КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
Сур’ёзны чалавек Генка! Потым вуліца і дамы скончыліся, пачалася роўная, зарослая нечым зямля. Колер раслін быў такі, як і ў дрэў за нашым плотам,— шэры. Я хацеў убачыць, дзе канец гэтай роўнай зямлі, і не змог: расплывалася ўсё ў вачах. — Мой Султан ужо выконвае шмат камандаў,— хваліўся Генка ідучы.— Бачыце, можа без павадка ісці побач. Ніколі ў чужога не возьме яду, нават самую смачную. Ведае, што «Фу!» — значыць «Нельга!», «Няможна!». Скажу — палку прынясе... Во, глядзіце...— Генка падняў з зямлі нейкую крывуліну, кінуў уперад.— Султан, прынясі! Султан ірвануўся з месца і тут жа прынёс Генку тую крывуліну. Генка пахваліў яго, пагладзіў па галаве. А Султан ужо глядзеў на яго не вінаватымі, а вясёлымі вачыма, прытанцоўваў, віляў задам. Потым стаў на заднія лапы і пхнуў пярэднімі Генку ў грудзі. Генка пахіснуўся, адступіў на крок. Здаровы Султан і на задніх нагах намнога вышэйшы за яго. — Ты што — падурэць хочаш? — спытаў Генка. Султан адбегся паўкругам, вушы прытуліў да галавы, павільвае і задам, і хвастом больш у адзін бок. «Правільна Генка зразумеў Султана, правільна...» — хацелася мне сказаць, але па-чалавечы я не ўмеў. Генка крыкнуў: «Гэй-гэх!», стаў на рукі, хацеў прайсціся колам, але ўпаў. I тут жа ўскочыў, прыпусціўся за Султанам. А той уцякаў ад Генкі кругамі, выпучваў спіну і яшчэ болып выгінаўся ў адзін бок — цвяліў Генку. Потым уцякаў Генка, а даганяў Султан. Дагнаў, паваліў на зямлю. Яны пачалі валтузіцца і качацца адзін цераз аднаго, Султан нібыта кусаў Генку. Але, мабыць, Генку не балела, бо ён стаў зусім несур’ёзным чалавекам. Рагатаў, выкручваўся з-пад Султана, прыціскаў яго рукамі да зямлі. А сам Султана не кусаў. I так мы яшчэ доўга ішлі, а Генка і Султан бегалі вакол нас кругамі. Султан увагрэўся, з разяўленага рота высунуўся і матляўся доўгі язык. У Генкі таксама быў разяўлены рот, але язык не матляўся. — Ой, якая тут трава зялёная і мяккая! A колькі кветак! — сказаў Толя і пусціў мяне на зямлю. Коля тут жа пусціў і Боба. Я яшчэ раз паглядзеў на зямлю, пакрытую травою. Hi якая яна не зялёная. Шэрая! — I чырвоныя кветкі! I сінія! I белыя! — крычаў Коля, ірвучы кветкі. Я не бачыў ні чырвонага, ні сіняга — толькі шэрае. I сям-там на гэтым шэрым былі белыя плямкі кветак — белыя я бачыў. Затое чуў я столькі ўсякіх пахаў, што ажно кружылася галава. I ніякая трава не мяккая, яна шорсткая і калючая, рэжа паміж пальцамі. А высокая, вышэй за нас намнога, заблудзіцца можна. Мы з Бобам блыталіся ў траве, падалі, не маглі нават хадзіць, а не толькі бегаць кругамі, як Султан. Толя і Коля пападалі на траву, схапілі нас, пачалі тузаць, калашмаціць, куляцца з намі, саджаць сабе на грудзі. А мы пішчалі, нам было не весела, а страшна. Столькі ўсяго новага, незнаёмага абрынулася на нас! — Рэчка! — закрычаў раптам Генка і пабег яшчэ далей, а за ім Султан. Толя падхапіў мяне пад пуза, кінуўся за ім. Мяне так трэсла, так матлялася галава — думаў, адарвецца. Пашалелі, мабыць, дзеці ад гэтай травы, ад гэтых пахаў. I тут я таксама ўбачыў раку. Гэта такая вялікая-вялікая і бліскучая, з белымі воблачкамі вада. У шырыню я бачыў канец вадзе, а ў даўжыню — не. Вады было куды больш, чым у той лужыне, дзе мы плюхаліся з Бобам. Я нават не ўяўляў, што на свеце можа быць столькі вады. Прыгоды на рацэ Нас пакінулі на беразе. Генка раздзеўся, сказаў Султану: «Вартуй!», а сам разагнаўся і скокнуў У ваду. Султан пазяхнуў на ўвесь рот і сеў каля яго адзення. Толя і Коля таксама параздзяваліся і плюхнулі ў ваду. Генка ўжо далёка плюхаўся, адна галава з вады відаць. Толя быў бліжэй да берага, а Коля плюхаўся зусім блізка. Каля самай вады трава была высокая і вострая, a там, дзе нас пусцілі на дол, кароценькая і мяккая. Султан сядзеў і глядзеў на Генку, а на нас ні разу не глянуў. Быццам мы былі не сабачаняты, а нейкія казюлькі, дажджавыя чарвякі. Мне захацелася зрабіць нешта такое, нешта такое... Каб хоць разочак глянуў на нас гэты прыгожы ганарысты Султан. Во зараз як тупну лапамі па гэтай вялікай лужыне-рацэ... Як плюхну! Каб і Султана апырскаць... Я трошкі прабегся па беразе, зрабіў разміначку. Штурхнуў носам пад бок Боба: «Глядзі!» Прысеў, пагайдаўся ўзад-уперад: «Эх, раз... Эх, два-а! Эх, два з палавінкаю... Гэх!» Далекавата скочыў. Але не ўбачыў, ці паляцелі пырскі на Султана або хоць на Боба. Плюх быў вялікі, мяне ажно аглушыла. Вада расступілася пада мною, а потым захліснула тугім холадам. Хлынула ў рот, у нос, у вушы, я адразу задыхнуўся, кашлянуў. А вада ўсё лезла ў нос і рот, я пачаў адбівацца лапамі ад яе. Біў, біў пярэднімі лапамі ваду і... выскачыў наверх! Бліснула сонца, асляпіла... Удыхнуў паветра, закашляўся мацней... А лапамі біць перастаў, і мяне зноў па-а-ацягнула на дно... Ага, значыць, вада не любіць, калі яе б’юць лапамі, яна пускае ад сябе тады, калі б’еш. I я пачаў біць лапамі яшчэ мацней: бах-бах-бах-бах-бах! I зноў выплыў, a лапамі ўжо не пераставаў біць. I нічога не бачу з-за пырскаў, не бачу берага. У вачах нясцерпна рэжа, нібы засыпаў мне іх пяском Боб. — Булька, ты рабіў буль-буль? Булька, ты не туды плывеш!!! — спалохана закрычаў Толя. Я, значыць, плыў?! Во здорава, ніхто мяне не вучыў, сам навучыўся. — Султан! — крыкнуў Генка. I тут жа штосьці моцна плюхнула ў раку. Я чуў ззаду сябе булькатанне і цяжкі дых, але не азіраўся, плыў. «Хо-хо! Сам плыву! Сам!!!> — хацелася мне крычаць ад радасці. I тут мяне падгушкнула вада, над галавою пацямнела. Я азірнуўся і ўмлеў: на мой загрывак апускалася разяўленая пашча Султана. — Ма-а-ама-а! — закрычаў я ад страху і пачаў тануць. Зубы Султана лёгенька сціснулі маю шкуру на загрыўку — пад вадою ўжо! — пацягнулі ўверх. — Султан, вынесі яго! — скамандаваў Генка. А Султан мо падумаў: «Прынясі!» —і паплыў да Генкі, а не да берага. Я вісеў у Султана ў зубах, мой хвосцік і ніжняя частка тулава валачыліся па вадзе. — На бераг! На бераг, ты куды?! — зноў закрычаў Генка і паплыў насустрач нам. Даплыў, развярнуў Султана мордай да берага, і мы паплылі побач. Потым Генка пайшоў па вадзе, a Султан яшчэ трошкі праплыў і таксама пайшоў. Султан пусціў мяне на беразе каля Боба, ступіў два крокі ўбок і страсянуўся ўсім целам. Вось гэта быў дождж! Бура! Боб віскнуў і адскочыў далей. Спужаўся... А што было б, каб ён «плюхнуў» у раку, як я? Султан пачаў бегаць вялікімі кругамі па траве, грэцца. Генка прысеў каля мяне, дрыжыць. Толя вылез, прысеў каля мяне і таксама дрыжыць, зграбае з мяне рукою ваду. I Коля нагнуўся нада мною, глядзіць, і Боб забег за яго, паглядвае на мяне з-за Колевай нагі. А мне зрабілася вельмі холадна, я калаціўся ўвесь, да самага кончыка хваста. У грудзях дзерла і душыла, было млосна: наглытаўся вады. — Прастудзіцца, герой...— сказаў Генка.— У запазуху трэба яго. — Няма запазухі, майка мокрая — Султан апырскаў,— сказаў Толя. — Коля, у цябе сухая, пакладзі Бульку ў запазуху або дай Толю майку,— загадаў Генка. — Ай,— перасмыкнуў Коля плечуком, забраў Боба з-пад ног і пайшоў берагам. Я зразумеў, што Коля мяне не любіць. Ці любіць ён свайго Боба? — Бяры маю, калі ён такі,— сказаў Генка і ўзяў з кучы адзення сваю майку. — Пальма бяжыць! — раптам закрычаў Коля і паказаў на луг. Я яшчэ не бачыў нашай мамы Пальмы, але зарадаваўся: от каб цяпер смактануць цёпленькага малачка! Адразу б сагрэўся. — Пальма! Пальма! — крычаў радасна Толя, падскокваючы, і надзяваў Генкіну майку. Надзеў — яна была яму да самых каленяў. — Па слядах знайшла! — сказаў Генка.— Ай, малайчына! Толя падняў мяне, і я ўбачыў, як падбягае мама. Яшчэ здалёк яна віляла і хвастом, і задам, згіналася ў адзін бок, прыціскала вушы. Радавалася сустрэчы, вітала ўсіх-усіх. Якая цудоўная ў нас мама Пальма! Прыбегла па нашых слядах аж на рэчку. А Генка гаварыў, што наша мама «невядома хто» і мы самі непародзістыя. Яшчэ ж якая пародзістая мама! Ад радасці я нават дрыжаць перастаў. «Дзеці, паздароўкайцеся з бацькам!» Толя сунуў мяне пад майку і ўздрыгнуў ад холаду: «Ва-ай!» А тут і мама Пальма падбегла. Я пачуў яе цяжкі дых, чуў, як свішча яе хвост, рассякаючы паветра. Я затузаўся пад майкаю, хоць мне і прыграваў бок Толеў жывот. «А-ай!» — крыкнуў Толя, выцягнуў мяне са схованкі. Незнарок я шкрабнуў яго лапаю. — Дарэмна майку намачылі. Аддавай Бульку Пальме, яна абсушыць яго і абагрэе,— сказаў Генка. Як цяжка дыхала наша мама! Які вялікі ў яе язык! He меншы, чым у Султана. Вярнуўся Коля з Бобам, і ўсе дзеці пасталі наўкол нас, глядзяць на Пальму, глядзяць на мяне. I Султан глядзеў. Ён ужо ціха ляжаў на беразе, паклаўшы галаву на выцягнутыя лапы, вочы зрэдку ляніва прыжмурваліся. Мама адразу пачала мяне аблізваць. Лізне, лізне, падыхае разяўленым ротам, паматляе языком — «Ах-ха! Ах-ха!», зноў паліжа, зноў — «Ах-ха!». Бакі яе надзімаюцца-ападаюць, надзімаюцца-ападаюць... — Чаго глядзіш так? — сказала мне мама.— Сабакі не пацеюць, яны языком ахалоджваюць сябе, каб не перагрэцца. I зноў лізала мяне, зноў дыхала. Потым легла на бок, каб я хутчэй прыпаў да сусолкі. А мяне і ўпрошваць не трэба. Боб таксама затузаўся на руках у Колі, хоць не купаўся і не дрыжаў. Коля падклаў і яго. Мне стала цёпла з усіх бакоў, і ў жывоціку так добранька стала. I я задрамаў. А як прачнуўся, то нікога з дзяцей каля нас не было. Уставаць ад мамінага жывата не хацелася. Якое шчасце, што ёсць на свеце мама! — Ну — што, не прастудзіўся? — спытала ласкава мама і прытуліла свой нос да майго носа.— He, здаецца, не гарачы... От жа дурненькі, га? Гэтак і ўтапіцца нядоўга — мне Султан пра ўсё расказаў. — Мама, а я не лазіў у раку,— пахваліўся Боб. Але маме чамусьці не спадабалася гэта. — Ну і добра, добра...— буркнула яна.— Дзеці, паздароўкайцеся з бацькам! Я ўскочыў на ўсе чатыры лапы, нават вушы сталі тарчма. — Дзе?! Акрамя Султана, які сядзеў крокі за два ад нас, больш сабак не было. Зводдаль стаялі каля ракі Генка, Толя і Коля, яны трымалі ў руках нейкія доўгія і тонкія палкі. — Ды не круці галавою... Во ён, во — Султан! Султан у гэты час знарок абыякава пазяхнуў, крутнуў галавою, нібы адганяў муху. Зноў стаў глядзець нібыта міма нас. Але вочы яго былі добрыя, ласкавыя, і ён усіх-усіх нас бачыў.