КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
ва, а на ім пару дзесяткаў сяброў-калабкоў. Матляюцца балабушкамі, выпучваюць пузы і языкі паказваюць... I дзе ў іх выхаванне ? Жах. Я гляджу на гэтыя апухлыя пысы і разумею, што не схаваюся ад іх. Ляснулася мая праца над раманам і карцінамі. Прычым моцна і надоўга! Зараз віно пойдзе сухое чырвонае. Там, глядзіш, і да грапы дабяруцца. Яшчэ і півам шліфануцца. I здароўю прыйдзе поўны абзац. Пётра Парабэлум пераконваў, што ягоныя продкі выйшлі з нямецкіх прастораў. Напэўна, гэта праўда. Столькі піць нельга! 116. [Я ляжу, а рука запісвае словы зялёнага. Каго? Брата па розуму] 117. Неяк вычытаў у Нэце, што большасць бяздарных твораў пішуцца на тэму алкаголю... 85 % (цікава, адкуль узяліся такія лічбы?). I думаю: ці гэта ідыёты прыдумалі такую статыстыку, ці то бяздарныя аўтары хочуць быць падобнымі да В. Е., Э. X., А. Д. і г. д.? Можна згадаць процьму таленавітых аўтараў і твораў (і безліч няздарных), дзе тэма алкаголю была ледзь не цэнтральнай. Выснова: статыстыка — рэч храновая! А творы пра алкаголь яшчэ горай! Алкаголь лепш у чыстым выглядзе! У шклянцы былі чатыры вокі, кожнае свайго колеру і настрою (настою). Вадкасць, што абмывала гэтыя марскія караблі, патыхала водарасцямі. 118. [«А, — думаю я несвядома, — пляваць хочацца на ўсялякіх там зялёных... Аратары...»] 119. Як вядома, літаратары і мастакі многа ўжываюць алкаголю. Ну, прынамсі, у нас у Беларусі. А ўяўляеце — сумясціць у сабе літаратара і мастака? Гэта ж даводзіцца браць чарку за дваіх!.. Тут ніякая пячонка не вытрымае. Ператворыцца яна ў адбіўную грушу. — Вып’ем за адбіўную грушу! Нагбом! 120. [Калі ж гэта скончыцца?..] 121. Стаяць мае сябры побач маладымі апалонамі. Усміхаюцца белымі зубамі. Паказваюць пругкія цягліцы. Размаўляюць паміж сабой на розных мовах. Толькі я прысеў, трымаюся за сэрца. He разумею нічога. Калупаюся ў чорных зубах. Блішчу лысінай, як більярдны шар. Вусны надзьмуў. У галаве грошы падлічваю. Верш пішу. I думаю, што трэба купіць самавар і схадзіць на рыбную лоўлю. 122. [He кемлю. Пішу. Дэкламую. Вершы? He ведаю. П’ю] 123. Напрыканцы кастрычніка файна стаяць у Берлінскім парку і піць каву... Падаюць жоўтачырвоныя лісцікі... I вось адзін выпадкова злавіраваў у чорны аксаміт кавы... Халодна, з рота ідзе пара... Але ў руках ты трымаеш цёплага монстрыка... Маленькімі глыткамі ты яднаешся з гэтым восеньскім холадам... Здаецца, што падаюць не лісцікі, a праносіцца жыццё... А часам здаецца, што жыццё захлынулася ад стомы і спынілася... Восеньскае жэле... А вунь сярод дрэваў паплыла фігура рамантычнай дзяўчыны... Патанаю... Я восеньскі маньяк. 2 comments zyravina: «Восеньскія лісцікі паміж старонкамі старой кнігі — спроба спыніць час, зафіксаваць ней- кую падзею, пах, адчуванне... Пройдуць месяцы, і раптам са старонкі фаліянта вылеціць ужо не ружовы — цёмны лісцік. I нечакана на цябе патыхне кавай з Берлінскага парка». lenakaput: «Напрыканцы кастрычніка файна стаяць у парку Горкага і піць гарэлку... Падаюць жоўта-чырвоныя лісцікі... I вось адзін выпадкова злавіраваў у белы вэлюм гарэлкі... Халодна, з рота ідзе пара... Але ў руках ты трымаеш пякучага монстрыка... Вялікімі глыткамі ты яднаешся з гэтым восеньскім холадам... Здаецца, што падаюць не лісцікі, а праносіцца жыццё... А часам здаецца, што жыццё захлынулася ад стомы і спынілася... Восеньскае жэле... А вунь сярод дрэваў паплыла фігура злога міліцыянта... Патанаю... Я восеньская маньячка». 124. [Я ляжу, з рэчаіснасцю сувязі няма, з тым светам быццам таксама... Адно чутно, як нехта пахрапвае... Магчыма, гэта я?] 125. [He — праўда не на дне бутэлькі. Яна каля ейнага рыльца. Там, дзе лётае пух! Ты — не Сафа, не — Напалеон, не — Урфін, не — графін, не — фін! Ты — абарыген, які шпацыруе сярод дрэваў! Потым падае ў восеньскую лістоту і нешта шэпча запаленымі вуснамі пра дзіркакол... як рамантычна... як рамантычна... смакчы... смакчы... тасол...] 126. [Паўсюдна чуваць храп... Храп... Храп...] 127. Перакладчыца кажа, што ў маіх творах многа алкаголю. Яна папярэджвае: «Цыроз пячонкі!» Яна лямантуе: «Ну, колькі можна?!» Яна скарачае мае творы; выразае п’яныя сцэны, ператварае гарэлку — у апельсінавы сок, піва — у квас, віно — у кефір, ром — у сочыва... I вось ужо і самі бутэлькі ператварыліся ў серабрыстых матылькоў. Я пазіраю на гэты працэс з апрычонасцю пацыента. Думаю, што трэба купіць сачок. I таму я — у паласатай піжаме. I таму я — у кедах. I таму я сяджу ў Кракаве на балконе і п’ю піва «Zlaty hrad», разважаючы аб тым, што, можа, раблюся цвярознікам. Хаця б на паперы... 7 comments krywal: «У перакладчыцы шкурны інтарэс — ёй трэба перакласці як мага болей твораў алкаша, пакуль алкаш не здох. I тады яна будзе «тая, што пераклала класіка яшчэ пры жыцці». lenkOyan: «Піце зялёную гарбату. Яна дужа пазітыўная. I матэ. Яно добра ўплывае на творчасць». krywal: « + 1 матэ харошая штука зайшоўу суботу на Камароўку. 3 тысячы за сто грам!» lenkOyan: «Ага, матэ руліць. Але ж мне нешта ў апошні раз нялепшае трапілася, шмат палачак, не асядаюць на дно. Трэба сітца:)» krywal: «я магу прадаць вам сітца новае стылёвае альбо абмяняць на крэсла;)» krywal: ««Фантазія» — моцнае пладова-ягаднае падаваць у плястыку закусваць фікусам». krywal: «кактэйль «Перакладчык» ром, віскі, тэкіла, бярозавы сок, папяровы парасонік падаваць у высокай тонкай шклянцы». 128. [Світанне. Павуцінне фіранак высвечвае кавалкі неба. Як прыемна ўсведамляць, што распачаўся новы дзень. Гэта нічога, што ноч была бурнай. Затое цудоўна. I вам столькі гісторыяў распавёў. Цікава, што я плявузгаў? Хм. Варта пачытаць. Так, а хлопцы і дзяўчаты... Раз, два, тры, чатыры, пяць, шэсць — вось колькі іх! Усе спяць. Усе апухлі. Ад бяссонніцы. Усе мы, людзі творчасці, не спім, а ствараем на карысць народа. Каб ты, чытач, цешыўся. Так, а цяпер трэба пахмяліцца. Выбачайце, спадарыні і спадары, пралетарыі і пралетаркі, але варта за працу. Вось і бабулька згодная, яна паабяцала мне наступным разам дапамагчы.] 129. Mae думкі сапсавала адмарожаная бабулька. Праўда, да гэтага яны былі атручаныя злоўжываннем алкагольных напояў. Так-так, па галаве поўзалі цацачныя экскаватары. Тарахцелі. Тарахцелі. — Штосьці я апухла, — сказала бабулька і пачала адцягваць пальцамі свае адвіслыя шчочкі. — Я цяпер выглядаю як ты. — А пры чым тут я? — абурыўся я. — Ты заўсёды апухлы — многа жарэш. Выглядаеш нібы бульдог, — сказала бабулька і дадала: — Тоўсты ты. — Дзякуй вам, — сказаў я. — Заўсёды паважаў вас за дабрыню. — Паглядзі, якая я была прыгожая, — сказала бабулька і паказала фота з дзяўчынкай узросту Лаліты. Гераіня сядзела на канапе і сексуальна выцягвала маленькую ножку з растапыранымі пальчыкамі. Здавалася, што па фота поўзае сонца і асвятляе пругкія малочныя краявіды. — Ну-у-у, дзеці — наша будучыня, — адказаў я. — Які гэта год? — Гэта было ўчора! — гыркнула бабця. — Я толькі ўчора фатаграфавалася! Я проста сёння замнога выпіла лекаў! — I сапраўды, па ўжыванні лекаў вы не адставалі ад мяне, — пагадзіўся я. Бабулька грэбліва на мяне паглядзела і пайшла прэч. 130. Менскія прашпекты шырокія і роўныя, як узлётная паласа. Прыедзеш з Берліна ці Кракава, ці з якога Сыктыўкара, і зразумееш, што лепшай прыгажосці няма ў свеце! Дыхаецца тут інакш. Цыгара тут не ўстаўляе. Шырокія праспекты патрабуюць чагосьці кшталту «Беламорканала». Усе падабенствы ў свеце да Менска — толькі падабенствы, і нічога болей!.. Ідзеш па вуліцы і разумееш, што гэта не горад кнайпаў. Няма тут масавага рэстараннага псіхозу. Такая раскоша тут не ўстаўляе. Ну, зразумела, можна і тут сярод нешматлікай разнастайнасці вынайсці якую булачную... Мала тут утульных месцаў з утульнымі коштамі на спіртное. Але вось цябе пацягнула нейкая рука... Рука сяброўская, моцная, трывалая, прагная. Рука, пазбаўленая меркантыльнасці і злога намеру. Велічная рука. I вось ён дзе, «наш адказ буржуйству»! Звычайная крама «Прадукты», якая ўваходзіць у нейкую дзяржаўную сеткукрамаў «Семела». У закутку столікі, абцягнутыя штучнай пашараванай скурай — «а-ля постсавецкі гламур». Разнастайная публіка — галодныя студэнты і прагныя людзі з чырвонымі тварамі. I вось ужо на століку побач з табой узрастае горка рудых галёшаў. Гэткія свежавяленыя піражкі. Самыя распаўсюджаныя ў такіх месцах далікатэсы чатырох гатункаў: з бульбай, капустай, тварагом і павідлам. Круглая матрона разагрэе ўсё ў цэлафанавым пакеціку. Куфаль разліўнога — магчыма, «Крыніца 1», і гэтае гумовае шчасце на закуску. Што можа быць лепей? 131. Якія кактэйлі распаўсюджаныя ў менскіх антыгламурных колах? Так бы мовіць, якія алкагольныя прысмакі ў пашане ў раздзяўбайскіх людзей? Га? Вось некаторыя рэцэпты: І.Белы мядзведзь. Гарэлка са смятанай ці кефірам. Разбаўляецца напалову. П’ецца нагбом. Праўда, ёсць яшчэ і варыянты Белага мядзведзя. Так, напачатку робяць Бурага мядзведзя — разбаўляюць гарэлку півам. Бярэцца вялікі піўны куфаль і змешваецца 50 на 50. Потым падчас кожнага тосту адпіваецца чвэрць. Прычым пасля кожнай адпіўкі дадаецца гарэлка. Гэтак чакаюць прыход Белага мядзведзя. Зазвычай да ягонага прыходу мала хто дажывае. Калі ж народ трапіўся трывалы... тады робіцца ў адваротным парадку. Каб зноўку сустрэць Бурага мядзведзя... 2 .Начны дальнабойшчык. Гарэлка і кока-кола. Разбаўляецца напалову. На літр кактэйлю дадаецца 2 — 3 пакецікі распушчальнай кавы. З.Цёця Клава. Бутэлька чарніла (тлумачым для замежнікаў: «чарніла» — танны пладова-ягадны напой, абазваны абразліва чыноўнікамі як «віно») разаграецца на батарэях. П’ецца маленькімі глыткамі. А.Дзядзя Пеця. Бутэлька чарніла газіруецца праз сіфон. (На жаль, сіфоны апошнім часам можна адшукаць збольшага толькі на барахолцы.) З.Бабнік. Чарлік (тое самае, што і чарніла) змешваецца напалову з шампанскім. Пасуюць толькі белыя і жоўтыя чарлікі. Карыстаецца попытам у мясцовых анархістак. 132. [Нічога не памятаю. Амаль. Так — туман. I скрозь яго наплываюць твары... словы... Памятаю — гіпнатызаваў прыгожую армянку. Прывяла дахаты. Распранулася. Выгінаецца. Хоча. Цела пругкае, як спелая сліва. Сарві і з’еш.] 133. — Твой Сафа мне нагадвае Фігара. Жыве паміж еўрапейскімі гарадамі. I, дарэчы, твае постсавецкія спевы пра цуд п’янства — вар’яцтва, — сказала суседская замарожаная бабулька.