Суткі без цябе
Арцём Арашонак
Выдавец: Логвінаў
Памер: 108с.
Мінск 2008
— А кавы?
— Душа засмецілася? — спытаў вадаправодчык, відаць, адчуў, што мая пагарда зблыталася з нервознасцю.
— Так!... Каву моцную? 3 вяршкамі? — мой голас палагаднеў.
— Проста моцную...
Я моўчкі паплёўся на кухню. Іншы вадаправодчык даўно б засадзіў мне развадным ключом па хлябалу, убачыўшы тысячу еўра ў цукерачніцы. Калі вярнуўся, хлопец з цікавасцю разглядаў паліцы.
— У вас шмат кніг!
— Шмат... Але давай на “ты”. Як, дарэчы, цябе зваць?
— Мяне зваць Ешу. А цябе?
— Ешу... Нармальнае старазапаветнае імя... Бог — дапамога, — іранізаваў я, радуючыся, што патлаты чувак натхніўся аўрай маёй кватэры. — Кліч мяне тады Буда Дзіпанкара.
— Мяне насамрэч зваць Ешу! — сур’ёзна гнаў хіпар-вадаправодчык. Глыбокія, цёмныя вочы ўтрымоўвалі неверагодны спакой.
— Харэ заліваць! Анашы абкурыўся?
— He... Табе пашпарт паказаць?
— Ну цябе на хер разам з пашпартам!
Я засмяяўся — у суботу я быў дзеля жартаў Будам, але Будам Шак’ямуні. Але ў панядзелак прыперся гэты патлаты підар і аб’яўляе сябе Месіяй. Піздзец, у гэтым жыцці ўсё дагары нагамі. Смех скончыўся.
Ешу спакойна стаяў ля кніжнай шафы, раптам выцягнуў энцыклапедыю “ІМПРЭСІЯНІЗМ”, разгарнуў на старонцы з рэпрадукцыямі Дэга і запытаў:
— Ты іх усе чытаў?
— Так... Але для жыцця гэта не мае аніякага значэння. Keine Bucher dieser Welt bringen dir kein Gluck2.
— Што?
— Нічога! Гэта ўсё словы...
2 Герман Гесэ: “Ніводная кніга свету шчасця табе не дасць”.
( ням.)
— Ты — філосаф?
— He!
— Пісьменнік?
— He!
Вадаправодчык адклаў энцыклапедыю ўбок і падышоў да паліцы са слоўнікамі.
— Ты — перакладчык! — радасна сказаў ён
— Няхай, будзе так...
— Ты — разумны.
— Досыць піздзець, Ешу, пра высокае. У сённяшнім свеце не цэніцца розум. Homo habilis — чалавек умелы — валадар усяго. Homo sapiens дэградаваў... Чалавек умее здабываць жратву, націскаць на правільныя кнопкі, але пачынае блытацца ў сваіх думках і пачуццях. Ён не здольны даць адказ свайму “Я”, ён блытае каханне з інтрыгай, сяброўства са спажываннем...
Свіст імбрыка не даў кіпеню маіх думак выліцца на пліту душы Ешу. Я збегаў на кухню і, разліваючы па філіжанках каву, задаў кароткае пытанне:
— Скажы, Ешу, ты — шчаслівы?
— Так. Жонка, дзіцёнак, праца... — на твары з’явілася шчаслівая ўсмешка.
— Табе падабаецца праца? Шчыра кажу, не цягнеш на вадаправодчыка...
— Чаму? Я працую на гэтым месцы два гады.
“Два гады працуе! Ключ нават у руках трымаць не ўмее! Увогуле, хто яго выклікаў, гэтага зацюканага мудака? — маўклівы сарказм разам з цукрам высыпаўся ў філіжанку.
— Трэба прасцей ставіцца да жыцця, — спакойна замямліў Ешу, гартаючы каталог піцерскіх прастытутак “Рандэву”. — Павер — чым мардавацца ў кабінеце, шукай уцех на гэтым свеце. Вальней жыві і смела шпар без летуценняў розных там і мар.
— Ого! Маналог Мефістофеля! А кажаш, два гады... — веданне літаратуры канчаткова адпусціла мае ўнутраныя тармазы. — Я і жыву вольна... Але
першага снежня — у дзень барацьбы са СНІДам, адбылося наступнае. Раніца праляцела пад знакам адзіноты і “целомудрня, которое даёт 100% заіцнту от СПНДа”. Сярэднявечная дурасць спачатку была парушана званком маёй стрыечнай сястры з Мінску. У мяне вельмі прыгожая сястра — персідскі твар пад хвалістымі валасамі, сакавітае цела, дарагія і густоўныя шмоткі, касметыка, парфума.
У нас з сястрой шмат агульнага для размоў — кіно і кнігі, падарожжы і бестурботнасць, толькі ў адным нашы погляды разыходзяцца — яна багоміць мужчын, я багомлю жанчын — але і гэта мы ўмеем факусаваць ў прамень душэўнасці. Нашу размову ў першы дзень зімы напаўняла цеплыня шчырасці, быццам мы былі не за сотні кіламетраў, а побач... зусім побач... 3 гэтай прычыны я не люблю інтэрнэт — ён не перадае інтанацыі. Пасля пазваніў Эльдар — адзін з самых блізкіх маіх сяброў. Ён кінуў прышчавую сучку, якая імкнулася нас пасварыць, накарміць рознай брыдотай, і паведаміў, што паедзе са мной на прэзентацыю, а таксама, што тэатр з Бона зацікавіўся яго п’есай, а я буду яе перакладаць. Вечар здаваўся казкай. Ешу, у заснежаным Віцебску казкі робяцца рэальнасцю, табе так не падаецца? Маўчыш, тады слухай!
Дзяўчынка зноў націснула на кнопку мабільніка і, калі ўсё навокал замігцела рознакаляровымі агеньчыкамі, убачыла ў ззянні дысплэя сябра, такога непрадказальнага і светлага, такога добрага і ласкавага.
— Мне трэба з табой сустрэцца, — закрычала дзяўчынка, — вазьмі, вазьмі мяне да сябе! Я не хачу, каб ты сыходзіў, калі скончацца грошы на тэлефоне, каб не знікаў, як цёплы ложак, як водар гарбаты і цудоўная калядная пальма... He, не пальма, а елка!
— Слухай, не ляпі з сябе Герду, — голасам злапомнага троля пачаў я. — Ты ж павінна быць на вяселлі.
— Яно скончылася... Мне халодна і самотна... Ты мне патрэбны...
— Праз паўгадзіны буду, — ледзяны аскепак у сэрцы расплавіўся.
Мы сустрэліся ля ратушы. Яна ішла ў кароткай спадніцы, чорныя віхуры развіваліся ў ветры Шагала, а з вачэй цяклі горкія слёзы. “Напэўна, расчулілася на свяце, не злавіла букет, быў галімы банкет і тамада”, — барочнымі вежамі ратушнай плошчы высіліся мае думкі. Я падышоў, моцна абняў і пацалаваў яе.
— Што здарылася? Чаму белы свет табе раптам падаўся шэрым? — схіліўся я над расчырванелым вухам.
— Мне кепска... Лепш раскажы, як тваё жыццё... Мне кепска... — трымцела ад холаду дзяўчына. — Я хачу паліць.
— Паліць?.. — я ведаў, што яна два тыдні ўжо не дакраналася да крэсіва і тытуню.
— Так! Я хачу паліць... Давай зойдзем у якуюнебудзь браму... Мне кепска...
— Усё будзе добра, — стойкім алавяным голасам прагучаў мой адказ. Я адчуваў, што ў катле яе галавы бурліла варыва не горшае за вядзьмарскае. Мы былі адзіныя за ратушай у тую марозную ноч, я пацалаваў яе яшчэ раз, але ў адказ чулася толькі:
— Мне кепска... Мне самотна... На попельным небе ніводнай зоркі, нехта скраў месяц.
Я павёў яе ў браму на Успенскай. Яна выцягнула дзве цыгарэты з ментолам, у маёй руцэ чыркнула запальніца. Мы запалілі — панавала маўчанне. На ратушным гадзінніку было без чвэрці адзінаццатая. Цыгарэты пагаслі. Казка скончылася.
— Гэта з-за мужчыны? — пытанне ў падваротні рэзанула нажом маньяка.
— Так... — дзяўчына заплакала.
— Verdammt3...— перайшоў я на нямецкую. — Dreckluder.
3 Пракляцце... Брудная сцерва. (ням.)
— Я не разумею па-нямецку.
— Якога хуя ты званіш мне ў такі час? Каб я разграбаў тваё дзярмо?
— He...
— А што?
— Проста...
— Карацей, гэты казёл трахнуў цябе ў попку і не разлічыўся. Так? — мой позірк ў акулярах быў пранізлівей за рэнтгенавыя прамяні.
— Так... Ён мяне кінуў... Я разумею, што я — свалачня... 3 сябрамі так не робяць...
— Ха, сябрамі! He, Юлька... Ты — горш, ты — сцерва! — голас гучаў спакойна, але ў душы балявалі чэрці — цудоўнае пачуццё.
— Дапамажы мне! — словы таннага пакаяння.
— Чым? Зрабіць масаж гематомам, што пакінуў гэты юрлівы підар? — Калі б перада мной стаяў мужык, а не дурная інстытуцкая шлюшка, я б рэальна яму піздануў у мурло і пайшоў дрыхнуць.
— He... Я хачу гарэлкі...
— Добра, — дадаваць грахі — мая прафесія.
Мы пайшлі павольна на кватэру. Маўчанне панавала ў марозным паветры, але ў маёй душы трыумфавалі блюзавыя гітары — грэшныя сяброўкі віцебскіх шынкоў. Суседзі дрыхлі, толькі адзіная бабкастукачыха дзяжурыла ля вакна, каб потым раніцай паведаміць: “Перакладчык А. прыйшоў з нейкай Б. ноччу. Асоба Б. высвятляецца”.
— Ты прыгатуеш гарбаты? — запыталася дзяўчына, не паспеўшы распрануцца.
— Ага, Юлька, аж два разы! Гарбата — у кавярні!
— А вершы пачытаеш?
— Hi радка не помню...
— He помніш уласных вершаў? Зусім?
— Я ні хуя не помню... Хадзем на кухню.
Мы селі.
— Ты хацела гарэлKi-
— Ужо не хачу.
— Што ты мне, блядзь, мазгі пудрыш, — я наліў лафітнік да краёў.
— Чаму яна чырвоная?
— На менструацыі настоеная — вось і чырвоная. Пі і маўчы, не атручу!
Алкаголь знік у блядскай пашчы. Запанавала цішыня...
— Раскажы верш.
— Добра... Адзіны, толькі ад’ябіся... Ясеніна прачытаю.
Пасля радку “Коль роднлся я поэтом, то целуюсь, как поэт” я пацалаваў яе ў засмокт.
— He трэба...
— Што не трэба? Што не трэба? Ты хочаш, каб я выслухаў усю танную гісторыю пра трахадром... He буду — раз’юшанасць і цынізм напаўнялі грудзі. — Звярніся да псіхолага. Што за кныханне перад Калядамі! Дарэчы, як ты будзеш разлічвацца за сапсаваны мне вечар?
— Што значыцца — разлічвацца?
— Mae паслугі слухача каштуюць 25 еўра. — Цынізм матэрыялізоўваўся ў лічбы.
— Запішы на мой першы заробак.
— Добра. He забуду. Дарэчы, Юлька, ты мне яшчэ павінна дзве карціны. Альбо ты з-за ператрахаў забылася?
— He... У цябе ёсць песні “ДДТ”?
— Ёсць... Пайшлі ў пакой...
На канапе мы з’ядналіся ў лёгкім петынгу. Яе гарачыя, налітыя грудзі пад аксамітнай вячэрняй сукенкай, пяшчотная шыйка і ахуенныя панчохі на гладкіх сцёгнах...
— Раскажы пра вяселле, — здзекваўся я, паставіўшы песню “Осенняя” на repeat.
— Падаравала 100000 ў капэрце... Бацька нявесты грэбліва глядзеў на мяне з-за гузакоў... Хлопец
не звяртаў на мяне ўвагі. Дзіўна, у тваёй кватэры гадзіннікі паказваюць розны час. У гэтым пакоі — заўсёды палова на сёмую... Толькі ты — сапраўдны сябар.
— Захлопні пашчу! Які я табе сябар? У пазамінулы раз ты жалілася, што хлопца ў цябе няма, грошай, працы... Хлуслівая дрэнь!
— Лайся на мяне, мне гэта неабходна!
— Ябаць вас усіх па самыя гланды, самадайкі! — эмоцыі пёрлі з мяне, як з фантана. — У Віцебску... Блядзь, ва ўсёй краіне жывуць ідыёткі, якія забіваюць свае мазгі спермай... Мазахісткі і неўратычкі, скіраваныя на бацьку...
На твары Юлькі чыталася задавальненне:
— Слухай, а транспарт які-небудзь ходзіць? — яна хацела выклікаць шкадаванне.
— He! Паедзеш на таксі!
— Грошай няма...
— Значыць, пойдзеш пешкі...
— Табе прыйдзецца мяне праводзіць...
— 3 якой гэта радасці?
— Тады застануся начаваць у цябе.
— Пераначуеш у іншым месцы...
— Ты мяне выганяеш?
— Пакуль не...
— Слухай, а ў мяне бацькі няма. Мне год быў, калі... Маці выхоўвала з бабуляй, а яны вельмі стрыманьія людзі, патрабавальныя, педантьічныя... Я хачу, каб ты быў маім бацькам...
— Ай ты — мая дачушка-блядзюшка, — іронія і эрэкцыя натхнялі мяне. — У нашай замучанай краіне палова жанчын жыве ў адзіноце, таму яны кожныя чатыры гады выбіраюць сваім дзецям аднаго і таго ж бацьку. Наша грамадства хворае на неўрозы, мы падыхаем ад Чарнобылю і дрэннай вады, мы развучыліся адчуваць... Я не вінавачу жанчын, гэта з-за мужыкоў — процьма алканаўтаў, вар’ятаў, бытавых
КНІГІ ОНЛАЙН
