КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
У Яна жывот забалеў ад смеху, а Гэля стала азірацца, ці не перашкаджаюць яны каму. Але гэтая частка кавярні сёння была пустая. I на вокнах віселі такія шчыльныя парцьеры, што не разгледзець было, дзень звонку ці ўжо вечар. Геуле раптам падалося, што яны не ў Мінску, а дзе-небудзь у Празе. Ці ў Кракаве. I гадоў ім нашмат болей. * Лаўка ў Верхнім горадзе, прысвечаная кампазітару Міхалу Агінскаму. Калі сесці на яе, пачынае граць знакаміты паланэз Агінскага. I Яну прымроілася тое ж самае. Ягоная нястомная фантазія вытлумачыла, як яны сюды трапілі — прыехалі на кінафестываль. Прывезлі свой новы фільм. Толькі што быў закрыты паказ, і ўсе журналісты бралі ў іх інтэрв’ю, а журы перазіралася так, што стала зразумела — яны амаль перамаглі. «Добра, — падумала Гэля, — што мы ад іх змыліся! Тут яны нас не знойдуць!» «Ты ж хацела перамагчы? — падумаў Ян. — Хацела, каб усе пабачылі, які мы геній!» «Не, — запярэчыла Геула, — я хацела, каб у нас атрымаўся выдатны фільм. I ён атрымаўся!» I тады Ян нахіліўся да Гэлі і пацалаваў яе ў вусны. Вельмі пяшчотна. Ён і не ведаў, што так умее. I Геула не ведала, але пацалавала яго ў адказ. Увесь гэты час — а прайшло, пэўна, некалькі дзён, пакуль яны цалаваліся, — Ян і Геула былі тымі самымі дарослымі паспяховымі людзьмі з умоўнага Кракава. Ляпнулі дзверы, нехта праслізнуў у прыбіральню. Ян і Геула адначасова адвярнуліся адно ад аднаго і схапілі кубачкі, але тыя былі пустымі. — Я заўтра зраблю мантаж, — сказаў Ян, устаючы, — і выкла... Ён абсекся, узгадаўшы, што выкладаць няма куды. Геула таксама ўсхапілася, вельмі старанна шукаючы нешта ў сумачцы. — Ведаеш, — сказаў Ян, — а давай новы канал завядзём. «Сіямцюб» шкада, але пакуль яго яшчэ разблакуюць... Гэля не адказала. He ўздымаючы галавы, яна хутка выйшла. «Шкада, — падумаў Ян, — што тут наперад плацяць. Так бы афіцыянта пачакаў». Ён памарудзіў хвіліну, каб даць магчымасць Геуле сысці, і пайшоў следам. Але Гэля не сышла, стаяла каля шкляных дзвярэй і глядзела на залеву. Ян падышоў і стаў трохі ззаду. — He атрымаецца новы канал, — сказала Геула, — мы з Мінска з’язджаем. — А, — прамовіў Ян. Гэля адчыніла дзверы і выскачыла вонкі. Яе спіна вельмі хутка зрабілася нябачнай за сцяной дажджу. ★ ★ ★ Мінск заўсёды быў вельмі добрым горадам. Але іншым разам у яго заканчвалася цярплівасць. Вось і цяпер ён хвастаў Геулу халоднымі струменямі, злосна дзьмуў у твар, кідаў ёй пад ногі лужыны і намагаўся ўбіць ва ўпартую галаву: «Назад! Вярніся!» Усё было дарма. Ачомалася Геула ў Серабранцы. Ад холаду. Дождж даўно скончыўся, але джынсы былі мокрыя да калена і куртка на плячах наскрозь. Гэля ўключыла навігатар. Яна прашыбавала пад дажджом шэсць з паловай кіламетраў. Да бліжэйшага метро — каля двух. У кішэні тры рублі драбязою, хопіць на каву. Пытанне толькі, дзе бліжэйшая кавярня? Гэля пайшла ў бок Партызанскага праспекта. «Цікава, ці ёсць кавярні ў Маладзечна? — думала Геула. — Раздурыліся мы тут у Мінску, кава нам не тая, пенка недастаткова ўзбітая, свежых ягад у меню няма... Трэба будзе з’ездзіць паглядзець. Маральна падрыхтавацца...» «Цікава, а чым там людзі займаюцца вечарамі? Куды яны ходзяць? Зноўку давядзецца ўсім тлумачыць, чаму ў мяне такое імя». «Цудоўны сёння быў дзень. Я запомню Мінск вось такім. Добра, што было сонца». «Трэба патэлефанаваць маме». Думкі ў Гэлі скакалі, яна не магла ні на чым засяродзіцца. «Цікава, а колькі часу спатрэбіцца на пераезд? Добра было б нікуды больш не хадзіць. Зашыцца дома і выйсці, толькі калі трэба будзе пераязджаць». «Цікава, а як людзі ў Маладзечне паміраюць? А шпіталі там ёсць?» «Там ёсць інтэрнэт, можна весці свой блог з Маладзечна. “А ў нас сёння зноўку нічога не здарылася...” Нуль праглядаў». — Так, мама, я жывая. Неўзабаве прыеду. А як ты думаеш, у Маладзечне ёсць шпіталь? Гэля выслухала маміну тыраду пра тое, што гэта раённы цэнтр, буйнейшы за некаторыя еўрапейскія гарады, што ўсё там ёсць і каб яна не рабіла з сябе «сталічную штучку». Геула ўтаропілася ў кубачак з кавай. Блог будзе называцца «Сталічная штучка ў Маладзечне». Зрэшты, маці заўсёды кажа, што «ўсе жывыя — і гэта галоўнае». Прарвёмся. * * * Увечары ў Яна нешта здарылася з маніторам — малюнак паплыў, рэзкасць знікла. Ян паспрабаваў патыцкаць у кнопкі наладак, але ўбачыў, што подпісы да іх невыразныя. Ён перавёў позірк на шафу. Тая пагойдвалася. Толькі тут Ян адчуў, што ў яго страшэнна рэжа вочы — быццам ён паўгадзіны глядзеў на зварку. 3 цяжкасцю сфакусіраваўся на гадзінніку — не паўгадзіны глядзеў, а восем гадзін запар. Няхай і не на зварку, а на экран, але таксама адурэць можна. Ян хацеў дзеля ўласнага заспакаення перагледзець ролік, але зразумеў, што тады вочы проста выбухнуць. Ён усыпіў комп і паваліўся на ложак. Прачнуўся, калі за акном ужо кіпеў дзень. Прыслухаўся — Нора настойліва скрэблася да яго. I злёгку стукалася галавой аб дзверы. Так яна рабіла, толькі калі бацькі адсутнічалі. Ян збегаў у прыбіральню, памыўся, прыхапіў на кухні талерку з бутэрбродамі і гарбату. На свежую галаву ролік глядзеўся яшчэ лепей, чым учора. Ян пастараўся як мае быць — дадаў цітры, стоп-кадры і нават просценькім спецэфектам прымусіў варушыцца губы бронзавых коней. Ён даслаў ролік тату і адкінуўся на спінку крэсла. «Ну вось, — падумаў ён, — я вольны». Аднак думка чамусьці не ўзрадавала. Захацелася тэрмінова нечым заняцца. Ян абвёў строгім позіркам пакой... Калі маці вярнулася з крамы, генеральная прыборка ішла поўным ходам. Каля дзвярэй пакоя Яна стаялі тры пакеты са смеццем, ложак быў ідэальна засланы, а сам Ян завіхаўся з анучкай, праціраючы ўсё, што можна было працерці. — Сынуля... — войкнула маці. — Смецце я зараз вынесу! — бадзёра адгукнуўся сынуля. — Штосьці здарылася? — Ды ўсё нармуль. Проста прыбрацца вырашыў. Вы ж самі ўвесь час мне глузды выносіце! Маці заўважыла каля стала вядро і швабру. — Янчык! Ты і падлогу будзеш мыць? — Ну так, — пацепнуў плячыма Ян. — Зараз пыл вытру. Пыласосам я прайшоўся ўжо, але памыць жа лепей, так? — Сынуля, — маці паспрабавала казаць як мага больш цвёрда, — што здарылася? Ты зноў пасварыўся з Гэляй? — Ды ідзіце вы ў пень са сваёй Гэляй! — з паўпаварота завёўся Ян. — Я проста прыбіраю пакой! Самі ж ныеце ўвесь час! А цяпер... Карацей, не замінай! Ён дэманстратыўна ўрубіў музыку на камп’ютары. 3 калонак грымнуў рэп. Маці пацягнулася была па смецце. — He чапай! — зароў Ян, перакрыкваючы скаргі простага хлопца на недарэчнасць існавання. — Сам вынесу! Маці знікла на кухні. Упершыню яна пашкадавала, што не пазнаёмілася з бацькамі Геулы і нават не ведае іхніх тэлефонаў. Дзяцей трэба было неадкладна ратаваць. * * * Геула выйшла са свайго пакоя, каб паглядзець, хто гэтак настойліва звоніць у дзверы. Спачатку ў дзвярным праёме з’явіліся два пакеты. Потым яшчэ два. Потым пакет з сокамі. Апошнім зайшоў дзядзька Чынгіз са скрынкай яблыкаў. Маці стаяла, уціснуўшыся ў сцяну, з вельмі змрочным тварам. — Карацей, — сказаў Чынгіз, — мне зараз няма калі, я вярнуся ўвечары, і мы наконт справы пагутарым. — Што гэта? — спытала Геула. — Пяць кіло грэчкі, пяць кіло рысу, макароны, мука, цукар, замарожаная гародніна, вунь там бульба, морква, буракі, сокі асобна, яблыкі так сабе, ды лепшых не знайшоў. Малако, кефір у «тэтрапаках» па пяць літраў, на тыдзень вам хопіць. Масла, соусы ўсялякія... Гэты пакет не ведаю з чым, яго Альбіна збірала. — Але навошта? — ціха спытала Ліза. — Ты ж грошы не возьмеш, — адказаў Чынгіз, — а прадукты возьмеш, нікуды не падзенешся. Цяпер мы ведаем, што Геула пад’еўшы. Я ж хросны? Значыцца, абавязаны пра яе клапаціцца. Гэля, а ты паклапаціся пра сваю някемлівую маці, якая замест таго, каб адразу падзяліцца праблемай, ладзіць нейкі цырк з пераездам. — Я не вазьму ў вас грошай, — сказала Ліза. — А я і не даю табе грошы, — з націскам адказаў Чынгіз, — разбірайце прадукты, увечары пагутарым. ★ * * — Палічы, колькі мы ім вінныя, — усхліпнула Ліза, разбіраючы пакеты, — я аддам адразу, як змагу. — Угу, — сказала Гэля. — Я ведаю, ты думаеш, што яны не возьмуць. Значыцца, трэба аддаць так, каб узялі. — Угу, — сказала Гэля. — Так, я ведаю, ты думаеш, што гэта іхняя справа, але я дарослая самастойная жанчына і павінна навучыцца пераадольваць свае цяжкасці. — Угу, — сказала Гэля. — Чаго ты са мной увесь час згаджаешся? — чмыхнула Ліза. Геула ўздыхнула. — Вы з Кастусём зусім пасварыліся? — спытала маці. — Я, відаць, з усімі зусім пасварылася, — прамовіла Геула. — Паехалі ўжо хутчэй у тваё Маладзечна, я хачу ўсё спачатку. — Ведаеш, з працай засада. Я з’езджу туды на тым тыдні, але пакуль нічога не магу знайсці. Мне народ на форуме піша, што яны самі ўсе ў Мінску працуюць. Можна, вядома, прадавачкай уладкавацца, але прадавачкай я і ў Мінску магу... Геула заплюшчыла вочы і перастала слухаць. Яна дакладна ведала, што маці што-небудзь прыдумае. Маці заўсёды што-небудзь прыдумляе. ★ * ★ Ян праз бацькава плячо ў чарговы раз пераглядаў ролік, зняты ў Верхнім горадзе. 3 кожным разам ролік падабаўся яму ўсё болей і болей. — Супер, — сказаў тата нудным голасам. — А абсталяванне? — Якое абсталяванне? — не зразумеў Ян. — Во гэтае, — тата тыцнуў пальцам у цеплавентылятар на стале, насцярожыўся. — Ты што, пафарбаваў яго? — Пыл сцёр. Тата, ну пры чым тут цеплавентылятар! Там жа пра іншае... — А мне патрэбны іміджавы ролік, — адрэзаў бацька і ўстаў з-за камп’ютара. — Але гэты таксама дашлі, пакажу маркетынгу проста як прыклад вашай творчасці. Ян утаропіўся ў экран і зноў стаў корпацца ў знятым учора матэрыяле. Вядома ж, тое, што яны з Дарынай «нафільмавалі», паказваць людзям было нельга. Але сама Дарына магла яму зараз спатрэбіцца. Яны сустрэліся на Нямізе. Дарына з нагоды цёплага надвор’я была ў яркай спадніцы і блузцы з аголенымі плячыма. I ў басаножках на такой высокай платформе, што Ян адразу папярэдзіў: — Мы не ў клуб, калі што! — Ды я ведаю. Але ж ты казаў нешта пра здымкі! Дарына ўсміхнулася, і Ян зразумеў, што яна яшчэ і шчодра нафарбаваная. «Калі толькі паспела?» — здзівіўся ён, але вырашыў не зважаць. Ян прывёў Дарыну да ратушы і паспрабаваў даздымаць яшчэ пару дзясяткаў секунд, каб неяк далучыць да сюжэта бацькава абсталяванне. Неўзабаве ў Яна скончылася цярплівасць.