КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
Аўтаматычна згенераваная тэкставая версія, можа быць з памылкамі і не поўная.
ложку нізенькага і тоўстага мужчынку. Мужчынка ўстае, пасьміхаецца табе. Апранаецца, напаўзьбянтэжаны. Выходзіць з пакою, а ты за ім, зачараваны. I вось ён ужо ў гасьцёўні, націскае сваімі пульхнымі пальчыкамі на пімпкі пульта, глядзіць спартыўны канал. Футбол, ліга чэмпіёнаў. Калі не забіваюць, ён голасна лаецца, а як гол, дык падскоквае і робіць «хвалю». Пасьля іульні кажа, як у яго перасохла ў роце і як пуста ў ягоным жываце. Яму б цяпер якое сланяня, яшчэ лепей курку, але ж цялячы стэйк — таксама нармуль. Ты сядаеш зь ім у машыну, і вы едзеце ў страўню пад ТэльАвівам, якую ён ведае. Новая сытуацыя моцна турбуе цябе, ты ня надта разумееш, што тут можна зрабіць, а твой цэнтар прыняцьця рашэньняў спаралюшаваны. Падчас зьезду на кальцавую шашу твая рука, бы рука робата, мэханічна пераключае хуткасьці, а мужчынка на сядзеньні побач барабаніць мезенцам зь пярсьцёнкам. На скрыжаваньні Бэйт-Дагон ён апускае шыбу з электрапад емнікам і, падміргнуўшы табе, крычыць маладзенькай салдатцы ў форме, якая галасуе наўзбоч шашы: «Рыбка, мо’ хочаш, каб мы ўдвух пасмажылі цябе як сьлед?» Потым, у той прыдарожнай страўні, вы заказваеце шашлык. Ты мяцеш як у прорву, покуль жывот мала не разрывае, а мужчынка таксама не адстае — смакуе кожны кавалачак і сьмяецца як дзіцятка. I ўвесь час ты пераконваеш сябе, што гэта толькі сон — праўда, дзіўнаваты нейкі, але ж ён хутка скончыцца. Па дарозе назад ты пытаесься, дзе яго высадзіць, a ён удае, быццам ня чуе, ды выглядае пры гэтым досыць жалюгодна. Урэшце ты апынаесься зь ім у сябе дома. Амаль трэцяя ночы. «Усё, я іду спаць», — кажаш ты яму. I ён махае табе на разьвітаньне з пуфа сваёй пульхнай ручкай, працягваючы глядзець Fashion-TV з мадэлькамі на подыюме. Раніцой ты прачынаесься ня спаўшы, жывот бурчыць. А яна ў гасьцёўні, усё яшчэ дрэмле. Пакуль ты прымаў душ, яна прачнулася. Абдымае цябе, прысаромленая, ды й ты сам надта зьбянтэжаны, каб нешта казаць. Час мінае, і вы па-ранейшаму разам. Сэкс адно палепшаў, яна ўжо пасталела, ды й ты не памаладзеў. Раптам ты заўважаеш, што пачынаеш даволі часта ўзьбівацца на гутарку пра дзетак. А начамі ў барах ды клюбах ты і пульхны мужчынка даяце такога фаеру, ажно чэрці выюць. Ён вязе цябе ў начныя клюбы, назвы якіх ты нават ня чуў, і вы там што шалёныя танчыце на сталах і ад шчырага сэрца крышыце посуд. Ён вельмі прыязны, гэты мужчынка. Праўда, зь дзяўчатамі грубаваты: такое часам утне, ажно ня ведаеш, куды схавацца ад сораму. Але ва ўсім астатнім зь ім файна. Калі вы пазнаёміліся, ты ня надта цікавіўся футболам, а цяпер ведаеш усе каманды. I штораз, калі каманда, якая прыпала табе да сэрца, перамагае, ты адчуваеш, быццам загаданае табою жаданьне спраўдзілася, і гэта выключнае пачуцьцё, асабліва для такога хлопца, як ты, які звычайна ня надта ведае, чаго ён хоча ў жыцьці. I гэтак, стомлены, не дачакаўшыся гульняў аргентынскай лігі, ты штоночы засынаеш no634 з пульхным мужчынкам, каб нараніцу зноўку прачнуцца ля прыгожай і зычлівай жанчыны, якую таксама любіш да болю. Орлі Кастэль-Блюм Лляткараць, што Орлі Кастэль-Блюм (нарадзілася ў 1960 г. у Тэль-Авіве) сама ня ведае, чаго, уласна кажучы, хоча. I куды крочыць. Скаланаючы зямлю, побач праносяцца фуры: іх кіроўцы на хаду імпэтна сыгналяць і завабна ківаюць на ўтульнае сядзеньне спадарожніцы побач. Ды дзе ж ім з вышыні сваіх сядалішчаў згледзець яе сьціснутыя кулакі? Заўзятыя амазонкі, яе сяброўкі, безупынку звоняць на мабільны, каб прапанаваць свае паслугі ў выбаўленьні зь любога пункту мужчынскага пекла. Толькі дзе ім даўмецца, што ў такім гармідары мэлёдыі не чуваць? Так што ня трэба: пэўна, усё ведае Орлі Кастэль-Блюм, жанчына, што нясьпешна ідзе па ўзбочыне бэтоннага гайвэю, які лучыць безыменныя мэгаполісы. Жанчына, якая хацела забіць Жыла на сьвеце жанчына, якая хацела забіць чалавека, пажадана тоўстага. Вы не зразумейце яе няслушна, яна зусім не жадала забіць таўстуна, каб «Haisha Sherazta Laharog Mishehu» by Orly Castel-Bloom First published in I lebrew in «Selected Stories 1987-2004» by Orly CastelBloom, Kinneret, Zemora-Bitan, Dvir— Publishing House Ltd. Copyright© Orly Castel-Bloom and Kinneret, Zemora-Bitan, Dvir — Publishing House Ltd. Translated by Pavel Kastukevich «Published by arrangement with The Institute for The Translation of Hebrew Literature» змардаваным дзеткам Нью-Дэлі дасталася больш харчу — ёй кіравалі іншыя памкненьні: таемныя, няўцямныя. Яна ўяўляла, як трымае ў руцэ пісталет, а побач сядзіць сабака пароды колі з высалапленым языком, і яна страляе таўсьцюку ў жывот, і куля працінае таго навылёт, як прамоўленыя словы ўваходзяць чалавеку ў адно вуха і выходзяць праз другое. Куля, што заб’е таўстуна, парве прынамсі некалькі ўнутраных органаў, іншымі словамі, яна ўсталюе ў яго брушыне новы парадак, зробіць там рэструктурызацыю, рэарганізацыю, рэформу, кардынальныя зьмены, пераацэнку, рэкішкізацыю. Калі куля трапіць у таўстуна, дык ён ашаломлена паглядзіць на жанчыну, як у кіно разявіць рот ды скажа нешта кшталту: «Завошта?», або «Чаму я?», або «Дай мне яшчэ адзін шанец», або «Рабі, што ты павінна зрабіць», і паваліцца на зямлю як мех з бульбай. Аднак жанчына, якая хацела забіць, ня надта хацела, каб нехта памёр. Яна жадала забіць, але не жадала, каб нехта памёр ад гэтага, яна не хацела быць адказнай за сьмерць чалавека, няхай ён тлусты, зямля ненаежная, і забірае харч у маленькіх дзетак, якія ня могуць спусьціцца з гор. У любым разе яна не магла даць рады безь пісталета, ці нажа, ці чагосьці яшчэ, што забівае, але ў яе не было грошай. Нягледзячы на гэта, яна хадзіла па вуліцы, пакуль не перастрэла аднаго вельмі тоўстага чалавека ды запрасіла пайсьці зь ёй у завугольле. Але той не пайшоў. Людзям, калі іх спыняюць пасярод вуліцы і запрашаюць завітаць у завугольле, адразу прыходзіць на думку, што нешта тут ня так, і большасьць іх з рэактыўнай хуткасьцю ўцякае ад таго, хто спрабуе заапекавацца імі такім чынам. Нельга браць правасудзьдзе ў свае рукі. Нельга дамагацца правасудзьдзя і абдымаць яго. Калі пра- васудзьдзе вагаецца або на яго напаў паралюш, катэгарычна забараняецца падтрымліваць яго ці нават набліжацца да яго. Жанчына, якая жадала забіць, меркавала, што зможа ўзяць правасудзьдзе ў свае рукі, абняць яго, і, калі правасудзьдзе будзе ў гуморы, дык памяняць яму пялюшкі і выкупаць у ванначцы. На сьвеце ёсьць рэчы, якія крыкма-крычаць «Вазьмі мяне!» Такія, як кінутае дзіцятка або кульгавае ваўчаня. Зь іншага боку, на сьвеце ёсьць рэчы, да якіх нельга набліжацца і дакранацца. Ёсьць целаахоўнікі, так, у большасьці людзей ёсьць целаахоўнікі, якія былі колісь бітнікамі. Жанчына думала, што гэты сьвет належыць ейнаму бацьку і што яна зможа забіць якога-небудзь таўстуна, калі дужа захочацца. Аднак нельга браць правасудзьдзе ў свае рукі. Выкрываючы несумленнасьць і разбэшчанасьць, безьліч кінафільмаў і кніг распавядаюць пра гэтую дылему: браць або ня браць правасудзьдзе ў свае рукі і апісваюць, што здараецца з тымі, хто бярэ яго, цалуе з ног да галавы, і, можа, нават у дупу (ёсьць і такія, найперш сышчыкі). Хвала Богу, ёсьць кнігі, найперш Біблія. Ёсьць і іншыя кнігі, але Біблія заткне іх усіх за паяс. Жанчына хацела даведацца, што будзе, калі яна возьме правасудзьдзе ў свае рукі, ці здарыцца тады нешта з правасудзьдзем або зь ёй, ці яе званітуе або ці вернуцца да яе зьнянацку прыпадкі астмы. Яна ўстала рана-ранкам, пайшла і купіла пісталет, такі, як трэба, кулі як трэба, ды рушыла нясьпешна. Людзкія фізыяноміі міналіся побач, а яна выглядала сярод іх пасоўную кандыдатуру. Але нічога патрэбнага: людзі ішлі, як ходзяць заўсёды: яны ідуць, ідуць, — і вось ты іх ужо ня бачыш. Жанчына прыйшла на вялікі пляц, на якім было шмат крамаў з надтрэснутымі вітрынамі і надламанымі манэкенамі. Яна выхапіла пісталет і ўжо зьбіралася ўзяць правасудзьдзе ў свае рукі, але тут, як на ўзмах чароўнае палачкі, накіравала пісталет сабе ў скронь, ды стрэліла, аднак у патроньніку не было патрону, ашаломленая жанчына шпурнула пісталет у вялікі фантан пасярод пляцу. Па дарозе ў фантан пісталет перакінуўся ў вераб’я або шчыгла і паляцеў у далёкія далі, мо’ у нейкае месца, дзе на гэтым сьвеце можна ўзяць правасудзьдзе ў свае рукі, моцна трымаць, бяз дрыжыкаў, без паразаў, разглядаць яго зблізку, ды, нават пацікавіцца, чаго яно, уласна кажучы, хоча. 3 рысам не спрачаюцца Прысьнілася мне, што з рысам не спрачаюцца. Прысьнілася, што я ўцякаю з дому ў кібуц Бэйтга-Шыта1, бягу, лаўлю папутку, немаведама як, але ўсё ж прыяжджаю ў пакрытае зяленінай месца, якое і ёсьць кібуц — кібуц Бэйт-га-Шыта. Я стаю ашаломленая перад неабсяжным абшарам зяленіва. Я ступаю ў гэтае мора нагой, і навокал адна вада, і таму гэта рысавае поле, кажу я сабе, а з рысам не спрачаюцца. Я ўцякла з дому — так мне прысьнілася — на рысавыя палі кібуца Бэйт-га-Шыта. Аніколі не была ў кібуцы Бэйт-га-Шыта, але мне прысьнілася, што я трапіла ў кібуц празь яго рысавыя палі і што з рысам не спрачаюцца. Ува сьне мне хацелася быць членам кібуца Бэйтга-Шыта, дарма што я не разумею сэнс гэтага дзеяньня і ў дадатак ня вельмі пэўная, дзе гэта. Але ж хацелася. Я ў кібуцы Бэйт-га-Шыта, рысавыя палі атачаюць яго, а сам рыс — зялёны, у сэньсе, націньне, зь якога дастаюць рыс — зялёнае, і мы не ў Кітаі, мы ў кібуцы «Im Orez Lo Mitvakchim» by Orly Castel-Bloom First published in Hebrew in «Selected Stories 1987-2004» by Orly CastelBloom, Kinneret, Zemora-Bitan, Dvir — Publishing House Ltd. Copyright© Orly Castel-Bloom and Kinneret, Zemora-Bitan, Dvir — Publishing House Ltd. Translated by Pavel Kastukevich «Published by arrangement with The Institute for The Translation of Hebrew Literature» 1 Бэйт-га-Шыта перакладаецца зь іўрыту як «дом акацыі». Бэйт-га-Шыта, хапя я ня ведаю, дзе гэта, адно ведаю, што з рысам не спрачаюцца, і гэта зададзена апрыёры і не падлягае абскарджваньню. Я ў кібуцы Бэйт-гаШыта, шукаю аднаго чалавека, кібуцніка, які больш за дзесяцігодзьдзе адрэкамэндаваўся мне. Гэта выглядала наступным чынам: Вуліца. Дзень. Аўтамабіль. Кібуцнік: Перасьпі са мной, чаму ж не? Я: Ай не, ня варта. Дасюль ня ведаю, з чаго я адмовілася, таму цяпер паехала ўлагодзіць справу ў Бэйт-га-Шыта, дарма што той чалавек увогуле не адтуль. Але ў сьненьнях мы зводзім рахункі, як кажуць псыхолягі.