КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
— Як ён ставіўся да споведзі? Вядома, ён нарадзіўся католікам. — Як там у «Гамлеце»...— пачаў быў містэр Оўпі, але доктар Цынер не дачакаўся, пакуль той закончыць фразу. Ен падняўся і злёгку пакланіўся абодвум. — Добрай ночы,— сказаў ён. Яму хацелася выказаць сваё абурэнне і расчараванне, але ён толькі вымавіў: — Усё было дужа цікава. Калідор, ледзь асветлены шэрагам цьмяных блакітных лямпачак, змрочны, цягнуўся паўз цёмныя вагоны, якія гайдаліся ў такт руху, Нехта ў вагоне трэцяга класа варочаўся ў сне і мармытаў: «Немагчыма. Немагчыма». Кінуўшы доктара, Корал заспяшалася з сакваяжам па цягніку, які кідаўся з боку на бок. Яна цяжка дыхала і здалася Майету амаль прыгожай. калі ён убачыў, як яна торгае ручку дзвярэй у купэ. Ен адклаў убок карэспандэнцыю Экмана і спіс рыначных цэн ужо мінут дзесяць назад, пераканаўшыся, што побач з фразамі і лічбамі дзелавых папер у яго ў галаве ўвесь час настойліва гучыць голас дзяўчыны: «Я вас кахаю» — «Ну і жартачкі,— падумаў Майет.— Ну і жартачкі». Ен зірнуў на гадзіннік. Наступны прыпынак будзе толькі праз сем гадзін. Да таго ж ён даў на чай кандуктару. Ці прывыклі яны да такіх любоўных спраў у цягніках? Юнаком ён чытаў кнігі пра каралеўскіх паслоў, якіх спакушала чароўная графіня, што падарожнічала адна, без нікога, і падумаў: ці выпадзе яму калі-небудзь такая прыгода? Ен агледзеў сябе ў люстры і прыгладзіў напамаджаныя валасы. «Нішто сабе з твару, вось толькі скура магла б быць лепшая». Аднак, скінуўшы футра, ён міжволі нагадаў, што таўсцее, падарожнічае толькі па справах гандлю разынкамі і ў яго няма партфеля з запячатанымі сургучом дакументамі. « А Корал непрыгожая руская графіня, але я ёй падабаюся, і яна зграбная». Майет прысеў, потым ізноў паглядзеў на гадзіннік, ізноў падняўся. Ен хваляваўся. «Ах ты, дурань,— падумаў ён,— у ёй няма нічога надзвычайнага: міленькая, добрая, але праставатая — такую можна сустрэць у любы вечар на Спаніердзроўд». Аднак, нягледзячы на такія думкі, ён усё адно адчуваў, што ў гэтай прыгодзе было нешта незвычайнае. Магчыма, справа тут толькі ў абставінах: падарожжа з хуткасцю сорак міль у гадзіну на паліцы шырынёй крыху болей двух футаў. Магчыма, прычынай было яе прызнанне за вячэраю — знаёмыя яму дзяўчаты не адважыліся б вымавіць такіх слоў, яны б сказалі: «Я кахаю цябе», толькі калі б іх запыталі перад гэтым, але па сваёй волі яны хутчэй бы сказалі: «Ты неблагі хлопец». Ен пачаў думаць пра яе, як ніколі не думаў ні пра якую вядомую яму жанчыну: «Яна мілая і прыгожая, мне хацелася зрабіць ёй што-небудзь прыемнае». Яму і ў голаў не прыходзіла, што ў яе ўжо ёсць падставы быць яму ўдзячнай. — Заходзьце,— запрасіў Майет,— заходзьце. Ен узяў у яе сакваяж, засунуў яго пад паліцу і потым схапіў яе за рукі. — Ну, вось я і прыйшла да вас,— з усмешкай сказала яна. Нягледзячы на гэту ўсмешку, яму здалося, што яна напалохана, і ён не мог зразумець чаму. Ен адпусціў яе рукі, каб завесіць фіранкі на шкляных дзвярах у калідор, і яны засталіся адны ў цеснай каробачцы купэ. Ен пацалаваў яе і адчуў, што яе вусны, халаднаватыя і мяккія, няўпэўнена падатныя. Яна апусцілася на сядзенне, ператворанае на ноч у ложак, і спытала: — Вы сумняваліся, ці прыйду я? — Вы ж абяцалі! — А магла б і перадумаць. — А чаму? Майета ахапіла нецярплівасць. Яму мала было проста сядзець і весці размовы: яна махала нагамі, і дастаючы імі да падлогі, і гэта яго распальвала. — Мы цудоўна прабавім час. Ен зняў з яе туфлі, і рукі яго пабеглі ўверх па панчохах. — Вы чалавек вопытны, праўда? Ен пачырванеў. — А вам гэта непрыемна? — О, не, я рада, вельмі рада. Я б проста не перанесла гэтага, калі б вы не былі такі спрактыкаваны. Яе вочы, вялікія і напалоханыя, яе твар, бледны пад цьмянай блакітнай лямпачкай, спачатку забаўлялі яго, потым здаліся прывабнымі. Ен хацеў, каб яе адчужанасць змянілася палкасцю. Ізноў пацалаваўшы яе, ён паспрабаваў спусціць сукенку з яе плеч. Цела дзяўчыны трымцела і варушылася пад сукенкаю, нібыта кошка, завязаная ў мяху. Раптам яна падняла твар і пацалавала яго ў падбароддзе. — Я на самай справе кахаю вас, праўда. Незвычайнае пачуццё ўсё болей ахоплівала яго. Ен нібыта выйшаў з дому на штодзённы шпацыр, мінуў газавы завод, прайшоў цагляным мостам цераз Уімбль, перасёк два палеткі і раптам аказаўся не на сцяжынцы, якая вяла на ўзгорак, да новай дарогі з загараднымі дамамі, а на паляну ў нейкім невядомым лесе, на цяністую дарожку, па якой ён ніколі не хадзіў, і вяла тая дарожка бог ведае куды. Ен зняў руку з яе плячэй і, адсунуўшыся крыху ад яе, сказаў: — Якая вы мілая,— а потым здзіўлена дадаў: — Якая родная. Ніколі раней ён не ўсведамляў, як у ім нарастае жаданне і як яно ўзмацняецца якраз таму, што ён разумее гэта. Раней яго любоўныя прыгоды заўсёды пачыналіся з прымітыўнага ўзбуджэння. — Што мне рабіць? Распранацца? Ен кіўнуў — яму цяжка было гаварыць — і ўбачыў, як яна паднялася з ложка, пайшла ў куток і пачала распранацца, павольна і вельмі старанна здымаючы кожную рэч паасобку: блузку, спадніцу, сарочку, станік — і складаючы ўсё гэта акуратна на сядзенне насупраць. Назіраючы за яе няспешнымі, засяроджанымі рухамі, ён разумеў, якое ў яго недасканалае цела. — Вы такая цудоўная,— сказаў ён, злёгку запінаючыся ад невядомага раней хвалявання. Калі яна прыйшла да яго з другога канца купэ, ён зразумеў, што памыляўся: яе спакой быў падобны да нацягненай струны, твар яе гарэў ад узбуджэння, а вочы глядзелі спалохана, і яна не ведала, смяяцца ёй ці плакаць. Але тут яны кінуліся ў абдымкі адно аднаму ў вузкай прасторы паміж паліцамі. — Няблага было б патушыць святло,— сказала Корал. Яна стаяла, шчыльна прынікнуўшы да яго, а ён гладзіў яе, і абое злёгку пагойдваліся ў такт руху цягніка. — He, а мне б наадварот хацелася запаліць усё святло,— запярэчыў ён. — Сапраўды, так было б лепей,— сказала яна і ціха засмяялася сабе. Яе смех, нібыта ледзь прыкметная крынічка, быў амаль не чуцен на фоне грукатання і пыхкання экспрэса, і, размаўляючы, яны, замест таго каб нашэптваць адно аднаму пяшчотныя словы, мусілі былі вымаўляць іх гучна і дакладна. Пачуццё незвычайнасці не знікла і пасля звыклага для яго збліжэння: лежачы на ложку, яна аказалася нейкая таямнічая і па-дзіцячы недасведчаная, і гэта ўразіла яго. Яна болей не смяялася, прычым смех яе не спыніўся спакваля, а раптам абарваўся, як толькі Майет падумаў — пэўна, ён прыняў за яе смех скрып колаў цягніка. — Набярыся цярпення. Я зусім нявопытная,— раптам сур’ёзна сказала яна. I потым ускрыкнула ад болю. Калі б нават з’явілася ў купэ здань, захутаная ў старамоднае адзенне, якое насілі яшчэ да таго, як быў вынайдзены паравоз, Майет не быў бы так здзіўлены. Ен адсунуўся б ад яе, калі б яна сама не ўтрымала яго рукамі і не сказала ледзь чутным голасам, амаль зусім заглушаным грукатам цягніка: — He ідзі ад мяне. Прабач. Я не хацела... Потым цягнік, які раптоўна спыніўся, адкінуў іх адно ад аднаго. — Што здарылася? — спытала Корал. — Станцыя. — Чаму ж гэта якраз цяпер? — жаласліва вымавіла яна. Майет крыху прыадчыніў акно і выглянуў. Цьмяны ланцуг агеньчыкаў асвятляў толькі некалькі футаў зямлі каля чыгункі. Тоўстымі сумётамі наўкол ужо наваліла снегу. Недзе ўдалечыні мігацеў чырвоны агеньчык, ён то запальваўся, то знікаў у белай завеі. — Гэта не станцыя. Толькі семафор. Ен нас затрымаў. Скрып колаў спыніўся, і навісла начная цішыня. Яе парушаў толькі свісток паравоза. У цягніку пачалі прачынацца людзі, яны выглядалі з вокнаў і перакідваліся паміж сабой словамі. 3 вагона трэцяга класа ў самым канцы цягніка данесліся гукі скрыпкі. Матыў быў немудрагелісты, вясёлы і дакладны. Праходзячы скрозь імглу і снегапад, ён рабіўся ўсё меней дакладны, але ж выцясніў з свядомасці Майета пачуццё разгубленасці і спагады. — Я ж нічога не ведаў. Як я мог здагадацца? I тут жа, у вагоне, паміж імі ўзнікла такое цёплае пачуццё, што ён, не зачыніўшы акно, укленчыў перад ложкам і пачаў гладзіць яе твар, кранаючы яго цікаўнымі пальцамі. I зноў ім авалодала невядомае раней пачуццё: «Якая мілая, якая родная». Яна ляжала ціха і няроўна дыхала ад болю і хвалявання. У адным вагоне трэцяга класа нехта пачаў па-нямецку лаяць скрыпача, гаворачы, што гукі скрыпкі не даюць яму заснуць. Ен, відаць, не разумеў, што моцна спаў пад грукат цягніка і яго разбудзіла цішыня, на фоне якой сталі чутны ясныя гукі скрыпкі. Скрыпач адказаў лаянкай і працягваў пілікаць, некалькі чалавек загаварылі адначасова, нехта засмяяўся. — Ты расчараваны? Я аказалася ні на што не вартая? — Ты была проста цудоўная. Але я ніколі не падумаў бы... Навошта ты прыйшла? Імкнучыся пазбавіць яго пачуцця збянтэжанасці, яна адказала лёгкім, як гукі скрыпкі, голасам: — Павінна ж дзяўчына некалі прайсці праз гэта. Ен ізноў пагладзіў яе па шчацэ. — Я прычыніў табе боль. — Але ж, нялёгкая гэта справа! — Другі раз...— пачаў ён, але яна яго перабіла, і яе сур’ёзны тон рассмяшыў яго: — Так, значыцца, будзе і другі раз? Значыцца, я табе спадабалася? — А ты хочаш, каб быў другі раз? — Так,— адказала яна, але ў той момант думала не пра яго абдымкі, а пра кватэру ў Канстанцінопалі, пра асабістую спальню, пра тое, каб класціся спаць а дзесятай гадзіне ўвечары.— Колькі часу ты там збіраешся прабыць? — Магчыма, месяц. Магчыма, болей. — Так мала? — прашаптала яна з такім шкадаваннем, што ён пачаў яе супакойваць абяцаннямі, хоць і ведаў, што раніцай будзе шкадаваць пра гэта. — Ты можаш вярнуцца са мной у Лондан. Я найму табе там кватэру.— Яе маўчанне, здавалася, пацвярджала, на144 колькі нерэальныя былі яго абяцанкі.— Ты мне не верыш? — Проста не верыцца,— сказала яна голасам, поўным даверу. Яго кранула адсутнасць у яе какецтва. I раптам яго зноў уразіла думка: ён жа быў у яе першы палюбоўнік! — Паслухай, ты прыйдзеш да мяне заўтра? Яна пачала адмаўляцца, шчыра баючыся, што надакучыць яму, перш як яны прыедуць у Канстанцінопаль. Ен яе нават не слухаў. — Я наладжу вячэру — адсвяткаваць гэту... — Дзе? У Канстанцінопалі? — He. Там у мяне няма каго запрашаць. I на імгненне думка пра Экмана азмрочыла яго радасны настрой. — Значыцца, у цягніку? — Яна зноў засмяялася, але на гэты раз весела і без усякага страху.