КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
1 comment innerika: «гм..штось знаёмае..=) прыехала ва Уладзівасток, шмат гадзін правяла з ноўтам у кавярні, проста робячы выгляд, што гляджу найцікавейшае кіно=)». 56. Ну, падобны мастацкі дом «Tacheles» да клаакі! Гэта бясспрэчна так! Яна булькае і бурбуліцца чалавечай субстанцыяй! За антуражам поўнага жабрацтва «Tacheles»-a хаваюцца вялізныя грошы, што збіраюцца тут у маленькія лужыны, якія ўтвараюць ручаінкі, якія ў сваю чаргу аб’ядноўваюцца і ствараюць рэкі. Гэтыя рэкі — нябачныя для абывацельскага вока — чорныя і таямнічыя. Воды нагадваюць гадзюку, якая ціха запаўзае ў ваш ложак, джаліць і знікае. Кла-а-а-ака — таксама вадзяны кло-о-оп! 57. Інтэрнэт — гэта, вядома, монстр. Раздумваць, дзеля чаго ён нарадзіўся і што... і на чым яго смажыць, я не буду. Думаю, што і так версіяў наконт гэтага процьма. Я хачу сказаць пра набалелае. Пра фурункулы, якія павыпаўзалі на маім белым целе! Пра гемарой, які ўпрыгожыў мяне сваёй аўрай! Пра німб у выглядзе галаўных боляў! Пра экзатычную страву ў выглядзе свербу ў страўніку! Забярыце ў мяне Інтэрнэт і пасадзіце ў клетку! Бо інакш я падохну ад гэтых электронных наркотыкаў! Буду жывым блогам! У мяне ўжо замест вачэй файлы! Бо я ўжо не выходжу з «Sana™»... Я тут амаль пасяліўся! He будзе маіх маляваных шэдэўраў! He будуць залатыя кіпцюры піянера Васі перапаўзаць па зялёных спінках вусякоў! He будзе паўночнага ззяння над Берлінам! Бо Сафа Бурштын сядзіць каля кампутара, сядзіць у «Запаце»! ЁН — У ЭЛЕКТРОННАЙ КЛЕТЦЫ! А-а-а-а-а!!!!!!! Хачу жыць, як італьянскі кампазітар Джаакіна Расіні! Яго пазбаўлялі свабоды дзеля мастацтва! Зачынялі на тры дні ў каморы, і ён ствараў шэдэўр!!! 58. У Беларусі пасля 35 гадоў, калі ты не ажаніўся — стары конь, якога хочуць пусціць на кілбасу. Ты шукаеш выратавання. Капытамі стукаеш, бегаеш вакол цэнтральнага саркафага. Іржэш. Вока ператвараеш у ваўчок. Але ўсё марна — тут ты ўжо анікому не патрэбны... Хаця не — хлушу. Патрэбны. Бачыш, на лапіку ля маўзалея стаіць засохлая кашчавая бабулька з нажом?.. Вось яна і хоча, каб ™ пабраўся з ёй шлюбам. У 35 гадоў у Беларусі трэба мець ужо ўсё, бо калі не цяпер — тады ніколі... У Нямеччыне, наколькі я разумею, сітуацыя кардынальна іншая... Там на кілбасу пускаюць або зусім маладых, якія толькі вылузаліся са шкарлупіння, альбо нямоглых афіцэраў запасу Першай сусветнай, у якіх ужо капыты пачынаюць адвальвацца (калі такія засталіся). Адзін састарэлы беларускі хлопец, апрануты ў маскарадны гарнітур нямецкага бровара, казаў мне, гледзячы ў вочы: «Сафа, ты яшчэ не конь і не певень... Зелена, молада... Табе яшчэ расці і расці!.. Я вось нядаўна ажаніўся... I мяне толькі ўчора пачалі называць на «вы», бо ўчора быў мой дзень народзінаў і мне споўнілася трыццаць пяць гадоў!» Ён ганарліва выталупліваў бульбяны чырвоны нос і ўсміхаўся, быццам свежанароджанае дзіцятка. Я глядзеў на эмігранта і думаў пра маладзільныя яблычкі, што ляжалі на ягонай залатой талерцы. Яны пузаціліся сокам ветэранаў і смехам інвалідаў, пускалі водар светлых бабулек і свяціліся луской мёртвых рыбаў... 4 comments neuroludziel: «Здаецца, часьцей іх называюць не старымі канямі, а шарпеямі ці старымі пердунамі, зь якіх парахня сыплецца. Але насамрэч старасьць і сьпеласьць 2 розныя катэгорыі. У Нямеччыне сапраўды інакш. Але і тут мужчыны не пазбаўлены сіндрому, што яны мусяць быць паспяховымі, мець добрую стабільную працу, сталую дзяўчыну, якой праз 2.5 гады зробіш прапанову і ажэнісься (абвянчаесься) праз 4. Мужчыны прызвычайваюцца значна мацней за жанчын да сытуацыі-занятку-чалавека...» lidiafederica: «Я часта раздумваю над гэтым. У нас у Італіі нармалёвым узростам, каб ажаніцца, стаў 30. Мужчыны — нат 35. Я ведаю шмат каго, хто ў 34 думае, што пакуль рана, каб ажаніцца, і трэ яшчэ зарабляць грошы ці проста гуляць. Для жанчын гэта нармалёва — 27 — 33. А ў вас там сапраўды па-іншаму. У мяне знаёмыя жанатыя й у іх сын, а яму 25 і ёй 23. Але, можа быць, у вас лепей. А прабачце: што значыць «ставіць на кілбасу»? Дзякуй». olga kostenko: «Не все так трагнчно Все завнснт от человека некто себя уже н в 20 лет чувствует старым н не начто не способным а некоторые н в 35 еіцё как в 15 по-разному жнзнь пестра». zyravina: «...для незадаволеных жыццём і адно адным дзядзек і цёцек ты стары конь, бо не жывеш «пачалавечаскі», не стварыў сям’ю і не напладзіў дзяцей... Але колькасць не заўсёды ёсць якасць. Дык мо лепей стары конь, чым незадаволены жыццём, альбо, што яшчэ горш, абыякавы да жыцця мужык? Тым больш на любога каня яздок знойдзецца)))». 59. Кожнае месца мае свае асаблівасці. Сваю махру і аксаміт. Паўсюдна ляжыць таямніца і экзотыка. Варта толькі пастарацца разгледзець тое, што прыхаванае ад вачэй абывацеля. Вось звычайнае дрэва. Дуб. Але прыгледзься! Яно нагадвае капітана, які махае рукой і паказвае шлях вандроўнікам. Вунь вялікая галіна, падобная да магутнай рукі!.. А тое лісце — нібы фуражка. Прыслухайся. Чуюцца крыкі матросаў, грукат якара, плёскат далёкіх хваляў... Але азіраешся — няма мора. Некалькі хатак і замест капітана — дуб. А так добра прымроілася... А калі вы нічога не зразумелі ў вышэйпрыведзеных радках — колькасць дубоў істотна павялічваецца на планеце Зямля. 60. У горадзе неба маленькае, накшталт кавалка кавуна. Нешта жаўцее, нешта сінее, нешта чырванее. За хмарачосамі і не разгледзець. Самалёт праляціць — струну нацягне паміж дамамі. Крумкачы і галубы як семкі — не больш за тое... А ў полі неба ахоплівае напоўніцу. Раскінуў рукі — і адчуваеш сябе вялікай птушкай. Калі без аблокаў — дык, здаецца, даеш нырца ў мора. А калі яшчэ аблачынкі напаўзуць — значыць, бяры лыжку і еш гэтыя малочныя салодкія шарыкі. Пра неба можна пісаць да бясконцасці. Яно для жывапісца як новае палатно. Махнуў пэндзлем — і фарба разляцелася ў пэўным кірунку. Гэта тое, ад чаго не стамляешся. Можна пісаць пра хмары, навальніцы... і г. д. Дык пра што я? Люблю мастацкія і літаратурныя пленэры, што адбываюцца на прыродзе, — там неба нібы аэрадромнае поле. I калі звініць вецер і ты стаіш, узняўшы галаву дагары, здаецца, што вакол на гэтым свеце нікога няма... 3 comments zdyht: «увосень неба паболела :)». safabursht: «у Менску?))» z dyht: «не, гэта Віцебск, проста праз восеньскія дрэвы яно праглядаецца лепш :)». 61. Птушкі ў Берліне не пужаныя. Людзей амаль не палохаюцца. Нерухомыя качкі знешне нагадваюць парцалянавыя статуэткі. Часам, вядома, яны падымаюць свае азадкі і ідуць на лапках... Берлінскія качкі ядуць з рук. Але здзіўляе не гэтае нахабства. А тое, як гэтая рознапёркавая брація можа есці абы-што. Купленыя ў бліжэйшым міні-маркеце сасіскі падабаюцца ім не менш за хлеб. Больш за тое: пакаштаваўшы мяснога, яны патрабуюць яго зноўку. Так і хочацца абазваць іх канібаламі. Ці больш дакладна — гэта павінна гучаць так: качкаеды, качкаедкі... comment lenkOyan: «Неяк у маладзенькія гады працавала я летам на цяжкой працы. I аднойчы нас адпусцілі амаль у 12 дня, не было працы. А ссабойка, зразумела, некранутая. Ну, мы паехалі ў раён Дынама і селі там на зэдлік рэлаксаваць на сонцы. I пачалі кідаць галубам ды вераб’ішкам кавалачкі батона. У выніку яны з’елі ўсе нашыя запасы хлеба. To біш складовыя часткі бутэрбродаў трох чалавек. Далей — болей. Яны злопалі з тых самых бутэрбродаў усю кілбасу (!) а потым шакаладку О_о. Птушкі, прычым штук 15, злопалі ссабойку траіх чалавек. Алес». 62. Зрэшты, у Менску, як і ў Берліне, жывуць жоўтыя карлікі, якія выходзяць на шпацыр выключна ўначы. (Але, вядома, бываюць выключэнні з правілаў.) Аднак у Нямеччыне яны жывуць у норах разам з пацукамі, а ў Беларусі туляцца ў паркавай зоне. Адкуль такая інфармацыя? Варта часцей гуляць а трэцяй ночы. Менавіта тады тое брыдоцце і выпаўзае на паверхню. А калі не верыце, тады каўтніце перад начной вандроўкай нечага моцнага. Мо рому якога. I тады абавязкова да вас прыйдуць жоўтыя карлікі. У Менску вы іх знойдзеце ў паркавай зоне... У Берліне — у адным з бараў на Фрыдрыхштрасэ. (Можна на іх натыркнуцца і ў майстэрнях дома мастакоў «Tacheles».) У карлікаў жоўтыя цытрынавыя пысы, вочы нібы гнілыя аранжыкі і вусны нагадваюць леташнія мухаморы. I ад іх моцна смярдзіць пратухлайрыбай! Бэ-э-э-э!!! 63. У дзяцінстве бабуля казала мне: «Любі сваіх ворагаў». I я люблю. Бо яны цябе бясплатна піяраць. Ствараюць вакол цябе арэол неўміручасці. Зрэдчас прыдумляюць пра цябе тое, што ты не дадумаў альбо пасаромеўся дадумаць. Часам ворагі нагадваюць не лайно, якое чапаць нельга, а святочны торт, які гэтак прыемна секчы кухонным нажом. Праўду сцвярджаюць: самы смачны менавіта забаронены плод. Хаця некаторыя суб’екты не цягнуць ні на першае, ні на другое, а хутчэй — на трэцяе. Гэтае апошняе падобнае... да кабачкоў! Так — да лысых жоўтых распухлых кабачкоў! Яны не смярдзяць, не адштурхоўваюць і не выклікаюць апетыту. Іх выгляд патрабуе абыякавасці. Гы. comment zdyht: «Ідэя: трэба паралельна з фрэнд-стужкай заводзіць worst-стужку, ворагавую :)». 64. Калісьці каля «Tacheles»-a была цэлая афрыканская вёска. Мастак Саід, увесь у бомках і бранзалетах, як наглядальнік, абыходзіў дзіўныя хібары, потым выцягваў з-пад звярыных скураў вялізны тамтам і распачынаў нешта шаманскае. Фрыдрыхштрасэ закручвалася ў махровую какафонію. Берлінцы і турысты застыгалі на месцы быццам загіпнатызаваныя. Здавалася, і пякучае афрыканскае сонца ненадоўга пералятала на берлінскія вуліцы. Думалася, што так будзе адбывацца вечна. «Тахелес» — афрыканская вёска — Саід. Але не — аднойчы Саід памёр... ці то ад СНІДу, ці то ад тугі па далёкай афрыканскай радзіме... I на месцы вёскі праз пэўны час заззяла Марыянская ўпадзіна. Потым яна пачала змяншацца да памераў сметніцы, якую ў рэшце рэшт праглынулі новыя хмарачосы. Але, як мне здаецца, у адным са склепаў «Tacheles»-a дагэтуль стаіць драўляная фігурка, выразаная Саідам... 65. He ведаю, як у вас... А мне з бадуна хочацца жанчыну... Дзікі сперматаксікоз. Поўзаеш па ложку, нібы цябе б’юць бізуном. Выкручваешся. Накладваеш на твар потныя грымасы. У такія хвіліны думаеш пра свае шаснаццаць гадоў. Згадваецца, як ты сядзіш за партай і раптам разумееш, што ўзбуджаны... Што хочаш выкладчыцу. Што ейныя ножкі табе даспадобы... А ейная прамова цябе не цікавіць... да дупы. Глядзіш на маладую выкладчыцу рускай мовы і літаратуры і думаеш, што яна нагадвае вылаўленую рыбіну... Якая нічога не кажа, а толькі разяўляе рот. Потым думаеш, што яна нагадвае антычную статую... Адчуваеш, як твае нагавіцы запаўняе гарачы цыліндр. Глядзіш на выкладчыцу і ўяўляеш, як цалуеш ейную мармуровую шыю, як прапаўзаеш вейкамі па твары... «Сафа! Вы мяне слухаеце?!! Дзе вы там лунаеце? Паўтарыце, што я казала!»