КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
выходзіла. Яна не магла пакінуць сястру адну, без варыянтаў. Зрэшты, дыскамфорту не адчувала. Непакоіла гэта толькі Назара, а значыць, ён сапраўды быў лішнім. Дый не меў на Аксану ніякіх правоў. Яна ўжо двойчы адмовіла яму ў прапанове шлюбу. Іншы б задумаўся адразу і даўно пакінуў яе ў спакоі, Назар жа лічыў, відаць, што Аксана проста ўпарціцца, бо так прынята, да таго ж яго падтрымлівалі яе бацькі, вось ён і не губляў надзею аднойчы ўзяць дзяўчыну за жонку. Аксана ж замуж не спяшалася. Якое замужжа?!. Яна яшчэ маладая, у яе планы на будучае жыццё, і ў гэтым жыцці не было ні мужа, ні дзяцей, нічога падобнага. Так, няўдача з ад’ездам у Амерыку крыху пахіснула паветраны замак, узведзены марамі і спадзяваннямі, але не зруйнавала. Трэба давучыцца ва ўніверсітэце, дапісаць дыпломную працу, абараніць дыплом, уладкавацца ў якую-небудзь дыпламатьгчную місію — тата ж абяцаў дапамагчы... Мама, канешне, выносіла ёй мозг развагамі пра Назара, вяселле, расповедамі пра ўзрост для шлюбу і нараджэння дзяцей, быццам не чула дачку, быццам ні ў што не ставіла думкі і жаданні дачкі, адносілася, напэўна, як да немаўляці. Аксана стамілася ёй паўтараць, што мае не пяць годзікаў і неяк сама разбярэцца, як упарадкаваць жыццё, бо гэта яе жыццё, а не маміна. Нібы са сценкай размаўляла. Таму з задавальненнем засталася ў Львове. 3 Соняй пачувала сябе зацішна, утульна, камфортна. Спакойна пісала дыплом па паэтыцы Оскара Уайльда і яго ўнёску ў развіццё англійскай мовы, улічваючы той факт, што той быў ірландцам. Тата якраз прывёз усю неабходную 93 94 літаратуру, якую дзяўчына замовіла яму. Магла, вядома, сядзець у бібліятэцы, ды бібліятэкі не любіла, да таго ж Соня на руках. Нярэдка яны выходзілі ў парк на Пагулянку, калі надвор’е ажно клікала далучыцца да яго і нацешыцца цёплымі абдымкамі паветра і сонечных промняў, бралі з сабой коўдрачку, якую сцялілі на траву і ўладкоўваліся на ёй пад тым альбо іншым дрэвам з абавязковым ценем ад галінастых зялёных шатаў, а таксама нешта з ежы, каб падсілкавацца, калі раптам захочацца сунуць штосьці ў рот, і ваду ў пластыкавых пляшачках. Аксане добра працавалася ў тыя моманты над дыпломам, Соне ж проста было добра: яна лажылася на спіну і слухала музыку праз навушнікі. Калі і музыка і вучоба надакучвалі — сёстры дурэлі, як у дзяцінстве, ганяліся адна за адной, граючы ў даганялкі. Часам дазвалялі сабе і бадмінтон, таму ў сумцы Аксаны аказваліся ракеткі і валанчык. На жаль, Соня хутка стамлялася ад гульняў, але тое, што ёй падабалася гуляць — усцешвала. А яшчэ яна ўвесь час мерзла, асабліва па вечарах, калі трэба было класціся спаць, і непасрэдна ў пасцелі. Дзяўчыну трэсла, быццам у ліхаманцы, і яна шукала цяпла ў абдымках Аксаны (дзяўчаты спалі разам у адным ложку). Соня ўціскалася ў сястру, нібы хацела патрапіць унутр яе, як у гарачую выратавальную пячору, церлася сваім целам аб цела сястры, нібыта высякала агонь (так старадаўнія продкі каменем аб камень той агонь здабывалі), мармытала нешта сабе пад нос, сапучы ў шыю Аксаны, сагравалася і заціхала нарэшце, скароная сном. Аксана, у сваю чаргу, таксама туліла сястру да сябе, каб тая не патанула ў цемры, як у вадзе, не растала, быццам у тумане, бо выглядала рыхтык цукровай ці як дзьмухавец — дзьмухнеш на яе — і костачкі рассыплюцца, такімі кволымі і крохкімі падаваліся. He дзіўна, што яна адчувала холад і, як кошка, усюды і паўсюль шукала цяпла. Абедзве яны не заўважылі, як сястрынскія абдымкі перараслі ў нешта іншае, болып інтымнае. Соня прагнула пяшчоты, бо цела яе ажывала і цягнулася да іншага цела, якім па іроніі лёсу сталася цела Аксаны. Яна захаплялася прыгажосцю сястры заўжды, бездакорнымі яе формамі і зайздросціла самой сабе на злосць Назару, бо магла ўладарыць Аксанай у адрозненне ад яго. Хлопца сястры Соня ненавідзела і не любіла, калі той прыязджаў. Наўмысна перашкаджала заставацца ім сам-насам, жадала, каб Назар як мага хутчэй з’ехаў і пакінуў дзяўчат толькі ўдвох. Аднойчы, калі яны ляглі тварам да твару і спавілі адна адну целамі, Соня сказала Аксане, пазіраючы ў яе вочы пільна і засяроджана: — Ксан, чаму ты такая прыгожая?! Я так цябе люблю, ты нават не ўяўляеш, наколькі моцна! I не хачу цябе ні з кім дзяліць, разумееш?.. — Я таксама цябе люблю, Соня, — усміхнулася ёй Аксана, — ты ж мая малодшая сястра, не забыла? — Тады пацалуй мяне, — прамовіла Соня, пры гэтым фраза прагучала патрабавальна і рашуча. Аксана клюнула сястру ў лоб, дакранулася вуснамі куткоў яе вачэй. — He так! — прыкрасць адчувалася ў голасе дзяў- 95 чыны. 96 — А як яшчэ? — не разумела Аксана. Соня шчыльней прытулілася да сястры, знайшла вуснамі яе вусны і прысмакталася да іх, быццам да ачышчанай мандарынкі. I Аксане пацалунак сястры спадабаўся. У яе было імкненне адштурхнуць Соню, прысароміць, насварыцца на яе, бо гэтак жа нельга, але яно доўжылася не больш за дзве секунды. Яна памятала пра магчымы рэцыдыў і вяртанне Сонінай хваробы... Калі Соню адштурхнуць — не выключаны трагічны фінал. Яе паводзіны сведчылі аб пераадоленні хваробы. Соня папраўлялася, бо як інакш патлумачыць гэты ўчынак?.. Зразумела, усё пройдзе з часам, галоўнае не напалохаць бедную дзяўчынку, не зрабіць ёй балюча. Дый што такога крамольнага ў пацалунках, калі яны пойдуць толькі на карысць?.. Соня заплюшчыла вочы. Аксана дазваляла ёй сябе цалаваць і насцярожана назірала за сястрой. Цікаўны месяц зазіраў у акно, але наўрад ці што бачыў нават праз напаўпразрысты цюль. Але святло яго дапамагала Аксане бачыць ноч, у якой Соня больш не танула, Соня танула ў ёй, з хуткасцю камікадзэ. Калі тата даведаецца — пракляне абедзвюх. Хаця не, Соне даруе. Аксану выкрасліць са свайго жыцця. I не патлумачыш яму, што ўсё рабілася дзеля Сонінай тэрапіі. Але даведацца тата можа толькі ў адным выпадку і ад аднаго чалавека: ад самой Соні, якая, здавалася, нават вуркатала ад задавальнення. — Спадабалася? — спытала яе Аксана, калі тая, быццам вампір, які наталіў смагу крывёю, адляпіла- ся ад яе вуснаў. Соня перарывіста дыхала, абдаючы гарачым подыхам твар сястры. — Ты не дужа злуешся? — выдыхнула ў адказ дзяўчына. Аксана зрабіла выгляд, што задумалася, і затым цвёрда вымавіла: -He. — He — не дужа, ці не — не злуешся? — патрабавала Соня канкрэтыкі і носам пацерлася аб нос сястры. — Што ты хочаш пачуць? — у адказ Аксана пацалавала яе. — Я вельмі люблю цябе, Ксан! — прызналася Соня так, быццам Аксана была яе сапраўдным каханнем. — Я таксама люблю цябе, Соня! — запэўніла тая дзяўчыну. — I мы ніколі не расстанемся? — пачала Соня гульню, падобную на дзіцячую, калі яны, малымі, гэтак жа спалі разам і ціскалі адна адну, гарэзуючы. — Ніколі, ты ж ведаеш, — падхапіла Аксана Соніну гульню. — I нас ніхто не разлучыць? — Ніхто. — I нават Назар? — Назар у першую чаргу. — Ты сур’ёзна? — Так. — Добра падумала? — Так. — Назад дарогі не будзе. Ты настойваеш на сваім рашэнні? 97 98 — Так. — Люблю цябе. — Спі давай. — А пацалаваць? Аксана паслухмяна пацалавала сястру, і тая, прыціснуўшы рукі да грудзей, уткнулася носам у ямачку на шыі Аксаны. Праз колькі хвілін яна ўжо спала. Зразумела, далей пацалункаў нязвыклыя стасункі сясцёр не рушылі. Яны і не імкнуліся сягаць некуды вышэй. Соня выдатна разумела, хто ёй Аксана, не зусім жа яна была «ку-ку», але пацалункі прыносілі ёй палёгку, абдымкі — цяпло. Побач з сястрой, у палоне яе рук, прыгажосці і аўтарытэту яна не адчувала сябе адзінокай. Сыход Тараса шпурнуў дзяўчыну, як непатрэбнае кацяня, у калодзеж адзіноты такой глыбіні, што яна згубіла ў ім саму сябе і не ведала, як адтуль выкараскацца, не ставала сіл і нават жадання. Холад паглынаў яе розум, душу і цела аднекуль знутры, жор яе страўнік, лёгкія, ныркі, сэрца, пячонку паасобку і запіваў крывёй. Уратавацца ад яго яна не магла, не ведала, куды збегчы ад яго. Аксана, быццам рыцар, з’явілася менавіта тады, калі холад, лічы, перамог Соню, і схапілася з ім у бітве, як з трохгаловым цмокам. Соня бачыла іх тытанічны двубой наяве, але праз прызму казачнага трызнення, і таму пацалункі — адзінае, што яна палічыла слушным падарыць Аксане ў знак удзячнасці, бо нічога іншага не прыходзіла ў галаву. Пацалункі і абдымкі ў першую чаргу былі патрэбны Соні, каб вылечыцца, пазбавіцца холаду, дзякуючы пацалункам, як па драбінах, яна здолее вылезці з калодзежа адзіноты і беспрытульнасці свету, — гэта Соня адчувала на ўзроўні інстынкту, аднак усё адно лічыла, што і Аксане патрэбны былі яе пацалункі і цяпло, бо і сястра блукала ў поцемках гэтаксама, як і Соня, згубіўшы сябе. Яны абедзве былі патрэбны адна адной, аддаленыя часам і ўзростам, як ніколі раней. Іх пацалункі нагадвалі пераліванне крыві, яны абнаўляліся такім чынам, каб не загінуць, і станавіліся раднейшымі не часова ў прыліве пяшчоты, а назаўжды. Соня ўпадабала фланелевую татаву кашулю, якую ён, відаць, забыў у кватэры, і спала ў ёй, а выглядала дужа смешнай, бо амаль цалкам хавалася ў ёй. Кашуля таксама з’яўлялася яшчэ адной часцінкай цяпла, якога дзяўчыне бракавала. Пацалункавая тэрапія праходзіла штовечар як абавязковы рытуал даволі працяглы час. Зрэшты, дзякуючы ёй, на Соніным твары з’явіўся румянец, а вочы заблішчэлі жаданнем жыць і радавацца жыццю. Неўзабаве дзяўчына зноў адчувала сябе жывой, пачала цікавіцца навінамі і кнігамі. Усё часцей выходзіла з дому адна і нават запісалася на курсы цырульнікаў, з задавальненнем вывучала мастацтва стрыжкі. Курсы аплачваў тата, і недарэмна. У Соні, як высветлілася, меўся сапраўдны дар стварэння прычосак, які не без карысці для сябе выкарыстаў адзін з львоўскіх салонаў прыгажосці, размешчаны непадалёк ад Нацыянальнага ўніверсітэта, куды пасля заканчэння курсаў Соню запрасілі працаваць. Яе прычоскі параўноўвалі з мастацкімі шэдэўрамі, якія 99 100 зазвычай дзяўчына выпрабоўвала на студэнтках, бо тым у эксперыментальных мэтах дазвалялася бясплатнае абслугоўванне. У Соніных руках валасы кліентак ператвараліся ў дзівосныя скульптуры, якія не абышлі ўвагай ні СМІ, ні тэлебачанне. У яе крэсла перад люстэркам ва ўсю сцяну марылі патрапіць нават зоркі айчыннага шоу-бізнесу, неаднойчы яна атрымлівала прапановы пераехаць у Кіеў і мець пастаянную працу на розных тэлеканалах, займацца непасрэдна сваёй прафесіяй, некаторым зоркам карцела мець дзяўчыну за ўласную візажыстку... Аднойчы на адрас салона, у якім Соня працавала і прыносіла яму немалы прыбытак, прыйшло запрашэнне на ўдзел у міжнародным конкурсе цырульнікаў, які мусіў адбыцца ў Польшчы. Соня дакладна ведала, што паедзе на конкурс і не вернецца назад. Гэта быў яе шанец вырвацца канчаткова з калодзежа холаду і адзіноты. Пацалункі Аксаны, цяпло сястры, зразумела, ратавалі яе, але нагадвалі наркаманскія дозы і дзейнічалі часова. Ёй, як сапраўднаму наркаману, з кожным разам патрабавалася ўсё больш і больш цяпла, чаго Аксана даць у прынцыпе не магла, а калі магла — то са стратамі для сябе. Нярэдка Соня лавіла сябе на думцы, што нагадвае энергетычнага вампіра, здатнага высмактаць з сястры ўсе сокі, бо ўзамен нічога ёй не давала. Сама наталялася, а пра Аксану не думала, што не дзіўна: яе арганізм чапляўся за кожную магчымасць адужвання, пачуўшы смак здаровай крыві, і не лічыўся з нормамі маралі і наступствамі. Тым не менш Аксана радавалася за