Рамэо i Джульета | Гамлет | Тарцюф | Разбойнікі
Вільям Шэкспір, Жан Батыст Мальер, Фрыдрых Шылер
Выдавец: Юнацтва
Памер: 443с.
Мінск 1996
Джульета
(карміліцоі)
Ідзі сюды... Што гэта за сіньёр?
Карміліца
А гэта ж сын Тыберыя старога,—
Яго наследнік.
Джульета
А ў дзверах вунь той? Карміліца
А гэта быццам малады Петручыо. Джульета
А той вунь, што не танцаваў — хто гэта? Карміліца
He ведаю.
.Джульета
Ідзі, даведайся, Хто ён такі, як зваць.
(Карміліца адыходзіць.)
Жанаты, можа, Тады труна мне будзе шлюбным ложам.
Карміліца \
(вярнуўшыся)
Сын ворага ён вашага — Мантэкі, Адзіны сын у бацькі, зваць — Рамэо Джул ьета
Ах, ненавісць адзіная мая!
3 цябе любоў мая паўстала грозна: He ведаўшы, ягр спаткала я, Спаткаўшы, я даведалася позна. Што здолела любоў са мной зрабіць! Я ворага прымушана любіць.
Карміліца
Што, што?
Д жул ьета
Нічога... Верш я ўспамінаю. Што мне сказаў адзін танцор сягоння.
Голас за сцэнай
Джульета!
Карміліца
Зараз. Годзе ўспамінаць, Гасцей няма, і нам пара ўжо спаць.
(Выходзіць.)
АКТ ДРУГІ
ПРАЛОГ
Уваходзіць х о р.
Хор
Была адна любоў, цяпер другая, Ад першай знік навекі ў сэрцы след. Была любімая і дарагая, Ды новая краса зацьміла свет.
Рамэо любяць, і Рамэо любіць, Але не суджаны ім шчасця дні: Варожасць злая, што іх долю губіць, Лягла прадоннем страшнай глыбіні.
3 даўных-даўна ідуць яе карэнні, Рамэо ў доме любай — не жаніх.
Калі ж і дзе яна яго сустрэне I ўсцеражэ ад страшнай помсты іх?
Ды возьме верх любоў над гневам лютым, I асалода зменшыць іх пакуты.
(Выходзіць.)
Сцэна першая
Пляц, які мяжуецца з садам Капулеці.
Р а м э о
Куды ж ісці, калі маё тут сэрца?
Сюды, сюды, да цэнтра прыцяжэння.
(Пералазіць цераз сцяну і знікае за ёй.)
Уваходзяць Бенволіо і Меркуцыо.
Бенволіо
Рамэо! Брат Рамэо!
Меркуцыо
Ён разумны.
Напэўна, дома ўжо і ўклаўся спаць. Бенволіо
Ды не, пабег сюды, тут пералез.
Пакліч яго, Меркуцыо.
Меркуцыо
Вар’ят Рамэо, блазан, страсць, любоўнік!
З’явіся нам хаця, як уздыханне, 2—1574 33
Адзін хоць верш скажы, і буду рад я.
Скажы «на жаль», зрыфмуй «любоў» і «кроў», Шапні слаўцо маёй куме Венеры, Сынка яе сляпога падражні — Амура, што ў цара так спрытна стрэльнуў, I той жабрачку палюбіў праз гэта. Hi водгуку ніякага, ні руху — Памёр няшчасны. Хіба дух яго Я заклінаннем выклічу сюды.
Вачамі Разаліны заклікаю, Яе чалом, пунсовымі губамі, Маленькай ножкай, трапяткім бядром I тым дабром. што па суседству з ім,— З’явіся нам у вобразе сваім.
Бенволіо
Ён раззлуецца, як пачуе гэта. Меркуцыо
Чаго злавацца? Я ж прашу яго Сюды з’явіцца у імя красуяі.
Б е н в о л і о
Хадзем, схаваўся недзе ён між дрэў; Вільготны змрок якраз яму да сэрца: Любоў сляпая — цемра ёй падходзіць. Меркуцыо
Сляпая, дык у цэль ёй не папасці. Ён недзе пад кізілавым кустом Сядзіць і марыць, каб яго красуня Кізілавым пладом раскрытым Сама з галінкі ўпала на яго. Рамэо, хай жа станецца ўсё так, Як ты жадаеш. Ну, бывай, Рамэо! Пайду я ў мяккую пасцель, бо тут Я на зямлі халоднай не засну. Ну што ж, хадзем.
Бенволіо
Хадзем, дарэмна будзем Шукаць таго, хто сам ад нас схаваўся.
Сцэна другая
Сад Капулеці. Уваходзіць Р а м э о.
Рамэо
Смяецца з раны той, хто ран не меў.
Джу л ьета з’яўляецца ў акне наверсе.
Чакай! Што за святло ў акне мільгае? Там палымнее ўсход. Джульета — сонца. Устань жа, сонца, і забі ты месяц, Які збялеў ад зайздрасці і злосці, Што ты — слуга сваёю прыгажосцю Яго зацьміла і яму балюча.
Пакінь служыць зайздросніку і скінь Ўбор весталкі палінялы, бледны, Які да твару толькі нездаровым. Мая ўладарніца! Любоў мая!
О, каб ты ведала... Яна Гаворыць... He, маўчыць... Гавораць толькі вочы. Што ж, я ім адкажу... He, гэта дзёрзка. He мне гавораць. Гэта зоркі дзве, Пакінуўшы на час начное неба, Прасілі тых вачэй, каб пасвяцілі, Пакуль не вернуцца. Каб сапраўды 3 вачамі зоркі месца памянялі, Дык ад румянца шчок памерклі б зоры, Як меркне лямпа перад ясным сонцам, А вочы ў небе ярка б так гарэлі, Што птушкі б палічылі ноч за дзень I, як уранні, радасна б запелі.
Вунь на руку аперлася шчакой. Каб мне пальчаткай быць яе рукі I дакрануцца да шчакі!
Джульета
О гора!
Рамэо
Гаворыць. Гавары, мой светлы ангел! Над галавой маёй ты так жа ззяеш, Як ззяе пасланец крылаты неба, Калі плыве на воблаках лянівых, I смертныя, закінуўшы галовы, У захапленні ўслед яму глядзяць.
Джульета
Рамэо! Ах, чаму Рамэо ты?
Ад бацькі адрачыся, ад імя,
А не — дык пакляніся мне, што любіш, I я дачкой не буду Капулеці.
Р а мэо
Паслухаць мне яшчэ ці адказаць? Джульета
He ты, адно імя тваё — мой вораг, Ты ж сам сабой, зусім ты не Мантэкі. Бо што ж Мантэкі? Твар, рука, нага Ці што яшчэ? Імя другое ты Сабе вазьмі. Бо што такое назва? Як ружу ні заві, а пах той самы. Рамэо, каб і не Рамэо быў, I без імя застаўся б ён цудоўным. О, скінь імя, Рамэо, бо яно ж He частачка цябе, і за імя Ты ўсю мяне вазьмі.
Р а м э о
Лаўлю на слове.
Ты любым назаві мяне, і я Ахрышчан зноў і болей не Рамэо. Джульета
Хто ж ты, што ў змроку гэтай ціхай ночы Маю падслухаў тайну?
Рамэо
Я не смею
Імя сваё назваць, мая святыня! Імя маё — варожае табе, Таму яно агідна мне самому. Калі б яго напісаным я ўбачыў, Дык на шматкі паперу б разарваў. Джульета
Яшчэ і сотні слоў я не пачула, А ўжо цябе па голасу пазнала. Ды ты ж Рамэо. Праўда? Ты Мантэкі? Р а м э о
Ніводзін з іх. Яны табе агідны. Джульета
Скажы, чаго ты тут і як ты трапіў? Сцяна высокая — не пералезці.
Калі з радні мае цябе хто-небудзь Застане тут, дык смерць табе на месцы.
Рамэо . Любоў мяне на крыллях перанесла, Бо для любві і мур — не перашкода, На ўсё адважыцца яна пасмее;
Што значыць для мяне твая радня? Джульета
Яны заб’юць цябе, як толькі ўбачаць. Рамэо
Мне вочы мілыя твае страшней,
Чым дваццаць шпаг. Зірні прыхільна ты, I загартован я супроць іх злосці.
Джульета
О гора мне, калі цябе заўважаць!
Р а м э о
Мяне схавае ноч пад плашч свой чорны. Калі ж не любіш — дык няхай знаходзяць. Ляпей ад іх варожасці загінуць, Чым смерці ждаць мне без тваёй любві. Джу л ьета
Хто ж паказаў сюды табе дарогу? Рамэо
Любоў мяне на пошукі паслала, Дала параду, я ж ёй вочы даў. Я не марак, але каб ты была Далёка, як зямля за акіянам, Паплыў бы я па гэтакі тавар. Д жульета
Начная маска твар мой прыкрывае, А то б убачыў чырвань на шчаках Ад слоў маіх, якія ты падслухаў. Каб захаваць прыстойнасць, я ахвотна б Ад сказанага мною адраклася, Але — бывай, прыстойнасць! Любіш ты Мяне? Вядома, скажаш ты — люблю, I я паверу. Хоць і даўшы клятву, Ты можаш здрадзіць. Кажуць, сам Юпітэр 3 любоўнай клятвы кпіць. Рамэо, мілы! Скажы мне праўду — любіш ты мяне? Калі ж ты думаеш, што вельмі хутка Здалася я, дык я насуплюся, Упартай стану, і тады ў адказ Пачуепі — не. I нізашто на свеце... Я моцна так люблю, Мантэкі мілы, Што выглядаю вельмі легкадумнай.
Павер, аднак, піто я вярней за тых, Што ўмеюць непрыступнымі здавацца. I я трымалася б інакш, павер, Каб ты употай не падслухаў тут Прызнання шчырага маёй любві.
Даруй жа, не прымі за легкадумнасць Таго, што ноч адкрыла выпадкова. Рамэо
Клянуся гэтым месяцам святым, Што серабром абліў вяршыні дрэў... Джульета
О, не кляніся здрадлівым свяцілам, Што кожны месяц зменьвае свой выгляд, Каб не была любоў твая такой.
Р а м э о
А чым клясціся мне? Джульета
Нічым не трэба.
А не, дык бажаством любві маёй — Самім сабою пакляніся ты, Паверу я.
Р а м э о
Калі агонь любві... Джульета
Стой, не кляніся. Рада я табе, Але не рада змове я начной... Так гэта ўсё раптоўна, нечакана, Як бліскавіца, што паспее згаснуць, Пакуль ты скажаш слова—«бліскавіца». Дабранач, мілы! Хай дыханне лета Любві расток у кветку ператворыць, Пакуль спаткаемся мы зноў. Дабранач! Хай у тваёй душы спакой пануе, Якім так поўна дышуць мае грудзі.
Р а м э о
I ты мяне пакінеш безуцешным? Джульета
А чым я больш магу цяпер уцешыць? Р а м э о
Ты мне ўзамен за клятву клятву дай. Джульета
Дала яе раней, чым ты прасіў, I моманту цяпер таго шкадую.
Рамэо
Зара мая! Ты клятву ўзяць хацела б Назад? Чаму?
Джульета
Каб зноў яе дарыць.
Хачу ўладарыць тым, чым так багата. Мая любоў бяздонная, а шчодрасць — Бязмежны акіян. Чым болып я іх Дару табе, тым болей застаецца.
Яны ў мяне бясконцыя абедзве.
За сцэнай чуваць голас карміліцы.
Мяне завуць... Бывай, мой мілы!..— Зараз. Іду, карміліца. Мантэкі, мілы, Будзь верным! Пачакай, вярнуся я.
(Выходзіць.)
Рамэо
О, самая шчаслівая з начэй!
Баюся я, што гэта сон прысніўся, Чароўны вельмі ён, каб праўдай быць.
Джульета зноў паказваецца наверсе.
Джул ьета
Яшчэ тры словы, мой Рамэо любы, Тады ўжо сапраўды — бывай. Калі Сумленна любіш і жаніцца хочаш, Дык заўтра пасланцу майму скажы, Дзе і калі вянчацца будзем мы, I я свой лёс кладу к тваім нагам, На край зямлі пайду за ўладаром.
Карміліца
(за сцэнай)
Сіньёра!
Джульета
Зараз! I калі задумаў
Нядобрае. Прашу цябе...
Карміліца
. Сіньёра!..
Джульета
Ужо іду... Тады не дамагайся, Пакінь мяне адну з маёй тугой. Дык заўтра я прышлю...
Рамэо
Душой клянуся...
Джульета
Ну, сто разоў жадаю добрай ночы. Рамэо
У сто разоў мне ноч цямнейшай стала. Як лёгка з кніжкай школьніку расстацца, Так цяжка мне з любімай развітацца.
(Павольна ідзе да выхаду.)
Д жу льета
(зноў паказваецца)
Рамэо! Ах, шкада, што не ўладаю Я голасам сакольніка, каб зноў Прывабіць сокала назад. He можа Няволі сіплы голас смела крыкнуць, A то пячору б страсянула я, Дзе рэха спіць, і голас бы яго Паветраны ахрып мацней, чым мой, Бясконца паўтараючы — Рамэо.
Рамэо
Душа мая мяне заве. Чароўна, Як музыкі сярэбраныя гукі, Гучыць мне любы голас уначы. Джульета
Рамэо!
Рамэо
Мілая!
Джульета
Калі ж прыслаць Мне заўтра?
Рамэо
Раніцай у дзевяць. Карміліца
Сіньёра.
Джульета
Добра, я прышлю. Але ж Да дзевяці чакаць мне — дваццаць год. Забыла я, чаго цябе вярнула.
Рамэо ,
Дазволь мне пастаяць, пакуль ты ўспомніш. Д жульета
He ўспомню я, каб ты даўжэй стаяў. Адно я помню — добра мне з табой.
Р а м э о
Я пастаю, а ты ўсё забывай.
I сам забуду я пра ўсё на свеце.
Джульета
Світае. Адпусціць цябе хачу я, Але як птушку рэзвая дзяўчынка, Якая дасць нявольніцы ўзляцець, Ды за шнурок шаўковы зноў пацягне, Раўнуючы яе да вольнай волі.
Рамэо
Ахвотна б я тваёю птушкай быў. Джульета
I я хацела б гэтага, але Пяшчотамі б замучыла цябе. Дабранач! Ах, салодкі боль расстання! Я расставалася б з табой да рання.
КНІГІ ОНЛАЙН
