КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
На законе сусветнага прыцягнення. Дакладней, на фотаздымку Геулы, які незразумелым чынам трапіў паміж старонак падручніка па фізіцы. Ян са здзіўленнем пакруціў фотку ў руках. Яна была старая. Здаецца, з тых часоў, калі яны пазнаёміліся ў «Калекцыі прыгод». Яны тады выпадкова апынуліся ў адной камандзе, ім трэба было прыдумаць і зняць казку. Ян і Гэля ўдваіх усё зрабілі. Ян толькі пачынаў казаць, што трэба зняць, а Геула ўжо расстаўляла рэквізіт і акцёраў на пляцоўцы. Ён злавіў сябе на тым, што ўсміхаецца, раззлаваўся і запхнуў фотку ў стол. Падручнік загарнуў, узяў тэлефон, загугліў: «Фізіка рэферат дзявяты клас». Адкрыў першую ж спасылку і пачаў чытаць. * * * Гэля не разумела, чаму яе стол дагэтуль не абваліўся. На ім можна было весці археалагічныя раскопкі, абавязкова знайшліся б пропісі за першы клас ці нават малюнкі часоў дзіцячага садка. Гэля выцягнула стосік кружэлак, якія даўно трэба было выкінуць. Хто ж сёння інфу на іх захоўвае? Зверху ляжала кружэлка з ярка-жоўтай налепкай. На ёй рукой Яна было напісана: «Сіямцы-1. Мегахіт». Гэта быў іхні самы першы ролік. «Гэта нельга выкідаць», — падумала Гэля. Рука ў яе тарганулася ў бок дыскавода. «Але і пераглядаць гэта цяпер нельга! — падумала Гэля. — Пайду лепей касметыку разбяру!» ★ ★ * Бацькі на кухні напаўголаса пра нешта гутарылі. Калі ўвайшоў Ян, яны адразу змоўклі — пэўная прыкмета, што размова ішла пра сына. Але Ян вырашыў не дурыць сабе галаву. — Слухай, тата, — сказаў ён, — я даклад па фізіцы раблю і не магу разабрацца з тэрмаядзернай рэакцыяй. — А што там разбірацца? — пацепнуў плячыма бацька. — Два ядры злучаюцца, лішкі энергіі вылучаюцца, паўкраіны ў руінах... — Пачакай! — Ян пахітаў галавой. — Са звычайнай ядзернай рэакцыяй як? Там ядро падзяляецца на кавалкі — і энергія вылучаецца. Значыць, калі кавалкі назад сабраць, энергія павінна паглынацца. — He! — бацька пахітаў галавой гэтак жа, як сын. — Гэта ад ядра залежыць, ад ягонай энергетычнай структуры. Часам энергетычна больш выгадны распад, часам — сінтэз. Зразумеўшы па твары сына, што ўсё гэта гучыць непераканаўча, тата разахвоціўся. — Гэта як у людзей! Бывае, размаўляеш з чалавекам, а потым ён сыходзіць — і ў цябе проста фізічная палёгка. Значыць, сістэма распалася — энергія вылучылася. Ян кіўнуў. Гэта ён разумеў і без татавых прыкладаў. — А бывае, — працягваў бацька, — наадварот. Калі разам з чалавекам працуеш — і ў цябе, і ў яго сілы не падвойваюцца, а... ну не ведаю... удзесяцяраюцца! Во як у вас з Геул... Тут тата чамусьці не дагаварыў, войкнуў і паглядзеў на маці. Твар у яе быў нязвыкла сярдзіты. — Карацей, — скончыў бацька, — калі людзі разам, энергія вылучаецца. А калі яны разыходзяцца... Авой! Тата пацёр галёнку і незадаволена спытаў: — Барбара! Ты што, зусім ужо?! — Я зразумеў, — буркнуў Ян і пайшоў да сябе. Вырашыў усё ж такі пачытаць падручнік, разгарнуў яго — і са здзіўленнем убачыў, што ніякіх ядзерных рэакцый там няма. Пагугліў. Ну так, гэта ў расійскай школьнай праграме. У ванным пакоі Гэля натрапіла на цюбік з аранжавай фарбай. Неяк яны з Янам пафарбавалі сабе грыўкі — атрымалася проста чума як прыгожа. I відэа было файнае, яны апавядалі пра тое, як важна заставацца самім сабою, а не капіяваць іншых. Пры гэтым казаў толькі Ян, а Гэля ўвесь час падтаквала. Гэля раздражнёна кінула фарбу ў пакет для смецця. * * * Ян намагаўся не думаць пра Геулу, але яна ўпарта лезла ў галаву. Аўтаматычна Ян уключыў ноўтбук і, пачуўшы звыклы шум вентылятара, млява ўзрадаваўся: ну хоць ноўт не давядзецца рамантаваць. Працягваючы дзейнічаць бяздумна, адкрыў браўзер, клікнуў па закладцы «Сіямцюб». Нечакана канал адкрыўся як нічога ніякага. Ян праверыў пошту, якую не правяраў зранку, — і сапраўды, яшчэ абедам прыйшло паведамленне, што «Сіямцюб» разблакаваны. I першым жа відэа, якое аўтаматычна запусцілася, аказаўся той самы ролік, дзе Геула была «сэксі». ★ ★ ★ — Мама, я пагуляю! — Ідзі, ідзі, — адказаў Чынгіз, — хоць ты мазгі праветры. А ты, Ліза, сядзі і чытай свае правы! Гэля выйшла. На вуліцы, проста ў іхнім двары двое хлопцаў запускалі дрон. Гэля заглядзелася. Хлопцы былі засяроджаныя, сыпалі незразумелымі словамі і ледзь не аблізвалі свайго механічнага сябра. I хоць «сябар» выглядаў як жахлівы жалезны павук, а павукоў Гэля вельмі не любіла, яна загарэлася энтузіязмам і падышла бліжэй. Адзін з хлопцаў усміхнуўся, паляпаў дрон па «лапцы» і ганарліва сказаў: — Глядзі заўтра свой двор на «Мінскдрондвор». Мы штодня выкладаем. У нас ёсць такія фоткі — самім зайздросна! I відэа крутое з Верхняга горада, і... — Ты давай не адрывайся, — абсек яго напарнік. — «Мінскдрондвор», — па літарах прадыктаваў хлопец, — «і» беларускае. Ды мы адразу пасля «Мінскдрон» высвецімся... Гэля запусціла YouTube, але пошук запусціць не паспела, бо браўзер тэлефона адкрыў ёй «сіямцаў». «Разблакавалі!» — узрадавалася Гэля. А потым тэлефон загрузіў апошняе відэа канала, і думаць Гэля перастала. А хлопец побач нават дыхаць перастаў. — Ваў, — сказаў хлопец. — Знаёмая твая? — Сястра, — адказала Гэля, кепска разумеючы, што кажа. — Сіямская. Хлопец рагатнуў: — Зразумела. А хлопец у яе ёсць? Зрэшты, не мае значэння. Тэлефончык дасі? Геула не адказала. Яна запусціла ролік нанова. — Як хочаш, — не пакрыўдзіўся хлопец. — Сам знайду. Як канал называецца? Ага... I ён адышоў убок, убіваючы ў пошукавік YouTube «Сіямцюб». "к ★ ★ Ян быццам трапіў пад уладу супергіпнатызёра: ролікі «Сіямцюба» запускаліся нон-стоп, а ён мог толькі сядзець і як зачараваны глядзець на экран. I яшчэ адна дзіўная рэч: кліпы мусілі круціцца па коле, але ролік, у якім Геула спала, паўтараўся ледзь не праз адзін. Пры гэтым Ян кожны раз бачыў апошні каментар: «Ну, дзяцюк, ты даеш... Вы даяце!» — Янчык! — голас маці над самым вухам прымусіў яго здрыгануцца і сутаргава націснуць на прабел. Відэа замерла. — Прабач, — прамовіла маці, — у цябе дзверы былі адчыненыя, я цябе паклікала, але ты не чуў... Я што хачу сказаць... Яна села на краёчак канапы і ўзялася бязмэтна разгладжваць ражок коўдры. — Тое, што тата сказаў... ну пра тое, што людзям часам лепей паасобку, а часам разам... гэта праўда! Ты прыслухайся да сябе! I ўвогуле... можа, гэта лёс? Часам ён дае нам знакі. Ян, які ўвесь гэты час пільна ўзіраўся ў экран, перапыніў яе: — Мама, я зразумеў. Сапраўды зразумеў! I пра лёс, і пра знакі! — ён павярнуўся да маці з пераможнай усмешкай. — I я ўсё прыдумаў! Мінск з надзеяй зашамацеў дрэвамі. * * * — Спадарыня, на кані пакатацца не жадаеце? Гэля сцепанулася і зразумела, што яе занесла ў лясок паміж Чырвоным Борам і Сухарава. «Трэба навучыцца сябе кантраляваць, — сумна падумала яна, — наступным разам прачнуся ў Літве. Мяне будуць дапытваць, як я прамінула дзяржаўную мяжу, а мне не будзе чаго адказаць». — Дык як? — спытала вершніца. Геула пагладзіла каня па меланхалічнай храпе і адмовілася. 3 цяжкасцю знайшла лаўку, не акупаваную матулямі з дзецьмі, і паспрабавала думаць. «Трэба проста ўцяміць, чаго ад мяне хоча лёс. Ён напэўна ж дае мне нейкія знакі». Гэля ў думках прыгадала ўсё, што сёння з ёй адбывалася. Зразумела, што цэлы дзень усё круцілася вакол блога. Прыслухалася. Наўкол панавала цішыня. У горадзе такой цішыні наогул не бывае. Геула патрэсла галавой і працягнула думаць. «Неабходна тэрмінова рабіць “Сталічную штучку”, — пастанавіла яна. — Відаць, мне нельга сядзець без справы. Заўтра паеду ў Маладзечна!» I раптам зусім побач з Геулай у ліхтары трэснула лямпачка. Гэля здрыганулася. Недзе заплакала дзіця. Засігналілі машыны. Працокалі па сцежцы капыты пракатнага каня. Павеў ветру сарваў з клёна зялёны ліст і кінуў яго на ліхтарны слуп. Ліст павіс на слупе, нібы яркі фэйспалм. ★ ★ ★ Маці чытала каля таршэра, калі ў гасцёўню ўвараваўся Ян. Вочы ягоныя, здавалася, гарэлі ў паўзмроку. — Ты мела рацыю! — сказаў ён так энергічна, што маці зашыкала. — Ціха! Бацька спіць ужо, у яго канец тыдня быў цяжкі. — Ты мела рацыю, — паўтарыў Ян цішэй. — I пра распад... пра тое, што трэба расставацца! — Я не пра тое казала... — паспрабавала паправіць маці, але Ян не слухаў. Ходзячы па пакоі, ён прамаўляў: — I пра знакі таксама! Ты казала, а я на манітор глядзеў... А там — рэклама старога фільма. «Раён нумар дзевяць»! Бачыла? Маці пакруціла галавой. — Неістотна! Мегаблокбастар! А спачатку ж двое фацэтаў у ПАР* знялі файную кароткаметражку. Я павінен сваё кіно зняць! Без Гэлі! Без анікога! I не на замову таты... пагатоў і замовы ніякай не было... Карацей! Я напішу сцэнарый! — Які сцэнарый? — уздыхнула маці. — Забойны! Я ўжо напампаваў падручнікаў па сцэнарным майстэрстве... Нават чытаць пачаў... Але там каламуць! Я і так напішу! Як тыя фацэты, што «Раён нумар дзевяць» знялі. Яны спачатку кароткаметражку замуцілі, а ўжо потым жонка Джэксана... які «Уладар пярсцёнкаў»! Вось ягоная жонка кароткаметражку ўбачыла і бабосаў ім дала! I я гэтак зраблю! — Што менавіта? — на гэты момант маці канчаткова згубіла сутнасць аповеду. — Здыму сваё кіно! Сам, разумееш? — Але тыя людзі, — удакладніла маці, — якія спачатку кароткаметражку знялі, іх жа было двое? * Паўднёва-Афрыканская Рэспубліка. — Ат, якая розніца! — махнуў рукой Ян. — Іх двое, я адзін. У падручніках адна бязглуздзіца! Я і так усё без іх ведаю! Я прыдумаю во такую гісторыю! Мяне Спілберг пакліча, пабачыш! I без усялякіх Геул! I TaTa даведаецца... Ян убачыў, што маці з сумневам хітае галавой, і абурыўся: — Ды ну цябе! He каб падтрымаць! — Я падтрымліваю, Янчык, але... Ян выскачыў з гасцёўні. Праз секунду маці пачула ляпанне дзверцаў лядоўні і бразганне накрывак рондаляў, устала і пайшла разаграваць вячэру. ★ ★ ★ Электрычка была цудоўная. Новая, прыгожая і пустая. Геула села, выцягнула ногі, падключыла тэлефон да разеткі, каб зэканоміць батарэю, і ўрубіла ў навушнікі One Republic. За акном было вельмі пазітыўна — усё, што не ярка-зялёнае, шыкоўна квітнела. Агароджы пафарбаваныя, зімовае смецце з узбочын даўно прыбранае, агародчыкі ў цюльпанах, бульба пасаджаная, буслы пазіруюць на палетках, толькі паспявай фатаграфаваць. У Геулы ўзнік дысананс карцінкі з музыкай, і яна знайшла ў плэйлісце N.R.M.