Карлсан прылятае зноў
Астрыд Ліндгрэн
Выдавец: Папуры
Памер: 192с.
Мінск 2019
Потым яна зірнула на гадзіннік на руцэ.
— Гадзіны, напэўна, хопіць, каб ты вярнуўся да розуму. Я адамкну цябе а трэцяй. А пакуль падумай пра тое, як правільна папрасіць прабачэння.
I фрэкен Бок сышла. Малы чуў, як яна павярнула ключ. Цяпер ён быў замкнуты і не мог выйсці з пакоя. Як гэта брыдка! Ён кіпеў ад злосці на фрэкен Бок. Але ў той самы час яго крыху даймалі згрызоты сумлення, бо ён жа і праўда не вельмі прыгожа з ёй паводзіўся. Мама б дакладна падумала, што ён пацвяліў Страхмістрыню і нагрубіяніў ёй.
Мама, мама... ён задумаўся, ці не варта яму ўзяць і крыху паплакаць.
Але тут ён пачуў гудзенне, і ў акно заляцеў Карл-
сан.
Карлсан занрашас на булачМы банйж
к наконт перакусу? — спытаў Карлсан. — Гарачы шакалад з булачкамі на маім ганХку... я запрашаю!
Малому ад радасці заняло мову — о, хіба ёсць нехта цудоўнейшы за Карлсана? Малому захацелася абняць яго. Ён памкнуўся гэта зрабіць, але Карлсан адштурхнуў яго.
— Спакойна, толькі спакойна! Ты цяпер не ў бабулі. Ну, ты са мной?
— Анягож! — сказаў Малы. — Хаця, па шчырасці, мяне тут замкнулі. Я тут як бы пад арыштам.
— Гэта Страхмістрыня так думае? — сказаў Карлсан. — Ну і хай думае надалей.
Яго вочы заззялі, і ён ад задавальнення дробна праскакаў перад Малым.
— Ведаеш што? Давай гуляць, нібыта ты ў вязніцы і за вартаўніка ў цябе жахлівая і брыдкая
Страхмістрыня, і тут прылятае неверагодна моцны, дужы, прыгожы і ўзорна тоўсты герой і ратуе цябе.
— Які такі герой? — спытаў Малы.
Карлсан паглядзеў на яго з дакорам.
— Здагадайся, калі можаш!
— А-а, ты! — сказаў Малы. — Але калі так, дык чаму б табе не ўратаваць мяне зараз жа?
Карлсан быў не супраць.
— Ен вельмі шпаркі, гэты герой, — запэўніў Карлсан. — Імклівы, няйначай коршак, смелы, дужы, прыгожы і ўзорна тоўсты — вось ён з’яўляецца і ратуе цябе — увесь такі смелы-смелы. Гой, гой, вось і ён!
Карлсан моцна схапіў Малога — і хутка ды смела ўзняўся ў паветра. Бімба забрахаў, калі ўбачыў, як Малы знік за акном, але той крыкнуў яму:
— Спакойна, толькі спакойна! Я хутка вярнуся.
Наверсе на ганку Карлсана радком ляжалі дзесяць булачак — з выгляду яны былі вельмі смачныя.
— Усё сумленна аплачана, — сказаў Карлсан. — Раздзелім па справядлівасці, табе сем і мне сем.
— Так жа не атрымаецца, — сказаў Малы. — Сем ды сем будзе чатырнаццаць, а булачак тут толькі дзесяць.
Карлсан паспешліва згроб сем булачак у маленькую кучку.
— Вось, ва ўсякім разе, мае, — сказаў ён і паклаў круглявую руку на кучку з булачак. — Як цяпер недарэчна вас вучаць лічыць у школе! Але гэта не мая бяда. Я сказаў, што мы возьмем па сем, — і вось мае сем.
Малы кіўнуў.
— Я ўсё адно болей за тры не з’ем. Але шакалад — дзе ў цябе ён?
— Унізе ў Страхмістрыні, — сказаў Карлсан. — I зараз мы яго забяром.
Малы паглядзеў на яго крыху спалохана. Яму зусім не хацелася зноў сустракацца з фрэкен Бок — хто яе ведае, можа, яшчэ поўхаў надае. Дый няясна было, як яны дабяруцца да бляшанкі з какавай. Яна не стаяла, як булачкі, на акне — яна была на паліцы каля пліты перад самымі вачыма фрэкен Бок.
— Нават не ўяўляю, як мы гэта зробім, — сказаў Малы.
Карлсан задаволена пырснуў смехам.
— Ну вядома, дзе табе гэта ўявіць, такому дурненькаму хлопчыку! Але сталася так, што найлепшы хітрун у свеце ўзяў усё ў свае рукі, так што можаш быць цалкам спакойны.
— Так, але як мы... — пачаў быў Малы.
— Слухай, — сказаў Карлсан, — ты калі-небудзь звяртаў увагу, што ў гэтым доме ёсць адкрытыя балконы?
Малы, вядома, звяртаў на гэта ўвагу. На іхнім адкрытым балконе мама звычайна выбівала дываны. Ен в€>льмі зручна размяшчаўся — усяго адзін пралёт ад іхняга чорнага ўваходу, што вёў на кухню.
— Усяго дзесяць крокаў ад дзвярэй у вашую кватэру, — сказаў Карлсан. — Нават такі цюхцяй, як ты, мог бы хуценька праскочыць гэты прамежак.
Малы нічога не зразумеў.
— Навошта мне яго трэба праскочыць?
Карлсан уздыхнуў.
— Табе што, усё трэба разжаваць?.. Дурындзік ты! Разгарні ўжо вушы і паслухай, што я прыдумаў.
— Кажы, я слухаю, — сказаў Малы.
— Дык вось, — сказаў Карлсан. — Адзін дурындзік прылятае на карлсаналёце на балкон, потым праскоквае на адзін пралёт ніжэй і моцна і доўга дзынкае ў дзвярны званок, ясна табе? Адна злая страхмістрыня чуе з кухні сігнал і ўпэўненым крокам ідзе адчыняць... то-бок кухня застаецца пустой! Адзін смелы і ўзорна тоўсты герой залятае ў акно і адразу ж назад — але ўжо з бляшанкай какавы ў руцэ. Маленькі дурындзік дзынкае яшчэ раз, проста каб падражніцца, і збягае назад на балкон. Злая страхмістрыня адчыняе дзверы і злуецца яшчэ больш, бо там ніхто не стаіць з букетам чырвоных руж для яе. Яна гырчыць і з грукатам зачыняе дзверы. Маленькі дурындзік смяецца сабе на балконе, аж пакуль узорна тоўсты герой не прылятае і не забірае яго на булачкавы банкет на даху. Ну, здароўценькі,
Малы, — адгадай, хто найлепшы ў свеце хітрун... Мы пачынаем!
He паспеў Малы і пікнуць, як яны ўжо ляцелі да балкона. Карлсан зрабіў крутое піке, аж увушшу засвістала і заказытала ў жываце горш, чым на вясёлых горках у Грэна-Лундзе. Потым усё адбылося дакладна так, як было сказана. Карлсан прагудзеў да кухоннага акна, а Малы кінуўся ўніз па сходах і пачаў дзынкаць у дзверы моцна і доўга. Хутка ён пачуў крокі, што набліжаліся з калідора. Тады ён захіхікаў і кінуўся назад на балкон. Праз секунду дзверы ўнізе адчыніліся, і фрэкен Бок высунула голаў. Ён мог яе ўбачыць, асцярожна падглядаючы праз шыбу балконных дзвярэй. Было ясна, што Карлсан ведаў, пра што казаў: злая Страхмістрыня ўзлавалася яшчэ больш, убачыўшы, што за дзвярыма нікога. Яна гучна забурчала сабе пад нос і доўга стаяла каля расчыненых дзвярэй, нібыта чакала, што той, хто пазваніў, раптам з’явіцца перад ёю. Але той, хто пазваніў, стаіўшыся, бесперапынку хіхікаў на балконе, аж пакуль узорна тоўсты герой не прыляцеў і не забраў яго на булачкавы банкет на сваім ганку.
Гэта быў найлепшы булачкавы банкет, на якім даводзілася бываць Малому.
— Вось цяпер мне хораша, — сказаў ён, седзячы на ганку побач з Карлсанам, жуючы булачку і папіваючы гарачы шакалад ды назіраючы, як ззяюць на сонцы дахі і вежы Стакгольма. Булачкі былі што трэба, шакалад таксама — сама смаката. Малы
ўласнаруч прыгатаваў яго ў камінчыку Карлсана. Усё патрэбнае: малако, какаву і цукар — Карлсан прыхапіў з кухні.
— I за кожную дробязь як след заплачана па пяць эрэ — я іх пакінуў на кухонным стале, — сказаў Карлсан. — Калі ўжо хто сумленны, то сумленны, і гэтага ніяк не зменіш.
— Адкуль у цябе столькі пятакоў? — здзівіўся Малы.
— 3 партманэта, які я днямі знайшоў на вуліЦы> — сказаў Карлсан. — Бітма набіты пятакамі і іншымі грошыкамі!
— Небарака той, хто згубіў, — сказаў Малы. — Засмуціўся, мабыць.
— Яшчэ як, — сказаў Карлсан. — Калі ты таксіст, дык мусіш сачыць за сваімі рэчамі як след!
— Адкуль ты ведаеш, што гэта быў таксіст? — здзівіўся Малы.
— Дык я ж бачыў сам, як ён згубіў партманэт, — сказаў Карлсан. — А тое, што ён таксіст, было бачна па знаку на шапцы. Я ж не дурны.
Малы з дакорам паглядзеў на Карлсана. Так ні ў якім разе нельга рабіць, калі знайшоў кімсьці згубленае. Малы мусіць патлумачыць гэта Карлсану. Але неабавязкова казаць гэта акурат цяпер... іншым разам! Цяпер ён хацеў толькі сядзець на
ганку і атрымліваць асалоду ад сонейка, булачак, шакаладу і Карлсана.
Карлсан імкліва ўвапхнуў у сябе ўсе свае сем булачак. Малы так хутка не справіўся. Ён быў толькі на другой.
— О, як мне хораша, — сказаў Малы.
Карлсан нахіліўся і пільна паглядзеў яму ў вочы.
— He, гэта не так. Табе зусім не хораша.
Ён паклаў далонь на лоб Малога.
— Я так і думаў! Звычайны выпадак булачкавай гарачкі.
Малы зрабіў здзіўлены твар.
— Што гэта за гарачка такая — булачкавая?
— Яна бывае, калі ясі зашмат булачак.
— Тады ў цябе яшчэ болыпая булачкавая гарачка, — сказаў Малы.
— Гэта ты так думаеш, — сказаў Карлсан, — але бачыш у чым штука, я перахварэў на булачкавую гарачку, калі мне было тры, а хварэюць на яе толькі раз у жыцці, зусім як з адзёрам ці кохлікам.
Малы зусім не адчуваў сябе хворым і паспрабаваў патлумачыць гэта Карлсану. Але той прымусіў яго легчы на ганак і старанна абпырскаў яго твар шакаладам.
— Гэта каб ты не страціў прытомнасць, — сказаў Карлсан. Потым ён падгроб да сябе апошнюю булачку Малога.
— Хопіць з цябе булачак: яшчэ адна — і смерць! Але ж якая ўдача для гэтай няшчаснай маленькай булачкі, што тут ёсць я, іначай так бы яна і ляжала тут на ганку зусім адна, — сказаў Карлсан і паспешліва зжаваў булачку.
— Затое цяпер яна не самотная, — сказаў Малы.
Карлсан задаволена пагладзіў сябе па жываце.
— Цяпер — не, цяпер яна са сваімі сямю сябрамі, ім там разам добра!
Малому таксама было добра. Ён ляжаў на ганку і адчуваў, як яму хораша нягледзячы на булачкавую гарачку. Ён быў сыты і не шкадаваў сваёй булачкі для Карлсана.
Тут ён глянуў на гадзіннік. Было без некалькіх хвілін тры. Малы засмяяўся.
— Зараз фрэкен Бок прыйдзе мяне адмыкаць. О, хацеў бы я паглядзець на яе, калі яна ўвойдзе ў мой пакой — а мяне няма!
Карлсан па-сяброўску паляпаў яго па плячы.
— Звярніся са сваімі маленькімі жаданнямі да Карлсана, і ён усё для цябе ўладкуе. Збегай толькі ў дом і вазьмі мой бінокль. Ён вісіць на чатырнаццатым цвіку ад канапы, даволі высока, так што залезь на варштат.
Малы захіхікаў.
— Але ў мяне булачкавая гарачка — хіба пры ёй не трэба ляжаць нерухома?
Карлсан пахітаў галавой.
— Нерухома ляжаць і хіхікаць... Ты лічыш, што гэта дапаможа ад булачкавай гарачкі? Наадварот, чым болып ты будзеш гойсаць па сценах і дахах, тым хутчэй акрыяеш, гэта ты ў любым медыцынскім даведніку можаш прачытаць.
Малы толькі рады быў пазбавіцца булачкавай гарачкі, а таму паслухмяна пабег у дом, залез на варштат і зняў бінокль, што вісеў на чатырнаццатым цвіку ад канапы. На тым самым цвіку вісела карціна з маленькім чырвоным пеўнем у куточку. Карлсан намаляваў яе сам.
Малы памятаў, што Карлсан — найлепшы ў свеце малявальнік пеўняў. Ён зрабіў «Партрэт самотнага маленечкага чырвонага пеўня» — так была падпісаная гэтая карціна. I сапраўды — гэты певень быў самы самотны, маленькі і чырвоны з усіх пеўняў, што Малы бачыў у сваім жыцці. Але не было часу яго разглядаць: хутка праб’е тры, і трэба спяшацца.
КНІГІ ОНЛАЙН
