КНІГІ ОНЛАЙН
Прыняць удзел у вычытцы распазнанага тэксту Падрабязней
— А кавы? — Душа засмецілася? — спытаў вадаправодчык, відаць, адчуў, што мая пагарда зблыталася з нервознасцю. — Так!... Каву моцную? 3 вяршкамі? — мой голас палагаднеў. — Проста моцную... Я моўчкі паплёўся на кухню. Іншы вадаправодчык даўно б засадзіў мне развадным ключом па хлябалу, убачыўшы тысячу еўра ў цукерачніцы. Калі вярнуўся, хлопец з цікавасцю разглядаў паліцы. — У вас шмат кніг! — Шмат... Але давай на “ты”. Як, дарэчы, цябе зваць? — Мяне зваць Ешу. А цябе? — Ешу... Нармальнае старазапаветнае імя... Бог — дапамога, — іранізаваў я, радуючыся, што патлаты чувак натхніўся аўрай маёй кватэры. — Кліч мяне тады Буда Дзіпанкара. — Мяне насамрэч зваць Ешу! — сур’ёзна гнаў хіпар-вадаправодчык. Глыбокія, цёмныя вочы ўтрымоўвалі неверагодны спакой. — Харэ заліваць! Анашы абкурыўся? — He... Табе пашпарт паказаць? — Ну цябе на хер разам з пашпартам! Я засмяяўся — у суботу я быў дзеля жартаў Будам, але Будам Шак’ямуні. Але ў панядзелак прыперся гэты патлаты підар і аб’яўляе сябе Месіяй. Піздзец, у гэтым жыцці ўсё дагары нагамі. Смех скончыўся. Ешу спакойна стаяў ля кніжнай шафы, раптам выцягнуў энцыклапедыю “ІМПРЭСІЯНІЗМ”, разгарнуў на старонцы з рэпрадукцыямі Дэга і запытаў: — Ты іх усе чытаў? — Так... Але для жыцця гэта не мае аніякага значэння. Keine Bucher dieser Welt bringen dir kein Gluck2. — Што? — Нічога! Гэта ўсё словы... 2 Герман Гесэ: “Ніводная кніга свету шчасця табе не дасць”. ( ням.) — Ты — філосаф? — He! — Пісьменнік? — He! Вадаправодчык адклаў энцыклапедыю ўбок і падышоў да паліцы са слоўнікамі. — Ты — перакладчык! — радасна сказаў ён — Няхай, будзе так... — Ты — разумны. — Досыць піздзець, Ешу, пра высокае. У сённяшнім свеце не цэніцца розум. Homo habilis — чалавек умелы — валадар усяго. Homo sapiens дэградаваў... Чалавек умее здабываць жратву, націскаць на правільныя кнопкі, але пачынае блытацца ў сваіх думках і пачуццях. Ён не здольны даць адказ свайму “Я”, ён блытае каханне з інтрыгай, сяброўства са спажываннем... Свіст імбрыка не даў кіпеню маіх думак выліцца на пліту душы Ешу. Я збегаў на кухню і, разліваючы па філіжанках каву, задаў кароткае пытанне: — Скажы, Ешу, ты — шчаслівы? — Так. Жонка, дзіцёнак, праца... — на твары з’явілася шчаслівая ўсмешка. — Табе падабаецца праца? Шчыра кажу, не цягнеш на вадаправодчыка... — Чаму? Я працую на гэтым месцы два гады. “Два гады працуе! Ключ нават у руках трымаць не ўмее! Увогуле, хто яго выклікаў, гэтага зацюканага мудака? — маўклівы сарказм разам з цукрам высыпаўся ў філіжанку. — Трэба прасцей ставіцца да жыцця, — спакойна замямліў Ешу, гартаючы каталог піцерскіх прастытутак “Рандэву”. — Павер — чым мардавацца ў кабінеце, шукай уцех на гэтым свеце. Вальней жыві і смела шпар без летуценняў розных там і мар. — Ого! Маналог Мефістофеля! А кажаш, два гады... — веданне літаратуры канчаткова адпусціла мае ўнутраныя тармазы. — Я і жыву вольна... Але першага снежня — у дзень барацьбы са СНІДам, адбылося наступнае. Раніца праляцела пад знакам адзіноты і “целомудрня, которое даёт 100% заіцнту от СПНДа”. Сярэднявечная дурасць спачатку была парушана званком маёй стрыечнай сястры з Мінску. У мяне вельмі прыгожая сястра — персідскі твар пад хвалістымі валасамі, сакавітае цела, дарагія і густоўныя шмоткі, касметыка, парфума. У нас з сястрой шмат агульнага для размоў — кіно і кнігі, падарожжы і бестурботнасць, толькі ў адным нашы погляды разыходзяцца — яна багоміць мужчын, я багомлю жанчын — але і гэта мы ўмеем факусаваць ў прамень душэўнасці. Нашу размову ў першы дзень зімы напаўняла цеплыня шчырасці, быццам мы былі не за сотні кіламетраў, а побач... зусім побач... 3 гэтай прычыны я не люблю інтэрнэт — ён не перадае інтанацыі. Пасля пазваніў Эльдар — адзін з самых блізкіх маіх сяброў. Ён кінуў прышчавую сучку, якая імкнулася нас пасварыць, накарміць рознай брыдотай, і паведаміў, што паедзе са мной на прэзентацыю, а таксама, што тэатр з Бона зацікавіўся яго п’есай, а я буду яе перакладаць. Вечар здаваўся казкай. Ешу, у заснежаным Віцебску казкі робяцца рэальнасцю, табе так не падаецца? Маўчыш, тады слухай! Дзяўчынка зноў націснула на кнопку мабільніка і, калі ўсё навокал замігцела рознакаляровымі агеньчыкамі, убачыла ў ззянні дысплэя сябра, такога непрадказальнага і светлага, такога добрага і ласкавага. — Мне трэба з табой сустрэцца, — закрычала дзяўчынка, — вазьмі, вазьмі мяне да сябе! Я не хачу, каб ты сыходзіў, калі скончацца грошы на тэлефоне, каб не знікаў, як цёплы ложак, як водар гарбаты і цудоўная калядная пальма... He, не пальма, а елка! — Слухай, не ляпі з сябе Герду, — голасам злапомнага троля пачаў я. — Ты ж павінна быць на вяселлі. — Яно скончылася... Мне халодна і самотна... Ты мне патрэбны... — Праз паўгадзіны буду, — ледзяны аскепак у сэрцы расплавіўся. Мы сустрэліся ля ратушы. Яна ішла ў кароткай спадніцы, чорныя віхуры развіваліся ў ветры Шагала, а з вачэй цяклі горкія слёзы. “Напэўна, расчулілася на свяце, не злавіла букет, быў галімы банкет і тамада”, — барочнымі вежамі ратушнай плошчы высіліся мае думкі. Я падышоў, моцна абняў і пацалаваў яе. — Што здарылася? Чаму белы свет табе раптам падаўся шэрым? — схіліўся я над расчырванелым вухам. — Мне кепска... Лепш раскажы, як тваё жыццё... Мне кепска... — трымцела ад холаду дзяўчына. — Я хачу паліць. — Паліць?.. — я ведаў, што яна два тыдні ўжо не дакраналася да крэсіва і тытуню. — Так! Я хачу паліць... Давай зойдзем у якуюнебудзь браму... Мне кепска... — Усё будзе добра, — стойкім алавяным голасам прагучаў мой адказ. Я адчуваў, што ў катле яе галавы бурліла варыва не горшае за вядзьмарскае. Мы былі адзіныя за ратушай у тую марозную ноч, я пацалаваў яе яшчэ раз, але ў адказ чулася толькі: — Мне кепска... Мне самотна... На попельным небе ніводнай зоркі, нехта скраў месяц. Я павёў яе ў браму на Успенскай. Яна выцягнула дзве цыгарэты з ментолам, у маёй руцэ чыркнула запальніца. Мы запалілі — панавала маўчанне. На ратушным гадзінніку было без чвэрці адзінаццатая. Цыгарэты пагаслі. Казка скончылася. — Гэта з-за мужчыны? — пытанне ў падваротні рэзанула нажом маньяка. — Так... — дзяўчына заплакала. — Verdammt3...— перайшоў я на нямецкую. — Dreckluder. 3 Пракляцце... Брудная сцерва. (ням.) — Я не разумею па-нямецку. — Якога хуя ты званіш мне ў такі час? Каб я разграбаў тваё дзярмо? — He... — А што? — Проста... — Карацей, гэты казёл трахнуў цябе ў попку і не разлічыўся. Так? — мой позірк ў акулярах быў пранізлівей за рэнтгенавыя прамяні. — Так... Ён мяне кінуў... Я разумею, што я — свалачня... 3 сябрамі так не робяць... — Ха, сябрамі! He, Юлька... Ты — горш, ты — сцерва! — голас гучаў спакойна, але ў душы балявалі чэрці — цудоўнае пачуццё. — Дапамажы мне! — словы таннага пакаяння. — Чым? Зрабіць масаж гематомам, што пакінуў гэты юрлівы підар? — Калі б перада мной стаяў мужык, а не дурная інстытуцкая шлюшка, я б рэальна яму піздануў у мурло і пайшоў дрыхнуць. — He... Я хачу гарэлкі... — Добра, — дадаваць грахі — мая прафесія. Мы пайшлі павольна на кватэру. Маўчанне панавала ў марозным паветры, але ў маёй душы трыумфавалі блюзавыя гітары — грэшныя сяброўкі віцебскіх шынкоў. Суседзі дрыхлі, толькі адзіная бабкастукачыха дзяжурыла ля вакна, каб потым раніцай паведаміць: “Перакладчык А. прыйшоў з нейкай Б. ноччу. Асоба Б. высвятляецца”. — Ты прыгатуеш гарбаты? — запыталася дзяўчына, не паспеўшы распрануцца. — Ага, Юлька, аж два разы! Гарбата — у кавярні! — А вершы пачытаеш? — Hi радка не помню... — He помніш уласных вершаў? Зусім? — Я ні хуя не помню... Хадзем на кухню. Мы селі. — Ты хацела гарэлKi- — Ужо не хачу. — Што ты мне, блядзь, мазгі пудрыш, — я наліў лафітнік да краёў. — Чаму яна чырвоная? — На менструацыі настоеная — вось і чырвоная. Пі і маўчы, не атручу! Алкаголь знік у блядскай пашчы. Запанавала цішыня... — Раскажы верш. — Добра... Адзіны, толькі ад’ябіся... Ясеніна прачытаю. Пасля радку “Коль роднлся я поэтом, то целуюсь, как поэт” я пацалаваў яе ў засмокт. — He трэба... — Што не трэба? Што не трэба? Ты хочаш, каб я выслухаў усю танную гісторыю пра трахадром... He буду — раз’юшанасць і цынізм напаўнялі грудзі. — Звярніся да псіхолага. Што за кныханне перад Калядамі! Дарэчы, як ты будзеш разлічвацца за сапсаваны мне вечар? — Што значыцца — разлічвацца? — Mae паслугі слухача каштуюць 25 еўра. — Цынізм матэрыялізоўваўся ў лічбы. — Запішы на мой першы заробак. — Добра. He забуду. Дарэчы, Юлька, ты мне яшчэ павінна дзве карціны. Альбо ты з-за ператрахаў забылася? — He... У цябе ёсць песні “ДДТ”? — Ёсць... Пайшлі ў пакой... На канапе мы з’ядналіся ў лёгкім петынгу. Яе гарачыя, налітыя грудзі пад аксамітнай вячэрняй сукенкай, пяшчотная шыйка і ахуенныя панчохі на гладкіх сцёгнах... — Раскажы пра вяселле, — здзекваўся я, паставіўшы песню “Осенняя” на repeat. — Падаравала 100000 ў капэрце... Бацька нявесты грэбліва глядзеў на мяне з-за гузакоў... Хлопец не звяртаў на мяне ўвагі. Дзіўна, у тваёй кватэры гадзіннікі паказваюць розны час. У гэтым пакоі — заўсёды палова на сёмую... Толькі ты — сапраўдны сябар. — Захлопні пашчу! Які я табе сябар? У пазамінулы раз ты жалілася, што хлопца ў цябе няма, грошай, працы... Хлуслівая дрэнь! — Лайся на мяне, мне гэта неабходна! — Ябаць вас усіх па самыя гланды, самадайкі! — эмоцыі пёрлі з мяне, як з фантана. — У Віцебску... Блядзь, ва ўсёй краіне жывуць ідыёткі, якія забіваюць свае мазгі спермай... Мазахісткі і неўратычкі, скіраваныя на бацьку... На твары Юлькі чыталася задавальненне: — Слухай, а транспарт які-небудзь ходзіць? — яна хацела выклікаць шкадаванне. — He! Паедзеш на таксі! — Грошай няма... — Значыць, пойдзеш пешкі... — Табе прыйдзецца мяне праводзіць... — 3 якой гэта радасці? — Тады застануся начаваць у цябе. — Пераначуеш у іншым месцы... — Ты мяне выганяеш? — Пакуль не... — Слухай, а ў мяне бацькі няма. Мне год быў, калі... Маці выхоўвала з бабуляй, а яны вельмі стрыманьія людзі, патрабавальныя, педантьічныя... Я хачу, каб ты быў маім бацькам... — Ай ты — мая дачушка-блядзюшка, — іронія і эрэкцыя натхнялі мяне. — У нашай замучанай краіне палова жанчын жыве ў адзіноце, таму яны кожныя чатыры гады выбіраюць сваім дзецям аднаго і таго ж бацьку. Наша грамадства хворае на неўрозы, мы падыхаем ад Чарнобылю і дрэннай вады, мы развучыліся адчуваць... Я не вінавачу жанчын, гэта з-за мужыкоў — процьма алканаўтаў, вар’ятаў, бытавых