КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
* * * Ліза пабачыла Гэлю на кухні ў позе мысляра над няшчаснай паперкай. Позву Геула так і не выкінула, але пачала хутка пераказваць маці ўсё, што ёй сказаў Чынгіз. — Добра, што не выкінула, — сказала Ліза, — я пайду. — Ты аддасі грошы? — спалохалася Гэля. — У мяне няма такіх грошай, — сказала Ліза, — я проста паразмаўляю з ім. Як з нармальным чалавекам. Таму што ўсюды людзі... — I з усімі можна дамовіцца... — працягнула Геула. Потым маці пайшла спаць, а Гэля яшчэ доўга думала пра тое, што маці непапраўная ў сваім аптымізме і што не вельмі зразумела, як з гэтым жыць і што рабіць. Ян чарговы раз перачытаў сцэнарый і зразумеў, што гэта дакладна не ягонае. Першыя старонкі яшчэ ніштаватыя, але чым далей у лес... Ён закрыў файл і пераключыўся на браўзер. На першай жа ўкладцы натрапіў на «Сіямцюб». Які ён акурат збіраўся заблакаваць. Зрабілася зусім моташна. Яну вельмі не хацелася знішчаць уласны твор. Іхні з Геулай твор. «Не магу ж я без яе дазволу канал закрыць, — падумаў Ян. — Трэба хоць спытаць». Ён адкрыў тэлефонную кнігу, дакрануўся да кантакта «Гэля» — і слухаўка адразу загаварыла: — Вітанкі, Ян! Прабач, што тэлефаную... — Гэта ж я тэлефаную, — здзівіўся Ян. — Наконт канала... Закрыць яго трэба было б... — Давай пакуль не закрываць! Ён мне патрэбны! Тэрмінова! Праз паўгадзіны Гэля нацягвала на сябе і Яна «сіямскі» швэдар і адначасова тлумачыла свой план: — Трэба ўсім расказаць! Гэтыя следчыя, яны такія смелыя, пакуль ніхто не ведае! А мы скажам, што ён у мамы хабар вымагае!.. — Слухай, — сказаў Ян, паморшчыўшыся, — а давай паспрабуем без істэрык і без нападаў. — У сэнсе? — спытала Геула. — Цяпер і так у сеціве зашмат рознай жуды. Давай здымем што-небудзь пазітыўнае. — Што? — спытала Геула. — Ну я не ведаю, — адказаў Ян, — лета на вуліцы. Прыгожа. Давай здымем пра каханне. У тваёй маці ёсць інстаграм? Ці яшчэ нешта, дзе фоткі яе торці- каў і свят? Давай спампуем, зробім калаж пад файную музыку і раскажам гісторыю пра тое, якая яна малайчына. I прыгажуня. Вы, дарэчы, падобныя. Геула паглядзела на Яна. Цяпер, калі абое былі ў швэдры, іхнія галовы аказаліся зусім побач. Час спыніўся. Яны спешна адвярнуліся ў процілеглыя бакі і паспрабавалі адсунуцца, хоць унутры швэдра гэта было праблемна. — Ты чаго такая чырвоная? — буркнуў Ян. — Горача ў швэдры, — адказала Геула. — Цудоўная ідэя. Я спампую фоткі. ★ ★ ★ — I навошта гэта ўсё? — спытала маці, тыцкаючы ў экран, на якім двухгаловы вядоўца распавядаў пра складаную сітуацыю, у якую трапіў добры чалавек і выдатны кулінар. — He ведаю, — шчыра сказала Геула, — проста не здолела маўчаць. — Я збіралася пайсці і нармальна паразмаўляць, — уздыхнула маці, — а зараз нармальна не атрымаецца. Яшчэ абвінавацяць у паклёпе... — Ніякага паклёпу! — Гэля перасунула паўзунок амаль на фінал роліка. — Усё вельмі акуратна! Мы пра хабар увогуле нічога не казалі, сказалі, што табе давядзецца плаціць штраф. 3 дынамікаў данеслася: «Ну, вы ж разумееце...» Маці працягла ўздыхнула і закрыла ноўтбук. — Выдаліць ролік, я так разумею, можна і не прасіць? Маці і дачка аднолькавымі жэстамі скрыжавалі рукі на грудзях. Геула прачнулася ад тэлефоннага званка. — Пяць тысяч праглядаў, — сказаў Ян. — Нехта спасылку даў на тутбаі. Дзвесце пяцьдзясят каментарыяў. Гэля села на ложку і паспрабавала сканцэнтравацца. — I што цяпер рабіць? — спытала яна. — Цяпер — нічога, — усміхнуўся Ян. — Мы хацелі пагалоскі. Мы яе атрымалі. Пачуўся званок у дзверы. — Гэта я званю, — сказаў Ян, — давай разам паглядзім каменты, там ёсць такія, што адказваць трэба. * * * За дзень Ліза зараджала тэлефон тройчы. Пісалі аднакласнікі і аднакурснікі, тэлефанавалі старыя кліенты, пісалі знаёмыя знаёмых. Мэсанджары разрываліся, апарат гудзеў і награваўся. Першыя пару гадзін маці Геулы шчыра намагалася адказваць, потым толькі ставіла падабайкі і смайлікі. Скончылася гэта ўсё слязьмі. Геула і Ян прыехалі ў цэнтр, каб параіцца з Чынам, і заспелі Лізу, якая рыдала ў ягоным кабінеце. — Што? — усклікнула Гэля і кінулася да маці. — Гэтыя людзі... — галасіла Ліза, — яны мне столькі добрага за сёння нагаварылі. Я нават не ведаю іх... А яны... Апошнім акордам была Алена Васілеўна Іванова, якая ўварвалася ў пакой Чынгіза. Яна ледзь не задушыла Лізу ў абдымках. — Я як фотку ўбачыла, дык адразу і пазнала! Лізка! Дзе ж ты была? Я ж за цябе галовы паадрываю! Геула, якая памятала грозную цётку ў сталовай, знямела і паспрабавала бачком выйсці з кабінета. — Дачка твая? Дай абдыму! — зрэагавала на варушэнне Алена Васілеўна. — Ды мы з тваёй мамкай якраз былі як ты цяпер! Я па размеркаванні з’ехала, іначай бы нізавошта не рассталіся. Твая мамка — гэта агонь! Моц! Яна ўвогуле ў цябе — ух! У курсе? Геула ад здзіўлення магла толькі ківаць. ★ ★ ★ Следчы чакаў Лізавету пры стале — строгі, зашпілены на ўсе гузікі. — Слухайце, — сказала яна перш-наперш, — шчыра кажу, я не збіралася шум уздымаць. Хацела проста прыйсці і паразмаўляць... — Лізавета Сяргееўна, — перапыніў яе следчы драўляным голасам, — я вас выклікаў, каб афіцыйна паведаміць: справа адносна вас спыненая. — Спыненая? — Ліза разгубілася. — Гэта вельмі добра... Гаспадар кабінета працягваў усё тым жа афіцыйным да агіднасці тонам: — Загадам Прэзідэнта «Аб рэгуляванні дзейнасці фізічных асоб» вытворчасць кандытарскіх вырабаў дома аднесена да відаў дзейнасці, якія не з’яўляюцца прадпрымальніцкімі. «Ды ён рэпетаваў, — зразумела Ліза, — шпарыць як па напісаным». — Такім чынам, абвінавачанне ў незаконнай прадпрымальніцкай дзейнасці адносна вас знятае. Вы павінны толькі заплаціць адзіны падатак у памеры... — Дзякуй, — перапыніла Ліза. — Мне трэба недзе распісацца? — Калі ў вас ёсць нейкія прэтэнзіі да працы праваахоўных органаў, — следчы працягваў выкладаць завучаны тэкст, — вы маеце права падаць скаргу... — Ды якую скаргу? — махнула рукой Ліза. — Усё ж добра скончылася! I тут у голасе следчага ўпершыню прамільгнула жывая эмоцыя, амаль дзіцячая крыўда: — Напрыклад, калі вы лічыце, што ў вас нехта вымагаў грошы... — Слухайце, — уздыхнула Ліза, — не збіраюся я ні на каго скардзіцца! А ролік гэты... Ну, дачка ў мяне падлетак. У яе максімалізм у галаве. Ды яшчэ каханне бесталковае... А ў вас дзеці ёсць? Следчы, які ўвесь гэты час не адрываў вачэй ад наведвальніцы, нешта для сябе вырашыў і канчаткова перайшоў на чалавечы тон: — Двое ў мяне. Старэйшай дзесяць, малодшаму пяць. — Ну, значыць, у вас яшчэ ўсё наперадзе. Няма ў мяне ніякіх скаргаў. Mary распіску напісаць. Гэтая прапанова на момант зацікавіла гаспадара кабінета, але ён адразу ўзяў сябе ў рукі і пахітаў галавой. — Давайце вось без лішніх рухаў. Вы напішаце распіску, што няма прэтэнзій, а начальства ў мяне пачне высвятляць, а што за прэтэнзіі маглі быць. I так ужо... Следчы абарваў сябе і працягнуў руку. — Давайце я вам позву адзначу. Ён падпісаў позву і папрасіў: — Дарэчы, магчыма, вас будуць розныя журналісты распытваць... — Я скажу, што вы вельмі добры чалавек і што гэта было непаразуменне! — адказала Ліза. Следчы ўсміхнуўся: — Можна і так... Але было б лепей ім увогуле нічога не казаць... А хочаце, я пакажу, як выйсці з пракуратуры праз службовы пад’езд? Каб з журналістамі не сустрэцца... Геула пачала ўжо хвалявацца, калі ёй патэлефанавала маці: — Сустрэнемся каля метро. 3 журналістамі не размаўляй, добра? 1, дарэчы, твая Аксана Віталеўна аказалася вельмі добрым чалавекам. Яна заяву сама забрала! Гэля адключыла тэлефон у нейкім ачмурэнні. — Ну што? — нецярпліва спытаў Ян. — Мы перамаглі? — Я не зразумела... Аксана заяву забрала... — Нас спалохалася! — запэўніў Ян. * * * Гэліна мама паехала ў рэпетытарскі цэнтр працаваць, а Геула і Ян гэтага і не заўважылі: балбаталі, як звар’яцелыя. Да іх дайшло, што небяспека прамінула, Лізавеце Сяргееўне нішто не пагражае, «Сіямцы» сваім ролікам узнялі рэальную хвалю. — Там праглядаў болей за дзесяць тысяч, — хваліўся Ян. — Але гэта чухня! Ты памятаеш хоць раз, каб пасля нейкага з нашых сюжэтаў людзі сапраўды нешта рабілі? Мы крутыя: я і ты! О! Я паэт! — Ага, — кіўнула Геула, — шкада такі канал знішчаць. У Яна ўмомант згаслі вочы. — Ну так, — сказаў ён. — Але ж нельга не закрыць... Ты з’едзеш... Я застануся... — Так, нельга. — Трэба закрыць. — Давядзецца. Квартал прайшлі моўчкі. — Слухай, — прапанавала Геула, — але шкада ж адмаўляцца ад такога раскручанага рэсурсу! — Шкада, — у голасе Яна чулася надзея, — але ж ты з’едзеш... — Давай падзелім канал! Запішам ролік, у якім сіямцы падзеляцца. Ты сабе пакінеш «Сіямцюб», а я адкрыю... ну... «Сіямкацюб»... ці нешта такое... — Можна, вядома, — надзея ў голасе Яна імкліва згасла, — але гэта несправядліва. У мяне застанецца раскручаны канал, а ў цябе... Ды і не ў гэтым праблема. He хачу так. Гэля кіўнула. Яна і сама разумела, што прапанова недарэчная. Проста ёй таксама вельмі не хацелася закрываць канал. — Але ролік пра раздзяленне сіямцаў мы здымем, — сказаў Ян. — Будзе эфектны фінал канала. Паехалі да мяне. * * * Ян апошні раз перагледзеў ролік, мантаж якога рабіў усю ноч. — Мы зрабілі аперацыю па раздзяленні, — казаў Ян на экране, — гэта было складана. — Але цяпер мы два розныя чалавекі, — упэўнена казала Геула. — Цяпер мы можам жыць асобна... — Нават у розных гарадах... — Цяпер мы зможам весці два розныя блогі! Далей на экране замільгалі смешныя фотаздымкі. — Цяпер я магу танцаваць! Здымак Геулы, якая танцуе. — А я магу не танцаваць! Здымак Яна, які спіць на пляжы. — Цяпер я магу глядзець біятлон! Здымак Яна перад тэлевізарам. — А я — не глядзець біятлон! Здымак Геулы на дрэве. — Лекар кажа, што аперацыя прайшла паспяхова, але магчымыя некаторыя ўскладненні. — Кажуць, калі мы будзем аддаляцца адно ад аднаго на адлегласць, большую за дзесяць кіламетраў, магчымае запавольванне сэрцабіцця, а ў цяжкіх выпадках небяспечнае для жыцця зніжэнне ціску. Ян націснуў на кнопку «Дадаць відэа» і ўтаропіўся ў індыкатар загрузкі. Апошні сказ роліка здаваўся яму цяпер залішне пафасным. «Лухта якая, — падумаў Ян, — якое яшчэ запавольванне сэрцабіцця? Што за трагедыя? От вазьму