КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
Хвала імоц завабілі цябе, Імпэрыя тваё падбіла сэрца. Прафэсар усьміхнуўся, не растуляючы доўгіх вуснаў. — Га? Ах ты, задрыпаная Рымская імпэрыя! — сказаў Майлс Кроўфард. Ён узяў папяросу з адчыненага партсыгара. Лэнэхан, прыкурыўшы яму хуткім плаўным рухам, сказаў: — Ціха! Мая новенькая загадка! — Imperium romanum\ — мякка сказаў Дж. Дж. О’Молай. — Гучыць болып шляхетна, чымсьці брытанская або брыкстанская. Словы нейк нагадваюць алей, які падліваюць у агонь. Майлс Кроўфард гвалтоўна выпусьціў у столь першы струменьчык дыму. — Гэта так, — сказаў ён. — Мы й ёсьць той алей. Ты ды я — алей у агонь. I шанцаў у нас яшчэ менш, чымсьці ў сьнежнага шарыка ў пекле. ВЕЛІЧ ДАЎНЯГА РЫМУ — Пачакай хвілінку, — сказаў прафэсар МакХ’ю, падымаючы два спакойныя кіпцюры. — Нельга сябе зводзіць словамі, гучаньнем слоў. Мы думаем пра Рым, імпэрскі, імпэратарскі, імпэратыўны. 5Рымская імпэрыя (лац.). Ён перавёў дых і красамоўна распасьцёр рукі, што вылазілі з абтрапаных і забруджаных манкетаў: — Якая ж была іхняя цывілізацыя? Разьлеглая, пагаджаюся: але й паскудная. Сіоасж: сьцёкі. Жыды на пустыні або на вяршыні гары казалі: Добра быць піут. Збудуйма ахвярнік Ягове. A рымлянін, як і ангелец, што йдзе ягоным сьледам, прыносіў з сабою на кожны новы бераг, куды ступала ягоная нага (на наш бераг яна ніколі не ступала), адно сваю апантанасьць кляакай. Стоячы ў сваёй тозе, ён азіраўся навокал і казаў: Добра быць тут. Пастаўма ватэрклязэпі. — Які адпаведна з гэтым будавалі, — сказаў Лэнэхан. — Нашы колішнія старажытныя продкі, як чытаем у першым разьдзеле кнігі Піцьця, мелі схільнасьць да цякучай вады. — Яны былі джэнтльмэнамі прыроды, — прамармытаў Дж. Дж. О’Молай. — Але мы маем таксама рымскае права. — I Понцкі Пілат ягоным прарокам, — адклікнуўся прафэсар МакХ’ю. — А вы чулі гісторыю пра першага лорда скарбовай управы Полса? — спытаўся Дж. Дж. О’Молай. — Быў прошаны абед у каралеўскім універсытэце, усё йшло як па масьле... — Найперш мая загадка, — перапыніў Лэнэхан. — Вы гатовыя? 3 калідору ўвайшоў містэр О’Мэдэн Бэрк, высокі, у прасторным шэрым з донэгалскага туіду. За ім Стывэн Дэдал, здымаючы на хаду капялюш. — Entrez, mes enfants!6 — усклікнуў Лэнэхан. — Я суправаджаю просьбіта, — мілагучна прамовіў містэр О’Мэдэн Бэрк. — Маладосьць, кіраваная Досьведам, наведвае Розгалас. — Як маецеся? — сказаў рэдактар, працягваючы руку. — Заходзьце. Ваш родзіч выбыў толькі што. * ? ? ? Лэнэхан зьвярнуўся да ўсіх: — Увага! Якая опэра найпрыгажэй кульгае? Падумайце, прадумайце, прыдумайце, адкажэце. Стывэн падаў машынапісныя лісткі, указваючы на загаловак і подпіс. — Хто? — спытаўся рэдактар. Спод адарваны. 6Уваходзьце, маедзеці! (франц.). — Містэр Гэрэт Дызі, — адказаў Стывэн. — Той стары блуднік, — сказаў рэдактар. — А хто адарваў? Яго напёрла, ці што? Пад лётным ветразем, ад поўдню, Дзе ійторм задзьмуў у трубы, Плыве вампір з абліччам бледным Губамі ўпіцца ў губы. — Добры дзень, Стывэн, — прывітаўся прафэсар, падыходзячы да яго й зіркаючы цераз плячо. — Яшчур? Ці ты стаў..? Быкамбратэрскім бардам. КАЛАТНЯ Ў ШЫРОКА ВЯДОМЫМ РЭСГАРАНЕ — Добры дзень, сэр, — адказаў Стывэн, чырванеючы. — Гэта ня мой ліст. Містэр Гэрэт Дызі мяне прасіў... — О, я зь ім знаёмы, — сказаў Майлс Кроўфард — і зь ягонай жонкай бываў знаёмы. Другой такой заедлівай бабы сьвет яшчэ ня бачыў. У яе то быў несумненны яшчур, дальбог! Таго вечару, калі яна плюхнула крупнікам афіцыянту ў ’’Зорцы й Падвязцы”. Ого! Жанчына прынесла з сабою грэх у гэты сьвет. За Алену, зьбеглую жонку Мэнэлая, грэкі дзесяць гадоў. О’Рорк, прынц Брэфні. — Ён удавец? — спытаўся Стывэн. — Але, саламяны, — адказаў Майлс Кроўфард, прабягаючы вачыма машынапіс. — Імпэратарскія коні. Габсбург. Ірляндзец уратаваў яму жыцьцё на бастыёнах Вены. He забывайцеся! Максыміліян Карл О’Донэл, граф фон Тырконэл у Ірляндыі. Цяпер паслаў свайго насьледніка, каб той прывёз каралю тытул аўстрыйскага фэльдмаршала. Калі-небудзь яшчэ будзе з гэтым клопат. Дзікія гусі. О так, кожны раз. He забывайцеся пра гэта! — Пытаньне тут, ці не забыўся пра гэта ён? — ціха сказаў Дж. Дж. О’Молай, круцячы ў руках прыціск-падкову для паперы. — Ратаваньне прынцаў — гэта занятак за дзякуй. Прафэсар МакХ’ю павярнуўся да яго. — А калі не? — спытаўся ён. — Я вам скажу, як яно было, — пачаў Майлс Кроўфард. — Аднаго разу той мадзяр... ПРАПАШЧЫЯ СПРАВЫ УЗГАДВАЕЦЦА ШЛЯХЕТНЫ МАРКІЗ — Мы заўсёды заставаліся верныя прапашчым справам, — сказаў прафэсар. — Посьпех для нас абазначае пагібель розуму й фантазіі. Мы ніколі не былі верныя людзям посьпеху. Мы ім прыслужваем. Я вучу крыклівай лацінскай мовы. Я гавару на мове расы, у якой вяршыняй думкі быў афарызм: час ёсьць грошы. Матэрыяльнае панаваньне. Dominus! Пан! А дзе духоўнасьць? Пан Езус. Пан Солсбэры. Канапа ў клюбе ва УэстЭндзе. Але грэкі! КЮРЫЕ ЭЛЕЙСАН!7 Сьветлая ўсьмешка праясьніла ягоныя вочы ў цёмнай аправе, падоўжыла ягоныя доўгія вусны. — Грэкі! — паўтарыў ён. — Кюрыёс? Зіхоткае слова! Галосныя, якіх ня ведаюць сэміты й саксы. Кюрые! Прамяністасьць розуму. Я павінен быў вучыць грэцкай мовы, мовы інтэлекту. Кюрые элейсан! Будаўнікі клязэтаў і кляакаў ніколі ня стануць панамі нашага духу. Мы васальныя насьледнікі каталіцкага рыцарства Эўропы, якое пайшло на дно пры Трафалгары, і каралеўства духу, не imperium, якое патанула разам з атэнскім флётам пры Эгаспатамах. Так, так. Яны патанулі. Пір, зьведзены варажбою, учыніў апошнюю спробу павярнуць лёс Грэцыі. Верны прапашчай справе. Ён адыйшоўся да вакна. — Яны заўсёды йшлі ў паход, — прамовіў містэр О’Мэдэн Бэрк змрочным голасам, — і падалі ў бітвах. — Буугуу! — ціхутка заплакаў Лэнэхан. — Дастаў цэглай пад канец таго спэктаклю. 0 бедны, бедны, бедны Пір! Потым ён пачаў шаптаць Стывэну на вуха: ЛІМЭРЫК ЛЭНЭХАНА Вучоны муж МакХ'ю, што з Тыпэрары, Ha нос чапляў у чорным акуляры. Але наогул, не сакрэт, Яму ў вачох деаіўся сьвет, I бачыў ён свой сумны нос у пары. 7Госпадзе, зьлітуйся! (грэц.). 8Госпад; спадар (грэц.). У жалобе па Салюстыю, як кажа Маліган. У якога маці здохла. Майлс Кроўфард запіхнуў лісткі ў кішэню. — Гэта падыйдзе, — сказаў ён. — Астатняе прачытаю пасьля. Усё будзе ў парадку. Лэнэхан выцягнуў рукі ў жэсьце пратэсту. — А што з маёй загадкай? — сказаў ён. — Якая опэра найпрыгажэй кульгае? — Опэра? — азагадкавеў сфінксападобны твар містэра О’Мэдэна Бэрка. Лэнэхан задаволена абвясьціў: — ’’Ружа Кастыліі”. Уцямілі? Ружа, кастыль. Гі! Ён лагодна пырнуў містэра О’Мэдэна Бэрка пад селязёнку. Містэр О’Мэдэн Бэрк зграбна падаўся ўзад, усьпёрся на свой парасон і зрабіў выгляд, нібыта задыхаецца. — Памажэце! — выдыхнуў ён. — Адчуваю моцную слабасьць. Лэнэхан, прыўзьняўшыся на пальчыкі, пачаў шпарка абвейваць ягоны твар шастлівымі лісткамі. Прафэсар, вяртаючыся на месца ўсьцяж падшывак, лёгка крануўся рукою свабодна павіслых гальштукаў Стывэна й містэра О’Мэдэна Бэрка. — Парыж, колішні й сёньняшні, — сказаў ён. — Вы выглядаеце, як камунары. — Як тыя малойцы, што ўзарвалі Бастылію, — сказаў Дж. Дж. О’Молай зь мяккай іроніяй. — Ці, можа, гэта вы прыстрэлілі генэрал-губэрнатара Фінляндыі? Мяркуючы па выглядзе, вы б маглі пайсьці на такое. Генэрала Бобрыкава. OMNIUM ПАКРЫХУМ — Мы яшчэ толькі зьбіраліся, — сказаў Стывэн. — Скупішча ўсіх талентаў, — сказаў Майлс Кроўфард. — Юрыстыка, старажытныя мовы... — Скачкі, — уставіў Лэнэхан. — Літаратура, журналістыка. — А калі б быў Блюм, — сказаў прафэсар, — тады й рафінаванае мастацтва рэклямы. — I мадам Блюм, — дадаў містэр О’Мэдэн Бэрк. — Муза сьпеву. Улюбёнка Дубліну. Лэнэхан гучна кашлянуў. — Агм! — сказаў ён моцна сьцішаным голасам. — Сьвяжок глытага паветра! Я прастудзіўся ў парку. Брама была адчыненая. ВЫ ГЭТА МОЖАЦЕ! Рэдактар паклаў Стывэну на плячо нэрвовую руку. — Я хачу, каб вы напісалі што-небудзь для мяне, — сказаў ён. — Што-небудзь з задзёрам. Вы гэта можаце. Я па твары бачу. У слоўніку маладосьці... Па твары бачу. Па вачох бачу. Лянівы абвялы малы камбінатар. — Яшчур! — выкрыкнуў рэдактар з пагардай. — Вялікае зборышча нацыяналістаў у Борыс-ін-Осары. Спрэс лухта! Публіку трэба агламазьдзіць! Дайце ім нешта з задзёрам. Устаўце туды нас усіх, ядры яго ў душу. Айца Сына й Сьвятога Духа й Гаўняка МакКарты. — Мы ўсе можам паднесьці спажывы для розуму, — сказаў містэр О’Мэдэн Бэрк. Стывен падняў вочы на дзёрзкі й няўважлівы пагляд. — Ён хоча вас уцягнуць у журналісцкую хэўру, — сказаў Дж. Дж. О’Молай. ВЯЛІКІ ГАЛАХЕР — Вы гэта можаце, — паўтарыў Майлс Кроўфард, заціскаючы далонь у кулак дзеля большага ўражаньня. — Пачакайце хвілю. Мы паралізуем Эўропу, як пагаворваў Ігнацыюс Tanaxq), калі ён бадзяўся й рабіў маркерам на більярдзе ў гатэлі ”Кларэнс”. Галахер, вось гэта быў журналіст. Вось было пяро. Ведаеце, як ён здабыў сабе ймя? Я вам скажу. Самы бліскучы ўзор журналісцкай кар’еры з усіх нам вядомых. Было гэта ў восемдзесят першым, шостага траўня, час непераможных, забойства ў парку Фінікс, думаю, вас тады яшчэ на сьвеце не было. Зараз вам пакажу. Ён рушыў паўзь іх да падшывак. — Вось пагляньце, — сказаў ён, абарочваючыся. — ”НьюЁрк Уорлд” заказаў спэцыяльны па тэлецэафе. Прыгадваеце тое? Прафэсар МакХ’ю кіўнуў. — ”Нью-Ёрк Уорлд”, — гаварыў рэдактар, набіраючы запалу й перасоўваючы саламяны капяліош на патыліцу. — Дзе ўсё здарылася. Тым Кэлі, дакладней кажучы, Кавана, Джо Брэды і ўсе астатнія. Дзе Казьліная Скурка кіраваў коньмі. Увесь маршрут, разумееце? — Казьліная Скурка, — адазваўся містэр О’Мэдэн Бэрк. — Фіцхарыс. Кажуць, што цяпер ён трымае той прытулак рамізьніка каля Батскага мосту. Холахан мне казаў. Ведаеце Холахана? — Хоп і налі яшчэ раз, гэта той? — спытаўся Майлс Кроўфард. — I бедачына Гамлі таксама там, так ён мне казаў, пільнуе каменьне для гораду. Начны вартаўнік. Стывен, зьдзіўлены, адвярнуўся. — Гамлі? — спытаўся ён. — Што вы кажаце? Ці ня той, што сябруе з маім бацькам? — Кіньце таго Га.млі! — выкрыкнуў раззлаваны Майлс Кроўфард. — Хай пільнуе гарадзкое каменьне, каб яму не ўцякло. Гляньце сюды. Што зрабіў Ігнацьпос Галахер? Зараз вам скажу. Геніяльнае натхненьне. Тэлеграфаваў адразу. Маеце ’’Ўіклі Фрымэн” ад 17 сакавіка? Добра. Бачыце гэта?