Rock forever
альбо Чатыры падарожжы ў мінулае
Аляксандр Вашчанка
Выдавец: Белпрынт
Памер: 104с.
Мінск 2023
— /Іёва, ты ведаеш, што праз месяц юбілей універа?
— Няўжо? Восьякчасляціць!
— Дарэчы, нас запрасілі выступіць.
— Каго гэта «нас»?
— «Мішак». Можа, адновім праграму і ўрэжам рокам па бездарожжы і распіздзяйстве?
— Ды кіньце вы, сябры! Парыцца дзеля аднаго выступ/іення? Мы ж не «Led Zeppelin». Ці, можа, потым зробім сусветны тур?
— /Іондан і Парыж не абяцаю, затое па аграгарадках пранясёмся каметай, — выдаў А/іесь. — Даяркі будуць табе пляскаць у далоні, а камбайнеры наліваць самагнёт.
Позіркам я папрасіў А/іеся памаўчаць. Пара прычапіць прынаду.
— Дарэчы, спонсары абяцаюць заплаціць пяцьсот долараў...
— Усім?
— Кожнаму.
Вось ужо і вочкі загарэліся. Рэдкая рыба адмаўляецца ад за/іатога кручка.
— А як з рэпетыцыямі? — запытаўся /Іёва.
— Нам здымуць залу з апаратурай.
— Я не магу пакінуць працу... — прамармытаў /Іёва.
— Давай дамовімся так: ты ж у нас профі высокага палёту (ад ліслівасці яшчэ ніхто не паміраў). Таму я скіну па электроннай пошце ноты тваіх партый, а ты пару раз прыедзеш да нас на рэпетыцыі. За гэта спонсары накінуць табе яшчэ сотку баксаў. Згода?
— Згода!
Алесь падміргнуў мне і непрыкметна паказаў узняты ўверх вялікі палец.
-Yes-s-s!
Падрыхтоўка да канцэрта
Б/ііжэй да поўдня мы ўжо былі ў сталіцы. Па дарозе я заехаў у Барысаў і пакінуў там Дзіму, дамовіўшыся, што паведамлю яму аб б/ііжэйшай рэпетыцыі. Хлопцаў завёз на сваю кватэру і загадаў адсыпацца, Тому падкінуў у офіс, а сам патэ/іефанаваў Насці:
— Добры дзень! Вас вітае гурт «Мішка касалапы».
— Ой, вельмі прыемна! Гэта Зміцер?
Жаночы го/іас быў нізкім і аксамітным. Многія мужчыны ад падобнага кантральта губляюць розум. Па маёй спіне прабег/іа нейкая незразумелая энергетычная хва/ія.
— Так, гэта я. Хацелася б сустрэцца, пагутарыць...
— А зараз можаце?
— Mary.
— Цудоўна. Прыязджайце. Чакаю вас!
Яна паведаміла адрас. Ужо праз чвэрць гадзіны я пад’ехаў да шыкоўнага офіса вядомай фірмы. Ахоўнік спытаў да каго і, пачуўшы прозвішча, без размоў прапусціў мяне. Еду на трэці паверх. Вось і кабінет, дзе на шыльдзе пад словамі «Намеснік галоўнага дырэктара» красавалася прозвішча Насты. Я пастукаў у дзверы. Ветлівая сакратарка ўсміхнулася, пачуўшы маё прозвішча, і правяла ў кабінет сваёй кіраўніцы. Насустрач мне з-за пісьмовага стала выйшла жанчына. He, не жанчына, а хутчэй, каралева. Строгі дзелавы касцюм васільковага колеру не хаваў, а падкрэсліваў прыгажосць фігуры і так пасаваў да рудых валасоў. У галаве закруціліся словы песні з матулінай кружэлкі:
Рыжая, рыжая, Ты на свете всех ммлей.
Рыжая, рыжая, He сводм с ума парней.
Цікава, чаму мужчыны так западаюць на рыжых? Мо таму, што спа/іучэнне рудых ва/іасоў са скурай Снежнай Каралевы вельмі сексуальнае? А/іе хопіць разважаць, бо ў сваёй руцэ я адчуў цёплую далонь Насты і не ўтрымаўся, каб яе не пацалаваць. Я зірнуў у зялёную бездань вачэй і прамовіў:
— Вось так непрыкметна з юных прынцэс вырастаюць каралевы!
— Дзякуй за камплімент, Зміцер, але, мабыць, вы хацелі сказаць з брыдкіх лебядзяў, бо на прынцэсу вы, пэўна, звярнулі б увагу?
— He, Наста. Я зразумеў, што толькі з узростам пачынаеш цаніць і разумець прыгажосць...
— Але мы не ў стане вярнуць тое, што згасла ўдалечыні... Таму толькі наперад!
— Згодны!
— Можа, кубачак кавы?
— Было б нядрэнна...
Мы селі на канапу, і сакратарка падала нам каву.
— Наста, скажу шчыра, ваша пасланне ўскалыхнула ўва мне нешта даўно забытае. Мы ўсё жыццё даказваем некаму, што на нешта здатныя, а ў рэшце рэшт хочацца даказаць самому сабе, што ты не нікчэмнасць, а чалавек. Вядома, у студэнцкія гады мы не былі анёламі, і алкаголь быў не лепшым сродкам выражэння ўнутранай свабоды, але другіх мы не ведалі... Сістэма нас абламала.
Але досыць філасофіі. Карацей, я сабраў хлопцаў. Мы гатовы рэпеціраваць. Толькі замест Валеры, калі вы не супраць, будзе іграць яго сын, бо Валеру забілі...
— Жах які! Я не ведала... Перадайце мае спачуванні яго жонцы і сыну. 1, вядома, я не супраць, каб іграў сын Валеры. Зміцер, у мяне ёсць адрасы некаторых рэпетыцыйных залаў з узмацняльнай апаратурай і мікрафонамі. Праедзьцеся з сябрамі, паглядзіце і паведаміце мне, што вам спадабалася.
Я буду дамаўляцца аб умовах. I яшчэ: у мяне зараз пустуе дача на Мінскім моры. Пэўна, вашым сябрам патрэбна жыт/іо — вось к/іючы. 3 усімі праблемамі звяртайцеся да мяне.
Мы развіталіся, але я адчуваў, што за звычайнымі словамі нашага дыялогу хаваўся нейкі пакуль што незразумелы мне патаемны сэнс...
Увечары мы з Алесем і Ігарам праехаліся па дадзеных Настай адрасах. Кропкі ў гаражах і маленькіх памяшканнях мы адмялі адразу — нам была патрэбна зала, па памерах падобная на канцэртную залу ўнівера. Нарэшце ў адным з дамоў культуры мы знайшлі добрае памяшканне з прыстойнай апаратурай.
— Сябры, — звярнуўся я да Алега і Ігара, — давайце параімся: у нас месяц часу. Колькі раз на тыдзень будзем збірацца?
— Ды хаця б разы тры, — уздыхнуў Ігар, — бо «давно не брал я в рукм шашек».
— 1 па тры гадзіны, — дадаў Алесь.
— Што ж, тры — лічба сакральная, а калі яшчэ ў квадраце! Так і вырашым. Заўтра прыводзім у баявы стан свае музычныя інструменты, мяняем струны, успамінаем былы рэпертуар, а паслязаўтра першая рэпетыцыя!
Мы ўдакладнілі графік рэпетыцый з адказным за залу і вярнуліся ў маю аднапакаёўку.
— Сябры, сёння неяк перакантуемся ў мяне, а заўтра вы пераедзеце ў загарадны дом.
— Ты што, капіталіст, паспеў асабняк адгрохаць? — з’едліва спытаў Алесь.
— Вядома, з сухастоіны.
Вечарам мы елі смажаную бульбу, разглядвалі студэнцкія фотаздымкі, слухалі «Бітлоў» і ўспаміналі, успаміналі...
Пасля ранішняй кавы мы зайшлі ў «Гіпа», купілі халасцяцкі харчовы набор з ёгурту, пельменяў і кавы, і я накіраваў свой «Пежо» да кальцавой. Вось і дарога на Мядзель. Яшчэ трыста метраў — і паварот направа. Аднапалосная дарога шэрым вужом вілася між рыжавата-зялёных соснаў. Праязджаем мост, паварот налева, потым направа — і з-за дрэў лэд-зэпелінаўскім свінцовым дырыжаблем паказалася раззлаванае Мінскае
мора. Нябачны валадар вадаёма гнаў да берага паслухмяныя хва/іі, якія на сваіх пеністых плячах неслі ўсё тое, чым «аддзячыў» яго чалавек за летні адпачынак. Камякі хімічнай пены, падобныя на мёртвых белых лебедзяў, гойдаліся на прыбярэжным трыснягу, пластыкавыя бутэлькі і пакеты вар’яцкім дываном высцілалі пляжны пясок, тысячы малькоў, плаваючы на спіне, глядзелі ў шэрае неба мёртвымі вачыма. Крыкі чаек, падобныя на галашэнне маці па забітым сыне, стваралі гукавое аздабленне гэтага палатна сюррэалізму эпохі канца свету.
— Сумна і лакрымозна, — прашаптаў Алесь.
— Проста нейкі сі бемоль мінор, — дадаў Ігар.
— У нас на Віцебшчыне такога яшчэ няма, — выказаўся Алесь.
— Будзе. Мы з вамі ў дзяцінстве маглі напіцца з ручая або рэчкі, а зараз? У Афрыцы людзі паміраюць ад смагі, а мы свае крынічныя багацці забруджваем з неабмежаванай хуткасцю. Ужо нават з артэзіянскіх свідравін піць ваду небяспечна. Праз два дзясяткі гадоў пітная вада будзе каштаваць даражэй за нафту, але на той час у нас яе ўжо можа не быць! — завёўся я.
— Ды я сёння сербануў вадзіцы з твайго крана. Ад хлоркі нават слёзы з вачэй паліліся! — сказаў Алесь.
— А без вады і не туды, і не сюды! — абазваўся Ігар.
— Вось і тэма для песні. Мальцы, здаецца, вунь там дачны пасёлак. Паехалі!
Паўсотні двухпавярховых катэджаў было пабудавана ў адным стылі і нядрэнна суадносілася з навакольным ландшафтам. Мы пад’ехалі да будкі ахоўніка і пастукалі ў дзверы. Адчыніў даволі жвавы мужчына.
— Настасся Пятроўна мне тэлефанавала. Праходзьце, калі ласка. Яе катэдж нумар 15 з левага боку.
— Дзякуй. А вада ў вас адключана?
— Чаму? Халодная ёсць, а яшчэ стаяць бойлеры, можна ўключыць ацяпленне, а можна і дровы ў каміне запаліць. Будзе цёпла! Дарэчы, нам патрабуецца ахоўнік. У вас няма надзейнага чалавека?
Я зірнуў на Ігара.
— Дык вось вам кандыдат. Некалі ў ахове служыў. А які ў вас графік?
— Суткі праз трое. Плацяць трыста баксаў. Ёсць тэлевізар, канапа. Ноччу можна паспаць, калі не дачны сезон. Так што, як будзе жаданне, давайце да нас!
— Дзякуй, мы падумаем.
— А што, Ігар? — запытаўся я, калі мы прайшлі на тэрыторыю. — Можа, ты за гэты час прыгледзішся, а потым падзяжурыш зімовы сезон, пакуль не знойдзем штосьці лепшае?
— /Іепшае мне і не патрэбна. Я згодны.
Сказана гэта бы/ю абыякавым тонам. Тонам ча/іавека, які ад жыцця не чакае аніякіх змяненняў. Жыццё — гэта мары, старасць — успаміны, а абыякавасць і адсутнасць жаданняў — смерць. Патушылі, Ігарка, патушылі! Ці атрымаецца запаліць агмень у яго душы? He ведаю...
А вось і катэдж Насты. Ацаліндраваныя бярвенні, шклопакеты, дах з чырвонага андуліну, дзесяць сотак зямлі, альпійская горка, басейн з німфеямі і ажурным мосцікам, маладыя яблынькі і грушы. Прыгожа, нават зараз.
— Прыстойны будынак! — канстатаваў Алесь.
— Гэта табе не якая-небудзь сухастоіна.
— I не кажы, браце...
На першым паверсе дома была зала з камінам і сталовая з невялікай кухняй, на другім —дзве спальні. Зручна і ўтульна. На журнальным століку я заўважыў два фотаздымкі ў прыгожых рамках. На адным была Наста, пэўна, з сынам, а на другім... наш гурт!
— Мальцы, зірніце на гэтае дзіва! Мо пазнаеце каго-небуДзь?
— Дык гэта ж мы! — усклікнуў Алесь. — Што гэта быў за канцэрт?
— У інтэрнаце на Энгельса мы выступалі. На Восьмага сакавіка, — удакладніў Ігар.
— Правільна. Сябры, асвойвайце тэрыторыю! Вось вам па мабільніку. Дару! У памяці мой нумар. Калі што — тэлефануйце. Заўтра перад рэпетыцыяй я за вамі заеду. Бывайце!
Наступным вечарам мы сабраліся на першую рэпетыцыю. На сцэне былі ўзмацняльнікі, мікрафоны, ударная ўстаноўка. За дадатковую плату нам прынеслі сінтэзатар «Ямаха».
— Ці зможаце вы знайсці на некалькі рэпетыцый і канцэрт прыстойнага гукарэжысёра? — запытаўся я ў х/іопца, які адказваў за апаратуру. — Яшчэ нам трэба будзе выставіць свят/іо і зрабіць якія-небудзь візуальныя эфекты.
— Усё зробім, — усміхнуўся той, — і гукача знойдзем, і дым пусцім, і файер-шоў забамбім, як на са/іюце Перамогі. Нават аго/іеных дзяўчат можам паклікаць у падтанцоўку. Былі б грошы!
— Грошыбудуць.
— Зміцер, — звярнуўся да мяне Ігар, — я на сінтэзатары не іграў. Мне б падабраць патрэбны тэмбр, або знайсці нашу старую іоніку.
КНІГІ ОНЛАЙН
