КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
— Спіш? — спытаў Марк Альбі. He. Ён сеў на ложак. Я прыўстаў, абаперся спінаю аб сцяну. Сябар шукаў вачыма папяльнічку, каб скінуць попел са сваёй цыгарыльі. Ганнаўнізепаставілаіншыдыск — «Коней» Паці Сміт. — Ну, іяктабе — быцьтатам? — спытаўя. — Гэта яшчэ не пэўна. У Гладыс проста некалькі дзён затрымкі. — Яна не прымае пігулкі? — He. He можа. Кажа, што потым адчувае сябе ад іх хворай. Узнікла паўза. — Ведаеш, Дыд'е, я гэтае дзіцё — калі яно ўвогуле ёсць — хачу захаваць. — Табе адной Гладыс мала? — Ну! Удвая большлепш, чым адно... Ведаеш, у нас бываюцьдні — поўныкайф... Поўны... Янаўложку — проста фантастыка. Аддаецца ўся, цалкам. Ты ведаеш, што я першы, з якім яна адчула задавальненне? Я гэтага не ведаў, але быў рады даведацца. — Праблемы пачынаюцца, калі мы ўстаем з ложка. Ганна нарадзілася 10 красавіка 1958 г., атады было 10 красавіка 1979 г. — значыць, Марк Альбі і Гладыс жылі разам ужо каля двух з паловаю месяцаў. — Яна не можа сядзець на месцы. 3 ёй увесь час трэба куды-небудзь хадзіць, а куды-небудзь пойдзеш — трэба марозіва ці кубак гарбаты, потым даесць марозіва, вып'е гарбату адразупытаецца: «Штобудземрабіць?»Япрапаную дадому. Але ёй дом ужо надакучыў. I кіно надакучыла. Ёй паўсюль надакучыла. — Ну, хай працавала б. Сябар паціснуў плячыма. — Кім ? У яе нават атэстата аб няпоўным сярэднім няма і фотаальбом надта малы, каб знайсці хоць бы месца мадэлі. Ходзіць часам на ўсякія студыі, але ж ты яе ведаеш, ёй на ўсіх пляваць, так што, апроч усякіх тыпусаў, якія хацелі б ёй уставіць, яе ніхто больш цярпець не можа. Каб ты ведаў, Дыд’е... Яна па вуліцы кроку ступіць не можа, каб да яе хто-небудзь не прычапіўся. — I што? — Кажа, што лічыць іх усіх дурнямі. — А потым сярод іх урэшце знойдзецца адзін, які акажацца не такім дурнем, як іншыя. Мой сябар устаў, адчыніў акно і выкінуў цыгарылью. — Так, — сказаў ён. — Я нават не сумняваюся. — Ну, а тым часам, што ты намерваешся рабіць? — А што мне рабіць, па-твойму? Пастараюся неяк усё наладзіць. Займуся яе фотаальбомам. Знайду ёй якую-небудзь ролю. Вунь, якраз той наш знаёмы, кніжны гандляр, рыхтуе свой новы фільм. Пагутару з ім. Ён запаліў новую цыгарылью. 3 часам ён паліў усё болей. Гэта павінна было кепска адбівацца на каратэ. — I ты хочаш, каб яна захавала дзіцё... — Ты не разумееш, Дыд'е... Я кахаю гэтую дзяўчыну. Але я разумеў выдатна. — А яна тым часам робіць тваё жыццё немагчымым. — Няпраўда, — сказаў Марк Альбі. — Гэта проста жыццё, вось і ўсё. Я падумаў, што ён мае рацыю. Перадусім, таму што людзі, якія любяць жыццё, заўсёды маюць рацыю. Я ўпершыню бачыў Марка Альбі закаханым. Дагэтуль немалая частка яго інтымнага жыцця праходзіла ў мяне на вачах, дый пра тое, чаго я не бачыў, ён расказваў мне з усімі падрабязнасцямі. 3 шаснаццаці да дваццаці год ён рэгулярна наведваў прастытутак, потым, калі мы вярнуліся з войска, у яго было некалькі непрацяглых авантураў з нецікавымі дзеўкамі. Ён гаварыў пра гэтых дзевак з цынізмам, праз які праглядала чорнае расчараванне чалавека, які яшчэ не знайшоў таго, што шукае. I неўзабаве да гэтага расчаравання далучылася крыху меней чорнае, але больш глыбокае расчараванне чалавека, які знайшоў, што шукаў, але паспеў гэта страціць. Я разумеў, чаму ён так закахаўся ў Гладыс і так самаахвярна яе кахае. Яна была тою, каго ён даўно шукаў, — не толькі прыгожаю, пачуццёваю, але яшчэ і ласкаваю, як дзіця, і галоўнае — яна кахала яго так, як раней не кахаў ніхто. Яна паводзіла сябе так, быццам свет вакол яго болей не існуе, тым часам як раней у яго было ўражанне, быццам ён сам не існуе ў гэтым свеце. Ён аддаваўся гэтаму салодкаму пачуццю з той прыемнаю млявасцю, з якой наркаман адкасвае рукаво пасля таго, як зрабіў укол морфію. I я здагадваўся, што, як наркаман, ён страціць усе свае сілы і ўсю прыстойнасць у той дзень, калі кахання Гладыс пачне яму не хапаць. Прыступкі на лесвіцы зарыпелі. Гэта была Ганна. — Марк, Гладыс толькі што пайшла. Мой сябар вылаяўся, кінуўся да лесвіцы, і мы пачулі хуткі тупат ягоных ног на прыступках. Ганна падышла да ложка. — Усёляжыш, — прамовіла яна з усмешкай. — Што там іншыя? — Кураць. — Ты праўда хочаш з'ехаць на Ібіцу? — Цябе гэта засмучае? Ганна лягла побач. — Па-мойму, Паці Сміт — далёка не фантан, — сказаўя. — Спаць хочацца, — сказала Ганна. Можа, паспім? Запанавала маўчанне. — Ганна. Ну? — Які эпізод гуляла тады Гладыс, калі першы раз прыходзіла на курс да Марсэлена? 1б\ — Любоўні разрыў, — сказала Ганна, уткнуўшыся тварам у падушку. — I я табе магу сказаць адно: калі гэта здарыцца, твайму сябру Марку Альбі будзе зусім не да смеху. II Я пражыў у Манон цэлы тыдзень. Яна працавала ў ранішнюю змену, і ў сувязі з гэтым мы з Ганнай займаліся каханнем уранку. Спачатку гэта было няпроста, бо ў мяне спачатку ніколі не бывае проста. Дзверы ў кватэру Манон не зачыняла, і мы часцяком чулі, як унізе нехта заходзіў, пытаўся, ці ёсць хто дома, і потым сыходзіў. Калі гэта быў Марк Альбі, я запрашаў яго падняцца да нас. Яго вялікая кучаравая галава вынырвала над прыступкамі. Ён падыходзіў да ложка, скрыжоўваў на грудзях рукі і ўдаваў абурэнне. — Дагэтуль ляжаць!.. Хіба можна ? А як жа крызіс ? Вы хоць часам пра крызіс думаеце? Ганна запрашала яго сесці, кажучы, што ад яго ўяе круціцца ў галаве. Ён сядаў на беразе ложка і пачынаў гаварыць пра Гладыс. Яна згубіла ў метро свой пашпарт. Ён нядаўна даведаўся, што ў яе, аказваецца, няма карткі сацыяльнага страхавання. Калі з ёй раптам што-небудзь здарыцца — няшчасны выпадак ці прыступ апендыцыту, — хто будзе плаціць за шпіталь? Часам мы ўсе утраіх снедалі, елі сандвічы ці кус-кус, ці туніскае печыва. Бывала, я запрашаўсябра і Ганнуў «Срэбную вежу» — тую, што ля плошчы Баствіліі. Адчуваючы, што Марк Альбі хо-1 ча пабыць са мною (ам*наеа-іф Ганна за дэсэртам знікала, 1 накіроўваючыся ў сваю студыю на Бэртэн-Пуарэ. Я доўга праводзіў яе вачыма. Калі яна была на мапедзе, яна надзявала два швэдары і абмотвала горла і падбароддзе доўгім шалікам. Мая мілая бялявачка ўпэўнена і роўна сядзела ў сядле сярод мора машын. Бялявы колер заўсёды будзе для мяне колерам болю, самым прыгожым колерам. Яшчэ мне прыгадваецца дзенв, калі мы хадзілі ў мэрыю ІІ-й акругі, дзе Гладыс з Маркам Альбі падавалі заяву аб сужыцельстве. Дзякуючы такой заяве дзяўчына змагла б карыстацца сацыяльнай страхоўкаю майго сябра. Калі я ў той дзень прыйшоў да іх на Севастопальскі бульвар, Гладыс напявала ў ванным пакоі матыў з адной старой песні Сільві Вартан: — Хачу быць першаю красуняй, каб сужыцелькаю стаць, хо, хо! Яна выйшла з ваннай абсалютна голая. — Неба! Прыйшоў мой каханак! — ускрыкнула яна, убачыўшы мяне. Яна схавалася за дзвярыма і папыталася ў Марка Альбі: — Дарагі, ува што ты хочаш, каб я апранулася? — У белае. — Тады я апрануся ў чорнае. Па сутнасці, я іду на хаўтуры свайго халастога жыцця. Яна ўзялася перабіраць рэчы ў адзежнай шафе. — Марк, калі я яшчэ раз знайду твае брудныя майткі ў маіх рэчах, я развядуся! Потым спытала ў мяне: — Дыд'е, а ў цябе ніколі не было сужыцелькі? He. — Па-мойму, гэта тое, чаго табе не хапае. Дарэчы, учора вечарам мы з Маркам пра гэта гаварылі. і ? Мой сябар пакруціў калі скроні пальцам, паказваючы мне, што Гладыс вярзе абы-што. — Праўда, Марк? — Так, дарагая. Паспяшайся, бо мы ўрэшце спознімся. — Паслухай, не папіхай мяне так, у мяне, дарэчы, месячныя! Ах, ну, што за дзень, дзеткі мае! Што за дзень! Яна зноў зачынілася ў ванне. Неўзабаве прыйшоў Патрык. Ён быўдругі сведка. Патрык не крыўдаваў, што я адбіў у яго Ганну. Дарэчы, можна лічыць, штоя адплаціўямутоюжманетай, бо, калі мы вучыліся ў ліцэі, ён таксама звёў ад мяне дзяўчыну, і таксама бялявую, як Ганна, толькі вочы ў той былі блакітныя, і яе страта для мяне была, мусіць, усё-ткі болей балючаю, чым страта Ганны для Патрыка. Зрэшты, з ім ніколі немагчыма было нешта ведаць напэўна. Ён не дагаворваў ніводнае фразы. Калі Гладыс зноў выйшла з ваннай, яна была ўся ў белым. — Я вырашыла апошні раз зрабіць табе прыемнае, — сказала яна Марку Альбі. — Ты... пач... ы-ы... пач... — пачаў быў Патрык. — Балетную пачку я не надзену, можаш не ўгаворваць, — адрэагавалаГладыс. — Паслухай, гэтаўжонават не модна! — He... He... Я хацеўсысы-ы... сказаць... — Можа, ты лепей напішаш? Патрык хацеў сказаць, што ў белым яна пачала вы54 глядаць сапраўднай нявестай і ўвогуле прыгажуняй. Зрэшты, Гладыс і так усё зразумела. Да мэрыі мы пайшлі пешкі. Надвор'е было выдатнае. Па дарозе Гладыс купіла персікі. Адзін яна дала Марку Альбі. — Асцярожна, козлік, там усярэдзіну ў яго забралася аса. Яна паведаміла, што з астатніх персікаў, калі вернецца, зварыць сочыва, але перад мэрыяй раздзяліла іх паміж намі, і мы, кожны з персікам у руцэ, пачалі шукаць пакой, які Гладыс назвала «залай сужыцельскіх урачыстасцяў». Яна пыталася ў ахоўнікаў: — Прабачце, месье, не падкажаце, дзе тут у вас зала сужыцельскіх урачыстасцяў? — Вы, напэўна, маеце на ўвазе залу... — Я вас прашу, не будзем удавацца ў дэталі. Урэшце доўгачаканая зала была намі знойдзеная. Яна была шэрая, і пасярэдзіне стаяла трыбунка ў выглядзе конскай падковы. — Я прыйшла зарэгістраваць сужыцельства, — паведаміла Гладыс. — 3 кім? — спыталася работніца мэрыі, да якой мы падышлі. — Здагадайцеся. Работніца паказала на мяне — напэўна, таму што я быў адзін у акулярах. — Якая інтуіцыя! — захоплена прамовіла Гладыс. Яна ўзяла мяне пад руку. — Дарагі, даставай хутчэй свае дакументы, пакончым з гэтым і пойдзем ужо святкаваць у нашым вялікім ложку! — Што ж, — са спачувальным выглядам сказала мне работніца (яна яўна думала, што Гладыс — ненармальная), — жадаю вам шмат прыемных хвілінаў. — Прыемныя хвіліны — не тое, чаго нам не хапае, мадам, — зазначыла Гладыс. — Нам бракуе грошай. — Такое здараецца, — сказала работніца голасам фаталісткі. — Так, але ўявіце сабе, мне хацелася б, каб такое здаралася лепш няхай з кімсьці іншым! Марк Альбі разгарнуў на трыбунцы тэчку і выняў з яе сваё пасведчанне асобы. Ён гучна соп носам, як рабіў заўсёды, калі яму нешта не падабалася. Калі ён нахіліўся падняць вадзіцельскія правы, якія выраніў на падлогу, я заўважыў, што яго нават б'е дрыготка.