Суткі без цябе
Арцём Арашонак
Выдавец: Логвінаў
Памер: 108с.
Мінск 2008
— Мы — лісцінка дрэва гінкга, — я ўзняўся з крэсла і накінуў сваю чырвоную кофту на дзявочыя плечы. — Уначы абяцалі дождж...
Стэфанка ўзяла цыбуліну са стала і паклала ў торбу на веласіпедзе.
— Паехалі, — ціха сказаў я.
Вечар афарбаваўся ліловымі адценнямі.
— Мы падобныя да гэтых лісцінак? — спытала дзяўчына, паказваючы на срэбраныя і плацінавыя брошкі ў ювелірнай краме, калі я вярнуўся з віном.
— Так, але кошты трэба пазначыць не ў еўра, a Ў гадах...
— Мы столькі не пражывем, — усміхнулася Стэфанка, аддаючы мой веласіпед.
Я нічога не адказаў, толькі на некалькі секунд зірнуў у яе цёмныя, дзявочыя вочы.
— Паехалі, — ціха сказала яна.
Друз на паркавых сцяжынах рыпеў пад шынамі. Было ціха і журботна. Ноччу драўляны тэатр “KUBUS” сярод векавых дрэў выглядаў яшчэ больш аграмадным, больш загадкавым і больш прыцягальным. Мы пад’ехалі акурат да дзвярэй.
— У мяне ёсць ключы, — сцішана сказала Стэфанка. — Толькі не пытайся адкуль... Пасвяці мне...
У жамучужна-мяккім святле мабільніка я ўпершыню заўважыў, якімі артыстычна-вытанчанымі былі яе пальцы.
Праз хвіліну мы зацягнулі веласіпеды ўсярэдзіну і апынуліся ў пустой залі. Асцярожна ступаючы па дошках, мы баяліся, што нас застукаюць. На сцэне валяліся разабраныя дэкарацыі, металічныя трубы і завернутыя у цэлафан заслоны. У мінулую пятніцу тут гралі джазісты з Бейрута. У бляшаных ліхтарах гарэлі свечкі. Іх ніхто не забраў. Я спачатку запаліў адну, потым яшчэ і яшчэ — усяго атрымалася сем. Зала напоўнілася васковым святлом.
— Спадзяюся, сюды ніхто не прыйдзе, — сказаў я, адкаркоўваючы бутэльку.
Пахла свечкамі, чырвоным віном і какосавымі ноткамі парфумы. Я ведаў шмат пра Міцкевіча, пра Гётэ, пра Шарлоту фон Штайн, пра Вальтэра, пра Лесінга, але нічога не ведаў пра жыццё і каханне.
Стэфанка села бліжэй і абняла мяне. Яе вусны былі салодкімі ад марожанага, вытанчаныя пальцы пахлі цыбуляй, а кароткія чорныя валасы — вясной на ахрыдскім узбярэжжы. Я хваляваўся. Мы так і не заняліся каханнем. У мяне нічога не атрымалася.
Ноч са Стэфанкай ускалыхнула маю душу! Ах, яна пра нешта здагадвалася, вызваляючы сваю руку
з маёй... Незадаволенасць і крыўда былі ў яе глыбокіх, сонных вачах. Мы паехалі на веласіпедах прысадамі да моста, у месяцовым ззянні. Праз некаторы час я спыніўся; глядзеў ёй услед, пасля кінуўся на зямлю, заплакаў, потым зноў падхапіўся і паехаў за ёй у гатэль. Здалёк я бачыў, як яе блакітная кашуля мільганула за шклянымі дзвярыма. Перад уваходам яна скінула на веласіпед маю чырвоную кофту. Я падышоў да швейцара. Ён нават не зварухнуўся; можна было ўвайсці, паспрабаваць усё растлумачыць, але я атрымаў SMS19 ад Стэфанкі. У ім не было ні слова.
19 Пераствораны фрагмент з 1-й кнігі “Пакуты маладога Вертэра” Гётэ.
I СЯРОД ГАЛІНЗОГІ ВЫРАСЦЕ РУЖА
Квецені бэзу плаваюць у ваннай. Вада цёплая. П’яная Т. рыдае. Яна пахне даўкім адэкалонам і семем чужога мужчыны. Шкляная мыльніца. Шкляная раніца. Шкляная душа.
— Ябаць тваіх палюбоўнікаў, — кажу я нязлобна, выліваючы паўбутэлькі шампуню на рудыя дзявочыя валасы. — Супакойся, калі ласка... He плач... Усё будзе добра. I сярод галінзогі20 вырасце ружа!
Мая дабрыня інтуітыўная. Яна не падлягае рацыянальнай рэфлексіі альбо абгрунтаванню.
Я выціраю нязграбнае цела Т. сваім ручніком і наношу тоненькім пэндзлікам лавандавы алей на яе шыю.
-— Ь’вше n’a pas de sexe21, — усміхаюся я і іду на кухню гатаваць малочны ўлун22.
Калі ўсё гатова, клічу Т.
У адказ цішыня.
Т. моўчкі зваліла. Я сядаю на канапу і п’ю гарбату. У кватэры пахне бэзам і лавандай. Мне адначасова і сумна і хораша. Я дасылаю Т. SMS: “I СЯРОД ГАЛІНЗОГІ ВЫРАСЦЕ РУЖА”.
У адказ цішыня.
20 Пустазелле — (лат.) Galinsoga.
21 Душа не мае полу (фр.)
22 Гатунак гарбаты.
ПАД МЕСЯЦАМ НІШТО HE ВЕЧНАЕ
Ты з асалодай слухала пераклады вершаў Жан Поля, мой надрыўны, пракураны голас, а потым прамовіла: “Як рамантычна! Нашы адносіны вышэй за матэрыяльныя каштоўнасці глабалізацыі. Такое бывае толькі ў кніжках”.
Я верыў, бо ў нашым сяброўстве душа і цела даўно былі неразлучнымі, як Рудольф Нурэеў і Марго Фантэйн.
Ты рабіла першы ў сваім жыцці мінет — нязграбна, сарамліва, і я верыў табе, бо ведаў, што пад месяцам нішто не бывае вечным. Раптам ты спынілася і наіўна прашаптала: “А ў мяне няма мабільніка!”
— Добра, абавязкова куплю, — запэўніў я. — Нашы ж адносіны вышэй за матэрыяльныя каштоўнасці...
Перамагаючы казытлівы боль, я зірнуў на жнівеньскае вячэрняе неба і ўзгадаў прынцып чырвонага ліхтара: “У каханні бясплатны толькі месяц”.
Цяпер вершы Жан Поля магчыма паслаць табе ЭМвкай, мая рамантычная асоба, падкрэсліваючы месячыкам-смайлікам les eternelles23 нашых адносін.
вечнае (фр.)
СЦІЗОРЫК
Худыя пальцы ціскаюць чорныя парэчкі. Сок на потнай, доўгай шыі і вуснах. На яе вуглаватых плечуках — толькі вялізная мужчынская кашуля.
— Гэта таты, — кажа яна і плача, узгадваючы адчайныя пабоі маці за першыя цыгарэты.
— Гэта таты, — паўтарае яна, выціраючы слёзы, і паказвае радзімку паміж мініяцюрных грудзей.
— Гэта таты, — усміхаецца яна і выпускае з рук маленькі сцізорык.
Востразаточанае лязо раніць шчылінку. Спалоханыя вочы ў бурштынавым святле. Пунсовыя кроплі на акварэльных прасцінах, як упершыню.
— Вусны, як у таты, — усхліпвае яна, адчуваючы гарачы подых ля ўлоння, песціць шыю тонкімі пальцамі, а потым усміхаецца пунсовымі ад парэчак вуснамі. — I зусім не балюча.
МАСТАЦТВА КАХАННЯ
Яна вельмі ганарылася, што прачытала “Мастацтва кахання” Эрыха Фрома і лічыла сябе геніяльнай мастачкай.
Я ўсміхнуўся і сказаў:
— У каханні можна быць і як Рафаэль, і як Анры Русо, і бяздарнай — як ты.
Яна пакрыўдзілася і запусціла мне ў твар скарыстаным тампонам, крыкнуўшы:
— Скаціна, ты ні хуя не разумееш у высокіх пачуццях! Хто даў табе права ставіцца да мяне, як да бляшанкі з супам?!
Выціраючы са шчакі менструальную кроў я спакойна прамовіў:
— Эндзі Уорхал.
АНТЫСЕМІТКА
Машы было васемнаццаць, але выглядала яна на чатырнаццаць — вытанчаны анёл з тонкімі косамі.
Мы вячэралі ў “Белый кофе” на Рубінштэйна ў Піцеры.
Яна глядзела на мяне блакітнымі, поўнымі даверу вачыма і раптам сказала:
— Я — русская, ты — белорус... В нашнх душах столько обіцего. Ты поннмаешь меня с полуслова. Жалко, что Владнмнр Владнмнровпч отказался ндтн на третлй срок.
— Да-да, бесспорно! Напш народы должны жлть вместе! У нас много обіцего... Медведев л Лукашенко — гаранты едлненля всех славян, — ад здзіўлення гнаў я. Дробная хлусня ж не можа перашкодзіць высокім пачуццям.
Потым мы паехалі ў Машкіну камуналку на праспекце Славы — бухалі краснадарскі каньяк, закусваючы марошкай і чырвонай рыбай. Раніцай, лежачы ў ложку, Маша сказала:
— Скоро эта жпдовка лз соседней комнаты сдохнет, л мы сможем жнть с тобой в целой квартлре.
Я моўчкі ўзняўся і пачаў апранацца.
— Ты куда? — спытала Маша.
— За слгаретамл, — зашпільваючы кашулю, прабурчаў я.
Праз пятнаццаць хвілін цягнік метро вёз мяне на станцыю “Тэхналагічны інстытут”.
Пасля дакучлівых званкоў Машы я паслаў ёй адзіную, кароткую SMSny: “Ёбаная антлсемлтка, сперма на твоём жлвоте не лмеет нацлональностл”.
МЫ ЛЮБІЛІ КАФКУ
I
Мы абодва любілі Кафку, але сёння, шпацыруючы па парку, я расказваў ёй пра свае летнія ўражанні: як ехаў на цягніку з Хагэну праз Альтэну, пра халоднае, маладое віно ў скляпеннях Сант Гоара, пра жнівеньскі Рэйн і паром, пра кірмашовы Ідштайн.
Яна ўважліва слухала, але раптам спынілася і спытала:
— Ты сумуеш па Віцебску?
— Я не знайшоў у ім шчасця, — зірнуўшы ёй у цёмныя вочы, пафасна заявіў я.
— Ты — заданне. Навокал ніводнага вучня24, — беручы мяне за руку, усміхнулася яна. — Давай прысядзем.
Трава яшчэ была вільготнай ад расы, але я зняў швэдар і рассцяліў яго.
— Табе не халодна?..
— He... Ты ведала, што А. жэніцца?
— Гэты “Маленькі галандзец”?! — з іроніяй падхапіла яна.
— Чаму “Маленькі галандзец”? Ён, калі не памыляюся, прыехаў з Эрэбру.
— He ведаю... А ты бачыў новыя GPS-навігатары для веласіпедаў?! Аўтаматычная пракладка маршрутаў, прасунутыя функцыі пошуку аб’ектаў... Маленькія дысплэі! Усё распрацоўваў А.
— А. — віртуоз, і неба яго сведка!25
24 Афарызм Кафкі
25 Афарызм Кафкі
— Дык ты пойдзеш да яго на вяселле?
— У мяне няма падарунку...
— А давай ім з I. купім 2 веласіпеды. Калі купляць паасобку, дорага атрымаецца. Калі пару, адзін атрымоўваеш бясплатна!
— Fucking system!
— He лайся, калі ласка. Клетка ішла шукаць птушку26, і яна знайшла...
Мы засмяяліся, і я, запальваючы яе цыгарэту, дадаў: “Трэба напісаць ліст бацьку!”
У абдымках нам здавалася, што мы ў раі, не ведаючы яго сапраўднага, нябеснага прызначэння. Пекла было нашым дзяцінствам.
II
Nu27 на цёплым, стракатым пледзе пасярод бяскрайняга парку. Досвітак колеру вяндліны на сняданак і ўсёўладны пах жаночага цела...
Яна адпівае няспешна каву і кажа па-нямецку з усмешкай:
— Du bist mein Kafer und mein Kaffee! Du bist mein Kafka!28
Я ўсміхаюся ў адказ i адкладаю аркуш з алоўкамі на траву: “Zum letzten Mal Psychologie!”29
26 Афарызм Кафкі
27 аголеныя (фр.)
28 Ты мой жук і ты мая кава! Ты мой Кафка!” (ням.)
29 У апошні раз псіхалогія афарызм Франца Кафкі. (ням.)
Ф. I ЯГО ЖОНКА
Ф. усё яшчэ злаваўся на мяне. Ён сядзеў насупраць і моўчкі гартаў каталог жывапісу.
— Ты ніколі ў сваім жыцці не сустракаў такой шчырасці! — Ф., стрымліваючы гнеў, тыцнуў пальцам на рэпрадукцыю Nez Carotte Жака Дзюбюфе.
— Бачыў, — адказаў я, — але больш шчырымі мне падаюцца яго КАРЦІНЫ-АСАМБЛЯЖЫ.
— Што ты разумееш у мастацтве, ябаны правінцыял?! — закрычаў Ф., кінуўшы каталог на падлогу. — Што ты ўвогуле разумееш? Ты цэлымі днямі сядзіш у маім садзе, п’еш маю каву, паліш мае цыгары, чытаеш мае газеты і... — ён раптам змоўк і паглядзеў на вуліцу.
— Што “і”? — самазадаволена ўсміхнуўся я.
— Што ты, блядзь, усміхаешся? — Ф. ускочыў з крэсла і схіліўся нада мной. — Думаеш, я не ведаю, чым вы ўчора...
Званок у дзверы спыніў яго. Праз некалькі секунд у вітальні пачуліся крокі, спачатку — жаночыя, крыху спалоханыя, потым — мужчынскія, крыху стрыманыя. Жонка Ф. размаўляла з паштальёнам.
— Як маецеся?
— Нармальна, — яе голас гучаў ціха.
— У вас нешта здарылася?
КНІГІ ОНЛАЙН
