КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
— Давай паназіраем. Такое можа здарыцца і з намі. Мноства дзяўчат у доўгіх ружавата-ліловых сукенках і карункавых галандскіх каптурыках выйшлі з царквы і выстраіліся абапал прыступак: яны са страхам паглядалі на маладых нянек з дзецьмі і на матрон, а адна ці дзве не вытрывалі і нервова захіхікалі — цяжка было б папракаць іх за гэта. Два фатографы ўстанавілі камеры, каб зняць цырымонію выхаду маладых на фоне аркі, аздобленай каменнымі лісцікамі канюшыны. I вось нарэшце паявіліся ахвяры, а следам за імі і натоўп сваякоў. — Гэта жахліва,— сказала Кэры,— проста жахліва. Падумаць толькі, на іх месцы маглі б быць ты і я. — Ну, ты яшчэ без валляка, ды і я, чорт падзяры, не такі ўжо бездапаможны, каб дапусціць такое. Нявесціны дружкі выцягнулі пакецікі з папяровымі пялёсткамі руж і пачалі кідаць іх на маладых, якія ішлі да аўтамабіля, упрыгожанага белымі стужкамі. — Ім папіэнціла,— сказаў я.— 3 рысам зараз цяжка, але, пэўна, цётка Мэрыён зможа дамовіцца з бакалейшчыкам. — He думаю, каб яна зрабіла гэта. — Нікому нельга давяраць на вяселлі. Яно выклікае ў людзях незразумелую атавістычную жорсткасць. Бачыш, вось зараз яны не даюць нявесце сесці ў машыну, стараюцца абразіць жаніха. Глядзі,— сказаў я, хапаючы Кэры за руку. Маленькі хлопчык з маўклівай згоды адной пахмурнай матроны падкраўся незаўважаны да дзверцаў аўтамабіля і, як толькі жаніх нахіліўся, каб улезці ў машыну, хлопчык кароткім узмахам шпурнуў поўную жменю рысу ў твар маладому. — Калі ў цябе толькі шклянка рысу,— сказаў я,— трэба пачакаць, пакуль не ўбачыш вачэй свайго ворага. — Але ж гэта проста жах,— сказала Кэры. — Гэта і ёсць, дарагое дзіцятка, тое, што завецца царкоўным шлюбам. — Але ж наша вяселле будзе зусім не такое. Яно будзе вельмі ціхае — толькі блізкія сваякі. — Ты забылася на дарогі і агароджы. Гэта хрысціянская традыцыя. Гэты хлопчык ніякі не сваяк. Павер мне. Я ведаю. Я ўжо сам аднойчы вянчаўся ў царкве. — Ты вянчаўся ў царкве? Ніколі ты не казаў пра гэта,— сказала яна.— У такім разе мне болей даспадобы аформіць наш шлюб у мэрыі. — He, у маім жыцці такое здарыцца раз і назаўсёды. — О божухна,— сказала Кэры,— дакраніся хутчэй да чаго-небудзь драўлянага. Так яно і здарылася, што два тыдні пасля Кэры гладзіла калена ў каня тут, у Монтэ-Карла, молячы пра шчасце, і мы сядзелі сам-насам у агромістай гасцёўні гатэля. I я гаварыў Кэры: — Усё будзе добра. He хвалюйся. Мы зараз адны з табою. Гэта было сапраўды так, калі не прымаць у разлік рэгістратара, і адміністратара, і кансьержа, і двух мужчын з нашым багажом, і пажылой пары на канапе, бо містэр Друтэр, як мне сказалі, яшчэ не прыехаў, а наперадзе нас чакала цудоўная ноч, якую мы правядзём з Кэры ўдваіх у адным нумары гатэля. 6 Мы абедалі на тэрасе гатэля і назіралі, як людзі ўваходзілі ў казіно. Кэры сказала: — Можа, зойдзем туды, проста так, пацікавіцца. Зрэшты, мы з табой не належым да заўзятых гульцоў. — Куды ўжо нам,— сказаў я,— з нашымі пяццюдзесяццю фунтамі. Мы вырашылі не траціць яе грошы, каб мець магчымасць паехаць у Ле Туке на тыдзень узімку. — Ты ж бухгалтар,— сказала Кэры.— Ты павінен ведаць дасканала ўсе сістэмы гульні на рулетцы. — Усе гэтыя сістэмы патрабуюць шмат грошай,— сказаў я. I раптам я падумаў пра наш нумар, які міс Булэн ужо забраніравала для нас, а я нават не ведаю, колькі ж ён будзе нам каштаваць. Нашы пашпарты былі яшчэ на розныя прозвішчы, таму, па-мойму, было б разумна мець два асобныя нумары, але гасцёўня — гэта было ўжо занадта. Магчыма, яна спатрэбіцца нам пасля вяселля. Я сказаў: — Каб іграць па сістэме, трэба мець у кішэні мільён франкаў. Да таго ж стаўкі маюць пэўныя межы. Дый банкір ніколі не прайграе. — Па-мойму, нехта ўжо сарваў банк аднойчы. — Толькі ў камічных куплетах,— сказаў я. — Было б вельмі жахліва, калі б мы сапраўды былі заўзятыя гульцы,— сказала яна.— I табе ўвесь час давялося б думаць толькі пра грошы. Ты гэтага рабіць не будзеш, праўда? — He,— сказаў я. I гэта была праўда. Тым вечарам мяне хвалявала адзінае пытанне: ці пераспім мы гэтую ноч разам. Дагэтуль мы яшчэ ніколі не спалі з ёй разам. Такія ўжо адносіны склаліся ў нас. Хоць у мяне быў ужо вопыт іншых дашлюбных адносін. Я згодзен быў чакаць яшчэ доўгія месяцы, каб нарэшце правесці разам з ёю рэшту майго жыцця. Але сёння ўвечары мне цяжка ўжо было трываць далей. Я быў узрушаны, як юнак — раптам я адчуў, што мне зусім невядома, што ў Кэры наўме. Яна была на дваццаць гадоў маладзейшая за мяне і ніколі яіпчэ не была замужам — усё было ў яе руках. Я нават не ведаў, як разумець тое, што яна казала. Напрыклад, калі мы прыйшлі ў казіно, яна сказала: «Мы прабудзем тут толькі дваццаць мінут, не болей. Я вельмі стамілася». Ці гэта быў намёк у маю карысць, ці супраць мяне? Ці> можа, гэта была звычайная канстатацыя факту? Ці хвалявала яе тое самае пытанне, што і мяне? А можа, яна ўсё ўжо вырашыла загадзя і ў яе гэтага пытання ўжо не існавала? Ці, можа, яна лічыць, што я сам павінен узяць ініцыятыву ў свае рукі? Я падумаў, калі нас праводзілі ў нумар, што там усё само сабой вырашыцца, але ўсё, што яна сказала з вясёлай усмешкай, было: — Любы, якое марнатраўства! Міс Булэн мяне запэўніла: «Гэта толькі на адну ноч. Потым вы будзеце на борце яхты». Нумар складаўся з вялікага пакоя з двума ложкамі, маленькага пакойчыка з адным ложкам і сярэдняга памеру гасцінай паміж імі: усе тры пакоі мелі агульны балкон. Мне здавалася, нібыта мы занялі цэлы фасад гатэля. Спярша яна мяне засмуціла, сказаўшы: — Нам трэба было ўзяць два адзіночныя нумары. А потым яна зазначыла, супярэчачы самой сабе: — Але каб ложкі былі двуспальныя. А потым я зноў упаў духам, калі яна сказала, пазіраючы на кушэтку ў гасцёўні: — Я нічога не маю супраць, каб паспаць тут. Нічога лепшага не прыходзіла мне ў галаву, і таму мы абмяркоўвалі далей розныя сістэмы гульні. Хоць мне было зусім не да гэтых праклятых сістэм. У казіно мы паказалі свае пашпарты, атрымалі білеты і ўвайшлі ў пакой, які тут называецца cuisine1, дзе робяцца невялікія стаўкі. — Гэта акурат для мяне,— сказала Кэры, і яна мела рацыю. Сталыя наведнікі сядзелі вакол сталоў з сваімі таблічкамі, графікамі і персанальнымі алоўкамі, якімі яны памячалі кожны нумар, на які выпадаў выйгрыш. Некаторыя з іх выглядалі, як курцы опіуму. Я звярнуў увагу на маленькую, смуглявую старую лэдзі ў саламяным капялюшыку, сорак гадоў таму аздобленаму стакроткамі, яе левая рука ляжала на краі стала, быццам ручка парасона, а ў правай яна трымала фішку коштам у сто франкаў. Калі ігральны шарык перакруціўся чатыры разы, яна паставіла фішку і прайграла. Потым ізноў пачала чакаць свайго часу. Малады чалавек нахіліўся над яе плячом і паставіў сотню на апошнія дванаццаць нумароў, выйграў і адышоў ад стала. Але калі мы праходзілі паўз бар, ён быў там, трымаючы ў руцэ шклянку піва і сандвіч. — Адзначае, відаць, выйгрыш у тры сотні франкаў,— сказаў я. — He чапляйся да яго па дробязях. Паглядзі на яго, памойму, гэта першая ежа ў яго сёння. Мне да смерці хацелася яе, і я раптам ускіпеў па-дурному, бо ў іншых абставіпах яна б ніколі не глянула на яго двойчы. Відаць, гэта было прадвесце нашага будучага сумеснага жыцця. Я сказаў: — Ты б не абазвала мяне прыдзірам, калі б ён не быў такі малады і прывабны. — Любы,— здзіўлена сказала яна.— Я толькі...— I тут яна цвёрда сцяла губы.— Ты сапраўды паводзіш сябе зараз як дробязны прыдзіра,— сказала яна.— Хай мяне возьмуць чэрці ў пекла, калі я папрашу ў цябе прабачэння. Яна наўмысна спынілася і ўтаропілася ў маладога чалавека, пакуль той не ўзняў свой рамантычны галодны твар і не глянуў на яе. ' Кухня (фр.). — Так,— зазначыла яна,— ён малады і прывабны. I адразу выйшла з казіно. Я пайшоў следам за ёй, прыгаворваючы сабе пад нос, шэптам: — Чорт жа мяне тузануў за язык... Цяпер я ўжо ведаў, як мы правядзём з ёю гэтую ноч. У глухім маўчанні мы падняліся ў ліфце, мінулі калідор і ўвайшлі ў гасцёўню свайго нумара. — Ты можаш заняць вялікі пакой,— сказала яна. — He, вазьмі яго сабе. — Мяне цалкам задавальняе маленькі пакойчык. Мне не падабаюцца вялікія пакоі. —У такім разе мне давядзецца перанесці твае рэчы. Бо іх паклалі ўжо ў вялікім пакоі. — Ат, тады хай будзе як ёсць,— сказала яна, і ўвайшла туды, і зачыніла за сабой дзверы, нават не сказаўшы мне «дабранач», Я пачаў злавацца на яе, гэтаксама як і на сябе. — Неблагая першая шлюбная ноч,— сказаў я ўголас, шпурнуўшы нагой чамадан, але тут я згадаў, што мы яшчэ не пажаніліся, і ўсё здалося недарэчным і марным. Я апрануў піжаму і выйшаў на балкон. Фасад казіно быў увесь заліты святлом: казіно выглядала ці то як палац балканскага вяльможы, ці то як супер-кінатэатр, на краі яго зялёнага даху, над порцікам і галерэяй, узвышалася бязглуздая постаць — скульптура чалавека, падобнага на швейцара. У яркім святле ўсё гэта кідалася ў вочы, нібыта было выціснутае на новенькім бліскучым сярэбраным долары. Усе яхты ў гавані былі таксама асветленыя. Над узгоркам Манака ў неба ўзляцела ракета. Усё выглядала да таго рамантычна, што я ледзь не заплакаў. — Феерверк, любы,— сказаў знаёмы голас, і на балконе паказалася Кэры. Паміж намі быў балкон гасцёўні. — Феерверк,— паўтарыла яна.— Нібыта ў гонар нашага шчасця. Такім чынам я даведаўся, што ў нас ізноў усё цудоўна. — Кэры,— сказаў я. Нам даводзілася амаль крычаць, каб пачуць адно аднаго,— даруй мне, калі ласка... — Як ты думаеш, ці будзе «агнявое кола»? — Магчыма, і будзе... — Ты бачыш агні ў гавані? — Бачу. — Як ты думаеш, яхта містэра Друтэра ўжо прыбыла? — Відаць, яго яхта з’явіцца заўтра ў самы апошні момант. — А мы зможам ажаніцца без яго? Я хачу сказаць, без яго, як нашага сведкі. Усякае бывае — можа зламацца рухавік у яго на яхце, ці ён пацерпіць крушэнне ў адкрытым моры, ці патрапіць у шторм, дый мала ці што можа з ім здарыцца! — Думаю, абыдземся як-небудзь і без яго. — Ты ўпэўнены, што ўсё ўладкуецца, праўда? — Вядома, так. Міс Булэн усё прадугледзела. Заўтра a чацвёртай гадзіне. — Я ўжо асіпла ад крыку, а ты, любы? Перайдзі на другі балкон. Праз гасцёўню я перайшоў на другі балкон. Яна сказала: — Я думаю, усе мы разам будзем абедаць заўтра — ты, я і твой Гом?