоўтае ў роце — мо зубы? Усё з’едзена, зноў галава адгінаецца, хаваецца ў кацёлку, зноў з нагі робіцца лейка... — Ну — папрыліпалі ўжо! Ідзіце, канчайце есці! — паклікала мама з кухні. Уздыхнуўшы, хлопцы паадрываліся ад акварыума. Развітальны дзень Тату прыйшла ў голаў добрая думка: чаму б не схадзіць у нядзелю ў Батанічны сад? I адпачнуць, і з летам развітаюцца. I вось яны выбавіліся з тралейбуса на патрэбным прыпынку. Пакамечаныя, здушнелыя, назла-