КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
Нярэдка можна пачуць, як на поўны голас у некаторых калектывах абменьваюцца ўражаннямі ад учарашняй, п’янкі. Паглыбляецца крызіс у тэкстыльнай прамысловасьці Японіі. Выйшла ў свет пятае, дапоўненае і перапрацаванае выданне даведніка «КПСС». Савецкае грамадства — самае адукаванае ў свеце. Калі б кожнага мы памянулі мінутай маўчання, то яно працягвалася б болып чым 38 гадоў. Вачам сваім не веру: аказваецца, што гэта не паперкі, а дзесяцірублёвыя купюры. КАМАНДЗІРАМ ЧАСЦЕЙ ВЫСЛАЦЬ ЛІНЕЙНЫХ I ВЫВЕСЦІ ВОЙСКІ НА ПАРАД ПА ЗАЦВЕРДЖАНАМУ РАЗЛІКУ, ВА ЎСТАНОЎЛЕНЫ ЧАС. Выпалі выйгрышы: Баян «Тула 202», 10 рублёў, 15 рублёў, самавар, дыван, пакрывала шматколернае, скараварка, 5 рублёў, электрафен «Сюпрыз», коўдра жакардавая, электракафемолка, 5 рублёў, 5 рублёў, 15 рублёў, 5 рублёў, камплект пасцельнай бялізны, электрабрытва «Харкаў». Наперадзе яшчэ больш цяжкія для радавых амерыканцаў часы. 3 НОВЫМ ГОДАМ, ТАВАРЫШЫ! ХОЧАЦЦА Ў ПАРТЫЮ Хацелася ў партыю. Усе навокал плацілі партузносы, засядалі на закрытых сходах, плялі інтрыгі пры выбарах бюро. Сакратара партарганізацыі баяўся рэдактар. На партканфэрэнцыях прадавалі дэфіцытныя кніжкі з сасіскамі. Камуністы сядзелі ў прэзыдыюмах і ўручалі адзін аднаму пераходныя сьцягі. Бляндынкі выбіралі партыйных. У партыі было добра. Аднак у партыю ня бралі. — Пасадаў і кватэраў на ўсіх не напасесься, — камэнтавала беспартыйная цешча. Я жыў ужо ў каапэратыўнай кватэры і выконваў абавязкі загадчыка аддзела з аднаго чалавека. Сытуацыя была абсурднай. Ня маючы партбілету, я хваліў адныя парткамітэты за правільную работу, крытыкаваў іншыя за няправільную й тлумачыў, як працаваць пановаму. Сакратары райкамаў асабіста налівалі гарэлку. Абкамы рабілі справаздачы аб прынятых мерах. Прафэсары з вышэйшай партшколы прыніжана прасілі надрукаваць іх артыкулы. Сьляпы вёў відушчых. Кажуць, слаўная гісторыя КПБ ужо ведала адзін такі выпадак: у пасьляваенным хаосе кіраваць райкамам паставілі беспартыйнага. Той некалькі гадоў праводзіў лінію, пакуль ня высьветлілася, што ў першага сакратара няма партбілета. — Калі прызначалі, не пыталіся, — апраўдваўся ён. Справу спусьцілі на тармазах, бо ў агалосцы ніхто ня быў зацікаўлены. — У цябе два буйныя недахопы, — тлумачыў мне знаёмы з гаркаму партыі. — Першы — ты працуеш у газэце. Значыць, інтэлігент, а парадак такі: на трох рабочых прымаць аднаго нерабочага. А гэтых алкашоў волакам у партыю не зацягнеш, яны лепш піва вып’юць за ўзносы. Другі твой недахоп — ты беспартыйны. — Гэта як? — губляўся я. — Глядзі дыялектычна, — вучыў інструктар. Партыйную дыялектыку я вывучаў на практыцы. Адзін мой опус пра слаўнае мінулае аддалі на рэцэнзію ў інстытут гісторыі партыі. Потым запусьцілі ў аддзел аргпартработы ЦК, пасьля памочніку першага сакратара, а затым рукапіс патрапіў да ідэалягічнага загадчыка. Праз пару месяцаў мне было загадана зьявіцца на гутарку а 9-й гадзіне. Што прыкладна чакала, я здагадваўся. Тыдні тры перад тым зьявіўся артыкул «Не магу паступіцца прынцыпамі», які настойліва раілі перадрукаваць рэспубліканскім газэтам. У мяне з прынцыпамі было заўсёды ня надта, а ў гэтым выпадку ўвогуле дрэнна. На прыём я йшоў без усякага настрою. Інструктары выскоквалі з гэтага кабінэту зь мікраінфарктамі. Рэдактараў выносілі без пасадаў. Расказвалі, там двойчы пачыналіся заўчасныя роды. Загадчыка не было. Сакратар-машыністка патлумачыла, што ён «на пятым паверсе» (там сядзелі сакратары ЦК), і прапанавала пачытаць сьвежыя газэты. Я pasrap нуў «Правду»: на ўсю паласу быў зьмешчаны вялізны артыкул. Стаў чытаць і пачаў падскокваць на крэсьле: адна частка партыі давала ў хвост і ў грыву другой, ленінградзкага хіміка разьбіралі на пэрыядычныя элемэнты! Сакратарка глядзела на мяне як на вар’ята. Настрой зьмяніўся на 180 градусаў. Я зь нецярпеньнем чакаў гутаркі. Загадчык прыйшоў задумліва-пануры. На яго стале ляжаў другі экзэмпляр газэты, пакрэсьлены яшчэ болып густа, чым мой рукапіс. Дыскусія прайшла без натхненьня. Беспрынцыповы артыкул друкавалі ў некалькіх нумарах, лісты чытачоў завалілі ўвесь стол. Між тым я ўсё больш адчуваў сябе ізгоем. Мяне запрасілі на работу ў папулярную ўсесаюзную маладзёжную газэту, але беспартыйнага ўзяць адмовіліся. Пасьля выклікалі ў Маскву на гутарку да рэдактара самага перабудовачнага штотыднёвіка — прапанавалі быць іх уласным карэспандэнтам. — Рыхтуйся, станеш нацыянальным героем, — паблажліва хлопаў той па плячы. Без партбілета героем стаць не ўдалося. Партыя перабудоўвалася безь мяне. Знаёмых дысыдэнтаў аднаўлялі ў шэрагах. Рэвалюцыйнае паскарэньне праносілася міма. Калегі змаўкалі пры маім зьяўленьні. У сталоўцы ніхто не пускаў без чаргі. Нават брунэткі пачалі паглядаць зь недаверам. Чаша цярпеньня перапоўнілася, калі мяне аштрафавалі ў аўтобусе. — Ваш білет, — запатрабаваў кантралёр. — Няма, — мусіў прызнацца я. Некаторыя ўжо рыхтаваліся выйсьці з партыі, а я яшчэ не ўступіў. Так працягвацца не магло. Дапамог выпадак. Сяброўка майго суседа загадвала мясным аддзелам у гастраноме каля райкаму. Неяк мы былі разам на дні нараджэньня, і яна гульліва пацікавілася, чаму я ня п’ю. — Беспартыйны, — махнуў рукой знаёмы, — што зь яго ўзяць. — Якія, блін, праблемы, — сказала загадчыца мяснога аддзела. — Давай, на фіг, тэлефон. Праз тыдзень мне сказалі напісаць аўтабіяграфію, запоўніць анкеты, узяць рэкамэндацыі, сфатаграфавацца і падаць заяву. Пачаўся працэс прыёму. Тут будзе дарэчы адступленьне. Аднойчы я патрапіў у далікатную сытуацыю. Другі мой сусед, праваслаўны сьвятар, запрасіў прыехаць да яго ў царкву й дапамагчы зь перакладам — чакалі амэрыканцаў. Справа была на Каляды, у царкве не было дзе стаць, і дэлегацыю правялі на клірас. Духоўныя сьпевы, залатое шытво на філонах і эпітрахілях, салодкі пах ерусалімскага ладану з панікадзіла, сама працяглая і ўрачыстая служба ў перапоўненым храме так падзейнічалі на аднаго з членаў дэлегацыі, што той папрасіўся да споведзі. Пры гэтым высьветлілася, што ён каталік і не спавядаўся ўжо гадоў трыццаць. Сьвятар і грэшнік схіліліся над аналоем — і не зразумелі адзін аднаго. Паклікалі мяне, я пачаў перакладаць, і стала млосна: адкрываліся бездані, да якіх трэцім можа набліжацца толькі Бог. Прыкладна такая ж млосьць ахапіла мяне, калі атрымаў апытальнік для аўтабіяграфіі. Форма ўяўляла сабой найвышэйшае дасягненьне калектыўнага партыйнага розуму. У Амэрыцы, відаць, такую запаўняе кандыдат у дырэктары ЦРУ. Гэты дакумэнт вартьі, каб прывесьці яго цалкам на мове арыгіналу. АВТОБНОГРАФНЯ Я, фамнлмя (для женіцнн в скобках девмчья фаммлмя), ймя й отчество, родмлся (чмсло, месяц м год рожденмя) в (деревня, село, район, город, областьпо современному адммнмстратмвному деленню), нацмональность, соцпальное пройсхожденне. Отец, фаммлня, нмя, отчество, год м место рожденмя, нацйональность, партмйность, образованме, должность н место работы. Прожмвает вместе с матерью (еслм отдельно указать адрес). Мать, фаммлмя (в скобках девмчья фамнлмя), ммя, отчество, должность н место работы. Прожнвает вместе с отцом (еслн отдельно указать адрес). Еслн родйтелм на пенсмм указать последнее место работы м должность. Еслм умерлм указать когда, последнее место работы, где захоронены. 0 родмтелях указать где былн н чем заннмалнсь во время Велмкой Отечественной войны. Семейное положенме. Жена (муж), фамйлня, нмя, отчество (в скобках девмчья фаммлмя), год й место рожденмя, нацнональность, партайность, образованме, должность н место работы. Детм: ммена й возраст. Еслй детм взрослые, то указать фамнлмю (для женіцнн в скобках девнчья фаммлмя), ммя, отчество, год м место рожденмя, нацмональность, партмйность, образованме, должность м место работы, домашннй адрес. Братья м сестры. Указать отдельно каждого: фамнлня (для женіцйн в скобках девнчья фамнлмя), ймя, отчество, год н место рождення, нацмональность, партмйность, образованне, должность н место работы, домашннй адрес. Родственнмкм жены (мужа). Указать отдельно каждого: фамнлпя (для женіцйн в скобках девмчья фаммлня), ммя, отчество, год й место рождення, нацнональность, партмйность, образованне, должность й место работы, домашннй адрес. 0 роднтеляхжены (мужа) дополнмтельно где былм м чем заннмалйсь во время Велмкой Отечественной войны. Когда м что окончйл школа, ПТУ, технмкум м т.д., какую получнл спецмальность н квалмфнкацню по образованмю. Время н место вступлення в ВЛКСМ, № комсомольского бнлета. Трудовая деятельность в хронологмческой последовательностм (должность н место работы), с указанмем прмчнн перехода. Служба в Советской Арммм (когда н в какой частм). Участме в боях по заіцнте Роднны (когда, где). Правмтельственные награды (когда, кем, за что м чем награжден). Последнее место работы й должность. Участме в обіцественной работе, в выборных органах. Прмвлекался лм к ответственностм дмсцмплннарной, партмйной н судебной (когда, кем, за что, какме взысканмя ммел нлн ммеет). Прмвлекалнсь лн к суду родственннкм (кто, когда, за что, внд наказанмя). Был лм за граннцей (когда, где, прмчмны). Былн й есть лн родственнмкн за граннцей (где, прнчмны). Незразумела, як з такой анкетай партыя магла праваліцца, рассыпацца і разьвеяцца па ветры. Праўда, некаторыя памылкова лічылі, што якраз з прычыны падобных анкетаў авангард і ляснуўся. Гэта тэорыя. А на практыцы сваякі за мяжой у мяне былі. Больш таго, я мог за мяжой нарадзіцца і ўступіць, напрыклад, у капіталістычную партыю ЗША. Пасьля першай сусьветнай мой дзед з братам паехалі на заробкі ў Амэрыку. Брат там ажаніўся, нараджаў дачок, якія шлюць паштоўкі з Бостану і Нью-Ёрку. У самым канцы 80-х, калі памякчэла, я выбраўся да іх у госьці. Наведаў таксама Вэрмонт, даехаў да Кэвэндыша, дзе жыў Салжаніцын. Сфатаграфаваўся побач з сур’ёзнай аб’явай на дзьвярах мясцовай крамы: «Мы не даем даведак пра Аляксандра Салжаніцына. He пытайпеся — страляем». Зь мясцовай пошты паслаў картку ў Менск сябру, дэпутату парлямэнту: маўляў, разам з нобэлеўскім ляўрэатам дыхаю вольным паветрам Кэвэндыша, чаго й табе жадаю. Паштоўка ідзе дагэтуль. Я потым экспэрымэнтаваў: з Вэнэцыі, Рыа-дэ-Жанэйра, Брусэля пасылаў яму на адрас Вярхоўнага Савету эратычныя паштоўкі — усе даходзілі. А прысьвечаная дыхальным практыкаваньням у Вэрмонце не дайшла.