Rock forever
альбо Чатыры падарожжы ў мінулае
Аляксандр Вашчанка
Выдавец: Белпрынт
Памер: 104с.
Мінск 2023
— Вядома, згодзен. Але як я з табой разлічуся?
— Арганізуеш для нас добрую рыбалку на /Іукомскім возеры.
— Ды гэта раз плюнуць! — павесялеў Мікола. — Будзе і карп, і шчупак, і судак, а магчыма, і вугор. Прыязджайце!
— Абавязкова.
Праз дзесяць мінут мы былі на трасе /Іепель — Орша. Я высадзіў Міколу і падаў яму сваю візітоўку і грошы.
— Будуць праблемы з працай — звані: чым змагу дапамагу.
— I трымай гонар віцебскай дэсантуры! — дадаў Дзіма.
— Дзякуй, хлопцы! — расчулена адказаў Мікола.
— He хлопцы, а мальцы, — паправіў яго я, — мы ж на Віцебшчыне. Бывай!
— Што ж нам з табой рабіць, Алесь? — услых падумаў я, калі мы, развярнуўшыся, зноў вярталіся ў/іепель.
— А што хочаце... Хоць забіце, ды рабіце!
— Малайчына, пачуцця гумару ты яшчэ не страціў, значыць, будзеш жыць. Усім сядзець на месцах — камандаваць парадам буду я!
Я пад’ехаў да трохпавярхоўкі, дзе жыў Алесь.
— Зойдзем на хвілінку да цябе, — прапанаваў я.
— Толькі ў мяне няма вас чым пачаставаць, — збянтэжана прамармытаў Алесь.
— He хвалюйся, — супакоіў яго я, — я сам цябе буду частаваць. Затое потым адпрацуеш па поўнай.
— Згодны на ўсё.
А/іесь дрыжачымі рукамі доўга не мог патрапіць ключом у замок. Нарэшце мы зайшлі ў двухпакаёўку, дзе стаяў горкі пах перагару.
— Сябра, у цябе ёсць чыстая бялізна?
— Знайду.
— Ск/іадзі яе вунь у тую сумку, а яшчэ захапі станок д/ія галення, мы/іа, зубную пасту і пашпарт.
— С/іухаю, мой жэнера/іь!
— На выхад! — скамандаваў я.
Я ўзяў накірунак на льнозавод, потым звярнуў налева, заехаў на паўвостраў /Іепельскага возера і спыніўся ля шыкоўнага пансіяната, пабудаванага вядомай медыцынскай фірмай. Мы ўзялі ручную паклажу, зайшлі ў памяшканне і падышлі да адміністратара.
— Можна ўзяць двухмесны нумар на траіх? — спытаўся я.
— Зараз не сезон, таму месцы ёсць. На які час будзеце браць?
— Для пачатку на двое сутак, а там будзе бачна. Яшчэ я хацеў бы заказаць саўну гадзіны на тры.
— Добра, праз гадзіну будзе гатова. Запоўніце бланкі і ідзіце ў свой нумар.
Праз дзесяць мінут мы былі ў прасторным нумары.
— Зміцер, ну ты, блін, даеш — гэта вельмі дарагі пансіянат!
— I вы для мяне дарагія людзі. Таму пашыкуем. Калі вы не супраць, я лягу на канапе, а вы займайце койкі. Распакоўвайце рэчы.
Калі рэчы былі распакаваны, мы сабраліся за сталом.
— Сябра, — звярнуўся я да Алеся, — праз тры тыдні мы павінны выступіць перад студэнтамі і выкладчыкамі ўнівера з той праграмай, якую ігралі на чацвёртым курсе.
— Навошта?
— Ты нічога не хочаш даказаць тым казлам, якія нас разагналі? Многія камсамольскія камітэтчыкі знайшлі цёплыя мес-
цы на кафедрах і абавязкова будуць прысутнічаць на канцэрце. Да таго ж нам заплацяць нядрэнныя грошы.
— А я змагу сыграць ім до-рэ-мі-до-рэ-до? (Сыграць дорэ-мі-до-рэ-до — значыць пас/іаць на х.. па-музычнаму. Муз. слэнг.)
— Зможаш! А/іе для гэтага табе трэба выйсці з запою. Ты хочаш гэтага?
— Хачу завязаць да канца жыцця. Сябры, ведаеце, як мне ўсё абрыд/іа?! Іншы раз хочацца ў пят/ію за/іезці... На працы мяне скарацілі. Сарваўся. Мая /Іюська махну/іа на мяне рукой і з’ехала да маці. Дзяцей нам Бог не даў, таму нікому я зараз не патрэбны...
— Ты нам патрэбны. Абяцаеш мяне слухацца?
— Абяцаю!
— Выпіць хочаш?
— Хачу!
— Крыху пачакай. Дарэчы, сваю знакамітую басуху ты збярог? Я ж памятаю, як старанна ты капіраваў Rickenbacker 4001 Крыса Сквайра з «Yes».
— Паміраць буду, а з ёй не расстануся, бо зроблена ж вось гэтымі рукамі!
— Рукі ў цябе за/іатыя, а галава...
— Срэбная! — прадоўжыў Алесь.
Мы рассмяяліся.
— Добра. Зараз ідзём у саўну. Бярыце бя/іізну і за мной! Дарэчы, банныя ручнікі тут ёсць для кожнага.
Мы спусціліся ў фае. Я падышоў да прывабнай адміністратаршы.
— Вы не знойдзеце д/ія нас бярозавы венічак?
— А/іе ж гэта саўна...
— Правільна, але мы не фіны, а бульбашы, таму мокрае п’ём і мокрым парымся. Да таго ж я тут не першы раз.
Я непрыкметна паклаў у яе журнал 20 баксаў.
— А яшчэ я буду ве/іьмі вам удзячны, калі вы адчыніце дзверы, якія вядуць да возера, і ўключыце свят/ю на пляжы.
— Вы што, будзеце купацца ў такую халадэчу? Ёсць жа басейн.
— Мы маржуем. А яшчэ, калі не цяжка, прышліце да нас афіцыянта з рэстарана.
— Добра.
Яна зацікаўлена паглядзела на мяне. Што ж, жанчынам падабаюцца не толькі прыгожыя, а/іе і непрадказальныя ўчынкі.
Мы зайшлі ў саўну і пача/іі распранацца ва ўтульным прылазніку з драўлянымі лавамі, сталом з посудам, халадзільнікам і плазменным тэлевізарам.
— Я першы раз у такой шыкоўнай саўне! — усклікнуў Дзіма.
— Аядругі, — дадаўАлесь.
— А дзе быў першы раз?
— У марах...
— Гумарыст ты, Алесь, — сказаў я. — і гэта добра, бо нярэдка пачуццё гумару застаецца апошняй саломінкай, якая трымае нас на паверхні жыцця. Заходзьце, грэйцеся, а я пачакаю афіцыянта.
Хлопцы пайшлі ў парылку. Хутка пачуўся стук у дзверы і ўвайшоў афіцыянт.
— Добры вечар.
— Добры.
— Вось вам перадалі венік. Што будзеце заказваць?
— Дзве бутэлькі «Абсалюта» — паставіце ў халадзільнік. Самаробны хлебны квас у вас ёсць?
— Для вас знойдзем. Я вас мінулы раз абслугоўваў, помніце?
— Вядома, Юра.
— Нават маё імя запомнілі! — здзівіўся афіцыянт.
— Харошых людзей я заўсёды запамінаю, як, дарэчы, і дрэнных. Беражы сяброў, ведай ворагаў — і дажывеш да ста год. Хто сказаў?
— Можа, Канфуцый?
— He, гэта я сказаў. Закускі, Юра, на твой густ. Яшчэ чыгунок юшкі, вашай знакамітай з пяці гатункаў рыбы, але такой гарачай, каб с/іёзы з вачэй капалі. I асабістая просьба: праз гадзіну мне патрэбна шклянка сапраўднага лепельскага мёду. Зробіш? Я не пакрыўджу.
— Ды мой дзядуля пчол трымае. Зробім. Дарэчы, ён хвацкую медавуху робіць. Можа, прынесці?
— Прынясі глечык.
— Добра.
Я зайшоў у парылку. Глянуў на тэрмометр — 90 градусаў.
— Сябры, вы што, збіраецеся тут замярзаць?
— Я не ведаў, дзе рэгулятар, — адказаў Дзіма.
— А мне і гэтага зашмат, — прамармытаў Алесь, з якога ручаямі цёк пот. Хутчэй, не пот, а бражка.
— Алесь, схадзі ў душ, а потым паляжы на лаўцы ў прылазніку. Адпачні, я потым за табой прыйду.
Сябра з яўным задавальненнем выбег з парылкі. Я паставіў рэгулятар на 110 і ў ліпавым цэбры запарыў кіпенем венік. Потым залез на верхнюю паліцу.
— Вось зараз пачнём пакрысе грэцца. Ведаеш, Дзіма, як вызначыць, што цела ўжо сагрэлася і можна парыцца?
— He.
— Слухай і запамінай. Як толькі з носа капне сем кропель поту — можна брацца за венік. Бачу, ты добра накачаўся ў войску, пастарайся падтрымліваць такую форму.
— Дзядзька Зміцер, а дзе вы засвоілі рукапашны?
— Я ж служыў у разведузводзе, яшчэ нешта помню. Зараз мы з табой павінны вывесці з запою Алеся. Басіст ён класны, некалі на пары вывучыў «Палёт чмяля» і хоць у сярэднім тэмпе, але сыграў. Чалавек ён добры, але слабахарактарны, як казаў Алібабаевіч. Колькі кропель сышло?
— Тры.
— Дабавім яшчэ 20 градусаў. Як?
— Якупарылцы.
— Добра. Зараз y душ. Толькі пад цёплы, каб поры це/іа не закрыліся.
Спаласнуўшыся, я сеў побач з А/іесем.
— Як ты?
— Нешта ўсярэдзіне ўсё калоціцца... і м/іосна. Піва хачу.
— Піва табе — што мёртваму клізма. Дай руку.
Я праверыў пульс. Крыху паскораны, але роўны.
— У цябе з сэрцам праблем не было?
— He.
— Будуць. Калі піць не кінеш. Пайшлі ў парылку.
— Можа, не трэба?
— Трэба, Федзя, трэба.
Мы зайшлі ў парылку.
— Гэта ж печ Асвецыма, — усклікнуў Алесь. — Вушы ў трубачку скручваюцца. Я лепш пайду ў прылазнік.
— He. Вось табе лямцавая шапка, каб вушы не смылелі. Кладзіся на сярэднюю паліцу фэйсам у тэйбл. Малайчына! Зараз крыху ліну бярозавага настою. Як?
— Пячэ! — усклікнуў Алесь.
— He, сябра, ты не рамантык. Бярозкай жа пахне!
Я пачаў пакалыхваць венік над спінай Алеся. Потым прыклаў яго да шыі, лапатак, прайшоўся па пазваночніку і ягадзіцах. Пачаў злёгку хлопаць венікам па спіне і, нарэшце, захвастаў у поўную моц. Сябар толькі ўскрыкваў і змучана стагнаў.
— Для пачатку хопіць. Дай руку!
Я дапамог Алесю падняцца і выйсці ў прылазнік.
— Сланцы на ногі — і на вольнае паветра!
Праз аварыйны выхад мы трапілі на пляж. Вецер гайдаў адзінокі ліхтар, а за дрыготкім кругам святла таямнічай прастуджанай начной пачварай хлюпала носам возера.
— Пакупаемся!
— Вы што, ахуелі! — закрычаў Алесь. — Я ў ваду не палезу!
— Дзіма, хапай яго за правую руку!
Я схапіў Алеся за левую руку, і мы з Дзімам па пяску правалаклі яго да возера і шпурнулі ў хвалі. 3 матам, які перар-
ва/іа чарговая хва/ія, ён знік пад вадой. Я нырнуў услед. Вада халоднымі абцугамі сціснула цела і ненажэрнай чорнай п’яўкай пача/іа высмоктваць цяп/іо. Да нагі дакранулася нешта слізкае і ха/іоднае. Б-р-р! Я вынырнуў — на беразе ратавальнай паходняй ірдзеў ліхтар. Побач, фыркаючы і вып/іёўваючы ваду, сярдзітым вадзяніком вынырнуў А/іесь.
— Вяртаемся!— крыкнуўя.
Алесь ірвануў так, што мог бы паспрачацца з самім Усэмам Болтам у хуткасці. Ён першым ускараскаўся на верхнюю паліцу парылкі, распластаўся на гарачых дошках, спачатку ляскаў зубамі ад холаду, а потым, калі выратавальнае цяпло ласкавым подыхам сагрэла цела, аж застагнаў ад задавальнення. Я дадаў яшчэ 20 градусаў. Ніхто не пярэчыў, толькі Алесь пакрыўджана барматаў: «Садзюгі вы. Фашысты».
— Мы не фашысты, — запярэчыў я, — мы з цябе зялёнага змія выганяем, а фашысты ў сярэдзіне вайны, каб праверыць уздзеянне нізкіх тэмператур на арганізм чалавека, праводзілі ў канцлагерах эксперыметры над людзьмі. Яны саджалі зняволенага ў бочку з вадой, куды насыпалі лёд. Калі чалавек губляў прытомнасць, яго спрабавалі адагрэць усімі магчымымі спосабамі. Як вы думаеце, які аказаўся самым дзейсным?
— Бутэлька гарэлкі, — адказаў Алесь.
— He. Што рускаму кайф, то немцу смерць. Калі мужчыну, які страціў прытомнасць, адагравала аголеная жанчына, і ён, ачуняўшы, быў здольны ўступіць з ёй у палавыя зносіны, то хутка прыходзіў у норму.
— А для чаго гэта рабілася? — спытаўся Дзіма.
— Немцы вынайшлі бамбардзіроўшчык для палётаў на экстрэмальнай вышыні, таму трэба было праверыць уздзеянне холаду на арганізм пілотаў і разнастайныя спосабы адагравання.
— Вынік: пакуль магу, датуль жыву!
— Правільна. Я бачу, ты сагрэўся. Пайшлі ў прылазнік.
На лаўцы я разаслаў прасціну і загадаў Алесю легчы на яе. На сервіраваным стале знайшоў паўлітровы слоічак з мёдам. Адкрыў крышку і панюхаў — цудоўны водар, які ўвабраў у сябе
КНІГІ ОНЛАЙН
