КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
званага «закону шанцаў». Пажылая кабета з вялікім птушыным гняздом нафарбаваных бялявых валос і двума залатымі зубамі сноўдалася вакол самага люднага стала. Калі камунебудзь выпадаў буйны выйгрыш, яна падыходзіла да яго і — пакуль круп’е глядзеў у іншы бок — кратала яго за локаць і даволі нахабна выпрошвала двухсотфранкавую фішку. Пэўна, міласэрнасць, як горб, лічыцца шчаслівай. Атрымаўшы фішку, яна разменьвала яе на дзве стофранкавыя, адну клала ў кішэню, а другую ставіла еп ріаіпе'. Яна не магла прайграць свае сотні, а вось аднойчы паставіла і выйграла 3500 франкаў. Амаль кожны вечар яна дадавала па тысячы франкаў да тых, што былі ў яе кішэні. — Ты бачыў яе? — спытала Кэры, калі мы пайшлі ў бар выпіць кавы — мы ўжо кінулі піць джын з «Дубанэ».— Чаму б і мне не заняцца гэтым самым? — Ну, да гэтага мы яшчэ не дакаціліся. — Я прыняла цвёрдае рашэнне,— сказала Кэры.— Мы болей не будзем есці ў гатэлі. — Будзем галадаць? — He, будзем піць каву з булачкамі ў кафэ ці лепей, можа, малако — яно болей спажыўнае. Я сказаў сумна: — He пра такі мядовы месяц я марыў. У Борнмуце нам было б лепей. — He бядуй, любы. Усё будзе добра, калі прыйдзе «HaftKa». — У мяне ўжо няма веры ў гэтую байку. — У такім разе што мы будзем рабіць праз два тыдні? — Па-мойму, пойдзем у турму. Магчыма, турма пад апекаю казіно, і на прагулкі нас будуць вадзіць вакол рулеткі. — Хіба ты не можаш пазычыць грошы ў Другога? — У Боўлза? Ен нікому ў жыцці не пазычаў без закладу. У ардынары (фр.). Ен бязлітаснейшы за Друтэра і Бліксана разам узятых — іначай яны ўжо даўно дабылі б яго акцыі. — Няўжо няма ніякага выйеця, любы? — Мадам, выйсце ёсць. Я ўзняў вочы ад халоднай кавы і ўбачыў чалавечка невялікага росту ў пашарпаным, але франтаватым гарнітуры і ў такіх самых чаравіках. Hoc у яго здаваўся непамерна вялікім для яго твару: цяжар жыцця ўздуў вены і затуманіў яму вочы. Пад пахай ён элегантна трымаў ляску для шпанцыру без наканечніка, але затое з адмысловай рукаяткай у выглядзе качынай галавы. Ен звярнуўся да нас з нядбайнай ветлівасцю: — Прабачце маю недаравальную назойлівасць, але ў вас, здаецца, былі непрыемнасці за ігральнымі сталамі, а ў мяне ёсць вам добрая вестка, месье і мадам. — Аднак мы збіраемся ўжо пайсці...— пачала была Кэры. Пазней яна мне растлумачыла, што выкарыстаная ім біблейская фраза прымусіла яе скалануцца, нагнала на яе жаху і нагадала пра д’ябала, які вельмі любіць цытаваць свяшчэннае пісанне. — Вам варта трохі затрымацца, бо вось тут, у маёй галаве, месціцца выдатная сістэма. I я гатовы аддаць вам яе амаль задарма — за якіх-небудзь дзесяць тысяч франкаў. — Для нас гэта надта вялікія грошы,— сказаў я.— У нас такіх грошай няма. — Але ж вы спыніліся ў «Гатэлі дэ Пары». Я вас там бачыў. — Маюцца на ўвазе наяўныя грошы,— хуценька ўдакладніла Кэры.— Вы ведаеце, як яно звычайна бывае з англійскай валютай. — Тысяча франкаў. — He,— сказала Кэры,— Прашу прабачэння. — Ведаеце, што мне прыйшло ў голаў,— сказаў я.— Давайце я пачастую вас добрай выпіўкай за вашу сістэму. — Віскі,— падхапіў чалавечак без ваганняў. Я надта позна ўцяміў, што порцыя віскі каштуе 500 франкаў. Ен усеўся за столік, паставіўшы ляску паміж каленямі, здавалася, што качка была гатова падзяліць з ім пітво. Я сказаў: — Згодзен. Я слухаю. Выкладвайце. — Замала віскі. — Болей не будзе. — Усё надта проета,— сказаў чалавечак,— як і ўсе выдатныя адкрыцці ў матэматыцы. Вы спярша ставіце на адну лічбу, а калі яна выйграе, вы ставіце ўвесь выйгрыш на пэўнае спалучэнне з шасці лічбаў. Для адзінкі такое спалучэнне — ад 31 да 36, для двойкі — ад 13 да 18, для тройкі... — Чаму? — Вы павінны верыць мне на слова. За шмат гадоў я вывучыў тут усё дасканала. За пяцьсот франкаў я прадам вам табліцу ўсіх лічбаў, што выйгравалі з чэрвеня мінулага года. — А калі, скажам, лічба не выпадзе? — Пачакайце і пачніце гуляць па сістэме толькі тады, калі выпадзе патрэбная лічба. — На гэта можна змарнаваць гады і гады. Чалавечак падняўся, пакланіўся і сказаў: — Для гэтага патрэбен капітал. Мой капітал быў недастатковы. Калі б замест пяці мільёнаў, у мяне было дзесяць мільёнаў, я б не прадаваў сваю сістэму за порцыю віскі. Ен адышоў ад стала з пачуццём уласнай годнасці, ляска без наканечніка пастуквала па паліраванай падлозе, а качка пільна пазірала на нас, нібыта хацела застацца з намі. — Па-мойму, мая сістэма лепшая,— сказала Кэры.— Калі тая кабета можа ёю карыстацца, дык чаму і мне... — Гэта жабрацтва. Мне б не хацелася, каб мая жонка была жабрачка. — Я ўсяго яшчэ толькі зусім новая жонка. I я не лічу гэта за жабрацтва — гэта ж не грошы, а толькі фішкі. — Ведаеш, нешта ўсё-такі ёсць у тым, што расказаў гэты чалавек. Уся справа ў тым, каб паменшыць тое, што прайграеш, і павялічыць верагоднасць выйгрышу. — Можа, усё гэта і так, любы, але мая сістэма дазваляе мне зусім нічога не прайграць. Яе не было амаль паўгадзіны, а потым вярнулася ледзь не бягом: — Любы, кінь маляваць свае кручкі. Я хачу дадому. — Гэта ніякія не кручкі. Я распрацоўваю адну ідэю. — Любы, калі ласка, пойдзем адсюль хутчэй, а то я заплачу. Калі мы апынуліся знадворку, яна пацягнула мяне цераз парк, паміж пальмаў і кветнікаў, якія ў яркіх промнях пражэктараў выглядалі як цукеркі. Яна сказала: — Любы, мяне напаткала жахлівая няўдача. — Што здарылася? — Я ўсё рабіла так, як тая кабета: дачакалася, пакуль нехта выйграў шмат грошай, потым кранула яго за локаць і папрасіла: «Дайце мне». Але ён нічога мне не даў, а сказаў даволі жорстка: «Ідзі дамоў да сваёй маці»,— а круп’е заўважыў гэта. Таму я перайшла да другога стала. А там нейкі мужчына сказаў мне проста: «Пазней. Пазней. На тэрасе». Любы, ён прыняў мяне за шлюху. А калі я зрабіла трэцюю спробу...— о, гэта было жахліва! Адзін з тых слуг, хто запальвае цыгарэты наведнікам, крануў мяне за руку і сказаў: «Хопіць вам ужо, думаю, мадэмуазель, на сённяшні вечар». Болей за ўсё мяне абразіла тое, што ён назваў мяне «мадэмуазель». Я хацела шпурнуць яму ў твар пасведчанне аб шлюбе, але я пакінула яго ў ванне ў гатэлі. — У ванне? — Так, у пакеце для губкі,— не ведаю чаму, але я ніколі не губляю гэтую сумку,— яна захоўваецца ў мяне гадамі. Але гэта не таму мне хочацца плакаць. Любы, давай прысядзем вось тут, на гэтай лаўцы. Я не магу плакаць на хаду — гэта тое самае, як есці шакалад на свежым паветры. У цябе не хапае дыхання, і ты не адчуваеш смаку шакаладу. — Напрамілы бог,— сказаў я.— Калі гэта не самае благое, дык што ж там яшчэ здарылася? Ты разумееш, што нам болей ніколі не дазволяць зайсці ў казіно — якраз у той самы момант, калі я пачаў распрацоўваць сістэму, сапраўдную сіетэму. — 0, так далёка яшчэ не зайшло, любы. Слуга падміргнуў мне каля дзвярэй вельмі прыязна. Я ўпэўнена, што ён не мае нічога супраць таго, каб я хадзіла ў казіно,— але я ніколі болей туды не пайду, ніколі ў жыцці. — Скажы мне — чаму? — Той прыемны малады чалавек бачыў усё. — Які малады чалавек? — Той галодны малады чалавек. I калі я выйшла ў вестыбюль, ён пайшоў за мной і сказаў так далікатна: «Мадам, у мяне засталася толькі адна стофранкавая фішка, але яна — ваша». — Ты адмовілася ад яе? — Я хацела адмовіцца, але не змагла. Ен быў такі далікатны: адразу выйшаў, перш чым я паспела падзякаваць яму. Я размяняла тую фішку і кінула манеты ў ігральны аўтамат пры ўваходзе. Даруй мне, што я так румзаю, але я проста не магу стрымацца. Ен быў жахліва далікатны і, пэўна, жахліва галодны, і яму самому былі вельмі патрэбныя тыя грошы, але ён усё-такі даў мне апошнюю сотню франкаў. Калі я выйграла пяцьсот франкаў, я пачала яго шукаць, каб аддаць яму палову выйгрышу, але яго нідзе не было відно. — Ты выйграла пяцьсот франкаў? Гэта якраз хопіць нам заўтра на каву і булачкі. — Любы, ты такі скнара. Хіба ты не разумееш, што цяпер ён заўсёды будзе лічыць мяне такой самай жахлівай гарпіяй, як Птушынае Гняздо, якую мы бачылі тут, у казіно? — Па-мойму, ён проста да цябе заляцаўся. — Ты сексуальны маньяк. Нічога такога ён зусім і ў галаве не меў. Ен надта галодны, каб рабіць такія захады. — Гавораць, што голад абвастрае нашы пачуцці. 9 Каб падтрымаць сваю рэпутацыю, мы па-ранейшаму снедалі ў гатэлі, але пачувалі сябе ніякавата нават перад ліфцёрам. Мне ніколі не падабаліся ліўрэі — яны заўсёды нагадвалі мне, што на свеце ёсць тыя, хто камандуе, і тыя, кім камандуюць, а цяпер я быў перакананы: кожны чалавек у форменным адзенні ведае, што мы не можам аплаціць рахунак у гатэлі. Мы заўсёды цяпер насілі ключы ад нумара з сабою, каб ніколі не звяртацца да парцье, а паколькі мы абмянялі ўсе нашы чэкі на акрэдытывы, дык нават не адважваліся наблізіцца да касіра. Кэры знайшла на ніжняй пляцоўцы вялікай лесвіцы непрыкметны бар. які называўся «Тэксі бар», і тут мы елі ленч і абед. Міне шмат гадоў, пакуль мне зноў захочацца з’есці булачку, але нават і цяпер я заўсёды аддаю перавагу гарбаце перад каваю, Калі мы трэці раз з’елі там свой ленч, выходзячы з бара, мы натрапілі на памочніка бухгалтара з нашага гатэля, які праходзіў па вуліцы. Ен павітаўся і пайшоў далей, але я ведаў, што наш час ужо прабіў. Потым мы сядзелі ў парку пад промнямі сонца, і я шчыраваў над сваёй сістэмай, адчувад>чы, што час не чакае. Я сказаў Кэры: — Дай мне тысячу франкаў. Мне трэба праверыць маю сістэму. — Любы,— сказала яна,— хіба ты не ведаеш, што ў нас засталося толькі пяць тысяч франкаў? Неўзабаве ў нас не будзе нават на булачкі. — I дзякуй богу, бо я ўжо не пераношу іх выгляду. — Тады давай пяройдзем на марожанае. Яно каштуе не болей. I, заўваж, мы можам нават унесці змену ў нашу дыету, любы. Марожанае з кавай на ленч, марожанае з клубніцай на абед. Любы, я з такім нецярпеннем чакаю абеду. — Калі я паспею закончыць працу над сваёй сістэмай, мы будзем есці біфштэксы... Я ўзяў тысячу франкаў і пайшоў у казіно. 3 папераю ў руцэ я ўважліва назіраў за гульнёй чвэрць гадзіны перад тым, як зрабіць першую стаўку, а потым зусім спакойна і метадычна пачаў прайграваць, і калі ў мяне ўжо не засталося ніводнай фішкі, мае лічбы пайшлі ў належнай паслядоўнасці. Я вярнуўся да Кэры і сказаў: — Той д’ябал меў рацыю. Уся справа ў капітале.