Выдавец: Медысонт
Памер: 594с.
Мінск 2016
прыгоніш ледзь Індра зацінлівых коней сьпявак табе ў рукі пярун укладае I няўрымсьлівы духам затурыш далёка у цьвержы о многапрызыўны варожжа II2II
ты ісьцінны Індра ты дзёрзкі парыўчы ты мужны Пан Рыбгу напасьнікам згуба I ты Шушну ў спаборы за загваздку кола для Кутсы юнага забіў у спаборы II311
ты ісьцінна Індра натхніў нас суратнік калі ты Врытру ўтаймаваў мужначынны I калі мужнамысны зьнявечыў паганцаў ва ўлоньні далёкім адолеў іх лёгка 114II
ты ісьцінна Індра ня церпячы шкоды на ліха трывушчаму сярод сьмяротных I раскрый для нашага каня загароды
разьбі самавольны напасьнікаў нашых 115II
цябе гэта Індра ў барэньні за рэкі у бітве за Сонца мужы прызываюць I хай будзе твая самавольны памога даступнаю ў бітве за най-нагароду II6II
ты ісьцінна Індра сем цьвержаў варожых збурыў перуном для Пурукутсы ў валцы I Судасавых супараў вырваў што травы
з атугі прывольле стварыў дзеля пуру II7II
ты ісьцінна Індра сыть/ найвыдатнай
даеш у дастатку бы воды навокал I што нас о божа надзяляе дыханьнем хай плыне у нас яно клёку падобна II8II
стварылі табе Індра праўча малітвы
для пары буланых нашчадкі Готамы I прыўкрасную нагарадзь ты прынясі нам хай прыйдзе на золку празорца дабротаў II9II
15 Нодгас з роду Готамы I Маруты I джагаці, 15 трыштубг
вельмісьмелай гурбе мужавітай пачэснай прынясі о Нодгасе ўрачыстань Марутам I як працуе умелец з душой спрытнарукі намашчаю я песьні памогу на вучтах 111 II
нарадзіліся волата-быкамі Неба юныя сыны Рудры бязганныя Духі I ясныя чыстватворцы падобныя сонцам грознавідыя нібы ваякі зь сьцягамі II2II
вечнаюныя Рудры забойцы скупендаў несутрымныя вырасьлі з гораў увелькі I ўсе зямныя істоты й нябёсныя быты перад імі дрыжаць перад іхнаю сілай II311
дзеля красы яны носяць яркія ўкрасы на грудзях іх зярцалы бліскучыя зьзяюць I труцца аб плечы нябёсных мужоў валочні самі сабой радзіліся ўсе яны разам 114II
велягодныя шумныя спрытныя Рудры бліскавіцы стварылі вятры саматугам I колаваротныя доячы вымя Неба
пояць Зямлю малаком мужы маладыя II5II
воды ад іх набухаюць шчодрых Марутаў тлустым жыр-малаком успамога на вечах I як скакуна адводзяць убок памачыцца
дояць грымотны ўзнор што ня ведае высхі 116II
яркасьветлыя буйвалы борздыя ў бегу самадужыя нібы гара чарадзеі I як сланы вырываеце дрэвы з карэньнем сілы з кабыламі паяднаўшы рудымі II7II
нібы лявы равуць яны роўма празорцы шматквяцістыя нібы рабыя алені I ланямі коп'ямі ажыўляючы ночы грозныя волаты мчацца зьмеегняўліва 118II
прывітайце ж Маруты гурбою Родасі правадыру адданыя зьмеегняўліўцы I вось узышла на сядзеньні повазаў вашых стала нібы маланка пазорная ў бліску II9II
усяведы жывучыя ў доме багацьцяў
сілай насычаны можныя магутою I лучнікі лучныя стрэлы пабралі ў рукі
воі запалу бязьмежнага ў тоўстых колцах II10II
залатым абадом сваім родзячы воды
нібы той падарожнік падкідваюць горы I цьвердзь гайдаючы мкнуцца сваёю дарогай коп'ямі блішчуць нястомныя грознаборцы 1111II
пераможных няўрымсных ачысных руплівых парасткаў Рудры мы прызываем у песьнях I жомапітушчай гурбе сьлядуйце на шчасьце мужным Марутам што праз паветра імчацца II12II
той напраўду у сіле людзей перавысіў сьмертны якому вы памаглі о Маруты I з коньмі надбаўшы надобы з мужамі багацьцяў духам валодае слынным ды працьвітае II13II
песьнягодным Маруты нязможным у бітвах палам бліскучым надзельце нашых шчадроўцаў I скарбаздабыўчым вядомым усім народам сотню зімаў квітнейма у дзецях і ўнуках II14II
надзейным Маруты багатасыноўнім
надзельце нас дарам трывалым у валках I стакротна і тысячакротна набухлым
хай прыйдзе на золку празорца дабротаў 1115II
10 Парашара, сын Шакці I Агні I двухступны вірадж
за зьніклым таемна як злодзей з гавядай за ўпрэглым паклоны вязучым паклоны I памкнулі празорцы за ім аднадушна цябе ўшанавалі ўсе вартыя жортваў 111-211
паводле закону ўчынілі багове
бягляк быў замкнёны як Дол небасхілам I радзіўся прыўкрасны у ладавым лоне расьце ды мацнее гадаванец водаў 113-4II
як росквіт прыемны як вёска шырокі
як гара насытны як паток успорны I
як шпаркі стаеньнік што мчыць бегавішчам як ток бурапенны хто яго стрымае? II5-6II
ён рэкам суродзіч як брат сваім сёстрам як праўца багатых пажырае дрэвы I кідаецца Агні з павевам на дрэвы зразае і косіць зямное валосьсе II7-8II
ён дыхае ў водах у весях бліскучы ураднік як Сома бучны як чароды
нібы тая лебедзь
ўстае на сьвітаньні I народжаны ладам
і духам найкметны 119-10II
10 Парашара, сын Шакці I Агні I двухступны вірадж
яскравы як скарбы падобны да Сонца жывы як дыханьне як сын дзеля бацькі I разьюшаным зьверам за дрэвамі мчыцца малочнапрачысты малочнапрасьветлы II1-2II
прыносіць зацішак пасьпелы як збожжа як сьпеўца рачысты як верны стаеньнік
як дом улюбёны людзей пераможца I праслаўлены ў весях даруе жывіцу 113-4II
палючы ня звыкнеш як дух неад'емны гатовы і блізкі як жонка на ложку I зазьзяў ён у весях як белы стаеньнік як поваз бліскучы разьюшаны ў бітвах 115-611
як пушчаны вошчап наганяе страху як стралка маланка жахлівы ды грозны I і прошлы і прышлы абодва блізьняты каханак дзяўчатаў і муж для жанчынаў 117-8II
ідзём да яго мы і люд падарожны калі ён запален як статак дадому I як рэкі паток свой пагнаў іх дадолу зараўлі каровы пабачыўшы Сонца 119-1011
10 Парпшпра, сын Шакці I Агні I двухступны вірадж
для дрэў заваёўнік для сьмертных таварыш жадае як праўца заўжды паслушэнства I ён міракарысны як дух балагі ён
як жрэц клапатлівы адвозіць жаротвы II1-2II
сабраўшы ўсю мужнасьць у сваёй далоні
багоў напалохаў засеўшы у схове I знайшлі яны зьбега мужы-празарліўцы прарокшы малітвы тачоныя сэрцам 113-4II
хоць не нарадзіўся трымае Зямлю ён усталіў малітвай ён ісьціннай Неба I сьляды ўлюбёныя барані скаціны са схову да схову ты ходзіш адвечна 115-6II
хто Агні прымее адшукаць у схове хто зможа прыпасьці да патоку ладу I хто выпусьціць дбайны пра ладаабрады таму ён зьвястуе багатадаброты II7-8II
хто расьце вялікі у кожнай расьліне унутры спародаў у чэраве матак I хто думкай ёсьць водаў хто ўдома заўсёды таму збудавалі празорцы сядзеньне II9-10II
10 Парашара, сын Шакці I Агні I двухступны вірадж
у начы да Неба ўздымае свой полым усё раскрывае што рушыць ня рушыць I адзін бо з усіх ён багоў неўміручых сваёй абдымае ўсё велічынёю 111-211
усе твайму духу узрадзелі разам
калі ты радзіўся жывым із сухога I
змаглі прычасьціцца абрад учыніўшы
быцьцю твайму божа нясьмертнаму імю II3-4II
паводле наставаў і мудрасьці ладу усе усявечна чынілі адправы I
хто будзе гадзіці таго о разважны
табе ды старацца надзялі багацьцем 115-6II
у нашчадкаў Продка
за жраца абраны
адзіны над скарбам усім гаспадарыць I знайшлі сабе семя у целах уласных
былі яны мудры
у тым аднамысны II7-8II
хоць дужыя богі слухмяныя нібы
а верны наказам сыны свайму бацьку I
раскрыў многаежны вароты багацьцяў пан дому аздобіў ён зоркамі Неба II9-10II
10 Парашара, сын Шакці I Агні I двухсіт/нны вірадж
зіхоткі нібыта каханак Зарыцы
нібыта сьвятло ён запоўніў два сьветы I радзіўшыся духам ты ўсё ахапіў быў
стаў бацькам багоў ты хоць есі іх сынам 111-2II
абазнаны Агні ураднік бясхібны як вымя кароваў салодзіць наедак I нібыта спрыяльны ды можа нашкодзіць
пасаджаны ўсерад уцеха ў дамоўцы II3-4II
як сын навародак уцеха ў дамоўцы
як верны стаеньнік праносіць празь беды I калі я з мужамі багоў прызывацьму
хай родзічаў Агні сам бог прывядзе нам 115-6II
ніколі законаў тваіх не ламаюць бо сім паслушэнства мужом учыняў ты I што зьнішчыш о божа то разам з багамі вяртаеш да ладу дзівосны учынак II7-8II
на золку палае як Зары каханак
хай зьявіцца мужу ў вядомым абліччы I везучы самохаць адчынілі дзьверы
усе закрычалі пабачыўшы Сонца 119-10II
11 Парашара, сын Шакці I Агні I двухступны вірадж
няхай пераможам чужыя мысьлітвы хай Агні зіхоткі усё нам здабудзе I бажыстых законаў вядушчы ахоўца знахар нараджэньня ён роду людзкога II1-2II
ён водаў зародак зародак дзярэўя
зародак стаячых зародак рухавых I унутры скалы ён нібы ў сябе дома нібы супляменьнік нясьмертны клапотны II3-4II
таго надзяляе багацьцямі Агні
хто годзіць належна яму хваласьпевам I о божа клапотны барані ўсе быты
ты знаеш род божы іродчалавечы 115-6II
каго жывяць ночы і вечныя Зоры стаячы й рухавы атожылка ладу I як жрэц і як Сонца прызначаны Агні усякую справу ён істую спорыць II7-8II
пашану ад гоўя прымаеш ад дрэваў
нясуць паднашэньні мужы табе служаць цябе разьдзяляючы
ўсе нашаму Сонцу I у многіх мясьцінах як сыны айчызну 119-10II
імклівы як выстрал ён страшны як воін
харобры як лучнік разьюшаны ў бітвах 1111II
7Т
10 Парашара, сын Шакці I Агні I трышпгубг
узбуджаны дзевамі жарснымі жарсны як мужа ўзбуджаюць уласныя жонкі I рудая й цёмная даспадобы сёстрам нібыта Зары зіхаценьне каровам 111 II
трывалыя цьвержы айцы нашы сьпевам скалу раскалолі Ангірасы рэвам I стварылі яны нам дарогу на Неба знайшлі дзень і Сонца і знамя Зарыцы II2II
абрад заснавалі й зачалі малітву і вось ужо полым іграе пабожны I няхцівы ды спраўны імкне да багоў ён каб род іх насыціць ласункам жаротвы II311
калі яго выкраў паўсюдны Заплодак у кожным ён доме зазьзяў радавіты I падобна да весьніка ў дужага праўцы пасланьнікам стаў сьветлавіты служыці 114II
стварыў для айца свайго Неба валогу той долу спусьціўся ласкавы клапотны I працяў яго лучнік харобра стралою уклаў свой запал бог ва ўласную дочку II5II
хто ж у доме сваім цябе запаляе паклонаахвочаму годзіць штодзённа I таму век ягоны павяліч удвойчы
хай едзе о Агні на возе з дарамі II6II
да Агні цякуць усе сытныя жортвы
як сем несупынных да мора патокаў I ня родныя дбаюць пра нашу жывіцу пра божаапеку падбай клапатлівы II7II
калі абняла Неба жарсьць насалоды праліў семя чыстае пан чалавецтва I стварыў тады Агні бясхібных і юных руплівых Ангірасаў правіць абрадам 118II
адно ўсім багацьцем валодае Сонца што хутка як мысьль ідзе сваім сьцегам I ахоўваюць Мітра-Варуна ў каровах прыгожарукія напой несьмяроцьця 119II
ты дружбай нашаю пачатай ад продкаў ня грэбуй о Агні празорча вядушчы I як воблака старасыдь красу зацямняе раней ад праклёну сяго уратуй нас 1110II
10 Парашара, сын Шакці I Агні I трыштубг
КНІГІ ОНЛАЙН
