КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
Хворыя засмяяліся. — Давайце скажам разам: Яйцы чык-чык, Ты не мужык! Я пачаў дырыжыраваць хорам пацыентаў. — Яйцы чык-чык, Ты не мужык! — весела разносілася па старым парку. Кабан не вытрымаў. 3 нечаканым спрытам ён кінуўся на мяне. Я ўхіліўся і выпісаў яму пендаля. Хворыя рагата/іі, як на канцэрце Райкіна. Санітар развярнуўся і, размахваючы шокерам, рынуўся ў атаку. Пара! Я перахапіў і зафіксаваў у паветры руку з дубінкай, падставіў сцягно і, калі туша, узляцеўшы ў паветра, пача/іа пузам уверх апускацца на зямлю, прысеў і падставіў калена пад руку санітара вышэй /іокця. Спачатку пачуўся хруст, а потым віскат парасяці ў час аперацыі абразання. He, канцэрт альціна нам не патрэбны. Пара даць заспакаяльнае. Я дакрануўся «Скарпіёнам» да нагі санітара і націснуў кнопку. Той тыргануўся, выключыў віскат і заціх. Хай адпачывае. Хворыя спалохана маўчалі. Юнак падбегда мяне: — Дзядзька, вы яго не забілі? He трэба забіваць... — He, Птаха, хутка ён ачуняе. Але біць вас больш не будзе. — Тады добра! Такія ўжо мы людзі, беларусы, — шкадуем нават сваіх катаў! — Дзіма, забяры шокер. Можа, яшчэ спатрэбіцца. Вы с Алесем пабудзьце з хворымі, а мы з Ігарам пойдзем да доктара. — Ігар, вядзі мяне да свайго доктара. Як яго завуць? — Рамуальд Самойлавіч. — Добра, пайшлі! Калі цябе павінны выпісаць? — Заўтра. — Нічога, выпішуць сёння. — Наўрадці... — Ты дрэнна ведаеш свайго сябра. За размовай мы падняліся на трэці паверх і спыніліся ля кабінета доктара. — Ігар, размову буду весці я. Ты толькі ўсміхайся і паддаквай. Мы зайшлі ў кабінет. Доктар перадпенсійнага ўзросту ўважліва акінуў мяне позіркам сваіх вочак-маслін. Я прык/іеіў да твару галівудскую ўсмешку, упэўненым крокам падышоў да яго і моцна пацісную руку. — Рамуальд Самойлавіч, я бізнесмен з Мінска Зміцер Аляксеевіч! Вельмі рады вас бачыць! Дарэчы, вам прывітанне ад/Іюдмілы Генрыхаўны з камітэта. — Дзякуй. Адкуль вы яе ведаеце? — Цётка мая, маміна сястра. Твар доктара ад/іюстраваў пачцівасць. — Рамуа/іьд Самойлавіч, я хацеў бы пагутарыць з вамі аб маім сябры Ігары. — Добра, хай ён пачакае нас на калідоры. Ігар з палёгкай на твары выйшаў з кабінета. — Ведаеце, Зміцер А/іяксеевіч, Ігара можна вылечыць... He, вылечыць — гэта занадта моцна сказана. А/іе падтрымліваць яго жыццё ў належным камфортным стане, каб ён перастаў трапляць да нас, можа то/іькі ўту/іьная хатняя атмасфера і нейкае творчае захапленне. Да сваёй жонкі яму лепш не вяртацца. Дарэчы, скажу вам па сакрэце — яна /іячы/іася ў нас ад алкагольнай залежнасці, але зноў сарвалася. — Я ўсё зраблю для таго, каб дапамагчы Ігару. Вось вам мая візітоўка. Пад візітоўку я паклаў складзеную ўдвая стодоларавую купюру. Доктар гэта бачыў. — Рамуальд Самойлавіч, я прашу, каб вы зараз выпісалі Ігара. Я забяру яго з сабой у Мінск, пакуль ён не скасуе шлюб і не размяняе кватэру, а мая фірма зробіць для вас бясплатны буклет і шыкоўныя візітоўкі. — Наогул, тэрмін яго выпіскі заўтра, але калі вы так настойваеце, то можна і сёння. Я зараз скажу, каб яму выдалі адзенне. Няхай пераапранаецца, я за гэты час аформлю паперы. Яшчэ выпішу рацэпт на лекі, якія Ігар павінен будзе прымаць першы час. — Вялікі дзякуй, Рамуальд Самойлавіч! Я паціснуў доктару руку і выйшаў на калідор. — Ігар, пераапранайся! Потым забяры паперы — і на выхад. Мы будзем цябе чакаць. На ўсё пра ўсё табе пятнаццаць хвілін! — Я пастараюся! Вось ужо i радасныя ноткі з’явіліся ў голасе. Цудоўна! Я вярнуўся да сяброў. Санітар ужо ачуняў і змучана стагнаў. Я схіліўся над ім: — Што, баліць? — Ты за ўсё адкажаш! — Адказваць я буду то/іькі перад сваім сумленнем, а табе — кіпець у смаляным катле. Вось табе абязбольваючае. Я адкаркаваў чакушку гарэлкі і падаў санітару. — He буду! — піскнуў ён. — Дзіма, падай шокер! — Нетрэба!! — узмаліўся санітар. — Пі, паскуда! Санітар у некалькі г/іыткоў асушыў чакушку, крактануў і занюхаў рукавом. Школа! — Мальцы, звярнуўся я да хворых, — скажаце, што гэты кабан напіўся, паслізнуўся і зламаў руку. Згода? — Згода! — загулі хворыя. Я супакоіўся толькі пасля таго, як мы сустрэлі Ігара, прайшлі вяртушку, селі ў машыну і пакінулі тэрыторыю бальніцы. — Ігар, у цябе ключы ад кватэры ёсць? — спытаў я сябра. — Ёсць. — Ты хочаш скасаваць шлюб са сваёй кобрай, або будзеце співацца разам? Толькі ведай, што жанчыны больш вынослівыя за нас, мужыкоў. Яна перажыве цябе і пару вадзікаў у дадатак. — А што, яна з Вадзікам? — Муж, як заўсёды, аб усім даведваецца апошнім. Зараз сам пабачыш. — Алесь, замок у дзверы ўрэзаць зможаш? — За дваццаць хвілін, але патрэбны інструменты. — Знойдзем! Я заехаў у гаспадарчую краму і купіў надзейны замок. Потым мы пад’ехалі да кватэры Ігара і падняліся на трэці паверх. — Мальцы, тут можа быць Вадзік, таму размяркуем абавязкі. Алесь і Дзіма — нейтралізуеце Вадзіка, а мы з Ігарам прыгледзім за Стэлай, хаця я б памяняўся з вамі месцамі. — Першае слова даражэй за другое, — засмяяўся Дзіма. — Ігар, давай ключы. Я акуратна ўставіў ключ у замок і, стараючыся не шумець, павярнуў два разы. Дзверы ціхенька рыпнулі, і мы зайшлі ў кватэру. Я прыклаў палец да вуснаў і зазірнуў на кухню. Дзве пустыя «бомбы» з-пад «чарніла» і недапітая паўтарачка піва гаварылі аб тым, што пахмелле плаўна перацякло ў чарговую п’янку. Мы падышлі да спальні, я рыўком адчыніў дзверы і голасам Джыгурды зароў: — Рукі ўгору! Мордай у падлогу! Крок у бок лічыцца пабегам, страляю без папярэджання! Вадзік, які ў тых жа брудных трусах ляжаў на ложку, закінуўшы нагу на п’яную Стэлу, падскочыў і кінуўся да дзвярэй. Алесь з Дзімам былі напагатове. Ігар, забыўшыся, што ён павінен сачыць за Стэлай, падбег да Вадзіка і пачаў хвастаць таго па фэйсе. Галава полацкага дон Хуана матлялася, як флюгер пад парывамі ветру. — Хопіць, — спыніў я сябра, — ты прыказку памятаеш: сучка не захоча — кабель не ўскоча? Яна пра тваю жонку. — Я заб’ю гэту паскуду! — I зноў сядзеш. Тым больш што твая аматарка паэтаў срэбнага веку яўна перабрала. Смерць у сне для яе будзе занадта высокай узнагародай. Мы зробім інакш. Стэла напаўспушчанай гумавай лялькай валялася на ложку, і яе некалі прыгожае цела зараз нічога акрамя агіды не выклікала. — Ты рэкламу «Тайда» бачыў? — звярнуўся я да Вадзіка. — Дык вось мы прыйшлі да цябе. Пойдзем у ванны пакой. Я затыкнуў адтуліну ў ванне і на поўную моц уключыў халодную ваду. — Цёпленькая не пойдзе, не спадзявайся, — звярнуўся я да Вадзіка, які бязвольна боўтаўся ў дужых руках хлопцаў. — а дзе ж наш «Тайд»? Няма... Бачу — твая каханка падтрымлівае айчынных вытворцаў. Ёсць «/Іотас» фірмы «Бархім», што азначае Барысаўскі завод бытавой хіміі. Выдатны сродак! Калі пачнецца вайна і нас акупіруюць войскі НАТА, гэтага парашку будзе дастаткова, каб адправіць дадому ўсіх амерыканскіх салдат. Я сыпануў парашку ў ванну. Пена ўзнялася да самых краёў. — Сябры, макніце! Некалькі дужых рухаў — i Вадзік, ускрыкнуўшы ад ледзяной вады, ужо сядзеў у ванне, і я кінуў яму мачалку. — Мыйся, каб мама не лаялася! I трусы памый, a то не зразумела, як ты адрозніваеш, дзе перад, а дзе зад, бо ў цябе жоўта і тут, і там. Вадзік калаціўся, як асінавы ліст, і ляскаў зубамі, але загады выконваў. — Зміцер, — сказаў Алесь, — не заводзь эксперымент занадта далёка, бо Стэла не ў тым стане, каб яго адагрэць. — Добра. Я дастаў затычку, уключыў гарачую ваду і накіраваў шланг на Вадзіка. Ён аж зажмурыў вочы ад задавальнення. Вось бомж марцовы! Я кінуў яму ручнік. — Выцірайся! I трусы выкруціць не забудзься. Ты дзе прапісаны, хлопча? — У вёсцы Замошша. Там маці жыве. — А што ты тут забыўся? Захацеў далучыцца да культурных каштоўнасцей славутага града Полацка? — Ды Стэла мяне сама запрасіла... — А ты рады старацца. Выпіць на халяву ды каля бабы пагрэцца. А ты ведаеш, што Стэла замужам? — Ведаю. — Дык вось, Вадзік, слухай мяне ўважліва, я двойчы паўтараць не буду. Зараз ты аддасі нам ключ ад гэтай кватэры і забудзеш сюды дарогу. Потым вернешся ў роднае Замошша. Падымай калгас. Другі варыянт — міліцыя. Трэці — /ІТП. Што выбіраеш? — Дамоў паеду. — Правільна. Тры хвіліны на зборы. Час пайшоў. Вадзік сабраўся за дзве. Ігар знайшоў долата, малаток і нават электрадрыль, і Алесь узяўся за справу. — Сябра, збяры самыя неабходныя рэчы. Да размену кватэры ты будзеш жыць у мяне, — звярнуўся я да Ігара. — Добра. Праз пятнаццаць хвілін замок быў урэзаны. Мы зачынілі пакой і выйшлі з кватэры. Стэла так і не прачнулася. Я зайшоў у гастраном, купіў ежы, і мы селі ў аўто. — Мальцы, пабываць у Полацку і не павітацца з Сафіяй было б вар’яцтвам, таму — да гістарычных каштоўнасцей! Бе/іая прыгажуня царква на фоне свінцова-шэрага неба выглядала выратавальнымі дзвярыма надзеі ў тую райскую краіну, куды кожны ўпотай марыць патрапіць, а тое ўзвышша, на якім яна велічна стаяла, паказвала, колькі намаганняў трэба прыкласці для гэтага. Мы падняліся па прыступках і падышлі да Барысава каменя. — Пакладзіце далоні на камень, заплюшчыце вочы і загадайце сваё самае патаемнае жаданне, — параіў я і сам так зрабіў. Шурпаты валун, якога на сваёй магутнай спіне прынёс сюды ледавік з далёкай Скандынавіі, памятаў маладосць нашай планеты і будзе бачыць яе апошнія хвіліны. Што для яго чалавечы лёс? Імгненне. Але мудрая веліч і моц знакамітага каменя надалі нам спакою і рашучасці, бо, калі я расплюшчыў вочы, на мяне глядзелі сябры, гатовыя ісці са мной да канца. Падарожжа чацвёртае. Лёва Выехаўшы з горада, мы зрабілі прыпынак на беразе невя/іікага ляснога возера. Пачынала змяркацца. Сонейка, перад тым як патануць у азёрнай глыбіні, на хвіліну райскай жар-птушкай выглянула з-за аблокаў. Агністая сцяжынка на люстраной гладзі возера запрашала пабегчы па ёй да барвовага дыска, але розум не дазволіў паддацца марам: па вадзе мог хадзіць толькі Ісус... Ачаму мы не можам? Можа, Усявышні або прышэльцы, якім была патрэбна танная працоўная сіла, стварылі адмысловы абмежавальнік здольнасцей чалавека? Таму тыя з нас, каму цесна ў канцлагеры існавання, па баках якога стаяць тры вялікія ахоўныя вежы: Праца, Ежа, Сон — і адна маленькая (ну вельмі маленькая!) — Секс, спрабуюць вырвацца адтуль з дапамогай алкаголю, тытуню, пяёту і медытацыі? Рэлігія (у гэтым я цалкам згодны з класікам марксізму-ленінізму) — адзін з дазволеных варыянтаў наркотыкаў, і крылаў чалавеку не дае. Але досыць філасофіі, бо, занадта паглыбляючыся ў гэтыя адвечныя пытанні, можна патрапіць у Навінкі... Або на могілкі.