Суткі без цябе
Арцём Арашонак
Выдавец: Логвінаў
Памер: 108с.
Мінск 2008
3 Лёляй мы сустрэліся на брукаваным кругляку Ратушнай плошчы, як дзве стрэлкі на гадзінніку ратушы, акурат апоўначы. Па дахах забарабаніў золкі дождж, але дэпрэсіі, што часцяком восеньскімі вечарамі зацякала ў душу, як у вадасцёкавую трубу, цяпер не было. Яе цыганскім посвістам адганяў вецер разам з бясконцым табуном воблакаў за далягляд думак пра Адзіную.
Шчанячае скуголенне падваротняў заглушалі nap-
цаланавыя званы на барочнай вежы, якія знізу здаваліся часткамі разбітага вечнасцю месяца. Пастаяльцам невялічкага гатэлю, што месціўся на правым баку плошчы, магло падацца ў васковым святле ліхтароў, што дзве вытанчаныя фігуркі верасьнёўскіх бестурботнікаў застылі ў пацалунку па волі рэжысёра яванскага тэатру ценяў. Адзіны агеньчык гарэў у акенцьі дому Давіда Сімановіча. Вецер падзьмуў мацней, і Лёля прытулілася галавой да маіх грудзей ды ледзь чутна прашаптала: «Мне вусцішна...»
Я разгарнуў парасон, абняў прадроглую дзяўчыну і суцешыў: «Супакойся, усё будзе добра. Хадзем у клуб, табе трэба сагрэцца».
Мы спусціліся па шэрых прыступках у магічны скляпок клубу «Daugava». Тут панаваў настрой бестурботнасці і хатняя цеплыня, якія дапамагалі забыцца пра ліхтугу і будзённасць. Наведвальнікаў не было, ды-джэй Аляксандрас з’ехаў на выхадныя да сваякоў у Рэжыцу. Стос яго кружэлак ляжаў на нікеляваным крэсле і нагадваў, што гаспадар хутка вернецца. Маладжавы бармэн з срэбранымі завушніцамі, заўважыўшы мяне яшчэ здалёк, шчыра абрадаваўся, а потым сарамліва-какетліва махнуў мне рукой.
— Прывітанне, Артур! — адказаў я. — Знаёмся, гэта Іяланта — непаўторная і пяшчотная жанчына Сусвету, якую я кахаю.
— Вельмі прыемна, — дзяўчына працягнула сваю мініяцюрную далоньку.
— Нарэшце, Серж, ты знайшоў блізкага чалавека...
— Артур, ты пачынаеш раўнаваць? — жартаўліва запытаўся я.
— Што ты! Ты зусім не шкадаваў сябе апошнія тыдні. Дый клініка ўздзейнічае на... — тут ён асёкся, зразумеў, што хапнуў лішняга, перавёў позірк з мяне і прадоўжыў: — Уздзейнічае на занятых людзей, я чуў, вельмі станоўча.
— Напэўна... А як ты маешся?
— Дрэнь справы, — Артур манерна абапёрся на локаць і цяжка ўздыхнуў. — Мяне кінуў Леанард...
— Гэты стары? Знойдзеш сабе іншага каханка, а не гэтага сівога архітэктара. Ты ж не жывеш у дзевятнаццатым стагоддзі, як Чайкоўскі ў правінцыйным, артадаксальнам гарадку, — супакойваў я. — У клубе бывае шмат народу, усё будзе добра. Вось убачыш...
— Добра... — працягнуў Артур, — але ж я не геній. Мне вельмі цяжка знаёміцца самому...
— Затое ты гатуеш самыя чароўныя кактэйлі. Гэта лепей за словы...
— Я не ведаю, што мне рабіць...
— Забудзь усё і зрабі нам дзве «Тропікі».
Мы занялі з Лёляй невялічкі сталок, які месціўся на ўзвышэнні наводдаль ад барнай стойкі, каб не выслухоўваць новай споведзі небаракі-гея, і запалілі. Праз хвіліну нам прынеслі замову.
— Серж, будзеш замаўляць што-небудзь яшчэ? — гасцінна пацікавіўся Артур.
— Прынясі нам дзве піцы з вяндлінай і каву, — адказаў я, а потым, паразважаўшы, дадаў: — Калі што-небудзь спатрэбіцца, я цябе паклічу.
Артур вярнуўся за стойку, пастаяў хвілін пяць, а потым знік на складзе.
— Тут вельмі ўтульна, — пачала Лёля.
— Табе падабаецца?
— Так. Ніколі тут не была.
— Вып’ем за цябе, — узняў я свой фужэр.
— I за цябе!
Мы выпілі.
— Ведаеш, я вельмі шчаслівы, што магу быць побач з табой, — амаль па літарах выціснуў я з сябе.
— Што я чую? Сержык!
— Я шчаслівы, — паўтарыў я. — Проста я не гаваркі!
— Гэта я даўно заўважыла. Ведаеш, Серж, мне сёння здалося, што ты вельмі адзінокі, таму вырашыла патэлефанаваць.
— Дзякуй, ты вярнула мяне з таго свету. He адзінокі... Я проста рыхтаваўся сказаць табе самае галоўнае... — я сумеўся.
— Што ты хацеў сказаць?
— Ты вельмі добрасардэчная...
— Нарэшце ты адчуў... Дабрыня робіць безнадзейнага чалавека шчаслівым...
— Яшчэ я хацеў сказаць, што я цябе кахаю!
— Я цябе таксама...
Іяланта пасунулася бліжэй і паклала свае цнатлівыя рукі мне на плячо. Я абняў яе і асцярожна пацалаваў у вусны. Яна правяла далонькай па шыі, потым палашчыла гладка паголеную шчаку і прыціснулася да мяне ўсім целам. Надышло аглушальнае забыццё...
На імгненне мы перавялі позірк, за стойкай зноў маркоціўся Артур, а ў куце пасмоктаваў піва вусаты цыган ў фетравым капелюшы і раскладваў па стосах дробныя купюры. Побач на скураной канапе, як стомлены гулямі хлапчук, драмаў вялізны, з бліскучымі медалькамі і званочкамі баян. Ён час ад часу цяжка ўздыхаў, але музыка спагадліва глядзеў на яго са сваёй залатазубай усмешкай і супакойваў: «Ну пачакай, хутка пойдзем!»
— Дзядзечка Лукаш! — павітала незнаёмца Лёля.
— Іяланта! — узрадаваўся цыган і ўзняў капялюш. — Што ты тут робіш?
— Хадземце да нас, дзядзечка Лукаш!
— He... Дзякуй... — незнаёмец думаў, што будзе перашкаджаць, але пасля маіх упрошванняў урэшце згадзіўся.
— Дзядзя, пазнаёмся — гэта Сяржук, я табе шмат расказвала пра яго, — не сунімалася Лёля. — Серж, а гэта мой дзядзька. Пасля таго, як я збегла ад свайго татачкі-алкаголіка, ён мне самы блізкі чалавек.
— Вельмі прыемна, — быў мой адказ. — Я ведаю аднаго баяніста, якога траціна краіны кліча баць-
кам, другая маўкліва слухае, а трэцяя бяжыць ад яго мажорных мелодый у цішыню... Вы зусім іншы чалавек, спадар Лукаш...
— Мне таксама прыемна пазнаёміцца з вамі... з табой, Сяржук... Кліч мяне проста дзядзечка Лукаш.
— Добра, дзядзечка Лукаш, — я ўсміхнуўся, — ведаеш, калі ў Лёлі няма нікога больш блізкага, чым ты, я хацеў бы прасіць згоды на вянчанне ў цябе...
— А Іяланта сама згодна? — і ён зірнуў на сваю прыёмную дачку.
Дзяўчына расчырванелася і ледзь чутна прамовіла: «Так...»
— Я не пачуў, — жартаўліва перапытаў Лукаш.
— Так, — гучней адказала Лёля.
— He чую, — не сунімаўся баяніст.
— Так, я згодная, — на ўвесь бар пракрычала мая каханая. Артур спагадліва ўсміхнуўся ў наш бок.
— Глядзі, — звяртаючыся да мяне з усёй сур’ёзнасцю, пачаў дзядзечка Лукаш, — даю табе год. Калі на працягу гэтага часу падманеш мяне...
— He падману, — запэўніў я. — Стрымаю сваё слова.
— Вяселле будзем гуляць у мяне, — Лукаш перавёў свой позірк на Лёлю. — Памятаеш, я табе расказваў пра хутар каля возера Сялява?..
— Так... I ты яго набыў? — не хаваючы радасці, ускрыкнула Лёля.
— Пакуль не, але ўсе паперы ўжо амаль гатовыя для дамовы... Больш ні слова пра гэта... Нікому... A цяпер трэба адзначыць вашы заручыны. Бармэн, дзве «Слівавіцы» і фужэр «Рэйнскага»!
Артур прынёс заказ.
— Паслухай, Артур, — звярнуўся я. — Будзь маім сведкам на вяселлі.
— Ты мяне запрашаеш?
— Канечне, што за дурное перапытванне?
— Выдатна. Гэта адзіная добрая навіна за сённяшні дзень...
— Потым эмоцыі, Артур, — перапыніў яго я. — Вазьмі што-небудзь сабе і сядай да нас, сёння ў цябе ўсё роўна няма наведвальнікаў.
Цяпер за сталом нас сядзела чацвёра.
— Жадаеце, я сыграю вам цудоўную рэч? Перамогу гармоніі над хаосам! — прапанаваў Лукаш. — Такату і фугу рэ мінор Баха!
— He трэба. Лепей сыграй «Се Que» Джоні Халідэя, — прапанавала Лёля.
Лукаш іграў ад душы, спрытна перабіраючы пальцамі па чорна-белых пімпачках, у такт падпяваючы сабе на цыганска-французскай трасянцы. Калі ён скончыў, мы заапладзіравалі.
Далей гучалі расейскія рамансы, стары добры рок, душэўна-простыя напевы нарвежскіх пастухоў і румынскія дойны. На некалькі гадзін усе забыліся пра свае праблемы і слухалі магічныя пералівы баяна.
А чацвёртай гадзіне ўсе стаміліся; я пайшоў праводзіць Лёлю, а дзядзечка Лукаш вярнуўся ў сваю маленькую кватэрку каля вакзалу.
Развітваючыся, я пацалаваў Лёлю ў яе чуйныя вусначкі і паабяцаў, што заўтра мы паедзем на цягніку ў Пецярбург.
— Добра... Заадно трэба будзе забраць у цябе мае трусікі... — крыху стомлена ўсміхнулася яна. — Я буду ў цябе апоўдні.
Але апоўдні Лёля не з’явілася, і я, адчуўшы нядобрае, неадкладна паімчаў да яе. Перад домам я ўбачыў машыны міліцыі і хуткай дапамогі. На душы пачаўся дзікі неспакой, які ўзмацніўся, калі я падняўся на трэці паверх. Дзверы ў кватэру былі расчыненыя, вакол сабраўся маўкліва-шэры натоўп.
— Прапусціце мяне, — закрычаў я.
Людзі расступіліся.
Двое людзей маўкліва зашпільвалі чорны мяшок.
— Чакайце.
Я падбег бліжэй. Міліцыянт хацеў мяне спыніць, але яго напарнік схапіў яго за рукаў.
У цэлафанавай абалонцы ляжала Лёля і ўсміхалася мармурова-збялелымі вуснамі ўсяму бяздушнаму свету: я шчаслівая, я кахаю! Я пацалаваў яе, маланка на мяшку зашпілілася. Я адвярнуўся, гарачыя слёзы пакаціліся па маіх шчоках.
Пазней мне паведамілі, што яна памерла ў сне ад сардэчнага прыступу. Ёй не было і дваццаці.
He буду апісваць сваё дзевяцімесячнае знаходжанне ў псіхіятрьшнай лякарні, там таксама, як і на волі, знаходзяцца, паводле Джорджа Бернарда Шоў, вар’яты. Артур вярнуўся да Леанарда і з’ехаў з ім у сталіцу. Адзіныя, хто мяне наведвалі, — цётка Марта і дзядзька Лукаш.
Ён мяне і забраў пасля выпіскі да сябе. На ферме я вучыўся і дапамагаў яму рыхтаваць коней для карнавалаў і скачак.
На старым крэсле стаяў баян, які Лукаш цяпер браў вельмі рэдка і граў ^дну-адзіную мелодыю — «Се Que» Джоні Халідэя.
ХОЧАЦЕ, Я БУДУ ПАЛЬМАН
У гэты лютаўскі вечар нават кветкам на падваконні было цяплей, чым мне. Цэлы горад быў падобны да попельніцы. Людзі згасалі ў цемры, як недакуркі. Hi ўсмешкі, ні добрага слова, ні спагадлівага позірку... I гэта напярэдадні Дня святога Валянціна!
“Пайшло ўсё на хуй! — падумаў я. — Гэты святы загінуў, каб людзі маглі нармалёва павесяліцца і заняцца каханнем, а не хадзіць з кіслымі мурламі! Бог любіць нас!” — і ўключыў тэлевізар.
Экран зіхацеў ад рэкламы: «Подарнте вашнм любнмым немного нежностн... Набор косметнкн...»
«Подарнте свонм любнмым своё вннманне н тепло, ёбаные менеджеры!»
Я выключыў ТВ-скрыню і ўзяў мабільнік. У тэлефоннай кнізе быў кулеш з літар і лічбаў.
— Хто гэты хер, Сеу? Серж? Сева? Света? Сезан? Себасцьян Ультрэхт?
He было жадання званіць чалавеку на тры літары. Да таго ж перад гэтым невядомым казлом была Света — летуценная гамяльчанка з шыкоўнымі формамі, якой мазгі былі патрэбны толькі дзеля таго, каб кантраляваць аргазм. Ёй можна было патэлефанаваць хоць у дзве гадзіны ўначы. Гэтай дачцэ Палесся пару дзён таму спатрэбіліся ювелірныя трактаты Чыліні? Насамрэч ёй проста хацелася, каб свята ўсіх закаханых я правёў у яе. Іншага не можа знайсці!? 3 яе знешнасцю!? Халодны, жаночы разлік — выпіць, патрахацца не з самым кепскім хлопцам культурнай сталіцы, а потым з вачамі авечкі падсунуць кнігу якога-небудзь пізданутага аўтара для перакладу. Праз некалькі дзён я абавязкова ўбачу
КНІГІ ОНЛАЙН
