КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
1 Ваенная зона (італ.). трын Барклі. Мне хацелася, каб яна цяпер была тут са мной. Мне хацелася, каб мы разам былі ў Мілане. Добра было б павячэраць у «Кова» і пасля душным вечарам прайсціся па Віа-Манцоні, і перайсці цераз мост, і пайсці ўздоўж канала, і зайсці ў гатэль з Кэтрын Барклі. Мо яна пайшла б. Мо яна ўявіла б сабе, што я — той афіцэр, якога забілі на Соме, і вось мы ўваходзім у галоўны пад’езд і швейцар здымае фуражку і я спыняюся ля канторкі парцье спытаць ключ і яна чакае ля ліфта і пасля мы ўваходзім у кабіну ліфта і ён паўзе ўгару вельмі марудна пазвоньваючы на кожным паверсе а затым і наш паверх і хлапчук-ліфцёр адчыняе дзверы і яна выходзіць і выходжу я і мы ідзем па калідоры і я ключом адмыкаю дзверы і ўваходжу і пасля здымаю слухаўку тэлефона і прашу каб прыняслі бутэльку капры б’янка ў срэбным вядзерцы поўным лёду і чуваць як лёд звініць у вядзерцы ўсё бліжэй па калідоры і хлапчук стукаецца і я кажу: пастаўце калі ласка ля дзвярэй. Бо мы ўсё з сябе скінулі бо вельмі горача і акно разнасцежана і ластаўкі лятаюць над стрэхамі дамоў і калі ўжо зусім сцямнее і падыдзеш да акна маленькія кажаны носяцца над дамамі і над вершалінамі дрэў і мы п’ем капры і дзверы замкнёныя і так горача і толькі прасціна і цэлая ноч і мы ўсю ноч кахаем адно аднаго гарачай ноччу ў Мілане. Я хутка павячэраю і пайду да Кэтрын Барклі. За сталом было занадта шмат размоў, і я піў віно, бо сёння вечарам мы не былі б братамі, калі б я крыху не выпіў, і я размаўляў са святаром пра архіепіскапа Айрленда, відаць, вельмі дастойнага чалавека, пра яго несправядлівы лёс, пра несправядлівасці ў адносінах да яго, у якіх я, як амерыканец, быў часткова вінаваты, і пра якія я наагул нічога не ведаў, але рабіў выгляд, што мне ўсё гэта выдатна вядома. Было б няветліва нічога пра гэта не ведаць, выслухаўшы гэткае бліскучае вытлумачэнне сутнасці ўсёй справы, урэшце, відаць, заснаванага на непаразуменні. Я знайшоў, што ў яго вельмі прыгожае імя, і да таго ж ён быў родам з Мінесоты, такім чынам імя атрымлівалася насамрэч выдатнае: Айрленд Мінесоцкі, Айрленд Віскансінскі, Айрленд Мічыганскі. He, рэч не ў тым. Тут усё значна глыбей. Так, ойча мой. Праўда, ойча мой. Магчыма, ойча мой. He, ойча мой. Ну, што ж, можа быць, і так, ойча мой. Вам лепей ведаць, ойча мой. Святар быў добры, але занудлівы. Афіцэры былі нядобрыя, але занудлівыя. Кароль быў добры, але занудлівы. Віно было дрэннае, але не занудлівае. Яно здымала з зубоў эмаль і пакідала яе на паднябенні. — I святара пасадзілі за краты,— гаварыў Рока,— бо мы знайшлі ў яго трохпрацэнтныя паперы. Гэта было ў Францыі, вядома. Тут бы яго ніколі не арыштавалі. Ен сцвярджаў, што рашуча нічога не ведае пра пяціпрацэнтныя. Гэта ўсё здарылася ў Безье. Я якраз быў там і, калі прачытаў у газетах, накіраваўся ў турму і папрасіў, каб мяне дапусцілі да святара. Было відавочна, што паперы ён скраў. — He веру ніводнаму слову,— сказаў Рынальдзі. — Гэта як вам хочацца,— сказаў Рока,— Але я расказваю пра гэта для нашага святара. Гісторыя вельмі павучальная. Ён святар, ён здолее яе ацаніць. Святар усміхнуўся. — Працягвайце,— сказаў ён.— Я слухаю. — Вядома, частку папер так і не знайшлі, але ўсе трохпрацэнтныя аказаліся ў святара, і яшчэ аблігацыі нейкіх мясцовых пазык, не памятаю якіх. Такім чынам, я прыйшоў у турму,— вось тут і пачынаецца самае цікавае,— і стаю ля яго камеры і кажу, нібыта на споведзі: «Блаславіце мяне, ойча, бо вы саграшылі». Усе гучна засмяяліся. — I што ж ён адказаў? — спытаў святар. Рока не звярнуў на яго ўвагу і пачаў талкаваць мне сэнс жарту: — Разумееце, у чым тут соль? — Відаць, гэта быў вельмі дасціпны жарт, калі яго правільна зразумець. Мне падлілі яшчэ віна, і я расказаў анекдот пра англійскага радавога, якога паставілі пад душ. Затым маёр расказаў анекдот пра адзінаццаць чэхаславакаў і венгерскага капрала. Я зноў выпіў віна і расказаў анекдот пра жакея, які знайшоў пені. Маёр сказаў, што ёсць займальны італьянскі анекдот пра герцагіню, якой не спалася па начах. Тут святар пайшоў, і я расказаў анекдот пра коміваяжора, які прыехаў у Марсель у пяць гадзін раніцы, калі дзьмуў містраль. Маёр сказаў, што да яго дайшлі чуткі, што я ўмею піць. Я адмаўляў гэта. Ен сказаў, што гэта праўда і што, Бахус сведка, ён праверыць, ці так гэта. Толькі не Бахус, сказаў я. He Бахус. Так, Бахус, сказаў ён. Я мушу піць на вытрымку з Басі Філіпа Вінчэнца. Басі сказаў жа, што гэта несправядліва, бо ён ужо выпіў удвая больш, чым я. Я сказаў, што гэта брыдкая хлусня, Бахус ці не Бахус, Філіпа Вінчэнца Басі, ці Басі Філіпа Вінчэнца, ні кроплі не глынуў за цэлы вечар, і як яго, уласна, зваць? Ён спытаў, а як зваць мяне — Энрыка Федэрыка ці Федэрыка Энрыка? Я сказаў, Бахуса да д’ябла, а хто дужэйшы, той і пераможа, і маёр даў нам старт кубкамі чырвонага віна. Выпіўшы палову кубка, я не захацеў працягваць. Я ўспомніў, куды іду. — Басі перамог,— сказаў я.— Ен дужэйшы. Мне пара ісці. — Праўда, яму пара,— сказаў Рынальдзі,— У яго спатканне. Я гэта ведаю. — Мне пара ісці. — Да сустрэчы іншым разам,— сказаў Басі,— Да сустрэчы іншым разам, калі ў вас будзе больш сілы. Ён паляпаў мяне па плячы. На стале гарэлі свечкі. Усе афіцэры былі надта вясёлыя. — Дабранач, панове,— сказаў я. Рынальдзі выйшаў разам са мной. Мы спыніліся ля пад’езда, і ён сказаў: — Вы лепей не хадзілі б туды п’яным. — Я не п’яны, Рынін. Слова гонару. — Вы хоць пажавалі б зерне кавы. — Глупства. — Я вам зараз прынясу, бэбі. Пагуляйце пакуль тут.— Ён вярнуўся са жменяй смажаных зярнят кавы,— Пажуйце, бэбі, і хай дапаможа вам Бог. — Бахус,— сказаў я. — Я правяду вас. — Ды я нармальна пачуваюся. Мы ішлі ўдвух па горадзе, і я жаваў зерне кавы. Ля ўезду ў алею, якая вяла да вілы англічан, Рынальдзі пажадаў мне добрай ночы. — Дабранач,— сказаў я.— А чаму б не зайсці і вам? Ён пакруціў галавой. — Не,— сказаў ён,— Я аддаю перавагу больш звыклым уцехам. — Дзякуй за зерне кавы. — He варта, бэбі. He варта. Я пайшоў па алеі. Абрысы кіпарысаў па баках былі выразныя. Я азірнуўся і ўбачыў, што І’ынальдзі стаіць і пазірае мне ўслед, і я памахаў яму рукой. Я сядзеў у прыёмным пакоі вілы, чакаў Кэтрын Барклі. Нехта ўвайшоў у вестыбюль. Я ўстаў, але гэта была не Кэтрын. Гэта была міс Фергюсон. — Хэло,— сказала яна.— Кэтрын прасіла мяне перадаць вам, што, на жаль, яна сёння не можа з вамі сустрэцца. — Шкада. Спадзяюся, яна не хворая? — Яна не зусім здаровая. — Скажыце ёй, калі ласка, што я вельмі занепакоены. — Скажу. — А мо мне зайсці заўтра раніцай? — Зайдзіце. — Вельмі ўдзячны вам,— сказаў я.— Дабранач. Я выйшаў з прыёмнай, і мне раптам стала сумна і няўтульна. Я вельмі абыякава ставіўся да спаткання з Кэтрын, я напіўся і ледзь не забыўся прыйсці, але калі выявілася, што я не ўбачу яе, мне стала сумна і я адчуў сябе адзінока. РАЗДЗЕЛ ВОСЬМЫ Наступным днём мы даведаліся, што ноччу ў вярхоўях ракі будзе атака і мы павінны выехаць туды з чатырма машынамі. Ніхто нічога толкам не ведаў, хоць усе гаварылі з вялікай пыхай, паказваючы свае стратэгічныя пазнанні. Я сядзеў у першай машыне, і калі мы праязджалі міма варот англійскага шпіталя, я загадаў шафёру спыніцца. Іншыя машыны затармазілі. Я выйшаў і загадаў шафёрам ехаць далей і чакаць нас на скрыжаванні ля Кармонскай дарогі, калі мы не дагонім іх раней. Я шпарка прайшоў па алеі і, увайшоўшы ў прыёмную, папрасіў выклікаць міс Барклі. — Яна дзяжурыць. — Ці нельга мне ўбачыць яе на хвілінку? Паслалі санітара, і ён вярнуўся разам з ёй. — Я зайшоў даведацца пра ваша здароўе. Мне сказалі, што вы на дзяжурстве, і я папрасіў выклікаць вас. — Я зусім здаровая,— сказала яна.— Відаць, гэта ад гарачыні. — Мне трэба ісці. — Я на хвілінку выйду з вамі. — Вы сябе зусім добра адчуваеце? — спытаў я, калі мы выйшлі. — Так, мілы. Вы сёння прыйдзеце? — He, я зараз ад’язджаю — сёння забава на Плаве. — Забава? — Наўрад ці будзе нешта сур’ёзнае. — А калі вы вернецеся? — Заўтра. Яна нешта расшпіліла і зняла з шыі. Яна ўклала гэта мне ў руку. — Гэта святы Антоній,— сказала яна.— А заўтра вечарам прыходзьце. — Хіба вы каталічка? — He. Але святы Антоній, кажуць, вельмі дапамагае. — Буду шанаваць яго дзеля вас. Бывайце. — Не,— сказала яна,— He бывайце. — Слухаюся. — Будзьце разумны і шануйце сябе. He, тут нельга цалавацца, нельга. — Слухаюся. Я азірнуўся і ўбачыў, што яна стаіць на прыступках. Яна памахала мне рукой, і я паслаў ёй паветраны пацалунак. Яна яшчэ памахала рукой, і пасля алея скончылася, і я ўжо ўсаджваўся ў машыну, і мы паехалі. Святы Антоній быў у маленькім медальёне з белага металу. Я адчыніў медальён і вытрас яго на далонь. — Святы Антоній? — спытаў шафёр. — Так. — У мяне таксама ёсць.— Яго правая рука адпусціла стырно, расшпіліла гузік і дастала з-пад сарочкі гэткі ж медальён,— Бачыце? Я паклаў святога Антонія назад у медальён, сабраў у камяк тоненькі залаты ланцужок і ўсё разам схаваў у бакавую кішэню. — Вы не надзенеце яго на шыю? He. — Лепш надзеньце. А інакш навошта ён? — Добра,— сказаў я. Я расшпіліў замок залатога ланцужка, надзеў яго на шыю і зноў зашпіліў замок. Святы павіс на маім форменным фрэнчы, і я расшпіліў каўнер сарочкі і апусціў святога Антонія пад сарочку. Седзячы ў машыне, я адчуваў на грудзях яго металічны футарал. Хутка я забыўся на яго. Пасля свайго ранення я болып не бачыў яго. Відаць, нехта зняў на перавязачным пункце. Перабраўшыся цераз мост, мы паехалі хутчэй, і неўзабаве спераду на дарозе мы ўбачылі пыл ад іншых машын. Дарога зрабіла пятлю, і мы ўбачылі ўсе тры машыны; яны здаваліся зусім маленькімі, пыл валіў з-пад колаў і ўздымаўся аж да дрэваў. Мы параўняліся з імі, абагналі іх і збочылі на іншую дарогу, якая ішла ўгару. Ехаць у калоне зусім няблага, калі знаходзішся ў галаўной машыне, і я сеў ямчэй і пачаў глядзець па баках. Мы ехалі па перадгор’і з боку ракі, і калі дарога ўзабралася вышэй, на поўначы паказаліся высокія горы, на якіх ужо ляжаў снег. Я азірнуўся і ўбачыў, як астатнія тры машыны ўздымаюцца ўгару, аддзеленыя адна ад адной клубамі пылу. Мы мінулі доўгі караван наўючаных мулаў; побач з муламі ішлі паганятыя ў чырвоных фесках. Гэта былі берсальеры.