КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
— Вядома, згодзен. Але як я з табой разлічуся? — Арганізуеш для нас добрую рыбалку на /Іукомскім возеры. — Ды гэта раз плюнуць! — павесялеў Мікола. — Будзе і карп, і шчупак, і судак, а магчыма, і вугор. Прыязджайце! — Абавязкова. Праз дзесяць мінут мы былі на трасе /Іепель — Орша. Я высадзіў Міколу і падаў яму сваю візітоўку і грошы. — Будуць праблемы з працай — звані: чым змагу дапамагу. — I трымай гонар віцебскай дэсантуры! — дадаў Дзіма. — Дзякуй, хлопцы! — расчулена адказаў Мікола. — He хлопцы, а мальцы, — паправіў яго я, — мы ж на Віцебшчыне. Бывай! — Што ж нам з табой рабіць, Алесь? — услых падумаў я, калі мы, развярнуўшыся, зноў вярталіся ў/іепель. — А што хочаце... Хоць забіце, ды рабіце! — Малайчына, пачуцця гумару ты яшчэ не страціў, значыць, будзеш жыць. Усім сядзець на месцах — камандаваць парадам буду я! Я пад’ехаў да трохпавярхоўкі, дзе жыў Алесь. — Зойдзем на хвілінку да цябе, — прапанаваў я. — Толькі ў мяне няма вас чым пачаставаць, — збянтэжана прамармытаў Алесь. — He хвалюйся, — супакоіў яго я, — я сам цябе буду частаваць. Затое потым адпрацуеш па поўнай. — Згодны на ўсё. А/іесь дрыжачымі рукамі доўга не мог патрапіць ключом у замок. Нарэшце мы зайшлі ў двухпакаёўку, дзе стаяў горкі пах перагару. — Сябра, у цябе ёсць чыстая бялізна? — Знайду. — Ск/іадзі яе вунь у тую сумку, а яшчэ захапі станок д/ія галення, мы/іа, зубную пасту і пашпарт. — С/іухаю, мой жэнера/іь! — На выхад! — скамандаваў я. Я ўзяў накірунак на льнозавод, потым звярнуў налева, заехаў на паўвостраў /Іепельскага возера і спыніўся ля шыкоўнага пансіяната, пабудаванага вядомай медыцынскай фірмай. Мы ўзялі ручную паклажу, зайшлі ў памяшканне і падышлі да адміністратара. — Можна ўзяць двухмесны нумар на траіх? — спытаўся я. — Зараз не сезон, таму месцы ёсць. На які час будзеце браць? — Для пачатку на двое сутак, а там будзе бачна. Яшчэ я хацеў бы заказаць саўну гадзіны на тры. — Добра, праз гадзіну будзе гатова. Запоўніце бланкі і ідзіце ў свой нумар. Праз дзесяць мінут мы былі ў прасторным нумары. — Зміцер, ну ты, блін, даеш — гэта вельмі дарагі пансіянат! — I вы для мяне дарагія людзі. Таму пашыкуем. Калі вы не супраць, я лягу на канапе, а вы займайце койкі. Распакоўвайце рэчы. Калі рэчы былі распакаваны, мы сабраліся за сталом. — Сябра, — звярнуўся я да Алеся, — праз тры тыдні мы павінны выступіць перад студэнтамі і выкладчыкамі ўнівера з той праграмай, якую ігралі на чацвёртым курсе. — Навошта? — Ты нічога не хочаш даказаць тым казлам, якія нас разагналі? Многія камсамольскія камітэтчыкі знайшлі цёплыя мес- цы на кафедрах і абавязкова будуць прысутнічаць на канцэрце. Да таго ж нам заплацяць нядрэнныя грошы. — А я змагу сыграць ім до-рэ-мі-до-рэ-до? (Сыграць дорэ-мі-до-рэ-до — значыць пас/іаць на х.. па-музычнаму. Муз. слэнг.) — Зможаш! А/іе для гэтага табе трэба выйсці з запою. Ты хочаш гэтага? — Хачу завязаць да канца жыцця. Сябры, ведаеце, як мне ўсё абрыд/іа?! Іншы раз хочацца ў пят/ію за/іезці... На працы мяне скарацілі. Сарваўся. Мая /Іюська махну/іа на мяне рукой і з’ехала да маці. Дзяцей нам Бог не даў, таму нікому я зараз не патрэбны... — Ты нам патрэбны. Абяцаеш мяне слухацца? — Абяцаю! — Выпіць хочаш? — Хачу! — Крыху пачакай. Дарэчы, сваю знакамітую басуху ты збярог? Я ж памятаю, як старанна ты капіраваў Rickenbacker 4001 Крыса Сквайра з «Yes». — Паміраць буду, а з ёй не расстануся, бо зроблена ж вось гэтымі рукамі! — Рукі ў цябе за/іатыя, а галава... — Срэбная! — прадоўжыў Алесь. Мы рассмяяліся. — Добра. Зараз ідзём у саўну. Бярыце бя/іізну і за мной! Дарэчы, банныя ручнікі тут ёсць для кожнага. Мы спусціліся ў фае. Я падышоў да прывабнай адміністратаршы. — Вы не знойдзеце д/ія нас бярозавы венічак? — А/іе ж гэта саўна... — Правільна, але мы не фіны, а бульбашы, таму мокрае п’ём і мокрым парымся. Да таго ж я тут не першы раз. Я непрыкметна паклаў у яе журнал 20 баксаў. — А яшчэ я буду ве/іьмі вам удзячны, калі вы адчыніце дзверы, якія вядуць да возера, і ўключыце свят/ю на пляжы. — Вы што, будзеце купацца ў такую халадэчу? Ёсць жа басейн. — Мы маржуем. А яшчэ, калі не цяжка, прышліце да нас афіцыянта з рэстарана. — Добра. Яна зацікаўлена паглядзела на мяне. Што ж, жанчынам падабаюцца не толькі прыгожыя, а/іе і непрадказальныя ўчынкі. Мы зайшлі ў саўну і пача/іі распранацца ва ўтульным прылазніку з драўлянымі лавамі, сталом з посудам, халадзільнікам і плазменным тэлевізарам. — Я першы раз у такой шыкоўнай саўне! — усклікнуў Дзіма. — Аядругі, — дадаўАлесь. — А дзе быў першы раз? — У марах... — Гумарыст ты, Алесь, — сказаў я. — і гэта добра, бо нярэдка пачуццё гумару застаецца апошняй саломінкай, якая трымае нас на паверхні жыцця. Заходзьце, грэйцеся, а я пачакаю афіцыянта. Хлопцы пайшлі ў парылку. Хутка пачуўся стук у дзверы і ўвайшоў афіцыянт. — Добры вечар. — Добры. — Вось вам перадалі венік. Што будзеце заказваць? — Дзве бутэлькі «Абсалюта» — паставіце ў халадзільнік. Самаробны хлебны квас у вас ёсць? — Для вас знойдзем. Я вас мінулы раз абслугоўваў, помніце? — Вядома, Юра. — Нават маё імя запомнілі! — здзівіўся афіцыянт. — Харошых людзей я заўсёды запамінаю, як, дарэчы, і дрэнных. Беражы сяброў, ведай ворагаў — і дажывеш да ста год. Хто сказаў? — Можа, Канфуцый? — He, гэта я сказаў. Закускі, Юра, на твой густ. Яшчэ чыгунок юшкі, вашай знакамітай з пяці гатункаў рыбы, але такой гарачай, каб с/іёзы з вачэй капалі. I асабістая просьба: праз гадзіну мне патрэбна шклянка сапраўднага лепельскага мёду. Зробіш? Я не пакрыўджу. — Ды мой дзядуля пчол трымае. Зробім. Дарэчы, ён хвацкую медавуху робіць. Можа, прынесці? — Прынясі глечык. — Добра. Я зайшоў у парылку. Глянуў на тэрмометр — 90 градусаў. — Сябры, вы што, збіраецеся тут замярзаць? — Я не ведаў, дзе рэгулятар, — адказаў Дзіма. — А мне і гэтага зашмат, — прамармытаў Алесь, з якога ручаямі цёк пот. Хутчэй, не пот, а бражка. — Алесь, схадзі ў душ, а потым паляжы на лаўцы ў прылазніку. Адпачні, я потым за табой прыйду. Сябра з яўным задавальненнем выбег з парылкі. Я паставіў рэгулятар на 110 і ў ліпавым цэбры запарыў кіпенем венік. Потым залез на верхнюю паліцу. — Вось зараз пачнём пакрысе грэцца. Ведаеш, Дзіма, як вызначыць, што цела ўжо сагрэлася і можна парыцца? — He. — Слухай і запамінай. Як толькі з носа капне сем кропель поту — можна брацца за венік. Бачу, ты добра накачаўся ў войску, пастарайся падтрымліваць такую форму. — Дзядзька Зміцер, а дзе вы засвоілі рукапашны? — Я ж служыў у разведузводзе, яшчэ нешта помню. Зараз мы з табой павінны вывесці з запою Алеся. Басіст ён класны, некалі на пары вывучыў «Палёт чмяля» і хоць у сярэднім тэмпе, але сыграў. Чалавек ён добры, але слабахарактарны, як казаў Алібабаевіч. Колькі кропель сышло? — Тры. — Дабавім яшчэ 20 градусаў. Як? — Якупарылцы. — Добра. Зараз y душ. Толькі пад цёплы, каб поры це/іа не закрыліся. Спаласнуўшыся, я сеў побач з А/іесем. — Як ты? — Нешта ўсярэдзіне ўсё калоціцца... і м/іосна. Піва хачу. — Піва табе — што мёртваму клізма. Дай руку. Я праверыў пульс. Крыху паскораны, але роўны. — У цябе з сэрцам праблем не было? — He. — Будуць. Калі піць не кінеш. Пайшлі ў парылку. — Можа, не трэба? — Трэба, Федзя, трэба. Мы зайшлі ў парылку. — Гэта ж печ Асвецыма, — усклікнуў Алесь. — Вушы ў трубачку скручваюцца. Я лепш пайду ў прылазнік. — He. Вось табе лямцавая шапка, каб вушы не смылелі. Кладзіся на сярэднюю паліцу фэйсам у тэйбл. Малайчына! Зараз крыху ліну бярозавага настою. Як? — Пячэ! — усклікнуў Алесь. — He, сябра, ты не рамантык. Бярозкай жа пахне! Я пачаў пакалыхваць венік над спінай Алеся. Потым прыклаў яго да шыі, лапатак, прайшоўся па пазваночніку і ягадзіцах. Пачаў злёгку хлопаць венікам па спіне і, нарэшце, захвастаў у поўную моц. Сябар толькі ўскрыкваў і змучана стагнаў. — Для пачатку хопіць. Дай руку! Я дапамог Алесю падняцца і выйсці ў прылазнік. — Сланцы на ногі — і на вольнае паветра! Праз аварыйны выхад мы трапілі на пляж. Вецер гайдаў адзінокі ліхтар, а за дрыготкім кругам святла таямнічай прастуджанай начной пачварай хлюпала носам возера. — Пакупаемся! — Вы што, ахуелі! — закрычаў Алесь. — Я ў ваду не палезу! — Дзіма, хапай яго за правую руку! Я схапіў Алеся за левую руку, і мы з Дзімам па пяску правалаклі яго да возера і шпурнулі ў хвалі. 3 матам, які перар- ва/іа чарговая хва/ія, ён знік пад вадой. Я нырнуў услед. Вада халоднымі абцугамі сціснула цела і ненажэрнай чорнай п’яўкай пача/іа высмоктваць цяп/іо. Да нагі дакранулася нешта слізкае і ха/іоднае. Б-р-р! Я вынырнуў — на беразе ратавальнай паходняй ірдзеў ліхтар. Побач, фыркаючы і вып/іёўваючы ваду, сярдзітым вадзяніком вынырнуў А/іесь. — Вяртаемся!— крыкнуўя. Алесь ірвануў так, што мог бы паспрачацца з самім Усэмам Болтам у хуткасці. Ён першым ускараскаўся на верхнюю паліцу парылкі, распластаўся на гарачых дошках, спачатку ляскаў зубамі ад холаду, а потым, калі выратавальнае цяпло ласкавым подыхам сагрэла цела, аж застагнаў ад задавальнення. Я дадаў яшчэ 20 градусаў. Ніхто не пярэчыў, толькі Алесь пакрыўджана барматаў: «Садзюгі вы. Фашысты». — Мы не фашысты, — запярэчыў я, — мы з цябе зялёнага змія выганяем, а фашысты ў сярэдзіне вайны, каб праверыць уздзеянне нізкіх тэмператур на арганізм чалавека, праводзілі ў канцлагерах эксперыметры над людзьмі. Яны саджалі зняволенага ў бочку з вадой, куды насыпалі лёд. Калі чалавек губляў прытомнасць, яго спрабавалі адагрэць усімі магчымымі спосабамі. Як вы думаеце, які аказаўся самым дзейсным? — Бутэлька гарэлкі, — адказаў Алесь. — He. Што рускаму кайф, то немцу смерць. Калі мужчыну, які страціў прытомнасць, адагравала аголеная жанчына, і ён, ачуняўшы, быў здольны ўступіць з ёй у палавыя зносіны, то хутка прыходзіў у норму. — А для чаго гэта рабілася? — спытаўся Дзіма. — Немцы вынайшлі бамбардзіроўшчык для палётаў на экстрэмальнай вышыні, таму трэба было праверыць уздзеянне холаду на арганізм пілотаў і разнастайныя спосабы адагравання. — Вынік: пакуль магу, датуль жыву! — Правільна. Я бачу, ты сагрэўся. Пайшлі ў прылазнік. На лаўцы я разаслаў прасціну і загадаў Алесю легчы на яе. На сервіраваным стале знайшоў паўлітровы слоічак з мёдам. Адкрыў крышку і панюхаў — цудоўны водар, які ўвабраў у сябе