КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
— Мальцы, — сказаў ён, — мальцы! Адпусціце Віле і зірніце на гэтую дзявульку. Такую яшчэ трэба пашукаць! Ён пляснуў сябе па каленях і разрагатаўся. Умомант вакол Піпі сабраліся ўсе хлопчыкі, апроч Віле, які выцер слёзы і, асцярожна адышоўшы ўбок, стаў побач з Томі. — Вы калі-небудзь бачылі такія валасы? Сапраўднае вогнішча! А чаравікі якія! — не сунімаўся Бенгг. — Можна мне пазычыць адзін? А то я не мог знайсці каноэ, каб заняцца веславаннем. Ён схапіў Піпі за коску, аде адразу ж адпусціў, выгукнуўшы: — Ой, пячэцца! Потым усе пяцёра хлопчыкаў абкружылі Піпі, заскакалі і закрычалі: — Чырвоны каптурок, чырвоны каптурок! Піпі стаяла ў сярэдзіне кола і зычліва ўсміхалася. Бенгт спадзяваўся, што яна раззлуецца, ці заплача, ці прынамсі напалохаецца. Але нічога з гэтага не здарылася, і тады ён штурхнуў яе. — He думаю, што ў цябе добрыя манеры ў абыходжанні з паненкамі, — сказала Піпі. Яна высока падняла яго сваімі моцнымі рукамі, аднесла да бярозы, якая расда паблізу, і павесіла яго ўпоперак галіны. Затым падхапіла другога хлопчыка і павесіла яго на іншую галіну, наступнага яна пасадзіла на слуп брамкі перад вілай, а яшчэ аднаго кінула праз пдот так, што ён сеў на кветкавай клумбе ў садзе. Апошняга задзіру яна адправіла ў маленечкі цацачны вазок, што стаяў на дарозе. Потым Піпі, Томі, Аніка і Віле крыху пастаялі, гледзячы на хлопчыкаў, зусім знямелых ад агаломшання. Урэшце Піпі сказала: — Вы баязліўцы! Накінуліся ўпяцёх на аднаго хлопчыка. Які сорам! А потым яшчэ штурхаеце маленькую безабаронную дзяўчынку. Фу, як брыдка! — Хадзем дадому, — прапанавала яна Томі і Аніцы. Віле яна супакоіла: — Калі яны да цябе яшчэ раз палезуць, гавары мне. А Бенгту, які сядзеў на дрэве і баяўся варухнуцца, яна сказала так: — Калі хочаш яшчэ што-небудзь ляпнуць пра мае валасы ці чаравікі, то лаві шанц, пакуль я не пайшла дадому. Але ў Бенгта больш не знайшлося заўваг ні пра чаравікі Піпі, ні пра яе валасы. Тады Піпі ўзяла сваю бляшанку ў адну руку і шпульку ў другую, пайшла адтуль, і Томі і Аніка — за ёй. Калі яны вярнуліся ў сад Піпі, яна сказала: — Авохці мне, але ж мне ўдалося знайсці дзве такія цудоўныя штуковіны, а вам нічога не дасталося. Вам трэба яшчэ трохі пашукаць. Томі, чаму б табе не паглядзець у тым старым дрэве? Звычайна старыя дрэвы — адно з самых добрых месцаў для штукашукальнікаў. Томі сказаў, што не думае, каб яны з Анікай патрапілі нешта знайсці, але з ветлівасці зрабіў так, як сказала Піпі, і памацаў рукой у дупле ў камлі дрэва. — Але як так? — здзівіўся ён і выцягнуў руку, у якой трымаў прыгожы-прыгожы нататнік у скураной вокладцы. У адмысловым футарале мацавалася маленькая срэбная ручка. — Вельмі дзіўна, — прамовіў Томі. — Вось бачыш, — сказала Піпі. — Няма нічога лепшага за штукашукальніцтва. Розуму не дабяру, чаму іншыя не хапаюцца за гэтую справу. Быць цеслярамі, шаўцамі ці камінарамі — гэта людзей задавальняе. Але штукашукальніцтва? Не-е, гэта ім ніяк не пасуе! Потым яна прапанавала Аніцы: — Чаму б табе не праверыць, што ў тым старым пні? У старых пнях амаль заўсёды знаходзяцца розныя штукі. Аніка засунула руку і тут жа выхапіла чырвоныя пацеркі з сапраўдных каралаў. I яна, і Томі нейкі час проста стаялі, разявіўшы раты ад вялікага здзіўлення. Яны вырашылі, што надалей будуць займацца штукашукальніцтвам штодня. Піпі да паловы ночы гулялася ў мяч, і цяпер раптам ёй захацелася спаць. — Думаю, мне трэба пайсці трошкі падрамаць, — сказала яна. — Вы не маглі б пайсці са мной і падаткнуць мне коўдру? Седзячы на краі ложка і здымаючы чаравікі, Піпі задуменна паглядзеда на іх і сказала: — Ен хацеў заняцца веславаннем, гэты Бенгт. Пф-ф! — чмыхнула яна з пагардай. — Ужо я навучу яго веславаць! Іншым разам! — Скажы, Піпі, чаму ў цябе такія вялікія чаравікі? — паважліва спытаў Томі. — Каб варушыць пальцамі ног, — адказала яна. Потым Піпі легла спаць. Яна заўжды спала нагамі на падушцы, а галавой пад коўдрай. — Менавіта так спяць у Гватэмале, — запэўніда яна. — I гэта адзіна правільны спосаб спаць. Такім чынам я магу варушыць пальцамі ног і сплючы, Вы можаце заснуць без калыханкі? — працягнула яна. — Мне заўжды трэба трохі паспяваць сабе, а то я і вока не злажў. Томі і Аніка пачулі мармытанне пад коўдрай. Гэта Піпі спявала сабе, каб заснуць. Ціха і асцярожна яны выйшлі на дыбачках, каб не турбаваць яе. У дзвярах яны павярнуліся, каб апошнім разам зірнуць на ложак. Яны не ўбачылі нічога іншага, апроч ступняў Піпі на падушцы. Яна ляжала і круціла пальцамі. Томі і Аніка паспяшаліся дадому. Аніка моцна сціскала ў руцэ свае чырвоныя каралі. — I ўсё ж так дзіўна, — сказала яна. — Томі, ты ж не думаеш, што... што Піпі сама загадзя паклала туды гэтыя рэчы? — Невядома, — адказаў Томі. — Што датычыць Піпі, то нічога немагчыма ведаць напэўна. ПІПІ ГУЛЯЕ УДАГАНЯЛКІ 3 ПАЛІЦЭЙСКІМІ Умаденькім гарадку ўсе хутка даведаліся, што на віле «Напракудзіле» жыве зусім адна дзевяцігадовая дзяўчынка. Цётачкі і дзядзечкі ў горадзе меркавалі, што гэта непарадак. Бо ўсім жа дзецям належыць мець кагосьці, хто будзе іх настаўляць, усім дзецям належыць наведваць школу 1 вучыць табліцу множання. I таму цётачкі і дзядзечкі пастанавілі, што дзяўчынку з вілы «Напракудзілы» неабходна пасяліць у дзіцячы дом. Адным пагодным дзяньком Піпі запрасіла Томі і Аніку на пасляабедзенную каву з імбірным пячэннем. Яна прынесла каву на ганак веранды. Стаяла цудоўнае сонечнае надвор’е, па садзе Піпі разліваўся кветакавы водар. Спадар Нільсан дазіў уверх і ўніз па парэнчах ганка. I час ад часу конь цягнуўся пысай, каб яго пачаставалі імбірным пячэннем. — Усё-ткі як жа здорава жыць, — сказала Піпі, выцягнуўшы ногі як мага далей. Акурат у гэты момант праз брамку зайшлі двое паліцэйскіх у форме. — Ой, — сказала Піпі, — напэўна, сёння таксама мой шчаслівы дзень. Паліцыя — гэта найлепшае, што я ведаю. Пасля кісялю з рэвеню. I яна пайшла насустрач паліцэйскім, ззяючы ад радасці. — Ці тая гэта дзяўчынка, якая пераехада ў віду «Напракудзілу»? — спытаў адзін з паліцэйскіх. — Наадварот, — сказала Піпі, — гэта вельмі маленькая цётухна, якая жыве на трэцім паверсе на іншым канцы горада. Яна так сказала, бо хацела трошкі пажартаваць з паліцэйскімі. Але ім гэта зусім не здалося смешным. Яны зрабілі заўвагу, што ёй не варта дасціпнічаць. Потым паліцэйскія расказалі, што добрыя гараджане паклапаціліся, каб Піпі атрымала месца ў дзіцячым доме. — Я ўжо маю месца ў дзіцячым доме, — сказала Піпі. — Што ты такое кажаш? Хіба пра гэта ўжо падбалі? — спытаў адзін з паліцэйскіх. — Дзе знаходзіцца той дзіцячы дом? — Тут, — адказала Піпі з гонарам. — Я дзіця, а гэта — мой дом, адпаведна, гэта дзіцячы дом. I месца ў мяне тут ёсць, поўна месца. — Мілае дзіця, — сказаў паліцэйскі і ўсміхнуўся, — ты мяне не зразумела. Цябе чакае сапраўдны дзіцячы дом, дзе за табой будзе нагляд. — А ў ваш дзіцячы дом можна браць з сабой коней? — пацікавілася Піпі. — Безумоўна, не, — адказаў паліцэйскі. — Так я і думала, — панура сказала Піпі, — а што наконт малпаў? — Hi ў якім разе, ты ж разумееш. — Ясна, — сказала Піпі, — тады прыстарайцеся дзетак для вашага дзіцячага дома ў якім-небудзь іншым месцы. Я не збіраюся туды пераязджаць. — Але хіба ты не разумееш, што табе трэба хадзіць у школу? — сказаў паліцэйскі. — Навошта хадзіць у школу? — Для таго, каб вучыцца карыснаму. — Якому карыснаму? — удакладніла Піпі. — Усяму магчымаму, — адказаў паліцэйскі, — процьме важных рэчаў, такіх як табліца множання, напрыклад. — Я дзевяць гадоў выдатна абыходзілася без мнаганожання, — сказала Піпі, — то і далей абыДуся. — Але ўяві, як будзе непрыемна, калі ты так і застанешся неадукаванай. Уяві, што ты вырасцеш, да цябе падыдзе хто-небудзь і спытае, як называецца сталіца Партугаліі, а ты не зможаш адказаць. — Ясна, што я змагу адказаць, — сказала Піпі. — Я адкажу вось як: «Калі табе так ужо заманулася даведацца, як называецца сталіца Партугаліі, то зрабі ласку, дашлі сваё пытанне наўпрост у Партугалію!» — Але хіба ты не думаеш, што табе самой будзе крыўдна гэтага не ведаць? — Мо і так, — сказала Піпі, — і тады па вечарах я буду ляжаць, не змыкаючы вока, і ўсё думаць пра тое, як жа ўрэшце празываецца тая сталіца Партугаліі. Але ж немагчыма ўвесь час толькі весяліцца, — сказала Піпі і перавярнулася дагары нагамі. — Паміж іншым, я была ў Лісабоне з татам, — працягнула яна, стоячы на руках, бо магла размаўляць і так. Але тады адзін з паліцэйскіх сказаў, каб дзяўчынка ні ў якім разе не думала, што яна можа рабіць што захоча. Ей належыць выправіцца ў дзіцячы дом і зрабіць гэта неадкладна. Ён падышоў да яе і схапіў за руку. Але Піпі імгненна вызвалілася, лёгенька пляснула па ім і выгукнула: — Ты вода! Паліцэйскі нават міргнуць не паспеў, як Піпі заскочыла на парэнчы веранды. Потым яна падцягнулася на руках і ўскараскалася на балкон, які навісаў над верандай. Паліцэйскія не мелі жадання лезці тым жа шляхам. Таму яны кінуліся ў дом і пабеглі наверх. Але калі яны дабраліся да балкона, Піпі ўжо амаль узлезла на дах, караскаючыся па дахоўцы, што тая малпа. Праз імгненне яна ўжо была там і спрытна скокнула на комін. Унізе на балконе стаялі абодва паліцэйскія і рвалі на сабе валасы, а на газоне стаялі Томі і Аніка, вырачыўшы вочы на Піпі. — Як жа весела іуляцца ў даганялкі, — крыкнула Піпі. — I як міла з вашага боку прыйсці сюды. Сёння таксама мой шчаслівы дзень, гэта відавочна. Падумаўшы крыху, паліцэйскія прынеслі драбіны, прыставілі іх да сцяны дома і палезлі наверх, спачатку адзін, а потым Другі, каб спусціць Піпі. Але выглядалі яны даволі напалохана, калі, ускараскаўшыся на дах і балансуючы, пасунуліся ў напрамку Піпі. — He бойцеся, — крыкнула ім Піпі. — Гэта бяспечна. I весела. Калі паліцэйскім заставалася два крокі да Піпі, яна спрытна саскочыла з коміна і з піскам і смехам перабегла па даху да іншага яго канца. За пару метраў ад дома стаяла дрэва. — А зараз я даю нырца! — крыкнула Піпі і скокнула проста ў зялёную вершаліну дрэва. Крэпка ўчапіўшыся за галіну, яна крыху пагайдалася туды-сюды, адпусціла рукі і саскочыла на зямлю. Потым яна стралой кінулася да другой сцяны дома і прыбрала драбіны.