КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
— Выбралі час, чорт вазьмі. — Даруйце мне, калі ласка, Джэк. Я стаяў у дзвярах і маўчаў. — Я быў сам не свой. Вы ж ведаеце прычыну. — Ат, усё роўна. — Я не мог вытрываць. — Вы назвалі мяне зводнікам. Hi крыўды, ні злосці я не адчуваў. Жаданне было адно: хутчэй выкупацца ў ванне, у гарачай, чыстай вадзе. — Забудзьце пра гэта, калі ласка. Я быў не ў сваім розуме. — Ат, усё роўна. Ён рыдаў. I голас быў нейкі смешны, дзіцячы. Ён ляжаў у цемры на ложку, у белай сарочцы «пола», такой жа, як насіў калісьці. — Заўтра раніцай я выеду. Ён ужо не рыдаў, а толькі ціха плакаў. — Джэк, я не мог вытрываць. Гэта было пекла. Жудасныя пакуты. 3 таго часу, як мы сюды прыехалі, Брэт абыходзіцца са мной, нібы я ёй чужы, зусім чужы. Я не мог вытрываць. Мы жылі разам у Сан-Себасцьяне. Ду- маю, вы гэта ведаеце. Я не магу больш. Цярпення няма. Ён не падымаўся з ложка. — Вось што,— абазваўся я.— Пайду зраблю сабе ванну. — Вы былі маім адзіным другам, і я так любіў Брэт. — Ну і што? Бывайце. — I ўсё гэта загублена. Усё чорту ў зубы. — Што чорту ў зубы? — Усё. Даруйце, Джэк. He гневайцеся. — Ды не. У жыцці бывае. — Я столькі выцерпеў. Такое было мучэнне, Джэк. I ўсё скончана. Усё скончана. — Ну-ну, нічога. Бывайце. Пайду. Ён павярнуўся, сеў на край ложка, потым устаў. — Бывайце, Джэк. Вы можаце падаць мне руку? — Mary. Чаму не? Мы паціснулі на развітанне рукі. Яго твару ў цемры я не разгледзеў. — Усяго добрага,— сказаў я.— Раніцай пабачымся. — Раніцай я выязджаю. — А! Так, так. Я выйшаў. Кон праводзіў мяне да дзвярэй. — Як вы сябе адчуваеце, Джэк? — Нічога. Здаровы. Я доўга шукаў ванную. Ледзь знайшоў. У пакоі пры самай сцяне стаяла глыбокая каменная чаша. Я адкруціў кран, але вада не палілася. Я сеў на край ванны, а калі падняўся і надумаўся ісці, заўважыў, што стаю босы, намацаў на падлозе чаравікі і з чаравікамі ў руках спусціўся ўніз, знайшоў свой нумар, раздзеўся і паваліўся ў пасцель. Разбудзіў мяне грукат аркестра на вуліцы. Страшэнна балела галава. Я ўспомніў, што абяцаў Эдне, сяброўцы Біла, пайсці з ёю паглядзець, як быкі праз увесь горад бягуць у цырк. Я адзеўся і, спусціўшыся ўніз, выйшаў на свежае паветра. Было яшчэ рана. Людзі шпарка крочылі па плошчы, спяшаючыся ў цырк. Перад будкамі варушыліся ўсё тыя ж дзве даўжэзныя чаргі — чакалі сямі гадзін, калі адчыняцца касы і пачнуць прадаваць білеты. Я хутка прабраўся цераз плошчу і зайшоў у кафэ. Афіцыянт сказаў мне, што сябры мае былі тут і пайшлі. — А колькі іх было? — Два сеньёры і адна сеньярыта. Значыць, клопат адпаў. Эдна была з Білам і Майклам. Учора ўвечары Эдна баялася, што яе кампаньёны не змогуць падняцца, і разлічвала, што вадзіць яе буду я. Я хутчэй выпіў кофе і падаўся з натоўпам да цырка. На нагах я трымаўся цвёрда, але ўсё яшчэ балела галава. Навокал было светла, і горад купаўся ў ранішняй свежасці. Кавалак дарогі з канца горада ў цырк быў гразкі. Каля плота, што цягнуўся аж да самага цырка, сабраліся гледачы, усе балконы і дах над цыркам былі ўсыпаны людзьмі. Пачуўся выбух ракеты, і я зразумеў, што не паспею ў цырк да з’яўлення быкоў, а таму праціснуўся праз натоўп бліжэй да плота, і мяне тут жа штурхнулі галавою ў дошкі. У праходзе, агароджаным з двух бакоў, паліцыя гнала людзей наперад, ачышчала дарогу. I яны плылі ў кірунку цырка густым патокам, прыспешваючы крок. Нейкі п’яны паслізнуўся і ўпаў. Два паліцэйскія падхапілі яго і адцягнулі пад плот. Людзі кінуліся ўцякаць. Потым гучна, у адзін голас, закрычалі, і, прасунуўшы галаву між дошак, я ўгледзеў, як быкі рынуліся з вуліцы ў доўгі, вузкі праход. Быкі беглі шпарка, даганяючы натоўп. I тут выскачыў яшчэ адзін п’яны і пачаў, як матадор, махаць пінжаком. Яму хацелася паказаць свой спрыт. Паліцэйскія падскочылі да яго, адзін схапіў за карак, другі стукнуў дубінкай, і, прыціснуўшы рызыканта да плота, стаялі, стуліўшыся разам з ім, пакуль не прамчаліся апошнія з натоўпу і следам быкі. Народу наперадзе было так многа, што ў варотах цырка зрабіўся затор, і, калі быкі, грозныя, апырсканыя граззю, збіўшыся ў кучу, дабеглі да людзей, адзін бык вырваўся наперад, усадзіў рог чалавеку ў спіну і падняў небараку ў паветра. Калі рог урэзаўся ў цела, рукі чалавека павіслі, галава адкінулася назад, і бык, падняўшы ўгору ахвяру, шпурнуў яе на зямлю. Бык пагнаўся яшчэ за адным не ў меру цікаўным, але той шмыгнуў у натоўп, і натоўп прарваўся ў вароты, а за ім быкі. Чырвоныя вароты на арэну зачыніліся, і тыя, што сачылі знадворку з балконаў цырка, рынуліся ў сярэдзіну. Пачуўся крык, потым — ізноў крык. Чалавек, якога бык праткнуў, ляжаў ніцма ў прытаптанай гразі. Людзі, пералезшы цераз плот, шчыльна яго абступілі, і мне нічога не было відаць. 3 арэны даносіліся крыкі і енкі. Кожны крык азначаў, што бык напаў на людзей. I па гучнасці ляманту можна было здагадацца, наколькі жахліва тое, што там адбываецца. Нарэшце ўзвілася ракета ў знак таго, што валы справадзілі новых быкоў у загоны. Я адышоў ад плота і падаўся назад у горад. Вярнуўшыся, я зайшоў у кафэ выпіць кофе з грэнкамі. Афіцыянты падмяталі падлогу і вы- ціралі сталы. Адзін з іх падышоў да мяне і прыняў заказ. — Ну як прагон? Здарэнняў не было? — Я ўсяго не бачыў. Адзін чалавек цяжка паранены. — Як? — Сюды.— Я паклаў руку на паясніцу, a другую на грудзі, дзе, па-мойму, павінен быў вылезці рог. Афіцыянт кіўнуў і сурвэткай змёў кропікі са стала. — Небяспечная рана,— сказаў ён.— Усё дзеля спорту. Усё для забавы. Ён адлучыўся і праз хвіліну прынёс кафейнік і такі ж самы посуд з малаком. Афіцыянт пачаў наліваць малако і кофе адначасова. Два струменьчыкі з доўгіх рыльцаў змешваліся ў ёмістым кубку. Наліваючы, ён ківаў галавой. — Небяспечная рана, калі ў спіну.— Ён адставіў кафейнік і малочнік і падсеў да стала.— Рогам у спіну! А навошта? Забава. Пацеха. Як вы думаеце? — He ведаю. — Толькі так. Усё для забавы. Ім, бачыце, пацеха! — А вы не з тых, не з апантаных? — Хто? Я? Што такое бык? Грубая жывёла. Скаціна.— Ён устаў і паклаў руку на паяспіцу.— Рогам у спіну і наскрозь! Чуеце, наскрозь! Пажартавалі, называецца. Ён паківаў галавой, забраў посуд і адышоў. Міма ішлі па вуліцы два мужчыны. Выгляд у іх быў засмучоны. Афіцыянт аклікнуў іх. — Памёр,— апусціўшы галаву, паведаміў бліжэйшы. Афіцыянт спахмурнеў. Мужчыны прыбавілі кроку. Відаць, некуды спяшаліся. Афіцыянт падышоў да мяне. — Вы чулі? Памёр. Сканаў. Няма яго. Рогам у спіну і наскрозь. Усё для забавы. Ранішняя размінка. He, гэта ўжо занадта. — Шкада. — He люблю такой гульні, душа не прымае,— прамовіў афіцыянт. Удзень мы даведаліся, што забітага звалі Вісэнтэ Гіронес і што прыехаў ён з-пад Тафальі. Назаўтра прачыталі ў газетах, што яму было дваццаць восем гадоў, што ў яго была ферма, жонка і двое дзяцей. Як і да жаніцьбы ён кожны год прыязджаў на фэст. Яшчэ праз дзень з Тафальі прыехала яго жонка развітацца з нябожчыкам, а назаўтра ў капліцы святога Ферміна адбылася паніхіда, і труну на вакзал неслі члены тафальскага танцавальна-распівачнага гуртка. Паперадзе маршыравалі барабаншчыкі, заліваліся дудкі і флейты, а за труною ішлі жонка нябожчыка і яго двое дзяцей. Следам за імі ішлі ўсе члены танцавальна-распівачных гурткоў Памплоны, Эстэлы, Тафальі і Сангесы, каторыя маглі прысутнічаць на пахаванні. Труну пагрузілі ў багажны вагон, а ўдава з дзецьмі села ў адкрыты вагон трэцяга класа. Паравоз тузануў вагоны, і цягнік плаўна пакаціўся з узвышша, агібаючы плато, і памчаўся па раўніне ў Тафалью паўз палі, дзе на ветры калыхалася калоссе. Быка, які забіў Вісэнтэ Гіронеса, звалі Чарнагубы, быў ён прывезены з гадавальніка Санхеса Таберна пад нумарам 118, і быў ён трэцім быком, забітык: на арэне ў той жа дзень матадорам Педра Рамера. Пад радасны крык гледачоў быку адрэзалі вуха і паднеслі яго Педра Рамера, той, у сваю чаргу, перадаў яго Брэт, a яна загарнула вуха ў маю хустачку і пакінула вуха і хустачку разам з акуркамі цыгарэт «Му- раці» ў шуфлядзе начнога століка, каля свайго ложка, у атэлі Мантоі, у Памплоне. Калі я вярнуўся ў атэль, начны вартаўнік яшчэ сядзеў на лаўцы каля дзвярэй. Ён праседзеў тут усю ноч, і яму вельмі хацелася спаць. Калі я ўвайшоў, ён устаў. Адначасова са мной з’явіліся і тры служанкі, што былі раніцай у цырку і глядзелі быкоў. Смеючыся, яны патупалі наверх, а за імі падняўся і я ў свой нумар. Я скінуў чаравікі і лёг на ложак. Акно на балкон было адчынена, і сонца ярка асвятляла пакой. Спаць мне не хацелася. Учора я лёг а палове чацвёртай уночы, а ў шэсць мяне разбудзіла музыка. Сківіца балела з абодвух бакоў. Я крануў яе пальцамі, боль адчуваўся. Пракляты Кон! Мог бы раней каго ўдарыць, калі ў першы раз абразілі, і выехаць, не мазоліць вачэй. Як ён быў упэўнены, што Брэт кахае яго! I вырашыў астацца, спадзеючыся, што шчырая любоў пераможа. У дзверы пастукалі. — Уваходзьце. Увайшлі Біл і Майкл і прыселі на ложак. — Ну і прагон! Ну і прагон! — з хваляваннем вымавіў Біл. — А вы што? He былі? — запытаў Майкл.— Біл, пазваніце, каб прынеслі піва. — Вось дык раніца! — выціраючы пот, сказаў Біл.— А божа! I трэба ж так? Вось дык раніца! А тут яшчэ бедны Джэк! Мішэнь для практыкаванняў вар’ята баксёра. — Што там было ў цырку? — А божа, што тварылася! Расказвайце, Майкл. — Ды беглі, воўчае мяса, быкі гэтыя. А спераду натоўп. Адзін спатыкнуўся, другі на яго, і паваліліся кучай. — А быкі пруць і наляцелі на іх,— перабіў яго Біл. — Я чуў нейкі лямант. — Гэта Эдна крычала,— сказаў Біл. — Тут выскачылі хлопцы і давай махаць сарочкамі. — Адзін бык лётаў па арэне і перакідваў усіх за бар’ер. — Чалавек дваццаць забралі ў бальніцу,— паведаміў Майкл. — Вось дык раніца! Паліцыя направа і налева арыштоўвала самагубцаў, што лезлі быкам на рогі. — Нарэшце валы іх выправадзілі ў загон. — Цэлая гадзіна спатрэбілася. — Што вы? Чвэрць гадзіны, не больш,— не згадзіўся Майкл. — Ідзіце к чорту,— не выцерпеў Біл.— А яшчэ на вайне былі. Дзве з паловай гадзіны доўжылася для мяне. — А дзе ж піва? — запытаў Майкл. — А куды вы дзелі міленькую Эдну? — Толькі што правялі яе дадому. Адпачываць лягла. — Спадабалася ёй? — Вельмі. Мы сказалі ёй, што такія здарэнні тут кожную раніцу.