Рамэо i Джульета | Гамлет | Тарцюф | Разбойнікі
Вільям Шэкспір, Жан Батыст Мальер, Фрыдрых Шылер
Выдавец: Юнацтва
Памер: 443с.
Мінск 1996
Карміліца
Няхай толькі ён скажа што-небудзь наконт мяне, дык я з ім упраўлюся, хоць бы ён быў дужэйшы, чым ёсць. Спраўлюся і яшчэ з дваццаццю такімі ўрвіцелямі. А не сама, дык нехта ўправіцца. Ах, паскуднік! Што я яму — дзеўка гуляшчая ці шалахвост які з яго шайкі?
(Да П’етра.)
А ты што стаіш, разявіўшы рот? Табе і нічагуткі, што кожная іпэльма мною забаўляецца.
П’е т р a
Я не бачыў, каб хто з вамі забаўляўся, іначай я
адразу выняў бы свой меч. Я вымаю яго так жа хутка, як і кожны іншы, калі ёсць для гэтага зручны выпадак і калі закон на маім баку.
Карміліца
Мяне такая злосць узяла, што я аж калачуся ўся. Калі ласка, сіньёр, на адно слоўца. Як я ўжо ска зала, мая маладая сіньёра даручыла мне знайсці вас... ну, а што яна загадала вам сказаць, пра гэта я памаўчу пакуль што. Спачатку дазвольце вам далажыць, што калі вы маеце намер, як той ка заў, тспькі пазабаўляцца з ёю, дык гэта будзе, як той казаў, вельмі дрэнны ўчынак, бо яна ж яшчэ такая маладая, і таму, калі хочаце ашукаць яе, дык гэта будзе нядобры ўчынак; ашукаць такую высакародную дзяўчыну — гэта брыдка.
Р а м э о
Няня, кланяйся ад мяне сіньёры. Клянуся... Карміліца
Вось добрая душа! Клянуся, што я ўсё гэта ёй раскажу. Яна будзе найшчаслівейшай жанчынай у свеце.
Р а м э о
Што ж ты ёй раскажаш, няня? Ты ж не даслухала мяне.
Карміліца
Я скажу ёй, сіньёр, што вы пакляліся, а гэта, як я разумею, і ёсць якраз тое самае. што павінен рабіць высакародны чалавек.
Р а м э о
Скажы ёй,
Няхай яна прычыну знойдзе сёння
Прыйсці на споведзь. Там айцец Ларэнца Звянчае нас. Вазьмі вось за паслугі.
Карміліца •
He. не, сіньёр, ды што вы! Нічога не вазьму. Р а м э о
Ну, вось яшчэ. Бяры, кажу! (Дае ёй грошы.) Карміліца
Дык сёння адвячоркам! Добра, прыйдзе.
Р а м э о
Ты за сцяной манастыра чакай.
Слуга мой прыйдзе зараз жа туды I лесвіцу вяровачную дасць.
Па ёй у змроку ночы я ўзнімуся
На самую вяршыню шчасця. Ну, Бывай і вернай будзь. Я за паслугу Аддзякую. Джульеце прывітанне.
Карміліца
Няхай вам бог паможа... Пачакайце!
Ра м э о
Што, дарагая няня?
Карміліца
Ваш слуга
Ці верны? Бо сакрэт датуль сакрэтам, Пакуль адзін з дваіх не быў пры гэтым.
Ра мэо
Ручаюся, што верны ён, як сталь.
Карміліца
Ну, добра, сіньёр. Мая сіньёра — найлепшая ў свеце. Божа ты мой, божа! Калі яна была яшчэ маленькая, толькі яшчэ лепятаць пачынала... О, ёсць, ведаеце, у горадзе адзін дваранін, граф Парыс, дык вельмі ж ён ласа паглядае на яе, а яна, небарака, глядзець на яго не можа, як на жабу, як на самую сапраўдную жабу-рапуху. Я часамі, каб падражніць яе, вазьму дый скажу, што Парыс самы падхадзяшчы для яе мужчына. Як скажу так, дык яна аж пабляднее, проста як палатно белая стане... А гэта праўда, што размарын і Рамэо пачынаюцца з аднае літары?
Рамэо
3 аднае, няня; дык і што ж? Адно і другое пачынаюцца на «р».
Карміліца
Які вы жартаўнік! Гэта ж сабачая літара — ррр. He, я ведаю, што яны пачынаюцца з другой літары. Бо яна так міла, так складна гаворыць пра вас і пра размарын, што вам бы люба было паслухаць.
Рамэо
Кланяйцеся маладой сіньёры. (Выходзіць.) Карміл іца
Тысячу раз буду кланяцца. П’етра!
П’етра
Чаго?
Карміліца
Вазьмі мой веер, ды ідзі наперад. Хутчэй!
Выходзяць.
Сцэна пятая
Сад Капулеці.
Уваходзіць Д жульета.
Джульета
Як няню я паслала, біла дзевяць, Сказала — вернецца праз паўгадзіны/ А можа,— не знайшла? He! Быць не можа' Яна, кульгавая, марудзіць. У любві За пасланцоў павінны мыслі быць, Што дзесяць раз шпарчэйшыя за промень. Які з узгоркаў змрок начны зганяе.
I нездарма ў Венерыну каляску Запрэжаны крылатыя галубкі, А ў Купідона крыллі быццам вецер. Ужо над галавою сонца — поўдзень, Пайшла ж у дзевяць— цэлых тры гадзіны. I ўсё няма. Ёй хоць бы што. Нябось Каб маладая кроў у ёй кіпела
I пал юнацкі, дык яна б лятала, Як мячык той. Яе сваім бы словам Я кінула да мілага свайго, А ён бы — да мяне. Але старыя, Як мёртвыя. Цяжкія на хаду.
Ну, дзе ж яна? Я з розуму сыду. [дзе! О божа!
Уваходзяпь к а р м і л і н a і П'еіра
Няня, залатая!
Ну што, знайшла яго? Адпраў слугу Карміліца
Ідзі, чакай нас ля каліткі, П’етрэ.
ТГе т р а выходзіпь.
Джульета
Ну, няня, дарагая! Божа мой!
Чаму ж ты хмурная? Благія весткі?
А ты ўсё роўна весела расказвай.
А добрыя — тады іх музыкі
He псуй ты выглядам сваім панурым Карміліца
Стамілася, дай мне перадыхнуць.
Ух, косці як баляць! Вось дык прагулка’
Джульета
Вазьмі мае, а мне свае дай косці, Хутчэй расказвай толькі, дарагая.
Карміліца
Паспееш. Пачакай хвілінку. Бачыш, Што дух мне заняло.
Д жульета
He заняло,
Калі змагла сказаць, што заняло.
Болын часу траціш ты на адгаворкі, Чым трэба на само апавяданне.
Скажы хоць — вестка добрая ці не, А рэшту скажаш потым. Заспакой жа! Інакш і я табе не дам спакою.
Карміліца
Адно скажу — выбар твой няўдалы. He ўмееш выбіраць мужчын. Рамэо? Ды куды ён варты? Хоць з твару ён і прыгажэйшы за ўсіх мужчын, але затое нага яго самая дасканалая з усіх ног. А яго рукі — стан — хоць пра іх і нельга нічога сказаць, але я не ведаю, з чым іх і параўнаць. Наконт ветлівасці — не скажу, не скажу, каб вельмі ўжо, але рахманы ён, як ягнятка... Ідзі, дзеўка, памаліся богу за свой лёс... А што — у нас ужо абедалі?
Джульета
He, не! Я ж гэта ведала раней.
Скажы, што пра вяселле ён сказаў?
Карміліца
Як галава баліць! Ох, галава!
Аж разрываецца на дваццаць частак.
А паясніца! Ох ты, паясніца!
Як ломіць! I табе не грэх за гэта?
Да смерці заганяеш ты мяне.
Джульета
Шкада мне вельмі, што табе так дрэнна...
Скажы ж мне, мілая, што ён сказаў.
Карміліца
Твой любы сказаў, як чэсны дваранін, і ветлівы, і мілы, і прыемны, і, магу прысягнуць, што сумленны... Дзе маці?
Джульета
Дзе маці? Дома маці. Дзе ж ёй быць?
Як па-дурному ты гаворыш, няня:
«Твой любы, чэсны дваранін, сказаў: Дзе маці»...
Карміліца
Божа, як яна ўскіпела!
Вось дык прыпаркі для касцей балючых! Цяпер сама будзь пасланцом сваім.
Джульета
He злуйся... Ну, дык што ж сказаў Рамэо? Карміліца
Цябе да споведзі адпусцяць сёння? Джульета
Адпусцяць.
Карміліца
Ну, дык ідзі ты да Ларэнца ў келью, Там муж чакае, каб ты жонкай стала. Глядзі, як кроў зайграла на шчаках! Вось зараз больш яны пачырванеюць. Ідзі ў царкву хутчэй, а я пайду Дастану лесвіцу, каб мог твой мілы Па ёй да птушачкі ў гняздо дабрацца, Як змеркнецца. Вам радасць, а праз вас Я цэлы дзень у клопаце, у хадзьбе. Але чакай, вось ночы прыйдзе час, Цяжар тады ўжо ляжа на цябе.
Ідзі ж у келью. Я пайду абедаць. Джульета
Бывай! Іду я шчасце зведаць.
(Выходзіць.)
Сцэна шостая
Келья брата Ларэнца.
Уваходзяць б р а т Л а рэнца і Рамэо.
Брат Ларэнца
Хай бог благаславіць святы абрад
I горам за яго не пакарае.
Р а м э о
Амінь, амінь. Няхай хоць гора прыйдзе, Дык радасці яно не перавысіць, Што за адну мінуту з ёй пазнаеш.
Малітваю з’яднай ты нашы рукі.
А там — хай прыйдзе смерць, любві забойца — Мне досыць, што яе назваў сваёй.
Брат Ларэнца
У бурных радасцей канец раптоўны, Іх перамога — смерць. Яны згараюць, Як порах і агонь пры датыканні. Салодкі мёд салодкасцю празмернай Нам прыкрым робіцца і траціць смак. Любі ты ў меру — будзе болып трывала, Паспешны траціць так жа, як марудны.
Уваходзіць Д жульета.
Вось і яна! Такой хадою лёгкай He пратаптаць каменных гэтых пліт. Любоўніка ўтрымала б павуцінка, Што носіць ветрык восенню лагоднай. Такая лёгкая заўсёды марнасць.
Джульета
Маё вам прывітанне, добры ойчА!
Брат Ларэнца
За нас абодвух дзякуе Рамэо.
Д жульета
Дык і яму таксама прывітанне, Каб недарэмна дзякаваў ён мне. Р а м э о
Калі ты поўна радасці, як я, I зможаш выказаць яе мацней, Тады паветра навакол напоўні Сваім дыханнем, музыкаю слоў, Ты перадай усю бязмернасць шчасця, Якое нам дае спатканне наша.
Джульета
Любоў не словамі багата — зместам, Гардзіцца сутнасцю, а не уборам, Адзін жабрак сваё багацце злічыць, Мая ж любоў багатая без меры, Я не магу злічыць і паўбагацця. • Брат Ларэнца
Хадзем... Усё мы зробім за хвіліну.
Пакуль царква святая ў плоць адзіну He злучыць вас, адных я не пакіну.
Выходзяць.
АКТ ТРЭЦІ
Сцэна першая
Верона. Рыначны пляц.
Уваходзяць Меркуцыо, Бенволіо, пажы і слугі.
Бенволіо
Мой друг Меркуцыо, хадзем адгэтуль, Гарачы дзень, гуляюць Капулеці.
Сустрэнемся — ад бойкі не ўхіліцца, Такой гарачынёю кроў кіпіць.
Меркуцыо
Ты страшэнна падобны на аднаго з такіх малайцоў, што, як толькі ўвойдзе ў шынок, бразне сваю шпагу на стол і скажа: «Дай божа, каб ты мне сёння не спатрэбілася», а пасля другога кубка выхватвае яе, каб парнуць шынкара, хоць у гэтым няма ніякай патрэбы.
Бенволіо
Няўжо я падобны на такога?
Меркуцыо
Вядома. Ты такі ж забіяка, як кожны італьянец: як толькі разгарачышся, дык і закіпіш, а як закіпіш, дык вельмі гарачы.
Бенволіо
А тады што?
М е р к у ц ы о
А тады,— каб вас было два такіх, дык не засталося б ніводнага: вы зараз жа забілі б адзін другога. Ты! Ды ты гатоў пабіцца з чалавекам за тое, іпто ў яго барадзе адным воласам больш ці менш, чым у цябе. Ты з чалавекам паб’ешся за тое, што ён арэхі лузгае, і толькі таму, што ў цябе вочы арэхавага колеру. Ну, чые вочы ўбачаць тут прычыну для бойкі, апрача тваіх? У тваёй галаве столькі задзёру, колькі ў яйцы бялка з жаўтком... хоць яна разам з тым пустая, як выедзенае яйцо, бо ў частых бойках з яе выбілі ўсе глузды. Ты раз пабіўся з чалавекам за тое, што ён кашляў на вуліцы і кашлем пабудзіў твайго сабаку, які спаў на сонцы. Хіба ты не счапіўся з краўцом за тое, што ён надзеў новы камзол, не дачакаўшыся вялікадня? 3 другім чалавекам ты пабіўся за тое, што ён завя-
заў новыя чаравікі старой істужкай. I ты яшчэ ўздумаў стрымліваць мяне ад бойкі.
Бенволіо
Калі б я быў такі забіяка, як ты, дык я даўно ўжо запрадаў бы сваё жыццё першаму сустрэчнаму, калі б ён паручыўся хоць за адну гадзіну твайго існавання.
Меркуцыо
Жыццё прадаў бы? Ах ты, прастата.
Бенволіо
Клянуся галавой — ідуць Капулеці.
Уваходзяць Тыбальт і іншыя.
Меркуцыо
Клянуся пятой — мне хоць бы што.
Т ы б а л ь т
(да сваіх)
За мной! Я з імі буду гаварыць.
(Да Меркуцыо і Бенволіо.)
А, добры дзень, сіньёры! Аднаму з вас
Хацеў бы я сказаць адно славечка.
КНІГІ ОНЛАЙН
