Тэрэза Дэскейру. Клубок гадзюк
Франсуа Марыяк
Выдавец: Мастацкая літаратура
Памер: 319с.
Мінск 1985
А зрэшты, што мне да таго ўраджаю?! Увесь ураджай са свайго жыццёвага загону я ўжо сабраў. Мне застаецца толькі адно: пакуль ёсць час, спазнаць трохі лепш самога сябе... Паслухай, Іза, пасля маёй смерці ты знойдзеш у сейфе сярод папер адзін дакумент, які засведчыць табе маё апошняе жаданне. Склаў я гэты дакумент праз некалькі месяцаў пасля смерці Мары, калі я і сам цяжка хварэў. Там ты знойдзеш прыблізна такія словы: «Калі перад смерцю я згаджуся пачуць апошняе слова свяшчэнніка, то цяпер, пры здаровым розуме і яснай памяці, я загадзя пратэстую супраць такога гвалту над маёй разумовай і фізічнай слабасцю з мэтай дабіцца ад мяне таго, чаго мая душа не прымае».
Дык вось, я павінен прызнацца табе, што за апошнія месяцы, калі я зноў і зноў азіраю свой жыццёвы шлях, пільна ўглядаюся ў свой унутраны свет, мне становіцца ўсё ясней і ясней: менавіта цяпер мяне прыцягвае да сябе вучэнне Хрыста. I цяпер я не адмаўляю таго, што і ў мяне, можа, знойдзецца дарога, якая прывядзе мяне да бога. Калі б мне ўдалося памяняць
свае адносіны да сябе, палюбіць сябе, мне было б лягчэй знайсці гэтую дарогу... Але ўва мне столькі жорсткасці, столькі душэўнай скупасці... Адзінае, што мне добра ўдаецца,— гэта выклікаць ва ўсіх нянавісць і ствараць вакол сябе пустыню. Значыць, застаецца мне толькі адно — надзея!.. Я вось што думаю, Іза: не дзеля вас, праведнікаў, сыходзіў твой бог на зямлю, a дзеля нас, грэшнікаў... Нічога ты пра мяне не ведаеш... Hi пра мяне, ні пра маю душу... Магчыма, гэтыя старонкі, што ты прачытала, хоць трохі зменшаць тваю нянавісць да мяне. Ты ўбачыш, што былі ў мяне і патаемныя добрыя пачуцці, якія абуджалі ўва мне Мары сваёй дзіцячай ласкай ды наш няшчасны Люк...
Іза, не падумай, што я строю з сябе нейкага пакрыўджанага анёла. Сваё сэрца я добра ведаю: гэта — клубок гадзюк. Яны кішаць у мяне ўнутры, душаць маё сэрца, пранізваюць яго сваімі джаламі, і ледзьвеледзьве яно ўжо б’ецца. I нельга разблытаць гэты ядавіты клубок! Яго можна толькі рассекчы ўдарам вострага мяча: «Не мір, а меч прынёс я вам» — так, здаецца, казаў твой Хрыстос.
He ведаю, Іза, можа, заўтра я адракуся ад таго, што тут нагаварыў табе, як адрокся ад свайго апошняга жадання, выказанага трыццаць гадоў таму назад. Можа, ты мне і даруеш усё. Я і сёння ненавіджу ўсіх тых, хто толькі называе сябе хрысціянамі... А хіба мала такіх, хто на самай справе глуміцца над верай і над імем божым?! «Але табе, мярзотніку, хто даў права судзіць іх?» — спытаешся ты. Іза, а ці няма ў маёй мярзотнасці чагосьці бліжэйшага да тваёй веры, чым у іх, у гэтых «дабрачынных»? Можа, маё пытанне здасца табе блюзнерствам? Ну, а як мне даказаць табе, што праўда на маім баку? Чаму ты ніколі пе гаворыш са мной? Магчыма, ты і знайшла б тое слова, ад
якога маё сэрца адтала б? Сёння ноччу мне ўсё здаецца, што, можа, нам яшчэ няпозна пачаць жыць пановаму. А што, калі сёння, не чакаючы смерці, аддаць табе гэтыя старонкі?! I прасіць цябе, і маліць імем бога твайго, каб дачытала іх да канца?! I дачакацца таго моманту, калі ты дойдзеш да апошняга радка! I тады б я ўбачыў, як ты заходзіш у мой пакой уся ў горкіх слязах! I ты раскінула б рукі для абдымкаў! I я папрасіў бы цябе дараваць!
I мы абое ўпалі б адно перад адным на калені!..
Бура, мусіць, уціхамірылася. Зноў на небе загарэліся бляклыя зоркі. Хутка пачне світаць... Мне здалося, што зноў пайшоў дождж, але не, гэта ад подыху ветру падаюць кроплі з лісця дрэў. Ці не легчы мне ў пасцель? Можа, будзе лягчэй? Стаміўся я, няма ўжо больш сілы пісаць, і я адкідваюся на цвёрдую спінку крэсла...
Нейкае змяінае шыпенне... Потым — маланка на ўсё неба і магутны выбух. I надышла злавесная цішыня... Зноў на пагорках пачалі ўзрывацца бомбы, якія кідаюць вінаградары, каб адагнаць градавыя хмары. Град — гэта велізарнае бедства для нашых мясцін. 3 боку суседніх памесцяў Сатэрн і Барзак узлятаюць у неба ракеты. У Сэн-Венсэне на ўсю моц б’юць у званы ў надзеі адвесці градабой... I раптам па чарапіцы застукала, нібы нехта зверху сыпануў прыгаршчы маленькіх каменьчыкаў... Град! Раней, у былыя часы, ніхто не ўтрымаў бы мяне ў пасцелі і я пабег бы да акна. Было чуваць, як з грукатам адчыняюцца аканіцы ў спальнях. Ты крыкнула нейкаму чалавеку, што перабягаў цераз двор: «Моцны град?» — «Моцны. floepa яшчэ, што з дажджом...» Па калідоры пратупалі босыя дзіцячыя ножкі,— відаць, ад шуму прачнуўся нехта з малых. Я па прывычцы прыкінуў: «Не менш
як сто тысяч франкаў паплыло», але з месца не зварухнуўся. А калісьці!.. О, я даўно ўжо быў бы на полі!.. Помню, неяк раз знайшлі мяне ноччу сярод вінаградніку — у хатніх тапачках, са свечкай у руцэ, а на галаву мне падаў буйны град... Туды цягнуў мяне прыроджаны сялянскі інстынкт, мне хацелася кінуцца на зямлю і прыкрыць вінаграднікі сваім целам, уратаваць іх ад градабою... Але сёння ўсё маё багацце стала мне чужым, непатрэбным. Нарэшце я вызваліўся з гэтых путаў і выйшаў на новую дарогу. Нейкая сіла падіптурхоўвае мяне: «Ідзі! Ідзі!..» Што гэта? Сляпая сіла? Любоў? Можа, і любоў...
Частка другая
XII
Парыж. Вуліца Брэа.
I чаму мне ўздумалася ўзяць з сабой гэты сшытак? Што рабіць цяпер з маім доўгім пасланнем? Паміж мною і вамі ўсё скончана. Ты, Іза, каму я адкрыў тут усю сваю душу, не павінна больш існаваць для мяне. Дык навошта мне зноў садзіцца за гэтыя запіскі? Але я зноў бяру ў рукі пяро: мне трэба пісаць, мне трэба выгаварыцца — у гэтым мой паратунак і мая адзіная ўцеха... Якія дзіўныя радкі напісаў я ў тую ноч, калі град пабіў вінаграднікі!.. Няўжо я стаяў на мяжы вар’яцтва? He, не, не трэба гаварыць ні пра якае вар’яцтва. Нельга нават ужываць тут гэтае слова, бо сваякі мае здольныя на ўсё і слова гэтае павернуць супраць мяне, калі, не дай бог, гэтыя старонкі траігяць ім у лапы. Цяпер мае запіскі маюць адрасата, і трэба будзе іх спаліць, як толькі я адчую сябе горш... Застаецца, праўда, адзін чалавек, якому я магу іх перадаць... Гэта мой сын, якога я прыехаў шукаць у Парыжы. Ніколі
мы з ім не бачыліся, але ён ёсць, ён жыве тут, у гэтым горадзе. Як мпе хацелася расказаць Ізе пра яго існаванне на тых старонках, дзе я намякаў пра свой лк>боўны раман у 1909 годзе. Я ледзьве не прагаварыўся, што мая палюбоўніца была цяжарная ад мянс, калі ад’язджала ў Парыж...
Я лічыў сябе чалавекам добрым і велікадушным, бо да вайны пасылаў маці і малому па шэсць тысяч франкаў у год. Ніколі я і не падумаў пра тое, каб павялічыць гэтую суму...
Я знайшоў маці і сына... I, вядома, моцна вінаваты перад імі. Жывуць яны ў нястачы, задыхаюцца ад цяжкай, няўдзячнай працы. Я таму і наняў сабе пакойчык у гэтым квартале, каб быць бліжэй да іх. Кватэрка мая цесная. Ложак, шафа ды столік — вось і ўвесь абсталюнак. А які грукат на вуліцы! У мой час на Манмартры было ціха, спакойна. А цяпер, здаецца, тут знайшлі сабе прытулак усе парьіжскія прыдуркі, якія нават ноччу не могуць утаймавацца. Mae дарагія дамачадцы і то не так шумелі ў тую ноч, калі я ўсё пачуў і ўбачыў на свае вочы... Але які сэнс зноў вяртацца да гэтага?.. He, трэба расказаць і пра гэта... Можа, мне будзе лягчэй, калі і гэты чорны ўспамін я далучу да сваіх запісак, якім нядоўга ўжо засталося існаваць... А зрэшты, навошта мне іх паліць? Мой сын і спадчыннік мае права ўсё ведаць пра мяне. А раптам гэтая мая споведзь хоць трохі наблізіць яго да мяне?..
Ды дзе там... Варта было мне раз, другі яго пабачыць, як я зразумеў, што гэта за птушка. He той гэта чалавек, які зацікавіцца маім рукапісам. Хіба тут у чым разбярэцца гэты нікчэмны прыказчык, гэты ату-
пелы дзяцюк, для якога адзіная ўцеха ў жыцці — скачкі на іпадроме.
Ноччу, калі поезд падыходзіў да Парыжа, я страшэнна нерваваўся. Мне ўяўлялася, як пасыплюцца на мяне справядлівыя папрокі, і я загадзя рыхтаваўся да абароны... Ах, як лёгка паддаёмся мы ўплыву літаратурных і тэатральных шаблонаў!.. Я быў перакананы, што ў майго незаконнага сына душа перапоўнена горыччу і высокімі пачуццямі. Ён мне бачыўся то высакародным, як Люк, то прыгожым, як Філі... Я ўсё прадбачыў, толькі не тое, што ён будзе падобны да мяне... Няўжо ёсць такі бацька, якому прыемна, калі яму гавораць: «А ведаеце, ваш сьін вельмі падобны да вас!» Божа, як жа я сябе яшчэ раз узненазідзеў, калі з жахам убачыў перад сабой свой уласны прывід. Я любіў Люка і гатовы быў прызнаць яго сваім сынам, можа, якраз за тое, што ў ім нічога не было ад мяне. Трэба прызнаць, што і Рабэр, гэты парыжскі басяк, сім-тым адрозніваўся ад мяне: ён ад прыроды тупаваты, не змог вытрымаць ніводнага экзамену і ўрэшце назаўсёды закінуў вучобу. А маці з апошніх сіл выбівалася, каб даць адукацыю гэтаму пню. I вось... Як гэта можна дараваць?! Часам яна не можа стрымацца і пілуе свайго безгаловага сынка за яго няздатнасць да навукі. А ён сядзе, панурыць галаву, а ў самога душа не на месцы за тыя грошы, што пусцілі на вецер... Любіць грошы... Вось у гэтым ён і сапраўды мой сын. Але не хапае ў яго фантазіі, каб уявіць, якое багацце я яму хутка перадам. He можа ён паверыць у такі цуд. Праўду кажучы, і маці, і ён сам чагосьці баяцца: «Гэта ж незаконна... могуць потым яшчэ пасадзіць...»
Мажная няўклюдная жанчына... Бледны маршчыністы твар... Выцвілыя рэдкія валасы... Непрыгэжыя спрацаваныя рукі... Якая карыкатура на тую маладзіцу, што я калісьці кахаў! Яна ўглядаецца ў мяне сваімі яшчэ прыгожымі вачыма: «Калі б я сустрэла вас на
вуліцы,— гаворыць яна мне,— напэўна, не пазнала б». А я? Хіба я пазнаў бы яе? Я чакаў ад яе ўсяго: папрокаў, злосці, помсты, толькі не гэтай маркотнай абыякавасці. Яна асунулася, атупела ад штодзённай нуднай працы ў нейкай канторы. Усяго на свеце баіцца. Асабліва асцерагаецца судовых улад, з якімі ў яе былі калісьці непрыемнасці. А я ж так падрабязна растлумачыў ёй і Рабэру свой план. Рабэр набудзе ў якім-небудзь банку сейф на сваё імя, а я перанясу туды сваё золата, грошы і каштоўныя паперы. Ён дасць мне даверанасць на права карыстацца сейфам і абавязацельства, што сам не дакранецца да гэтага сейфа да дня маёй смерці. Я, безумоўна, хачу, каб Рабэр напісаў заяву, у якой ён прызнае, што ўсе скарбы ў сейфе належаць мне. He магу ж я цалкам аддаць сябе ва ўладу гэтага незаконнага сынка. Я яго зусім мала ведаю. Маці і сын пярэчаць, што пасля маёй смерці гэтыя дакументы абавязкова знойдуць і тады пачнецца... Ну і ідыёты! Ніяк не хочуць даверыцца мне! Я паспрабаваў ім давесці, што ў такім выпадку можна падключыць майго даверанага Буру, з якім я вяду справы ўжо сорак гадоў і які абавязаны мне ўсім. У яго захоўваецца мой пакет з надпісам: «Спаліць у дзень маёй смерці», і няма ніякіх сумненняў, што ён абавязкова гэта зробіць. Вось у той пакет я і пакладу заяву Рабэра. А я абсалютна перакананы, што Буру ўсё спаліць,— тым больш што ў гэтым пакеце ляжаць сякія-такія дакументы, якія яму асабіста выгадна кінуць у агонь.
КНІГІ ОНЛАЙН
