КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
— Я высветліў, адкуль у яго бум наведвальнасці! — ён прагартаў некалькі ролікаў і спыніўся на адным. — Глядзі! Яна спачатку хацела зірнуць адным вокам, але не здолела адарвацца, пакуль не даглядзела. Кадры мільгацелі. Геула ўсміхалася. Супілася. Грызла аловак. Камера выхоплівала яе ў нечаканых ракурсах. Відаць, Ян здымаў сваю «сіямскую сястру» цішком. Музыка — пяшчотная і дзёрзкая адначасова — вельмі дакладна падкрэслівала кожны рух Гэлі. I толькі ў фінале мітульга кадраў рэзка спынялася, а ў музыцы заставалася адна пяшчота. Геула спала. Яна ляжала, скруціўшыся абаранкам, на Янавай тахце. Апранутая. I ўсё адно мурашкі пабеглі па скуры. А калі Гэля, прачынаючыся, пацягнулася, мурашкі знерухомелі. Ролік скончыўся. Янавы бацькі яшчэ некалькі секунд працягвалі глядзець на згаслы экран. — Трэці раз гляджу, — прызнаўся Станіслаў Францавіч. — I кожны раз праймае... Цікава, дзе ён такую... Шамаханскую царыцу знайшоў? — Гэта ж Гэля, — задуменна адказала Барбара. — Якая Гэля?! — адмахнуўся муж. — Бачыў я тую Гэлю... Смаркачка недаробленая. А тут... Карацей, трэба, каб ён яшчэ пару разоў яе зняў! Толькі на фоне... — бацька пайшоў да пакоя Яна: — Дык ён, кажаш, у сябе? — He трэба, Стасік! — папрасіла Барбара. Але муж быў настроены рашуча. Барбара далей ад граху схавалася ў гасцёўні. Праз пару секунд да яе данеслася: — Што разлёгся, Кустурыца? Справа ёсць!.. Станіслаў Францавіч прычыніў дзверы, і размова чулася толькі як бубненне. Барбара абудзіла планшэт і зноў запусціла ролік з Гэляй. Муж меў рацыю: з другога разу ролік прабіраў нават мацней, чым з першага. А з трэцяга — яшчэ мацней. Яна ачомалася, калі пачула сярдзітае: — Ды якое «адчапіся»?! Ты, дурань, намацаў залатую жылу. Трэба яе цяпер даіць! Дакладней... распрацоўваць! — Адвяжыся! — голас Яна гучаў істэрычна. — I не ўваходзь у мой пакой без стуку! Ясна?! Станіслаў Францавіч выйшаў угневаны: — He, ты чула? Як ён увогуле бізнес весці збіраецца? Аднойчы пашанцавала на рынак трапіць — а ён, бач ты, не ў гуморы! Калі б я на свой гумор глядзеў, мы б даўно з торбамі пайшлі! Барбара не спрачалася. * * * — Вітанкі, парназорка! — выгукнула Смірнова, і ўсе засмяяліся. Геула азірнулася. Ёй зрабілася цікава, каго так весела вітаюць аднакласнікі. — Што азіраешся? — зарагатала Смірнова. — Поспех падкраўся неўпрыкмет? — Ты пра што? — змрочна спытала Гэля. Яе жыццё апошнім часам з цяжкасцю можна было назваць поспехам. 3 маці яна так і не замірылася, з Янам і Кастусём было скончана. Цётка Аля, вядома, вельмі добры чалавек, але сяброў яна не заменіць. — А шмат плацяць за здымкі ў порна? — з’едліва пацікавіўся Прысмакоў. — Якое порна, вы што, усе абкурыліся? — абурылася Геула. — Ды годзе табе, не саромейся, — чмыхнула Смірнова. — Хлопцы вунь зранку круцяць, разоў пяцьдзясят паглядзелі ўжо. — А вам аператар не патрэбны? Вы наступным разам вазьміце мяне, я здымаць умею, будзе паўнавартасны відос, а тут тэма недараскрытая... Прысмакоў пацягнуўся рукой да проймы Гэлінай блузкі і праз секунду ўжо вішчаў і падскокваў. — Ты што, зусім дурная — кусацца? — зароў ён. — Толькі крані, — скрозь зубы працадзіла Геула. — Ды годзе ўдаваць з сябе цнатліўку! — выгукнуў Прысмакоў. Геула шпурнула ў яго заплечнікам. — Гэй, ратуйце мяне ад гэтай псіхапаткі! — крыкнуў Прысмакоў. А Геулу схапіла за руку Смірнова. — Бач, а што ты хацела? Такія ролікі выкладаць — і каб у хлопцаў сківіца не адвісала? Гэля ў думках далічыла да пяці. Лічыць да дзесяці цярплівасці не хапіла. — Я. Нічога. He. Выкладала, — сказала яна. — Я ўвогуле не разумею, пра што размова. Відаць, яна была вельмі пераканаўчая. Смірнова міргнула і пацягнулася па тэлефон. — Я табе ўчора спасылку кідала, ты бачыла? — спытала яна. — Мне ўчора трохі не да таго было, — змрочна адгукнулася Гэля. — Дык во! — Смірнова тыцнула ў смартфон. — Дзіўна... напісана, што заблакавана. Гэля паглядзела на адрас заблакаванага відэа і зразумела, што прыдушыць Яна голымі рукамі, што б ён там ні выклаў. Зараз жа. — Я скажу класнай, што ты захварэла, — крыкнула Гэлі наўздагон Смірнова. Геула нават не азірнулася. Чакаць тралейбуса ў яе не ставала цярплівасці. Гэля неслася праспектам Прытыцкага, на хаду набіраючы Янаў нумар. «Абанент часова недаступны...» Геула прыспешыла крок. На мінскае неба імкліва і велічна, як Зорка Смерці, напаўзала шэрая хмара. Калі Гэля дабегла да дома Яна, з хмары паваліў снег. * * * У дзверы званілі. Ян ляжаў. У дзверы працягвалі званіць. Ян ляжаў і згадваў, што хвіліну таму ён чуў дамафон. Тады не ўстаў і цяпер уставаць не збіраецца. Назойлівы тыпус перайшоў на кароткія трэлі. «Пайду і заб’ю, — падумаў Ян, — чым-небудзь цяжкім». Званок пачаў перадаваць нешта азбукай Морзэ. Да какафоніі далучылася Нора. Ян устаў. Нічога цяжкага не знайшлося, затое на вочы трапілася адкрутка. 3 адкруткай у руцэ ён расчыніў дзверы. — Ты што, зусім ужо?! — спытала Геула і пайшла проста на Яна. Ян ачмурэў ад гэткага нахабства, але пасунуўся ўбок. — Я зусім ужо? Гэта ты зусім ужо! — Ян трос адкруткай, быццам дрэўкам ад вельмі маленькага сцяга. — Спачатку валачэ свайго хахаля, які бойкі ладзіць, потым прад’явы нейкія кідае... — Ты сам бойку пачаў! I ўвогуле, не пра бойку размова! Ты што пра мяне наздымаў там?! — А твой сам гузака на лоб шукаў! З’явіўся ўвесь такі з кветкамі... — He змяняй тэму! — Сама не змяняй! Яны схітраліся сварыцца і перамяшчацца ў пакой да Яна. — Што! Ты! — ледзь не крычала Геула. — Пра мяне! Зняў?! — А навошта! Ты! — у тон адказваў Ян. — Свайго ёлупня! Да мяне прывалакла?! Гэля зразумела, што так яны ні пра што не дамовяцца. Пакуль Ян не выкажацца па набалелай тэме, ад яго ні ладу ні складу. — Так! — сказала яна, як ёй падалося, з ледзяным спакоем. — Давай разбяромся. Я Кастуся да цябе не прыводзіла. Згадай, дзе мы перастрэліся? Ян насупіўся. — I нічога такога Кастусь пра цябе не сказаў. — Затое ты сказала! — усклікнуў Ян. — Я?! — здзівілася Геула. — Ага! Сказала, што я даўбак і ты з такім даўбаком не хочаш мець ніякіх стасункаў! — Ды не называла я цябе даўбаком! — Ну... можа, не даўбаком. Але яно так прагучала! «Ды што ж ты за ідыёт такі!» — ледзь не прамовіла Гэля ўголас, але ў яе хапіла сілы волі замест гэтага сказаць: — Прабач... Я не хацела цябе пакрыўдзіць. Прабач, шчыра... Ян стаў у позу «гнеўны адчай». Гэля падлезла яму пад руку і паказытала. Ян таргануўся, але выраз крыўды на твары застаўся. — Ну як сабе хочаш! — не вытрымала Геула. — Злуйся, хоць лопні. Ты патлумач, што за ролік пра мяне зняў парнаграфічны? Ян так здзівіўся, што забыўся на крыўду. — Што?! Там нават эротыкі не было! Ты сама хоць бачыла? У Гэлі адлягло ад сэрца. Усё ж такі аднакласнікі ў яе дурні. — Зараз, — Ян шчоўкаў мышкай, адкрываючы YouTube. — Глядзі... гоп... — Так, — пацвердзіла Геула, — у мяне таксама не адкрываецца. Ян ліхаманкава адкрываў адзін «сіямскі» ролік за адным, але паўсюль замест відэа выскоквала таблічка з нейкім дробным тэкстам. — Яны ўвогуле канал заблакавалі! За «сур’ёзнае парушэнне правілаў»! Ат халера! Я зараз ім ліст напішу... Гэля яшчэ трохі пасядзела побач з Янам, які набіраў паведамленне, чытаў даведку, шукаў братоў па няшчасці. Геула ўздыхнула і спытала: — Можа, гэта якраз праз мой ролік? Усё ж такі там было нешта... непрыстойнае? — Ды клянуся! — адказаў Ян. — Нічога такога! Ты паўсюль апранутая! Ну смяешся... ну злуешся... А напрыканцы ўвогуле спіш. Чаго?! — Ды памятаеш, ты ўсю ноч з мамай нешта гатавала, а потым прыйшла да мяне і задрамала? Але там таксама ніякай парнухі! Проста ляжыш... Нядобрыя прадчуванні зноў заварушыліся ў Гэлінай душы. — Янік... а ролік у цябе на кампе захаваўся, так? Дай зірнуць. — Гэлька, родная! Пачакай! Яны якраз адказалі! Дай мне паўгадзіны, я ўсё разблакую! Гэля зразумела, што варта пакінуць Яна разбірацца з праблемай. Яна ведала свайго «сіямскага брата» даўно і здагадвалася, што за паўгадзіны ён не разбярэцца... але за пару дзён дасць рады. А пакуль... якая розніца, што там было на відэа, калі яно ўсё адно заблакаванае? Геула выйшла ў калідор і ўбачыла, што падчас сваркі яны з Янам не зачынілі ўваходныя дзверы. Лямант Норы даносіўся аднекуль з пад’езда. Гэля вылавіла котку каля смеццеправода і вярнула ў кватэру. — Ян! — гукнула Геула. — Нора ледзь не збегла! Адказу яна не дачакалася. Калі яна выйшла на вуліцу, ніякіх слядоў хмары на мінскім небе не засталося. I снег, які выпаў, паспеў цалкам растаць. * * ★ Гэля адчыніла замок у кватэру, налегла плячом, а потым мусіла пазваніць: выявілася, што дзверы зачыненыя на засаўку. Адамкнула Геуле бледная маці. — Прабач мне, — прамовіла яна, — я не павінна была на цябе крычаць. — Я таксама не павінна была, — сказала Гэля, — можна ўвайсці? Маці пасунулася і прапусціла Гэлю ў калідор. — Аты навошта зачынілася? — пацікавілася Геула. — Я баюся, — ціха адказала маці, — мне такіх жахаў нарасказвалі. Розныя нягоднікі ўрываюцца ў кватэры... — Навошта? — Ну, кажуць, калі не могуць даказаць незаконную прадпрымальніцкую дзейнасць, дык нацкоўваюць бандытаў, і тыя робяць пагром. — Навошта? — здзівілася Гэля. — He ведаю, — шэптам адказала маці. — Зразумела, — сказала Гэля, — збірайся. Паедзем да Ады. * * * У Ады было спакойна. У будні дзень на могілках не бывае шмат наведнікаў. — Глядзі, — сказала маці, — неўзабаве півоні заквітнеюць. Колькі бутонаў сёлета! Гэля выдрала нахабны дзьмухавец, які прарос проста праз плітку, і паглядзела на куст. — Ага. Ёй было б даспадобы. — Што значыць «было б даспадобы»? — абурылася маці. — Ёй даспадобы. Іначай яны б тут не квітнелі! Ты ж памятаеш Аду, вакол яе ўсё было якраз так, як яна хацела. Гэля зразумела, што маці вярнулася да звыклага стану. — А цяпер кажы, — загадала яна, — што за бандыты? Скуль ты гэта ўзяла? — Я пакуль у чарзе ў выканкаме сядзела, наслухалася... — Ты б яшчэ тэлевізар паглядзела! — чмыхнула Геула. — Табе ўсё жартачкі, — зноў пачала заводзіцца маці, — а я сёння адмовілася ад дзясятка замоў. А тры мне трэба зрабіць ну проста абавязкова, інакш я людзей падвяду, а я баюся. — Чаго? — здзівілася Гэля.