Rock forever
альбо Чатыры падарожжы ў мінулае
Аляксандр Вашчанка
Выдавец: Белпрынт
Памер: 104с.
Мінск 2023
— Мальцы, вунь абсталяванае месца для бівака, таму збіраем галлё! Хто назбірае болыл, атрымае першы кавалак смажанага мяса. За працу! — загадаў я.
Сябры пастараліся, і хутка вогнішча, патрэскваючы ад задавальнення і кідаючы ў паветра феерверкі іскраў, ласавалася сухім веццем. Раскладны мангал, рашотку для смажання мяса і пакунак вуголля я заўсёды трымаю ў машыне, таму ўжо праз паўгадзіны над мангалам шквырчэла мяса, дразнячы нас апетытным пахам.
— Зміцер, с/іінай сыду! Давай мяса! Мя-а-а-са хачу! — роў Алесь.
— Пачакай, бо ка/іі ты з’ясі недасмажанага мяса, то сыдзеш не слінай, а нечым іншым.
Тым часам на сталешніцы я раз/іажыў аднаразовы посуд, паклаў смажанага судака, марынаваныя гурочкі, трохлітровік соку і хлеб. Павагаўшыся, паставіў бутэльку гарэлкі. Для выпрабавання. Нарэшце мяса было гатова, і я разлажыў яго на талеркі. Адкаркаваў бутэльку полацкай гарэлкі, якую купіў толькі таму, што мне спадабалася яе назва «Пятровіч». Наліў Дзіму, Ігару і спытаў у Алеся: «Можа, табе наліць? Сербанеш сотку?» Алесь, які апошнія хвіліны глядзеў на бутэльку, як малпа на Каа, ірвануў у лес, і адмысловыя гукі, якія данесліся адтуль, сумным зязюльчыным рэхам паведамілі нам, што вожык аддаў сваё жыццё не дарэмна... Мы пачакалі, пакуль Алесь схадзіў да возера, памыўся і з бледным тварам сеў ля вогнішча.
— Калі яшчэ хто-небудзь прапануе мне гарэлкі, я таго гада...
— Фэйсам аб тэйбл! Зразумела, дружа. Але табе трэба навучыцца быць абыякавым да празрыстага і не вельмі празрыстага зелля, бо абыякавасць у гэтай справе — прыкмета ўпэўненасці ў сабе. Прабач за дурную прапанову, а піць мы з табой будзем сок. Маркоўны. 3 полацкіх палёў і агародаў. У ім столькі караціну, што нават ноччу ты будзеш бачыць, як філін. Сябры, — я працягваў свой рэй, — сёння з намі наш стары сябра. Ігар, я не Воланд, але няхай франтавыя сто грамаў будуць тым цудадзейным элексірам, які вярнуў да жыцця Майстра, а табе дапаможа забыць твае праклятыя апошнія гады. За цябе!
Ігар з Дзімам выпілі, і мы наваліліся на мяса. Я ўзяў бутэльку з недапітай гарэлкай, падышоў да возера і шпурнуў у цёмную люстраную роўнядзь. Булькнуўшы, яна пайшла на дно.
— Зміцер, ты нейкага карася зрабіў алкаголікам. Навошта спайваць падводны свет? — выдаў Алесь.
— Вадзянік за ім прыгледзіць. «Мішкі», з гэтага моманту ў нашым гурце ўводзіцца рэжым поўнай цвярозасці. Ён будзе дзейнічаць да дня нашага канцэрта.
— Якогаканцэрта?— запытаўся Ігар.
— Па дарозе ўсё раскажам.
Мы павячэралі і моўчкі сядзелі, гледзячы на агонь. 3 усіх стыхій, на мой погляд, агонь самая чароўная, прыцягальная і неўтаймаваная. Гэты дар Праметэя дапамог першабытнаму чалавеку выжыць сярод дзікай прыроды, і ён жа заўсёды ўтрым/іівае ў сабе смяротную пагрозу. Ён, як котка з казкі Кіп/іінга, жыве сам па сабе. Але з двух варыянтаў канца любой жывой істоты — згніць або згарэць — я выбраў бы агонь.
Мы прыбра/іі смецце, селі ў машыну, я запусціў рухавік, ук/іючыў фары і па прасёлачнай дарозе выехаў на шашу Полацк — Віцебск. Алесь з Ігарам ціхенька размаўлялі, Дзіма даваў храпака, а я на хуткасці 70 кіламетраў ехаў да абласнога цэнтра. У ночы свае правы, яна не шкадуе легкадумных і патрабуе павагі да сябе. I яшчэ: яна хавае пачвар, якія жывуць у нашых галовах...
Ha FM я злавіў «Мелодыі нашага веку» і з задавальненнем слухаў старыя хіты. Неўзабаве на небе паўночным ззяннем высвеціўся агмень вялікага горада, а потым мірыядамі светлякоў стаў бачны і сам Віцебск. Я паехаў паралельна трамвайным рэйкам, пакінуў з правага боку вакзал, звярнуў налева, праехаў мост праз Дзвіну і спыніўся ля гасцініцы «/Іучоса».
— Ці ёсць свабодныя нумары? — спытаўся я ў адміністратара, калі мы зайшлі ў фае.
— Ды ў нас толькі на «Славянскім базары» аншлаг, а зараз ціха. Два двухмесныя нумары на сёмым паверсе з відам на Дзвіну вас задаволяць?
— Канешне. Афармляйце.
— Мальцы, я з Ігарам, а Алесь з Дзімам. Згода?
— Згода, хаця я б выбраў суседства з Анджалінай Джалі, — адказаў Алесь.
— Бач ты, пасля харчовага прачнуўся і сексуальны апетыт. Але гэта ўсё інстынкты, а я чакаю, калі ў цябе прачнецца апетыт да творчасці.
— Ды я заўтра ж з сухастоіны зраблю тваю скульптуру.
— Па-першае, сухастоіна гучыць не вельмі эстэтычна і сексуальна, а па-другое, ты лепш зрабі з вішні некалькі пар барабанных палачак для Дзімы, бо ў крамах яны каштуюць быццам вырабленыя з гандураскага махагону.
— Паспрабую. Але мне патрэбен такарны станок.
— У Мінску знойдзем, a вішнёвых дрэў y наваколлі хапае.
Так за размовамі мы падняліся на сёмы паверх.
— Мальцы, адбой! Заўтра сустрэнемся з /Іёвам і вырашым, што рабіць далей. Добрай ночы!
— I вам салодкіх сноў з відэафільмам пра гарэм турэцкага су/ітана! — адказаў А/іесь.
— He зваліся з ложка, Асман Вялікі!
Наш пакой быў звычайным і безаблічным, але атапленне працавала, была гарачая вада і чыстая бя/іізна. Што яшчэ патрэбна стом/іенаму падарожніку?
— Зміцер, я прыму душ, бо дома не паспеў, — вінавата прамармытаў Ігар.
— Канешне, сябра. 3-за вадзікаў нікуды не паспяваеш, проста бяда!
— I не кажы.
Ігар знік у ванным пакоі, а ў мяне зазваніў мабільнік. Я пачуў голас Томы, і хваля пяшчоты і жадання прабегла па маім згаладалым па каханні целе.
— Добрай ночы, любы! Ты пра мяне зусім забыўся...
— Томачка, радасць мая, я так сумую без цябе!
— А пабачыць мяне хочаш?
— Вядома! Але як гэта зрабіць?
— Я стаю на Смаленскай вуліцы.
— Дзе?!
— Вядома, не ў Карагандзе, а ў Віцебску.
— Цудоўна! Праз пятнаццаць хвілін мой чатырохколавы конь цябе падбярэ. Перайдзі на правы бок вуліцы.
— Чакаю!
Я пастукаўся ў дзверы ваннага пакоя.
— Ігар, я на сустрэчу да каханай. He чакай мяне!
— Поспехаў!
Матор «Пежо» яшчэ не паспеў астыць. Зноў праз мост, вакзал пакідаю злева. Вось і Смаленская вуліца. Збаўляю ход, і пад ліпай з абляцелай лістотай бачу адзінокую сумную постаць. Тармажу. Выбягаю. Сціскаю ў абдымках каханую, і пацалунак чароўным скафандрам пяшчоты адгароджвае нас ад замерзлага начнога горада. Хутчэй у машыну. Пара рухаў — сядзенні злажыліся і стварылі канапу, не такую шыкоўную, як
y офісе, але лепшую, чым якая-небудзь раскладушка. Паку/іь я галодным Тарзанам зрываў з Томы адзенне, яна распрана/іа мяне. Прэлюдыю скароцім да мінімуму — яна даўно пракручана ў нашых га/іовах. Маэстра, музыку! Нябачны дырыжор узмахнуў палачкай, і ў тэмпе lento загуча/іа першая частка сімфоніі кахання. Два згаладалыя целы дотыкамі пальцаў, далоняў, кунежыннем вуснаў пачалі ўспамінаць адзін аднаго. I вось шлях у рай знойдзены. Andante другой часткі плаўна перайшло ў allegro moderato. Рэсоры машыны пачалі пагойдвацца і рыпець. «Пара мяняць амартызатары», — машынальна зазначыў я. Allegro! Presto!! Vivo!!! Vivace!!!! Трыумфальны крык узаемнай жарсці і Яе Вялікасць Coda!!! Сэрца, якое трапяткой ластаўкай ірвалася ў вырай, пачало супакойвацца і нарэшце знайшло ўтульнае гняздзечка ў грудной клетцы.
—Томачка, усё было цудоўна, але не магла б ты зняць свае прыгожыя ножкі з даху маёй беднай машыны. Я даўно марыў аб люку, але калі ты яго зараз зробіш сваімі пяткамі, то мы змерзнем, як дзве малпы ў Антаркцідзе.
— Маўчы, варвар, і радуйся, што я ўзнагародзіла цябе такімі пагонамі, — засмяялася Тома. — Памятаеш анекдот пра сакратарку, якая пакрыўдзілася на шэфа і, пахлопаўшы таго па плячы, сказала: «Нагі маёй тут больш не будзе!»?
Я не паспеў адказаць, як нехта пастукаў у бакавое шкло. У цьмяным святле начнога ліхтара я заўважыў тры постаці міліцэйскага нарада. Апусціў бакавое шкло. У салон прасунулася галава маладзенькага сяржанта.
— Што тут адбываецца? Чаму гайдаецца машына і чутны крыкі?
— Мяне забіваюць... —гаротна прашаптала Тома.
— Вам патрэбна мая дапамога?
— He, няхай забіваюць далей, мой жэнераль!
Сяржант пасвяціў ліхтарыкам. Тома бессаромна і павольна расхінула свае малочна-белыя калені. Міліцыянер стукнуўся галавой аб дзверы машыны і істэрычна праверашчаў: «Вы што гэта? Вы што сабе дазваляеце?! He паложана!»
— Мы едзем у гасцініцу. Праз дзве хвіліны нас тут не будзе, камандзір. Прабачце маю жонку за нястрыманасць. Яна ў мяне такая...
— /1а-а-дна, — прамармытаў сяржант, яшчэ раз коса зірнуўшы на Томіна хараство. — Каб, гэта, быў парадак!
— Парадак будзе. Дзякуй за пільнасць!
— Стараемся.
Я падняў шк/ю і, стрымліваючы прыступ рогату, прашаптаў:
— Томачка, ну ты д’ябаліца! Беднага сяржанта /іедзьве да інфаркту не давя/іа.
— Мур-р-р!
— Мя-а-аў!
Я ўпоцемках нацягнуў трусы, пералез на сядзенне кіроўцы і крануўся з месца. Ад’ехаўшы сотні тры метраў, я зірнуў уніз і ўбачыў, што сяджу ў Томіных ружовых ажурных панталончыках. Я зайшоўся рогатам і так ціскануў па тармазах, што трэснуўся лбом аб руль. Спрацаваў надзейны пежоўскі эйрбэк, крышка, якая адляцела, зноў стукну/іа па маім бедным ілбе, і падушка бяспекі плаўным і смяротным пацалункам пачала прыціскаць мяне да сядзення. Я паспеў прасіпець: «Тома, рэж падушку!», і эластычнае па/іатно сквапным засосам заляпіла мне твар. «Яшчэ б намазаць гіпсам, і атрымалася б маска. Пасмяротная», — падумаў я. Тома не разгубілася. У сваёй сумачцы пад назвай «Тысяча і адна дробязь» яна знайш/іа адзіную патрэбную зараз рэч — манікюрныя нажніцы — і тыцнула імі ў падушку. Засіпела паветра, і я адчуў подых свабоды.
— Дзякуй, каханая, выратавала! Паглядзі, якія на мне трусы.
Тома зірну/іа і, зайшоўшыся рогатам, стукнулася галавой аб дах машыны.
Карацей, за сняданкам, дзе я пазнаёміў Тамару са сваімі сябрамі, я сядзеў з гузаком на лбе, а мая каханая чухала збітую патыліцу.
— Зміцер, хто табе ў лоб заехаў? — спытаўся Алесь. — Чаму нас не паклікаў на дапамогу?
— Ды гэта Тома прыраўнавала мяне да адміністратаркі, з якой я пажартаваў, і трэснула мяне па лбе.
— Правільна зрабіла. Калі ты побач з такой жанчынай, то іншых не трэба заўважаць.
— Дзякуй за камплімент, Алесь, — сказала Тома. — а гузак яму зрабілі ў бары, дзе ён паказваў стрыптыз у ружовых жаночых панталончыках. Бар аказаўся не той арыентацыі.
— Ён што, памяняў арыентацыю? Побач з такой жанчынай?! Томачка, я стары арганаўт...
і а/іканаўт, — уставіў я.
— ... які ўсё жыццё правёў у пошуках залатога руна...
— а знайшоў гуана, — мае пяць капеек.
КНІГІ ОНЛАЙН
